/

แววตาที่มองผม น้ำเสียงที่พูดขึ้น มุมปากที่ค่อยๆคลี่ยิ้มมันช่างตรงกันข้ามกับใบหน้าที่ไร้ที่ติซะเหลือเกิน

ปากหนักเกินกว่าจะขยับเหมือนกับมีอะไรมาพันธนาการไว้ทันทีเมื่อเห็นมุมปากที่กระตุกยิ้มขึ้นของคนตรงหน้า

เขาเดินตรงมาที่ผม สองมือที่เต็มไปด้วยของหวานและเครื่องดื่มค่อยๆยกขึ้นและสุดท้ายก็ยื่นให้กับคนตรงหน้าในที่สุด แต่สายตาผมมันดันไม่ได้โฟกัสที่คนตรงหน้าเลยสักนิดถึงแม้ใบหน้านี้จะเหมือนกับของอีกคนที่ตอนนี้ยืนหันมามองผมอยู่ก็ตาม

แววตาที่เหมือนกับมีน้ำใสๆคลออยู่ ปากที่ขยับเหมือนกำลังจะพูดอะไรออกมาแต่สุดท้ายปากสวยนั้นก็ปิดลงพร้อมกับร่างโปร่งสูงที่เดินออกไปจากตรงนั้นเดินจนลับสุดสายตาผมไป

" คุณคิณ... "

เขาพูดจบและผายมือไปทางด้านซ้าย หน้าผมหันไปตามมือหนาก็เจอกับป้ายที่ติดอยู่ตรงประตูห้องๆหนึ่งอยู่ในระยะที่สามารถมองเห็นได้โดยป้ายหน้าห้องนั้นมีชื่อ นพ.ทินกร กิตติวรโชติ ติดอยู่

เขาพูดจบก็เดินนำหน้าไป แล้วผมควรจะต้องปฏิเสธยังไงล่ะครับ

/

แววตานั้น ใบหน้าหวานนั้น ผมไม่ควรเจอแค่เสี้ยววินาทีที่ผมเจอมันก็ทำให้ความรู้สึกคิดถึงทวีคูณขึ้น

ปั๊ก!

" โอ๊ยยยย "

ผมไม่รู้ว่าผมเหม่อลอยไปนานแค่ไหน แต่มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงคนร้อง เมื่อมองตรงไปยังด้านหน้าก็เจอเด็กผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ที่พื้น

คำพูดถูกกลืนลงลำคอแทนที่ด้วยคำชมพร้อมกับรอยยิ้มที่ส่งมาให้ผม

ผมเดินไปพยุงเด็กผู้หญิงขึ้นจากพื้นแล้วยิ้มตอบ

รอยยิ้มของเด็กผู้หญิงที่อายุไม่น่าจะเกิน20มันเป็นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาและสดใส แต่ผมกลับเห็นรอยยิ้มของอีกคนแว็บเข้ามาในเวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาที นี่ผมเป็นหนักถึงขึ้นนี้เลยหรอครับ

ผมสะบัดหัวไล่ความคิดที่อยู่ในหัว ณ.ตอนนี้และหายใจเข้าลึกๆ

พูดจบผมก็ยิ้มใก็เด็กผู้หญิงตรงหน้าแล้วก้าวขาเดินต่อ

ผมหันหลังกลับมาก็เจอรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเด็กหญิงเฉกเช่นเคย

ผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆจะพูดก็พูดไม่ทัน

ผมมองตามหลังเด็กผู้หญิงที่ทั้งวิ่งทั้งกระโดดแล้วหันหลังมามองผมเป็นระยะๆจนลับสายตา

สมองปล่อยให้ว่างแม้แต่วินาทีเดียวไม่ได้เลยครับภาพรอยยิ้ม ใบหน้า แววตา ของเขาคนนั้นเข้ามามีอิทธิพลต่อผมทันที

คิดถึง.....

