/

悠太

มันชื่อยูตะครับเป็นเพื่อนผม รู้จักกันตอนที่ผมไปประจำการอยู่ที่ รพ.เพื่อนพ่อผมที่ญี่ปุ่นซึ่งท่านเป็นพ่อของอิ้งค์เมื่อหลายปีก่อนที่ไอ้ยูตะมันอยู่ในตอนนี้ เราสนิทกันในระดับหนึ่งเลยแหละครับ

แต่หลังจากที่ผมกลับมาทำงานที่ รพ.ของพ่อ ผมกับมันก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันเลย ผมติดต่อมันไม่ได้เพราะมันเปลี่ยนเบอร์

/

มิดตะพาบ

เงียบครับ ไม่มีใครอ่านข้อความผมแม้แต่คนเดียวแต่ผมก็เข้าใจครับ

/

ดวงอาทิตย์ค่อยๆลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีบรรยากาศที่ รพ.ตอนกลางคืนวันนี้คนไข้ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ครับ เงียบสนิท เงียบจนทำให้สมองผมมันวนเวียนอยู่แค่กับคนๆเดียว

คิดถึง...คิดถึงเหลือเกิน

/

ใช่แล้วแบบนี้มันดีที่สุดแล้ว แต่ถ้าเลือกได้ผมก็จะตัดสินใจเหมือนเดิม รักเขาเหมือนเดิม...

"คูมพ่อคะ!!"

เสียงเล็กๆใสๆดังขึ้นทั่วทั้งห้องเรียกสติผมกลับมาได้เป็นอย่างดี ก่อนที่ประตูห้องผมจะที่ค่อยๆเปิดออกตามด้วยเจ้าของเสียงใสที่วิ่งตรงมาที่ผมแล้วปีนขึ้นมานั่งบนตัก

ฟอด//

ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้อะตอมตามด้วยเอียงแก้มให้คนสวยหอม

ฟอด//

ผมลืมบอกไปเลยครับตั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่ผมออกมาจากโรงพยาบาลแล้วกลับไปที่ร้านผมก็ไม่เป็นอันทำอะไรเลย ทำออเดอร์น้ำร้อนก็ลวกมือ น้องที่ร้านเรียกก็ไม่ได้ยิน หันไปมองทางไหนก็เจอแต่หน้าเขา ทุกอย่างช้าลงกว่าเดิมจนน้องที่ร้านบอกให้ผมกลับมาที่ห้องเดี๋ยวที่ร้านน้องจัดการกันเอง

ผมได้แต่พยักหน้าแล้วเดินออกจากร้านพร้อมกับร่างกายอันไร้ความรู้สึก...

เสียงของบุคคลมาใหม่ดังอยู่ตรงประตูหน้าห้อง ผมหันไปมองก็เจอตาลที่เป็นน้องของฝน ผมไม่ได้ตอบเธอแต่แค่พยักหน้าแค่นั้น

ตาลเธอเดินมาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่ห่างจากผมไม่ไกลมาก

"ชาคะฝนกลับมาแล้วอะตอมแม่กลับมาแล้ว"

เสียงเล็กๆพูดขึ้นก่อนจะกระโดดลงจากตักผมแล้ววิ่งไปหาคนเป็นแม่ตามด้วยคนเป็นน้าที่เดินตามออกไป เหลือแค่ผมที่นั่งคิดถึงใครบางคนอยู่บนเตียง

คิดถึง อยากเจอ...

/

โรงพยาบาล📍

ก๊อกๆ

"เข้ามา"

เสียงเข้มตอบเสียงเคาะประตูเพื่อขออนุญาตช่างเป็นน้ำเสียงที่ไม่ต้อนรับแขกซะเหลือเกิน

"ขอโทษที่มารบกวนนะครับ"

ผมเดินไปหาคนเป็นภรรยาที่นั่งอยู่ที่โซฟาแล้วมองหนาเขาก่อนจะได้รับรอยยิ้มที่แสนจะชื่นใจ

คนตัวเล็กหันไปมองที่ปิ่นโตจากนั้นมือเล็กๆค่อยๆแกะปิ่นโตออกทีละชั้น

ผมพยักหน้าตอบผู้เป็นภรรยา ก่อนที่ตัวเล็กๆจะเขยิบมาใกล้แล้วขึ้นมานั่งบนตักโดยหันหน้าเข้าหาผม

แขนเล็กๆค่อยๆเอื้อมมาโอบรอบคอผม แขนผมก็กอดตอบโดยอัตโนมัติ

สิ้นเสียงฝุ่นผมก็กระชับแรงกอดเขาเพิ่มขึ้นแต่ไม่ถึงขั้นอึดอัด ไม่นานก็มีสัมผัสเบาๆที่กลุ่มผมของผม ผมจึงปล่อยวางเรื่องที่อยู่ในสมองตอนนี้เพื่อปล่อยให้สมองโล่งแล้วชาร์จแบตให้เต็มที่...

