_

ตอนนี้สิ่งที่อยู่ในหัวตีกันไปหมด สองขาก้าวเดินไปมาในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่มีเพื่อนสนิทนั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวหน้าทีวี

ผมนั่งรอพี่กันอยู่ที่ห้องกับไอ้ดินมาร่วม3ชั่วโมงได้ครับ แต่ก็ไม่มีวี่แววสักนิดที่เขาจะกลับมา

เป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว...

สองขาก็ก้าวเดินไปมาไม่หยุด ปากก็พูดกับเพื่อนแต่ก็ไม่ได้หันไปมองแต่อย่างใด

แล้วถ้ามันเป็นอย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้านี้ล่ะครับ ถ้าเขาไม่กลับมาผมจะทำยังไง

_

สองขาแกว่งไปมาในอากาศ พลางคิดถึงเรื่องที่ได้รับรู้มา ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนหลังคาบ้านครับ สายลมเบาๆแสงแดดอ่อนๆในเวลาที่พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า เสียงนกบินกลับรัง หรือแม้กระทั่งเสียงใบไม้ที่ปลิวไปตามทิศทางลมมันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเลยสักนิด

ในที่สุดผมก็รู้ความจริงครับว่าบ้านหลังนี้คือบ้านของผม ครั้งนั้นที่ผมรู้สึกคุ้นตอนที่เจอบ้านหลังนี้ครั้งแรกและป่าข้างหลังนั้นมันไม่ใช่แค่ความรู้สึกหรือผมมโนไปเอง แต่ผมเคยอาศัยอยู่ที่นี่จริงๆ

แต่เมื่อกี้แค่อีกนิดเดียว นิดเดียวเท่านั้นเองผมก็จะรู้ว่าผมตายยังไง

แต่น้องชายต่างแม่ผมเขากลับหยุดพูดซะงั้น

คร๊อกกก~

ไม่ต้องตกใจครับ เสียงท้องผมเอง5555

ลืมไปเลยครับว่าตอนนี้เย็นแล้วซันน่าจะกลับมาจากมหาลัยแล้วและผมก็คงจะต้องกลับแล้วขืนอยู่นานกว่านี้หิวตายแน่ๆ

อ๋อ ลืมไปผมตายไปแล้วนี่หน่า...

_

บรื้นนนนนนน~

เท้าขวาเหยียบคันเร่งเต็มที่ ตาทั้งสองข้างมองตรงไปข้างหน้า ในหัวของผมตอนนี้มันมีแค่คำว่า พี่กัน

ผมเดินไปมาในห้องสี่เหลี่ยมเมื่อตอนบ่ายพลางคิดไปมาว่าพี่กันจะไปที่ไหนได้บ้าง และสมองผมมันก็คิดตรงกันว่า "บ้านร้าง"

ทันทีที่สมองประมวลผลได้ผมก็เดินไปหยิบกุญแจรถ โทรศัพท์พร้อมกับกระเป๋าตังค์ทันทีแล้วรีบเปิดประตูก็พบกับเพื่อนสนิทอีกคนที่กำลังยกมือขึ้นมาเคาะประตู

ผมมองหน้ามันไม่ถึง5วิแล้วรีบวิ่งออกมาทันทีก่อนจะมีเสียงปิดประตูห้องพร้อมกับเสียงตะโกนและเสียงวิ่งของเพื่อนผมตามหลังผมมา สุดท้ายพวกมันก็กระโดนขึ้นรถผมมาจนได้พร้อมกับคาดเบลล์เสร็จสรรพเรียบร้อยและร้อยยิ้มบวกเสียงหัวเราะแห้งๆ

บรื้นนนนน~

ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป แต่เหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นกว่าเดิม

_

ทำไมห้องเงียบแปลกๆ

ไม่มีสัญญาณตอบรับครับ ไฟก็เปิดแอร์ก็เปิดหนิ

ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ จะไปตามหาก็ไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหนจะถามใครก็ไม่ได้

ผมตะโกนเรียกพร้อมกับแว๊บไปมายังจุดที่คิดว่าเขาน่าจะอยู่ ทั้งห้องนอน ห้องครัว ระเบียงหลังห้องก็ไม่มี ห้องน้ำประตูก็เปิดไว้

งั้นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ก็คืออยู่ที่นี่ รอจนกว่าซันจะกลับมา

_

บรื้นนนนน~

ตอนนี้เสียงของเพื่อนเปรียบเสมือนกับสายลมที่ผมไม่สามารถจับใจความได้ เพราะสมองของผมตอนนี้คือไปที่บ้านร้างนั้นให้เร็วที่สุด

บรื้นนนนน~

_

ทันทีที่รถจอดสนิทมันก็รีบก้าวขาลงจากรถเดินมาบ่นผมด้วยน้ำเสียงที่ติดๆขัดๆ

ประโยคสุดท้ายถูกกลืนลงลำคอและแทนที่ด้วยคำๆนึงทันทีที่มันเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

ผมรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันทีก่อนจะปีนรั้วบ้านโดยที่ไม่สนใจเสียงเพื่อนที่ตะโกนตามหลังมา

_

ผมยังพูดไม่จบมันก็วิ่งออกไปทันที ให้มันได้อย่างงี้สิจะด่าพวกมันก็ไม่ได้เพราะพวกมันไม่ผิดอีกอย่างผมก็กระโดดขึ้นรถมาเอง

ท้องฟ้าโพล้เพล้ สายลมเบาๆ เสียงแมลงที่พร้อมใจกันร้องบวกกับเสียงใบไม้ที่พัดปลิวไปตามทิศทางของลมบรรยากาศดีจังเลยนะครับ ผมประชด!!