/

สองขาค่อยๆก้าวตรงไปด้านหน้าและนั่งลงบนโซฟาตัวเล็กตรงข้ามกับคุณหมอเจ้าของห้อง

เขามองมาที่และเอียงหัวพร้อมกับกระตุกยิ้มในประโยคสุดท้าย ผมไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ออกมา

มือหนาผายไปทางประตูห้องพร้อมกับสายตาที่เป็นการส่งแขกไปในตัว

ผมพูดแค่นั้นและเดินออกมาทันที

_

/

เสียงสะอื้นของคนที่อยู่ไม่ไกลจากผมสักเท่าไหร่ชั่งบีบหัวใจผมเหลือเกิน อยากเดินเข้าไปหาและดึงเข้ามากอดแล้วบอกกับเขาว่าไม่เป็นไรแต่ก็ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น

ผมไม่รู้ว่าไอ้วินมันคุยอะไรกับเขาทำไมเขาถึงร้องไห้? ใช่ครับตอนนี้เขากำลังร้องไห้ ใบหน้าหวานเหมือนอดกลั้นเก็บความรู้สึกนี้ไว้ตอนที่อยู่ในห้องนั้นก่อนจะปล่อยมันออกมาโดยที่ไม่สนใจว่าใครจะมาเห็น

ผมเจ็บเหลือเกินครับ เจ็บปวดใจที่ได้แต่ยืนมองเขาอยู่ห่างๆแค่นั้น แต่สิ่งที่ผมทำมันดีสำหรับตัวเขาและครอบครัวของเขาเอง

/

มิดตะพาบ

read 9

read 9

ทุกคนคงคิดว่าสิ่งที่ผมพิมพ์ออกมามันแรงเกินไป แต่ผมแค่ไม่อยากให้มันมาคิดมากกับเรื่องของผม ผมอยากให้มันนอนหลับสบายทุกคืนเหมือนเมื่อก่อน ฝุ่นบอกผมว่าช่วงนี้ไอ้วินมันกินยานอนหลับเกือบทุกวันเพื่อให้ตัวเองไม่ต้องคิดมากเรื่องผม

ผมรู้ว่ามันหวังดีและเป็นห่วง แต่ผมก็เป็นห่วงมันเหมือนกันแค่เรื่องงานเรื่องครอบครัวของมันก็น่าจะพอแล้ว

ผมคงกลายเป็นพี่และเพื่อนที่เหี้ยในสายตาของพวกมันทุกคนแล้วแหละครับ แต่ก็ดีกับตัวพวกมันทุกคนผมไม่อยากให้พวกมันมาคิดมากกับเรื่องของผมที่ตัวผมเองเป็นคนสร้างขึ้น

แบบนี้ดีที่สุดแล้วครับ...

/

U

5นาทีผ่านไป

read

ก็จริงอย่างที่ไอ้ยูบอก มีคำหลายคำ ประโยคหลายประโยคให้ผมเลือกใช้แต่ผมกลับเลือกใช้คำพวกนั้น แต่ใครมันจะเข้าใจในสิ่งที่ผมทำมากไปกว่าตัวผมล่ะ ก็คงจะไม่มี....

/

เด็กผู้หญิงคนนี้คือน้องสาวฉันเองค่ะ เธอชื่อน้ำตาลเธอมาพักกับฉันแค่2วันเท่านั้นคือวันนี้และพรุ่งนี้เพราะเธอยังเรียนอยู่ เธอบอกคิดถึงหลานเขาบอกว่าขอชาแล้วและชาก็อนุญาต ฉันก็เลยทำอะไรไม่ได้

/

LINE 🔔

ดร.วัลลภ : ว่างคุยไหมลูก

ผมหันมองแจ้งเตือนที่ขึ้นโชว์อยู่ที่หน้าจอ เป็นข้อความจากพ่อผมครับ แปลกที่พ่อทักผมมาเพราะน้อยมากที่ท่านจะทักมา ถ้าคุยเรื่องงานก็แค่ให้คนมาตามผมไปพบแค่นั้น

ดร.วัลลภ

ผมขอโทษนะครับที่ต้องโกหกแต่ผมให้ใครมาช่วยผมแก้ปัญหาไม่ได้อีกแล้วครับ

/

悠太 ได้เพิ่มคุณเป็นเพื่อนจากหมายเลขโทรศัพท์

悠太

/

-TBC-