/

บรรยากาศบนท้องถนนในเวลา4ทุ่มเกือบ5ทุ่มมันเป็นอะไรที่ดีมากเลยครับ ถนนโล่ง สองข้างทางเงียบสนิท แต่ใจผมมันกลับไม่เงียบไม่นิ่งเหมือนกับบรรยากาศรอบข้างแม้สักนิดเพราะมันคิดถึงแต่เขา คนที่ผมไม่สมควรคิดถึงเขาเลย

ผมพ่นลมหายใจออกมาดังๆหนึ่งครั้งแล้วตบไฟเลี้ยวแล้วจอดเทียบข้างทางเพื่อลงไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อเพราะของใช้ส่วนตัวผมหมดแล้วครับ คนไข้เยอะจนผมลืมไปเลยแต่ดีที่นึกขึ้นได้ก่อนถึงคอนโด

สองขาก้าวลงจากรถเดินได้ไม่ถึง3ก้าว ทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง ไอ้ก้อนที่อยู่ข้างในเต้นรัวอย่างกับกลองชุดทันที ลมหายใจหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าฟ้ากลั่นแกล้งหรือใครลิขิต

ทุกอย่างที่ผมพยายาม กำแพงที่สร้างขึ้นมันได้พังลงมาทันทีที่ผมเจอกับคนตรงหน้าที่เพิ่งเดินลงมาจากรถที่จอดอยู่ตรงหน้าผม คนที่ผมมองไปทางไหนก็เจอแต่หน้าเขา คนที่หัวใจผมเรียกร้องหาอยู่ตลอดเวลา

เท้าข้างซ้ายของผมก้าวกลับหลังโดยอัตโนมัติ ใจที่เต้นรัวอย่างกับกลองชุดยิ่งทวีคูณขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆ

พรึ่บ!

ไม่ทันได้เปิดประตูรถตัวผมก็ถูกรั้งไว้ด้วยแขนเล็กของใครบางคน

เข้าร้องไห้? แต่แล้วไงหรอครับ อย่างอ่อนไหวเด็ดขาดธนากร อย่าอ่อนไหวกับแค่น้ำตาของเขาเด็ดขาด

ผมแกะมือเขาออกแต่เขาก็ยังดื้อดึงไว้ไม่ยอมปล่อย

มือเล็กค่อยๆคลายออกจากตัวผมพร้อมกับอ้อมแขน

ผมก็คิดถึง

และแล้วผมก็ไม่สามารถห้ามความรู้สึกตัวเองได้เพราะเพราะแค่คำว่าคิดถึงของเขา

ตอนนี้พวกผม2คนก็กำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนรอบข้าง

เขามองมาที่ผมและพยักหน้าแล้วเดินไปที่รถของผม

_

ตอนนี้เรานั่งอยู่ข้างในรถแล้วครับ แอร์ในตัวรถเริ่มเย็นขึ้นกว่าเดิมเมื่อผมทั้งสองคนต่างคนต่างเงียบ คนข้างๆผมกุมมือตัวเองไปมาก่อนจะหันมามองผม

ผมตัดสินใจทำลายความเงียบระหว่างผมกับเขา

คำสุดท้ายถูกกลืนลงในลำคอเพราะคนข้างๆโน้มตสีเข้ามาสัมผัสที่ริมฝีปากของผม

น้ำตาของเราสองคนไหลออกมาพร้อมกัน เป็นทั้งความรู้สึกคิดถึง โหยหา มีความสุข และขอโทษ ก่อนที่จะเป็นผมเองที่ถอนจูบออก

คนข้างๆตัวสะดุ้งโหยงเมื่อผมตะโกนออกมา ดีแล้วแบบนี้คงจะดีแล้วเรื่องของผมกับเขาจะได้จบลงตรงนี้

ด่าผมสิคุณชา เกลียดผม อย่าร้องไห้

ผมโน้มตัวอขาให้เข้ามาใกล้แล้วประกบปากก่อนจะบกขยี้แรงๆ

ตุ๊บ ปั๊ก ตุ๊บ!!

ไม่ถึง10วินาทีก็มีอะไรบางอย่างทุบมาที่หน้าอกของผม น้ำตาของคนตรงหน้าไหลออกมาเปื้อนใบหน้าหวาน น้ำตาที่ไหลออกมาในรอบนี้มันไม่เหมือนกับรอบที่แล้วผมสัมผัสได้

ผั๊วะ👊

ใบหน้าผมหันไปตามแรงต่อยทันทีที่ปากคนตัวเล็กเป็นอิสระ

ใช่แล้ว!คุณโกรธผม เกลียดผมน่ะคุณทำถูกแล้ว คุณอย่ารักผมเลยครับ

แววตาที่เขามองผมในตอนนี้เป็นแววตาที่ผิดหวังปนสับสน และยังโหยหา

เกลียดผมสิ ต่อยผม อย่าร้องไห้

ผมโกหก

ผมโกหก

ผมโกหก

ประโยคสุดท้ายนั้นติดขัดเพราะผมกลั้นเสียงสะอื้นไว้ น้ำตาที่คลออยู่ที่นัยน์ตามันรอเวลาแค่ให้คนตรงหน้าเปิดประตูลงรถไปแค่นั้น

ใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา ปากเล็กๆที่บวมแดงเพราะรสจูบ ดวงตาเล็กๆที่แดงกล่ำและเต็มไปด้วยน้ำตา มันเป็นอะไรที่บีบใจผมเหลือเกินครับ

สิ้นเสียงเล็กๆนั้นเขาก็ยกมือขึ้นมาเช็กน้ำตาที่เปื้อนไผตามใบหน้าแล้วเปิดประตูลงจากรถทันที

ผมปล่อยน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ออกมาพร้อมกับเสียงร้องไห้ของความรู้สึกเสียใจออกมาอย่างไม่รีรอ

ผมทำได้แค่มองตามแผ่นหลังเล็กๆนั่นที่เดินจากผมไป ต่อไปนี้ผมคงไม่ได้เจออีกแล้ว น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมาตอกย้ำอย่างไม่หยุดหย่อน

น้ำตาแห่งการจากลาชั่งทรมานเหลือเกิน ต่อไปนี้ก็ดูแลตัวเองดีๆนะครับ ผมจะคิดถึงคุณและรักคุณเสมอ...

/

-TBC-