_

Baicha Coffee 🍃

น้ำอุณหภูมิที่40องศาสัมผัสกับมือสวยคู่หนึ่ง

ผมไม่ได้ตอบอะไรแค่ยื่นมือทั้ง2ข้างให้น้องที่สนิท น้ำจากขวดที่เป็นน้ำสะอาดไหลลงมากระทบกับมือผม

นี่ผมใจลอยขนาดนั้นเลยหรอครับ แม้กระทั่งมือที่โดนน้ำร้อนลวกผมยังไม่รู้สึกเลย

เด็ก2คนพยักหน้าให้ผู้หญิงตรงหน้าผมและเดินออกไปต้อนรับลูกค้าเช่นเดิม

ผมไม่ได้ตอบอะไรในนอกจากพยักหน้าและเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเคาท์เตอร์

มือเล็กๆวางลงบนแขนของคนเป็นพ่อพร้อมกับเสียงเล็กๆที่เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

สิ่งที่ตอบตัวเล็กออกไปไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นคือความรู้สึกของแผลที่โดนน้ำร้อนลวกหรือความรู้สึกข้างในใจกันแน่

ฝนเดินมาและนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆผมก่อนจะเริ่มปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ผม

ใช้เวลาไม่ถึง20นาทีครับ ตอนนี้ถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้วคือการใช้ผ้าสะอาดปิดตรงแผลที่โดนน้ำร้อนลวก

หาหมอหรอ?

ใบหน้าของผมและฝนค่อยๆเลื่อนเข้ามาหากันทีละนิดๆเหมือนกับตรงนี้มีแค่ผมและเธอ จนจมูกเราเกือบชนกันแต่เป็นผมเองที่ชะงักและดึงตัวกลับ

พูดจบฝนก็เดินจูงมืออะตอมออกไปจากร้าน ผมนี่อยู่ดีไม่ว่าดีชอบเจ็บตัวตลอด

_

ทันทีที่ผมเดินออกมาจากหลังร้านจอยก็เดินเข้ามาดักหน้าพร้อมกับคำถาม1คำถาม

_

โรงพยาบาล📍

เมื่อ3วันก่อนผมก็เพิ่งจะมาที่นี่และวันนี้ผมก็มาอีกครั้ง ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่หน้าโรงพยาบาลที่ใกล้กับคาเฟ่ของผม

"ทุเรศมาก มึงชอบมันลงได้ไงปาล์ม"

"ก็กูสวย และเก่งมาก"

"พวกมึงจะเถียงกันทำไมเนี่ย"

เสียงคนมากกว่า2คนดังอยู่ด้านหลังผม จากนั้นตัวผมมันก็หันกลับหลังอัตโนมัติ

ทันทีที่เขาเจอหน้าผมขาของเขาถอยหลังไป1ก้าวโดยอัตโนมัติทันที แววตาที่มีแต่ความอบอุ่น ใบหน้าที่เมื่อก่อนเต็มไปด้วยรอยยิ้มตอนนี้กลับมีแต่ความเศร้าหมองปรากฏ

_

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องทำแผลให้เขาด้วยทั้งๆที่แผลแค่นี้ให้พยาบาลข้างนอกทำให้ก็ได้ แต่ใจผมมันดันตัดสินใจเร็วไปก่อนสมอง1ก้าวเสมอ

เข้มแข็งไว้คิณ อย่าอ่อนไหวเด็ดขาด

คนตรงหน้าผมหลุดสะอื้นออกมาพร้อมกับน้ำตาเม็ดแรกที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย

ผมใจร้ายหรอครับ? ใครกันแน่ที่ใจร้าย

แขนที่หนักอึ้งค่อยๆเลื่อนไปอยู่ตรงหน้าของใบหน้าหวาน สิ่งที่อยู่ข้างในนั้นมันสับสนเหลือเกิน

แต่สุดท้ายผมก็แพ้ให้กับความโง่เขลา นิ้วโป้งค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานก่อนจะสัมผัสกับผิวเนียนที่มีคราบน้ำตาเกาะอยู่และเช็ดคราบน้ำตานั้นเบาๆ

น้ำตาที่กลั้นเอาไว้รอเวลาที่จะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ

และแล้วน้ำตาเม็ดแรกของวันก็ได้ไหลออกมาก่อนจะตกลงบนโต๊ะ เช่นเดียวกับน้ำตาของคนตรงหน้าที่ไม่รู้ว่าเป็นหยดที่เท่าไหร่ที่ตกลงบนหลังมือของผม

อย่างกับบรรยากาศรอบๆเงียบสงบทั้งๆที่นี่คือโรงพยาบาลมีคนไข้เข้า-ออกทุกวินาที เราสองคนต่างคนต่างเงียบก่อนที่ใบหน้าหวานจะค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ผมและ...

