_

เสียงบ่นประโยคนี้ครั้งที่ร้อยแปดได้ ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องครับซันไปมหาลัยตั้งแต่เช้าแล้วเห็นบอกว่าวันนี้มีเรียนทั้งวัน

สัมผัสอะไรก็ไม่ได้ หยิบจับอะไรก็ว่างเปล่า ผมอยากสัมผัสกับสิ่งของได้จังครับ

แต่พูดถึงเรื่องนี้ทีไรผมก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องวันนั้น เรื่องที่ซันรับรู้ถึงพลังงานสัมผัสของผม เรื่องนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวผมมาหลายวันแล้วครับ

ทำไมตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาซันไม่สามารถสัมผัสกับผมได้เลยแค่ได้ยินเสียงแค่นั้น แต่ทำไมวันนั้น....

คิดไปผมก็ปวดหัวเปล่าๆผมไปเดินเล่นดีกว่า

'ถ้ามันแส่หาเรื่องก็จัดการมันซะ'

'ไม่นะแม่อย่าทำอะไรพี่เค้า'

ขาข้างซ้ายกำลังจะก้าวไปข้างหน้าแต่จู่ๆก็มีเสียงคน คุยกันแว๊บเข้ามาในหัวของผม

'พวกนายเป็นใคร'

'จัดการมัน'

ไม่ไหวแล้วครับ ตัวผมทรุดลงไปนั่งที่พื้นทันทีทำไมผมปวดหัวมากขนาดนี้

'ปล่อยนะ'

'บอกว่าให้ปล่อยไง'

'ผมรักพ่อนะ'

มือทั้งสองข้างกุมหัวตัวเอง ตัวค่อยๆทรุดลงเรื่อยๆจนนอนราบไปกับพื้นห้อง น้ำตาที่คลออยู่นัยย์ตาก่อนหน้าไหลลงมาอย่างรู้งาน เจ็บ...เจ็บปวดเหลือเกิน

_

ไม่รู้ว่าเป็นอะไรแต่ผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆครับ ใจผมมันอยากกลับห้องอย่างเดียว

สองขารีบก้าวไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้

ผมพูดกับตัวเองเบาๆและขาทั้สองก็สับเร็วขึ้นจากแค่เดินตอนนี้กลายเป็นวิ่งแทน

เป็นห่วงหรอ?..ไม่หรอกผมแค่กลัวว่าเขาจะไปทำวีรกรรมไว้แค่นั้นเอง....

_

ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมา สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือบ้านที่เหมือนจะคุ้นเคยแต่ก็ไม่ เหมือนจะไม่คุ้นเคยก็ไม่ใช่อีกแหละนี่มันอะไรของผมเนี่ย!!

บ้านร้างที่เคยมาเมื่อวันนั้นตอนนี้ผมยืนอยู่ที่ห้องโถงของบ้านครับ จู่ๆผมก็มาโผล่ที่นี่โดยที่ไม่ทันตั้งตัวและก็งงมากเช่นกัน

ผมเดินดูรอบๆตัวบ้าน ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมจากเมื่อวันที่ผมมาครั้งนั้นเลยครับ

'อย่านะ...ปล่อย'

'จะทำบ้าอะไรห้ะ!'

มือทั้งสองข้างรีบยกขึ้นมากุมหัวเพราะความเจ็บปวด เสียงนี้มันมาอีกแล้วครับ

'ฆ่าแกไง'

'ฆ่าหรอ...ไม่นะ'

'โอ๊ยยยย..ฮึก'

'พ่อช่วยด้วย..ช่วยผมด้วย'

เฉกเช่นเดิมตัวผมเริ่มทรุดลงไปที่พื้น มือสองข้างก็ยังคงทำหน้าที่ของมันเหมือนเดิม

เสียงพูดนี้เป็นเสียงของใคร ทำไมผมต้องได้ยินด้วย

'ผมรักพ่อนะ ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะครับ'

'อั๊ก..'

'ดูดิมันตายยัง'

'ไม่หายใจแล้วครับ'

'จัดการให้เรียบร้อยซะ'

ระดับความทรมานมันทวีคูณขึ้นจาก2เป็น5จาก5เป็น10 เขาพวกนั้นเป็นใครทำไมผมต้องรับรู้เรื่องของพวกเขาด้วย ช่วยมาถามผมก่อนได้ไหมว่าผมอยากรู้หรือเปล่า

ไม่เลย ไม่เลยสักนิดผมไม่อยากรับรู้อะไรแบบนี้เลย แต่ทำไมกัน ทำไมผมต้องรับรู้ความรู้สึกนั่นด้วย

ทั้งๆที่เรื่องนั้นมันไม่ใช่เรื่องของผมเลย...

_

เมื่อขาทั้ง2ข้างยืนอยู่หน้าห้องมือทั้งสองข้างมันก็รีบเร่งแตะคีย์การ์ดเพื่อให้รีบเข้าไปข้างใน

แก๊กกกกกกก🚪

ไม่มีสัญญาณตอบรับเลยครับ

จากเสียงเรียบนิ่งค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นเสียงเข้ม ทั่วทั้งห้องเงียบสนิทมีเพียงเสียงของสายลมที่ลอดผ่านเข้ามายังหน้าต่าง

ขาทั้งสองข้างเดินเข้าออกห้องสี่เหลี่ยมเป็นว่าเล่น ไม่ว่าจะเป็นห้องน้ำ ห้องครัว หรือแม้กระทั่งระเบียงหลังห้องแต่ก็เจอแต่กับความว่างเปล่า

ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่ผมเริ่มอารมณ์เสียและในขณะเดียวกันผมก็ไม่รู้สาเหตุว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้....

