/

สองข้างทางมืดสนิท ถนนโล่งเพราะตอนนี้เป็นเวลาเกือบ5ทุ่ม รอบข้างมีแค่แสงไฟที่สาดส่องเข้ามาในตัวรถกับรถบนถนนอีกไม่กี่คัน ที่ผมอยู่บนท้องถนนในเวลานี้เพราะตัวแสบงอแงอยากกินขนมตอนแรกร้องไห้อยากจะมากับผมด้วยแต่ฝนห้ามไว้ก่อนเพราะตอนนี้มันดึกมากแล้ว

สองขาก้าวลงจากรถเพื่อจะเดินไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ตรงหน้า แต่ผมไม่รู้ว่าใครลิขิตหรือฟ้าเล่นตลกอะไรทำให้ผมเจอกับคนที่ผมคิดถึงเขาตลอดเวลา...

ทันทีที่ผมเห็นใบหน้าหล่อนั้นผมดีใจมาก ใบหน้ายิ้มออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ใบหน้าเขากลับตรงกันข้ามกับผม

เขาดูตกใจเล็กน้อย แววตาที่เคยอบอุ่นกลับเศร้าแต่ไม่รู้ว่าผมคิดเข้าข้างตัวเองไปรึเปล่าเพราะแววตานั้นมันมีความดีใจปนอยู่ด้วย ก่อนร่างสูงนั้นจะถอยหลังเตรียมเดินหนีผมไป

และใจผมมันก็ตอบสนองเร็วกว่าสมองหนึ่งก้าวอยู่เสมอ สองขารีบก้าวเดินไปหาแล้วสวมกอดเขาจากด้านหลัง ผมแค่หวังว่าถ้าผมอธิบายทุกอย่างให้เขาฟังเรื่องราวของผมกับเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมถึงแม้จะมีความหวังแค่0.001ก็ตามแต่สุดท้ายผมก็ไม่สามารถยื้อเขาให้อยู่กับผมได้...

_

🎶อยากจะบอกขอโทษที่ไม่ให้หยุดพัก ขอโทษ ที่ทำให้เหนื่อยนัก ต้องเผชิญความทรมาน นานแค่ไหน เจ็บเท่าไรก็ให้ฝืนทน หลอกตัวเองให้หลงเวียนวน ว่าใจยังคงไม่เป็นไร🎶

🎶พยายามจะไม่รัก แต่ก็ยังรักเขาจนหมดใจ มันหลงลืมไปว่าทำให้ใจต้องเจ็บ...แค่ไหน ขอโทษนะหัวใจ คงต้องขอให้ทนต่อไป เพราะในวันนี้ไม่รู้ทำอย่างไร ถึงจะลืมเขา 🎶 -ขอโทษ...หัวใจ - Instinct-

เสียงเพลงที่ดังขึ้นจากเครื่องเล่นตรงหน้าเหมือนกับรู้จังหวะตอกย้ำความรู้สึกเจ็บปวดของผมในตอนนี้ ผมไม่สามารถกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาได้เลย

มือข้างขวาตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางเพราะถ้าขับต่อไปคงไม่ไหวจริงๆ ทันทีที่รถจอดสนิท หัวผมมันก็หนักอึ้งไปหมด รอบข้างมีแค่แสงไฟจากข้างทางที่สาดส่องเข้ามาข้างในตัวรถแค่นั้น

🎶พยายามจะไม่รัก แต่ก็ยังรักเขาจนหมดใจ มันหลงลืมไปว่าทำให้ใจต้องเจ็บ แค่ไหน ขอโทษนะหัวใจ คงต้องขอให้ทนต่อไป🎶

เสียงเพลงที่เล่นซ้ำมาที่ท่อนเดิมอีกครั้งเหมือนยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาเกลียดผมแล้วครับ เขาเกลียดผมไปแล้ว...

/

หน้าฟุบลงกับโต๊ะทำงาน ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาชะโลมความอ่อนแอ แสงไฟจากโคมไฟบนโต๊ะทำงาน ความมืดและเสียงเครื่องปรับอากาศในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่เป็นเพื่อนผมตอนนี้ได้ดีที่สุด

อยากกอด อยากรั้งเขาไว้แต่ทำได้แค่คิดในใจ แล้วปล่อยให้เขากลับไปอยู่กับคนรักเขาอย่างเดิม ส่วนความรู้สึกของผมไม่เป็นไร ถึงแม้ข้างในมันจะแตกสลายไม่มีชิ้นดีก็ตาม...

