(นี่เขาให้ข้าเเสดงด้วยหรอเนี่ย!! เเล้วข้าจะทำยังไง)

คุณชาย.....

ท่านรู้ว่าข้ารู้เเล้วยังต้องแสดงอะไรอีก

ข้าไม่เเสดงให้หรอกนะ

ท่านว่าใครทำอะไรไม่เป็น

//ดึง

ถึงข้าจะไม่มีประสบการณ์ ใช่ว่าสัญญาณของข้าจะไม่มี หากถึงยามที่ข้าจะทำ ข้าก็รู้ดีว่าข้าต้องทำยังไง

อื้มมม~~💋

ข้ารู้ ว่าที่รับของท่าน....มันทิ่มเเทงที่ขาอ่อนของข้า คงพร้อมใช้งานเเล้ว

เเต่ว่า.....วันนี้ข้าไม่มีอารมณ์จะมาบำเรอรักให้ท่านหรอกนะ

ข้าเหนื่อยที่ต่อเเถวมาทั้งวัน เเถมยังมานั่งเฝ้าท่านอ่านหนังสือ

เพราะงั้น ท่านก็ทนๆหน่อยเเล้วกัน

//ยิ้มเยาะแล้วลุกไปนอนที่เตียงอีกอัน

ท่านพี่เจียง

ข้าเริ่มกลัวคุณชายรองแล้วนะ

ป่าว เขาเเค่บอกว่า...

จะทำแล้วอ่ะ

ก็เเบบนั้นไง

ท่านพี่ทำไมเข้าใจอะไรยากขนาดนี้

ท่านคือ.....

ชาญาของคุณชายหลานซีเฉิน

ข้าเป็นเเค่พี่เลี้ยงของคุณชายรอง

ไม่ได้....

5555จริงหรอ

โอ้ยยยย ข้าขำได้มั้ยเนี่ย

เเต่ข้าเป็นผู้ชาย รักชายด้วยกันมัน....

ท่านมาจากตละกูลใหญ่ที่ดี

เเต่ข้า...

เเต่ข้ามีหน้าที่ ข้ารักกับคนตละกูลหลานไม่ได้

ข้ามาจากตละกูลเจียง...

อ่ะ....

ข้าคือสามัญชนธรรมดา

อืมม //ยิ้ม

ป่านนี้เจ้าจะเป็นยังไงบ้างนะ

ของมีค่าชิ้นเดียวที่ข้าให้เจ้าไป ยังเก็บไว้รึป่าว

คุณชาย //เก็บของเล่น

ป่าว นี่คือของสำคัญของข้าต่างหาก

อืมม สำคัญที่สุด

มีคนให้ข้ามา

ข้าตามหาเขาไม่เจอ

ข้าเคยให้ของเขาไปเช่นกัน

ไม่รู้ว่าเขายังจะคิดถึงข้าเหมือนที่ข้าคิดถึงเขารึป่าว

ขออภัยด้วย

ข้าไม่ได้ตั้งใจ

อือ ข้าจะทำให้

เจ้าบ้านั่นทำไมไม่ส่งข่าว

หรือว่าเราจะเข้าไปหา

ข้าไม่กลัวหรอก!!