โรงแรม

งานแต่งเมย์ ธัน

ฉันเดินมาเปิดประตูเข้ามาในห้องก็พบว่าว่าที่เจ้าสาวคนสวยกำลังเดินวนไปมาที่ห้องแต่งตัวเมื่อรู้ว่าใกล้ถึงเวลาเข้าพิธีช่วงเย็น

เมย์เดินมาจับมือและทำสีหน้ากังวลออกมา

ฉันสวมกอดเทย์เพื่อให้เธอคลายกังวลก่อนจะถอนกอดกันเพราะได้ยินเสียงประตูเปิดออก

เพลงและพราวเดินตรงเข้ามาเราแถมจังชมเจ้าสาวไม่ขาดปาก

ผู้กองนุในชุดสูทสีดำยืนยิ้มอยู่หน้าประตูก่อนจะเดินเข้ามาหาพราว

ผู้กองคิวยืนกอดอกมองหน้าเพลงอย่างไม่กระพริบตา ทำเอายัยเพลงถึงกับยิ้มเจื้อนไปทันที

ทุกคนหันไปมองเพลงที่ยืนมิงหน้าผู้กองคิวอย่างมีเล่ห์นัยต์ จนทุกคนถึงกับต้องชวนกันออกไปข้างนอกห้อง

พร่วและเมย์ต่างก็เดินไปควงแขนคนรักของตัวเองแล้วค่อยๆดดินออกจากห้อง ทิ้งฉันไว้กับเพลงและผู้กองคิวที่ยืนจ้องตากันไม่กระพริบ

เพลงไม่ตอบรับเอาแต่จ้องตาผู้กองคิว

ด้านผู้กองคิวเองก็เอาแต่ยืนกอดอกมองหน้าเพลงเช่นกัน จังหวะนั้นฉันจึกถือโอกาสค่อยๆก้าวเท้าออกจากห้องช้าๆ แล้วปิดประตูห้องทันที

บนเวที

เสียงปรบมือก้องไปทั่วห้องจัดเลี้ยง วันนี้แขกที่มารวมงานมากหน้าหลายตาเป็นอย่างมากเพราะเพื่อนและหัวหน้าสายงานของพี่ธันมาร่วมแสดงความยินดีกัน

พี่ธันยื่นมือมาทางฉันก่อนที่ฉันจะจับมือเขาแล้วก้าวขึ้นเวที

หมวดแมนยื่นไมค์มาให้ฉันถือเอาไว้ สายตานับร้อยจ้องมองมาทางฉันจนฉันจนเริ่มรู้สึกเริ่มประหม่าอีกครั้ง แต่ก็ต้องหันไปมองหน้าเจ้าบ่าวที่ยืนอยู่ข้างๆเมื่อเข้ามองจับมือและหันมามองหน้าฉัน

พี่ธันเงียบไปสักพักจนทำให้ฉันและสามหมวดถึงกับจ้องไปที่เขา

ฉันไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าจะเป็นตอนนั้น เพราะช่วงนั้นฉันและเขาเพิ่งมาประจพการที่นี่ทั้งคู่เราทั้งสองแทบจะไม่คุยกันเลยด้วยซ้ำ

คำตอบของพี่ธันทำเอาคนทั้งห้องจัดเลี้ยงหัวเราะออกมาเมื่อรู้ว่าเขาตกหลุมรักฉัรตอนฉันจังงูแล้วเหวี่ยง ฉันเองก็ดพิ่งจะรู้พร้อมทุกคนทำเอาฉันเองก็อดหัวเราออกมาไม่ได้

เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะเงียบลง ไม่รู้ว่าตอนนี้ใครตื่นเต้นกันแน่ เพราะตอนนี้มือของพี่ธันที่จับฉันไว้มีเหงื่อออกและเย็นเป็นอย่างมาก

คำตอบของฉันทำเอาเจ้าบ่าวยิ้มดีใจไม่ใช้น้อย แต่ทั้งหมดก็คือเรื่องจริงที่เขารักและดูแลฉันมาตลอด ฉันดีใจมากๆที่วันนี้เราได้แต่งงานกัน

โต๊ะเพื่อนเจ้าบ่าว/เจ้าสาว

ฉันหันไปมองต้นเสียงด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างดีใจที่วันนี้เพื่อนรักของฉันได้แต่งงานกับคนดีๆอย่างผู้กองธัน

ในขณะที่ฉันเข้าใจความหมายแต่กลับเป็นยัยเพลงที่กำลังทำหน้าสงสัยในคำพูดของผู้กองคิวซะเอง

เพลงเอามืออุดปากผู้กองทันทีจนทำให้ฟังที่ผู้กองคิวบอกไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่น้อย