พรึ่บ!

สัมผัสที่บ่าของผมทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมาดูและเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมาผมก็พบกับ

ไอ้ดินเพื่อนของผม..

ผมถามเพื่อนออกไปทันทีที่เจอมันอยู่ตรงหน้า มันควรจะอยู่ที่มหาลัยไม่ใช่หรอครับ

ผมทึ้งหัวตัวเองหนึ่งทีแล้วลุกไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวีตามด้วยไอ้ดินที่เดินตามผมมาติดๆ

ใข่ที่ไอ้ดินพูดมันก็ถูกครับ แต่ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นก็เพราะความใกล้ชิดและเคยชินแค่นั้น

ครับ ใช่แล้วทุกอย่างที่เพื่อนผมพูดออกมามันถูกทั้งหมด เพราะผมรู้ไงครับว่ายังไงผมกับเขาก็รักกันไม่ได้

นัยน์ตาร้อนผ่าวรับรู้ได้ในทันทีว่าน้ำใสๆที่เขาเรียกมันว่าน้ำตากำลังจะไหลออกมารวมกันและหยดลงที่พื้นห้อง

ความหมายคือตามที่ผมพูด ถึงบางคนจะมองว่ามันเร็วเกินไปที่เกิดความรู้สึกนี้ขึ้นกับผม ผมอยากจะบอกว่าไม่เร็วเลยครับ เพราะเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ทุกวินาที

และผมไม่อยากให้เขาเป็นแค่ความทรงจำของผม ผมอยากให้เขาเป็นเรื่องจริงของผมด้วย...

_

แก๊กกกกก🚪

หน้าผมหันไปมองยังประตูด้านหน้าทันที มีคนมาครับไม่ใช่วิญญาณแน่นอนเพราะน้ำหนักของเท้าที่ลงกับพื้นมันมีน้ำหนักมากกว่าดวงวิญญาณ

ขาทั้งสองข้างของผมมันรีบก้าวเดินไปข้างหน้าเพื่อเดินตามเด็กผู้ชายทั้ง2คนนั้นทันที

เด็กทั้ง2คนพูดคุยกันก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินขึ้นไปบนชั้น2ของบ้าน

_

แก๊กกกก🚪

ทันทีที่เด็กผู้ชายเปิดประตูห้องขวามือเข้าไปน้ำตาเม็ดเล็กๆก็ไหลลงมาอาบแก้มสวยทั้งสองข้างอย่างพร้อมเพรียงกัน

'พี่กัน..ฮึก!'

'พีเป็นไร...ถูกคุณน้าตีมาอีกแล้วใช่ไหม?'

'ผมกลัว...ผมกลัวคุณแม่.ฮึก!คุณแม่ไม่รักผม'

'ไม่เอาไม่ร้องนะ'

'คุณแม่อย่าทำอะไรพี่เขา'

'อย่ามาห้ามฉัน!!'

เพล้ง💥

'คุณน้าอยากจะทำอะไรก็ทำ..ฮึก!เลยครับ'

'ปากเก่งนักนะ'

'เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!'

'คุณแม่หยุดนะครับ...ฮึก!'

'ฮึก...พ่อครับผมเจ็บ ผมคิดถึงพ่อ'

'ไอ้เด็กไม่รักดี ฉันสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปยุ่งในป่านั่นแต่แกก็ไม่ฟัง'

'แกคงอยากตายมากสินะ ใช่ไหมห้ะ!!'

'เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!'

'คุณแม่หยุดนะครับ..ฮึก!'

'หยุดทำร้ายพี่กันได้แล้วนะ!!..'

'พีขอร้อง หยุดทำร้ายพี่กันเถอะนะครับ..ฮึก!'

'พีไม่ต้องเป็นห่วงพี่ พี่ไม่เป็นไร'

'แกเป็นห่วงเด็กนี่มากกว่าแม่แท้ๆของแกรึไง!'

'ใช่ เพราะพี่กันไม่เคยทำร้ายพี ไม่เคยดุพี ไม่เคยตะคอกใส่พีเหมือนกับที่แม่ทำอยู่ตอนนี้!'

'ผมเกลียดคุณแม่'

ร่างกายอ่อนแรงลง เข่าทั้งสองข้างทรุดลงกระทบกับพื้นห้องน้ำตาที่เหมือนกับเป็นสิ่งที่ยากจะเห็นก็ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ทำไมผมต้องตายด้วย...

_

จากดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าเป็นดวงจันทร์ แสงที่สอดส่องในยามเช้ากลายเป็นแสงสว่างสีขาวในยามค่ำคืน สองข้างทางมืดสนิททุกอย่างเงียบมีเพียงแสงจากดวงจันทร์ที่เป็นแสงนำทางให้ผมก้าวเดินเท่านั้น

ผมไม่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหนผมรู้แค่ว่า ผมเหนื่อย ผมเจ็บ ผมไม่อยากเจอใครในตอนนี้

สิ่งที่อยู่ในหัวผมตอนนี้มันได้แต่ถามว่า ทำไม ทำไม และทำไม ทำไมต้องฆ่าผม

ผมไปทำอะไรให้..ทำไม ทำไม!!!!!!

_

ผมระเบิดอารมณ์ออกมาทันที ผมรู้ครับว่าตอนนี้ผมเป็นยังไง ผมบ้าคลั่งขนาดไหนที่ผีในห้องหายไป

แต่ผมควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้จริงๆ ผมกลัว กลัวว่าเขาจะหายไปแล้วไม่กลับมาหาผมอีกเลย...

_

-TBC-