/

ผมนั่งมองไปที่นาฬิกาที่แขวนอยู่ผนังของร้านถึงกับตกใจเพราะตอนนี้เป็นเวลาเกือบ3ทุ่มแล้วครับ

เวลาช่างเดินเร็วเหลือเกิน ท้องฟ้าที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังเป็นสีสดใสตอนนี้ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีดำ ไฟที่ให้ความสว่างตามเส้นทางก็เปิดใช้งานแล้ว ผมเอาแต่ก้มหน้าทำงานตั้งแต่ที่เขาเดินออกจากร้านไปผมก็ไม่ได้ใส่ใจสิ่งรอบข้างอีกเลย

ตัวผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นมือเล็กๆสะกิดมาที่แขนตามด้วยเสียงใสๆและเจ้าของเสียงที่ยืนยิ้มแป้นให้ผมอยู่ตรงหน้า

ผมยิ้มแล้วยื่นหน้าไปให้ตัวแสบหอมและถอยออกมาใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่แก้มนิ่มๆก่อนจะอุ้มตัวแสบมานั่งบนตักของผม

ตาลเรียกชื่อผมมาตั้งแต่ประตูหลังร้านแล้วรีบเดินมาหาผมที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดียวกับที่คนๆนั้นเขาเคยนั่งเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้

ซ้ายมือเรางั้นหรอ คุณคิณ?...

เสียงเล็กๆใสๆพูดขึ้นน้ำเสียงที่พูดถึงบุคคลที่สามเต็มไปด้วยความตื้นตันและใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มและความสุข

เสียงเล็กๆที่ดังขึ้นพร้อมใบหน้าไร้เดียงสาหันมามองผมพร้อมกับรอยยิ้ม

ฝนพูดขึ้นและเดินตรงมาที่พวกเราสามคน

ผมพูดจบก็อุ้มอะตอมขึ้นและเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ที่มีจอยท็อปและเด็กๆในร้านอีก2-3คนอยู่ตรงนั้น

"สวัสดีค่ะพี่ชา ขับรถดีๆนะคะ"

"ขับรถกลับดีๆนะครับ"

อะตอมทำท่าโบกไม้โบกมือให้จอยท็อปและเด็กในร้านพร้อมกับรอยยิ้มสดใส

/

โรงพยาบาล📍

ไอ้เจนมันยกมือขึ้นโบกไปมาให้พวกผมและเดินลับสายตาไป

ผมหันไปมองยังต้นเสียงที่พูดขึ้นเพราะความเป็นห่วง

ไอ้ทีพูดจบพวกมันทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ทำให้ตรงนี้มีแค่ผมคนเดียว

และทุกๆครั้งถ้าสมองผมโล่งเรื่องของเขาจะเข้ามาอยู่ข้างในสมองของผมในทันทีเช่นเดียวกับครั้งนี้

'ที่คุณพ่อกับคุณลงท่านจะให้เราสองคน แต่งงานกัน...'

ไม่ถึงเสี้ยววินาทีประโยคที่ติดอยู่ในหัวผมตั้งแต่ช่วงสายก็แว็บเข้ามาแทนที่

เหม่อไปนานแค่ไหนไม่รู้ แต่รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นใบหน้าคล้ายกับใบหน้าตัวเองชะเง้อหน้าเข้ามาใกล้ในระยะไม่ถึง30เซ็นติเมตรแล้วครับ

ตาผมเบิกกว้างทันทีที่ผู้เป็นน้องชายฝาแฝดพูดแทรกขึ้นมา

ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติทันทีที่ไอ้ยูตะเดินเข้ามา

ผมพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่ผมคิดว่าไม่น่าหลอกไอ้ยูตะมันได้

และใช่ครับ...ผมคิดถูก

เสียงผมขาดหายไปเพราะถูกแทนที่ด้วยรูปประโยคของเพื่อน

มันพูดแล้วหันไปมองไอ้วิน

มันพูดขึ้นแล้วหันมามองผมพร้อมกับสายตาที่บ่งบอกว่ามันไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

สิ้นเสียงมันก็มองมาที่ผมและไอ้วินสลับกันก่อนจะเดินออกไป

ขอโทษนะเพื่อนที่ไม่สามารถเล่าอะไรตอนนี้ให้มึงฟังได้ ขอโทษจริงๆ

/

คอนโดแห่งหนึ่ง📍

ผมมองไปที่ต้นเสียงที่ดังอยู่ตรงหน้าประตูห้องนอนแล้วหันไปมองตัวแสบที่หลับพริ้มอยู่บนเตียงก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ฝนแล้วเดินออกมายังห้องรับแขก

ฝนโผเข้ามากอดผมโดยไม่ทันตั้งตัวและน้ำเสียงเมื่อกี้ถ้าผมฟังไม่ผิดมันคือเสียงสะอื้น ฝนร้องให้?

ตอนนี้ตัวฝนสั่นเทา มือทั้งสองข้างกำเสื้อผมแน่นและแขนก็กระชับกอดผมไว้แน่นกว่าเดิม

เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากอกผมและถามคำถามที่ทำให้หัวใจผมมันบีบตัวอีกครั้ง

ทุกอย่างรอบข้างนิ่งและเงียบสนิท มีแค่เสียงขอร้องของคนในอ้อมแขนที่ดังขึ้นเรื่อยๆ ฝนรู้?

เธอเริ่มกำเสื้อผมแน่นขึ้นอีกครั้ง น้ำตาที่คลออยู่ที่นัยน์ตาไหลออกมาเปื้อนใบหน้าสวย ดวงตาเริ่มมีสีแดงกล่ำที่เต็มไปด้วยการขอร้องและอ้อนวอน

มุมปากได้รูปค่อยๆยกยิ้มขึ้น ใบหน้าสวยที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความกังวลค่อยๆคลายเป็นความดีใจ

ถึงแม้ฝนจะไม่ขอร้องผมแต่ผมก็คิดไว้แล้วครับว่ายังไงผมก็ต้องตัดใจเลิกรักเขาให้ได้ เพราะเขาเกลียดผมไปแล้วไม่มีความจำเป็นอะไรที่ผมจะต้องไปเจอเขาอีกแล้วครับ...

ฝนค่อยๆผละกอดออก สายตาเราทั้งคู่ประสานกันจากนั้นฝนก็ยืดตัวขึ้นเพื่อให้ใบหน้าของเราสองคนอยู่ในระดับเดียวกันและประกบปากบางลงบนริมฝีปากผม

/

โรงพยาบาล📍

-นพ.ธนากร กิตติวรโชติ-

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

ตัวผมสะดุ้งโหยงทันทีที่รู้สึกอุ่นๆที่แก้มด้านขวา

เธอวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าผม

เธอพูดจบแล้วยื่นมือมากุมมือผมไว้

ผมรู้ครับว่าอิ้งค์คิดกับผมมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน แต่ผมให้เธอมากกว่าเพื่อนไม่ได้จริงๆ

เสียงผมถูกกลืนลงคอทันทีที่คนตรงหน้าโน้มตัวเข้ามาและประกบริมฝีปากเธอเข้ากับริมฝีปากผม

ทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง ได้ยินแค่เสียงเต้นของหัวใจและเสียงหายใจเข้า-ออกของผมและเธอ และสุดท้ายผมก็ขยับปากตอบรับรสจูบของอิ้งค์...

/

-TBC-