_

บรรยากาศในตัวบ้านยังเหมือนครั้งก่อนที่พวกผมมาครับ ยังวังเวงเหมือนเดิม

ผมหันไปมองก็เจอไอ้ดินที่เรียกผม

ผมหันมองเพื่อนแค่ชั่วครู่จากนั้นก็หันไปมองทางตรงหน้าก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิดไฟฉายเดินต่อ

ไม่ถึง2นาทีก็มีเสียงของไอ้ต้นที่ตะโกนเรียกพวกผมให้รอ ผมหันไปมองก็เจอกับเพื่อนผมอีกคนและแสงไฟจากโทรศัพท์ของมัน

ทันทีที่มันมาถึงพวกผมก็บ่นพร้อมกับเสียงหอบ ถ้าจะให้ผมเดามันก็คงจะรีบวิ่งมาแน่ๆ

ไม่ถึงนาทีผมก็หันไปสนใจด้านหน้าที่เป็นห้องโถงของบ้านหลังใหญ่หลังนี้ต่อก่อนจะใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์นำทาง

เงียบครับ ไม่มีเสียงตอบรับแต่อย่างใด

ผมพูดแค่นั้นก่อนจะหันกลับไปตะโกนเรียกพี่กันต่อ

_

และแล้วผมก็เดินมาถึงห้องโถงของบ้าน แต่ก็ไม่มีวี่แววของเขาแม้แต่น้อยเลยครับ

ไอ้ดินมันตะโกนขึ้นและหันมามองผมกับไอ้ต้นสลับกัน

ผมรู้ว่าตอนนี้ผมอยู่ในช่วงอารมณ์ไหนและผมก็รู้ว่าผมผิดที่มาใส่อารมณ์กับเพื่อนแบบนี้

ความหงุดหงิดและอารมณ์ร้อนที่สะสมมาตั้งแต่เมื่อช่วงบ่ายจนถึงตอนนี้มันตีกันไปหมดบวกกับที่ผมยังตามหาเขาไม่เจอ มันจึงทำให้ผมอารมณ์ร้อนยิ่งกว่าไฟแล้วพลั้งปากพูดอะไรหมาๆออกไป

อีกอย่างเรื่องนั้นก็ไม่มีคนใดคนนึงที่ผิด แต่พวกผมผิดกันทุกคนและมันก็เป็นโชคร้ายของพวกผมอีกอย่างนึงที่ออกไปเล่นอะไรพิเรนๆในคืนพระจันทร์สีเลือด

ปีศาจ7ตน คน7คนที่เกิดวันต่างกัน มันยังตามหลอกหลอนผมอยู่ทุกวันนี้

_

สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้ขึ้นไปตามหาพี่กันที่ข้างบนบ้านนั้นต่อ เพราะเพื่อนผม2คนมันขอไว้ว่าค่อยมาตามหาใหม่ในวันพรุ่งนี้เช้า

ติ้ด!

ผมถอนหายใจออกมาทันทีที่ทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวหน้าทีวี

ผมบ่นกับตัวเองแล้วหลับตาลงช้าๆปล่อยให้ความเงียบและความเย็นจากเครื่องปรับอากาศปกคลุมทั่วทั้งห้อง

นี่ผมเป็นห่วงเขาจนได้ยินเสียงหลอนขนาดนี้เลยหรอเนี่ย

ผมพึมพำกับตัวเองอีกครั้งแล้วทึ้งหัวตัวเองเบาๆโดยที่เปลือกตายังปิดสนิท

พรึ่บ!

แขนผมยกลอยขึ้นเหนืออากาศอย่างกับมีคนดึงแขนผมให้ลุกขึ้น เดี๋ยวนะ!!!

พรึ่บ!!

เมื่อผมเรียกชื่อเขาแขนผมก็ตกลงมาที่ข้างตัวผมเหมือนเดิม

อืม เป็นห่วง

ครืน~ครืน~

ผมล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาดู หน้าจอขึ้นโชว์เบอร์ไอ้แฟรงค์ครับ มันมีอะไรรึเปล่า?

-สนทนาทางโทรศัพท์-

ปลายสายถูกตัดไปแล้วผมจึงกดเข้าแอพลิเคชั่นสีเขียวและเข้าไปยังห้องแชทกลุ่มที่ตอนนี้มีข้อความ200+ที่ผมยังไม่ได้เปิดอ่าน คุยอะไรกันเยอะแยะเนี่ย

_

ปลาหยุด

🚨คำเตือน:มีภาพประกอบ

🚨คำเตือน:มีภาพประกอบ

ผมเลื่อนอ่านข้อความผ่านๆตาเพราะมันเยอะมากแต่ผมก็พอจับใจความได้ว่าหลังจากที่ผมไปส่งมันที่ห้องมันก็หายตัวไป

และที่สำคัญโลเคชั่นที่มันส่งมาไม่มีตำแหน่ง

_

ก่อนหน้านี้ไอ้ดินมันไปไหนมาอ่ะหรอก็คงต้องเป็น "บ้านร้าง"ครับ

ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เหมือนทุกอย่างเหมือนมันจบลงแล้วเพราะพวกผมใช้ชีวิตกันตามปกติไม่เจอสิ่งพวกนั้น แต่จริงๆแล้วมันยังไม่จบสินะ

ไอ้ดินมันเคยพูดตอนที่อยู่บ้านร้างว่าเรื่องนั้นพวกเรายังหนีมันไม่พ้น และมันก็ใช่จริงๆครับเรายังหนีไม่พ้นและเรากำลังจะกลับมาเจอกับมันอีกครั้ง....

_

-TBC-