ข้าไม่กลัวหรอก!!

ข้าขอคิดก่อนเถอะ ถึงอย่างนั้น ข้ายังไม่ได้เเก้เเค้น

คงไม่อยากตายตอนนี้

ก็ไม่กลัวไง ขอคิดๆๆๆ

ท่านจะมานั่งเฝ้าข้าทำไม

ท่านคงไม่เเต่งตั้งข้าเป็นชาญาอย่างที่ท่านพี่เหยาพูดหรอกนะ

ถึงเเต่ง ข้าก็จะเป็นให้ไม่ได้

เรื่องนั้นไม่เกี่ยว

เเต่ช่างเถอะ ข้ารักกับคนตละกูลหลานไม่ได้หรอก!!

นี่มัน!!....(กระดิ่งลมของข้า)

ท่านเอามาจากไหน!!

//หยิบของเล่นออกมา!!

เจ้าคือเด็กผู้ชายคนนั้นหรอ??

ข้า.....

รักเจ้าไม่ได้อีกแล้ว

ข้าไม่สามารถรักคนตละกูลหลานได้

//ลุกขึ้นจะเดินหนี

//ชะงัก

.......

เจ้า......เพราะเจ้า

คือตละกูลหลาน

เจ้าคงไม่รู้หรอกว่าข้าต้องเจ็บปวดขนาดไหน

เพราะความเห็นแก่ตัวของอาของเจ้า

ท่านประมุขหลานของเจ้า

ปล่อยข้า!!!

😭

ท่านประมุขหลานฉี่เหริน

ฆ่าล้างตละกูลข้า ข้าพ่อแม่พี่น้องของข้า

เจ้าจะให้ข้า รักเจ้าได้ยังไง!!!

ในเมื่อตละกูลข้าล่ม เพราะตละกูลหลาน!!!

ข้าเกลียดทุกคน ในตละกูลหลาน!!!

//เดินหนี

ฮึกกก.....

เป็นเจ้าเอง

ข้าไม่หน้า!!! ข้าไม่หน้าเจอเจ้า

ไม่หน้ารักเจ้าเลย!!!

เจ้าตามข้ามาทำไม

ข้าไม่อยากคุย ไม่อยากฟัง

ข้ามาเพื่อล้างเเค้น ข้ามาเพื่อฆ่าท่านอาของท่าน

ไปเรียกคนมาจับข้าเถอะ

ก่อนข้า จะฆ่าท่านอาของเจ้า

ท่านประมุขหลานฉี่เหริน

กับไปเตียงของท่านเถอะ

คุณชายหลานวั่งจี!!!

ไป!!

ดูสิ สีการอบข้างรอบเอว ผู้คนนับถือจากที่ใดกัน!!!

ข้าเป็นใครงั้นหรอ!!

เจ้าทำอะไรกับข้าเเละพ่อเเม่ข้า รวมทั้งคนในตละกูลเจียงเล่า!!

เจ้าเเววตานี้ไม่ได้หรือไง!!

ท่านประมุขหลาน!!