ติ้ด! แก๊กกก~

ผมหันไปมองยังประตูห้องนอนที่ค่อยๆเปิดเข้ามาตามด้วยร่างสูงของคนที่เป็นแฝดน้อง

ผมไม่รู้ว่ามันมีคีย์การ์ดห้องผมได้ยังไง แต่ก็คงเดาไม่ยากเพราะผมกับมันหน้าตาเหมือนกัน มันพูดเสร็จก็ปิดประตูแล้วเดินตรงเข้ามาหาผม จับหัวผมเข้าที่หน้าท้องของมันแล้วกอดผมไว้

ผมไม่ได้ตอบแต่แค่พยักหน้าเท่านั้น และน้ำตาก็ยังคงไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน

สิ้นเสียงของน้องชายมันเหมือนกับปลดล็อคทุกสิ่งทุกอย่างที่หนักอึ้งอยู่ข้างใน ผมทำถูกแล้วจริงๆสินะ...

/

มิดตะพาบ

read 8

read 8

ข้อความของไอ้นาเป็นข้อความสุดท้ายที่ส่งมาก่อนข้อความนั้นจะขึ้นอ่านหมดทุกคน สภาพพี่ชายผมไม่ต่างอะไรกับผมในเมื่อก่อนเลยครับ ผมเป็นห่วงมันยิ่งกว่าอะไรที่สุดในตอนนี้....

/

เปลือกตาค่อยๆขยับ ดวงตาทั้งสองข้างลืมขึ้นก่อนจะปรับโฟกัสให้ชัดและมองไปที่นาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง เข็มสั้นชี้ที่เลข6ส่วนเข็มยาวชี้ที่เลข5

ผมพ่นลมหายใจออกมาดังๆหนึ่งครั้งก่อนที่จะคิดได้ว่าเมื่อคืนผมนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าทีวีด้านนอกแล้วผมนอยู่บนเตียงได้ไงแต่ก็คิดขึ้นได้ว่าเมื่อวานไอ้วินมันมาที่นี่

มือข้างขวาจับผ้าห่มให้ออกจากตัว สองขาก้าวลงจากที่นอน ชุดที่ใส่ยังเป็นชุดเมื่อวานครับ ผมทึ้งหัวตัวเองเบาๆและเอื้อมมือไปหมุนลูกบิดประตูแล้วเดินออกมาจากห้องนอน

เมื่อเดินออกมาผมก็เจอกับผู้เป็นน้องชายนั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวีที่ในมือข้างซ้ายถือแก้วกาแฟในระดับปากส่วนมือข้างขวาถือรีโมท ส่วนตานั้นกำลังจ้องมองไปที่ทีวีตรงหน้าที่เป็นรายการอะไรสักอย่าง

เสียงเข้มของคนเป็นน้องชายพูดขึ้นหลังจากหันมามองผมก่อนจะหันกลับไปจิบกาแฟและดูทีวีเหมือนเดิม

มือข้างขวายกขึ้นมาขยี้ผมตัวเองและเดินไปที่โซฟานั่งลงข้างๆผู้เป็นน้องชาย

ปากมันก็บ่นไปงั้นแหละครับ แต่มันเป็นห่วงผมจะตาย

มันพูดขึ้นพร้อมกับยักไหล่และจิบกาแฟไปด้วย

ผมพูดพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนืออกแล้วยักไหล่ก่อนจะได้ประโยคตอบกลับจากผู้เป็นน้องชายว่า...

อยากจะบอกมันมากเลยครับว่าผมกับมันหน้าตาเหมือนกัน แต่ได้แค่ด่ามันในใจแล้วลุกขึ้นจากโซฟาตรงไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายอันเหนื่อยล้าจากการร้องไห้เมื่อคืนและจากการที่ยังไม่อาบน้ำในเมื่อวาน

/

โรงพยาบาล📍

การต้อนรับคณะแพทย์ในเมื่อเช้าผ่านไปได้ด้วยดีครับและตอนนี้ผมและไอ้วินก็อยู่ในห้องทำงานของไอ้ยูตะพร้อมกับเจ้าของห้อง

มันก้มลงแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ กดนั่นกดนี่สักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดว่า

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตู ทำให้พวกผมทั้งสามคนหันไปมองพร้อมกันก็เจอกับผู้มาใหม่ที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสดใส

สิ้นเสียงของอิ้งค์ ตัวผมมันก็ชาวาบทันที

-ปั้ง🚪-

/

Baicha Coffee ☕

เราสองคนมองไปที่ตัวแสบที่ในมือนั้นมีผ้าเช็ดทำความสะอาดโต๊ะและมีคนเป็นแม่และน้าสาวอยู่ไม่ห่าง

ผมยื่นมือไปรับออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งจากมือของท็อป

ผมได้แต่พยักหน้าและยิ้มส่งให้เด็กๆทั้งสองคนแล้วก้มลงทำงานต่อ

_

_

ขาทั้งสองข้างแข็งทื่อหัวใจเริ่มบีบตัวมือทั้งสองข้างเริ่มปรับอุณหภูมิต่ำลง ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่หน้าร้านคาเฟ่ร้านนึงครับร้านที่ผมบอกกับตัวเองไว้เสมอว่าจะไม่ย่างก้าวเข้ามาที่นี่เป็นอันขาด

ผมหันไปมองผู้เป็นแฝดน้อง มันมองผมและขยับปากถามผมแบบไม่มีเสียงช้าๆว่า มึงโอเคไหม?