ผมเบิกตากว้าง หัวใจเต้นรัวยิ่งกว่าเสียงรัวกลองชุด ท้องไส้ปั่นป่วนหัวสมองสับสน ผมควรจะปฏิเสธเขาแต่ปากผมมันดันขยับรับกับจังหวะของปากเล็กๆที่กำลังลุกล้ำเข้ามาในโพรงปากของผม

ทันทีที่มีเสียงคุ้นหูผมก็รีบผละตัวออกและมองไปยังต้นเสียง ไม่รู้ว่าไอ้วินมันเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน มันได้เคาะประตูหรือเปล่า หรือเป็นเพราะที่ผมไม่รู้เพราะตอนนั้นทุกอย่างรอบตัวผมเงียบสนิท หูอื้อทั้งสองข้าง ไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกอะไรได้อีกเลย

นอกจากเสียงหายใจของผมและเขา และเสียงหัวใจที่เต้นรัวยิ่งกว่าเสียงรัวกลองชุด

รู้ตัวอีกทีก็เห็นไอ้วินยืนอยู่ตรงหน้ามองมาที่ผมสลับกับอีกคนด้วยสายตาไม่สบอารมณ์นัก

_

มิดตะพาบ

_

Condo 📍

ตอนนี้ผมกับฝนเรานั่งอยู่บนเตียงนอน โดยที่มีอะตอมนอนอยู่ตรงกลางระหว่างผมกับฝน

แววตาที่สื่อมาถึงผมเป็นแววตาที่สวนทางกับรอยยิ้มนั่นโดยสิ้นเชิง ชาขอโทษนะฝน ขอโทษที่ไม่ทำตามสัญญา

_

ปั้ง🚪

ภรรยาต้อนรับสามีที่กลับมาจากทำงานของด้วยเสียงที่ติดจะไม่พอใจนิดหน่อย

ผมมองไปที่ใบหน้าหวานก่อนจะเดินไปตรงไปหาเขาที่นั่งอยู่บนโซฟา นี่คือสิ่งหนึ่งที่เว่าผมเครียดหรืออารมณ์เสียไม่ว่าจะจากเรื่องงานหรือเรื่องอะไร

น้ำเสียง ใบหน้าของเขาคือสิ่งที่ช่วยคลายสิ่งเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี

คนข้างๆมองมาที่ผมอย่างรอคำตอบ ผมขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะทิ้งหัวลงบนตักนุ่มและทิ้งขาให้ราบไปกับพื้นโซฟา

เพี๊ยะ!!👋

ฝ่ามือของภรรยาประทับตราลงที่เขียนข้างซ้ายของผู้ที่เป็นสามี ถ้าถามว่าเจ็บไหม?จะเหลือหรอครับฝ่ามือเมียนะครับทุกคน

ผมมองไปที่ใบหน้าเล็กๆนั่นแล้วเอื้อมมือไปจับมือสวยมากุมไว้บนอกก่อนจะพูดต่อ

ไอ้คิณมันไม่เคยมีความรักสักครั้งนี่จึงเป็นสาเหตุว่าทำไมผมถึงเป็นห่วงมันขนาดนี้ ผมไม่อยากให้มันเจอแบบผม

แต่สิ่งที่ฝุ่นพูดมาทั้งหมดมันก็ถูกครับ ผมควรจะให้พี่ชายผมเรียนรู้ความเจ็บปวด เรียนรู้ความสมหวังด้วยตัวเอง ผมไม่ควรจะไปตีกรอบชีวิตให้เขา

ผมถอนหายใจออกมาแรงๆหนึ่งครั้งและหันหน้าซุกเข้ากับหน้าทองแบนเรียบของคนตัวเล็กก่อนจะมีสัมผัสจากมือสวยค่อยๆวางลงบนหัวของผมและลูบกลุ่มผมอย่างเบามือ เฮ้อ~เหนื่อยจังเลยครับ...

_

-TBC-