ผมนิ่งไปสักพักแล้วหันไปพยักหน้าให้มันเป็นอันตอบว่าโอเคแต่ข้างในผมมันกลับตรงกันข้าม

อิ้งค์กับยูตะเดินเข้าร้านไปแล้วครับ ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับไอ้วินแค่นั้น

ผู้เป็นน้องชายฝาแฝดเดินมาพร้อมกับวางมือบนไหล่ข้างซ้ายผมแล้วถามขึ้น

มันหันมายิ้มให้ผม พาดมือข้างขวามาที่ไหล่แล้วกอดคอผมเดินเข้าร้าน

'ไม่เป็นไรคิณ ทุกอย่างจะโอเค'

_

ผมยังก้มหน้าก้มตาทำออเดอร์ให้ลูกค้ามือข้างขวาก็ยังไม่วางจากแก้วกาแฟเพราะวันนี้ลูกค้าเข้าร้านเยอะมากจะชักช้าไม่ได้ แล้วยื่นมือข้างซ้ายไปรับแผ่นกระดาษ

ตาทั้งคู่ไล่อ่านตัวหนังสือบนแผ่นกระดาษเล็กๆก่อนจะหยุดชะงักที่ออเดอร์สุดท้าย

เสียงผมขาดหายไปเมื่อได้เห็นออเดอร์ที่อยู่บนกระดาษ ได้แต่คิดในใจว่าอาจจะเป็นคนอื่นเพราะเมนูนี้เป็นซิกเนเจอร์ของร้าน แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองบรรยากาศรอบๆร้านเท่านั้น

ตัวผมชาไปทั้งตัว หัวใจเต้นแรงและบีบตัว มือทั้งสองข้างเริ่มปรับอุณหภูมิต่ำลงและไร้เรียวแรง...

ไม่รู้ว่าตัวเองเหม่อไปนานแค่ไหนแต่รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงของจอยเรียกชื่อผมพร้อมกับยื่นมือมาโบกไปมาใกล้ๆหน้า

อ่า!นี่ผมร้องไห้งั้นหรอ? ผมหันไปมองทั่วทั้งร้านก็ไม่เจอฝนเจอแต่น้ำตาลและอะตอม แสดงว่ายังไม่กลับมา

ปากตอบไปแบบนั้น ใบหน้าที่เหมือนกับไม่เป็นไรแต่ที่จริงแล้วข้างในแทบจะไม่ไหว 'ผมคิดถึงคุณจัง...'

/

แรงสะกิดเบาๆจากด้านหลังตามด้วยเจ้าของเสียงที่เดินมายืนอยู่ตรงหน้าผม น้ำตาผมไหลออกมาโดยอัตโนมัติเมื่อได้เห็นใบหน้าไร้เดียงสานี้

มือหนักอึ้งเกินกว่าจะยกขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาแต่ก็ต้องฝืน มือเล็กๆของคนตรงหน้ากลับยื่นเข้ามาใกล้ใบหน้าผมพร้อมกับใช้นิ้วเล็กๆค่อยๆสัมผัสใบหน้าของผมเพื่อเช็ดคราบน้ำตาให้

"คุณหมอขอโทษนะอะตอม คุณหมอขอโทษจริงๆ"

ได้แต่กล่าวขอโทษในใจและกุมมือเล็กๆนั้นที่สัมผัสอยู่บนใบหน้าผมไว้

น้างั้นหรอครับ?

เธอหันไปยกมือขึ้นไหว้ทุกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะกับผมแล้วหันมายิ้มให้ผมก่อนจะเดินเข้ามาจูงมืออะตอมเดินออกไป

'แข็งใจเข้าไว้อย่าหันไปมองเขาเด็ดขาดนะไอ้คิณ' ได้แต่พูดย้ำตัวเองในใจ การพยายามอดทนต่อความรู้สึกของตัวเองทำไมมันทรมานแบบนี้ครับ แต่สุดท้ายแล้วผมก็แพ้ให้กับเสียงเรียกร้องของไอ้ก้อนเนื้อที่อยู่ตรงอกข้างซ้าย

ตาทั้งคู่ของผมค่อยๆหันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ ใบหน้าหวานนั้นเต็มไปด้วยความกังวลความเศร้า มือทั้งสองข้างวุ่นอยู่กับการทำหน้าที่ของตัวเองแต่ตาคู่สวยนั้นกลับมีสีแดงกล่ำ

' คิดถึงเหลือเกิน... '

/

-ก่อนหน้านี้-

/

-TBC-