จังหวะที่เพลงเผลอผู้กองคิวก็ได้ถือโอกาสเอามือเพลงออกแล้วตะโกนออกมาอย่างดังว่ากำลังจะมีลูก ทำเอาคนทั้งห้องจัดเลี้ยงและบนเวทีถึงกับเงียบสนิท

ความที่โต๊ะเราห่างจากเวทีไม่มากจึงทำให้ทุกคนบนเวทีได้ยินในสิ่งที่ผู้กองคิวพูด มั้งหมดก็ได้แต่อึ้งไม่แม้แต่บ่าวสาวเจ้าของงาน

เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะกลับสู่สภาวะปกติ เมื่อเสร็จพิธีเมย์ที่ได้ทำธุระเรื่องส่งแขกเสร็จก็เดินมาหาพวกเราที่โต๊ะ

ฉันไม่กล้าแม้แต่จะพูดออกมาให้ทุกคนฟัง เพราะรู้สึกละอายต่อสิ่งที่ตนทำเอามากๆ

ที่เดินตรงไปหาคุณลุงทันทีที่ท่านหัวเราะออกมา หลายๆคนไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตกใจกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่เลยด้วยซ้ำโดยเฉพาะนายคิวที่ไม่แม้แต่จะกังวลว่าะอฉันจะรู้เรื่องนี้

น้ำตาฉันไหลอาบแก้มอย่างช้าๆ เพราะจริงๆแล้วฉันกลัวว่าพ่อฉันจะรู้เรื่องนี้ก่อนที่ฉันจะแต่ง แล้วตอนนี้ฉันท้องได้3สัปดาห์เห็นจะได้

ผู้กองคิวเดินเข้ามาลูบหัวฉันและดึงฉันเข้าไปกอดเอาไว้

ปังๆๆ 🎉🎉🎉

เสียงพลุดังขึ้นก่อนที๋แนจะหันไปมองคนรอบข้างว่าพวกเขากำลังยอ้มให้ฉันอยูาอย่าตื่นเต้นและดีใจ พวกผู้หมวดและผู้กองก็เอาแต่ปรบมือให้ฉันด้วยรอยยิ้ม

ก่อนหน้านี่ฉันกลัวเอามากๆ แต่กลับเป็นฉันที่ถูกคนอื่นแกล้งไปซะได้

ผู้กองคิวนั่งคุกเข่าลงแล้วถือกล่องแหวนขึ้นมาไว้ตรงหน้าฉัน

เสียงรอบข้างที้ตบมือและพูดเชียร์นั่น ทำให้ฉันไม่สามารถปฏิเสธเขาเลย ฉันจึงพยักหน้าแล้วยิ้มให้ผู้กองเมื่อผู้กองเห็นดังนั้นจึงลุกขึ้นสวมแหวนให้ฉันแล้วโผล่เข้ากอดอย่างดีใจ

วันนี้ช่างมีความสุขเสียเหลือเกินที่ได้เห็นเพื่อนได้แต่งงานและฉันเองถูกขอแต่งงานในวันเดียวกัน

2ชั่วโมงต่อมา

สวนต้นไม้หลังโรงแรม

ลินนั้งลงข้างๆผมแล้วแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าทำเอาผมต้องหันหน้าไปมองเธอ

ผมตอบเธอเหมือนครั้งแรกที่ผมเข้าไปแซวเธอเมื่อหลายช่วงแรกๆที่เราเริ่มคุยกัน

เธอหันหน้ามามองผมที่กำลังมองหน้าเธอและจับมือเธออยู่ รอยยิ้มของเธอนั้นทำให้ผมไม่สามารถมองใครได้อีกเลย

ผมคว้าเธอเข้ามาจูบโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว เธอได้แต่หลับตาพริ้มด้วยความตกใจ

ปัง !

ใจผมกระตุกวาบทันทีที่ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น ลินค่อยๆล้มตัวใส่ผมก่อนที่มือผมจะได้โดนของเหลวที่กำลังไหลขออกจากเอวของเธอ เมื่อมองกูก็รู้ได้ทันทีว่าคือเลือด...

เมื่อหันกลับไปมองก็ต้องทำให้ผมรู้สึกช็อกเข้าไปใหญ่เพราะไอ้อาซานมันยังไม่ตายแล้วตอนนี้ก็กำลังเล็งปืนมาทางผมอยู่

ผมกอดลินไว้อย่างแน่นเมื่อรู้ว่าคงต้องโดนยิงแน่ๆ แต่ก็ต้องหะนกลับไปมองที่มันเพราะผมไม่ได้ถูกยิง แต่กลับเป็นมันที่ล้มไปนอนกองที่พื้น

ปัง !

ผมอุ้มเธอออกมาจากสวนหลังโรงแรมแล้วรีบเดินออกไปที่หน้าโรงแรมทันทีเพื่อขอความช่วยเหลือ ก่อนที่ทุกคนจะวิ่งตามออกมาดูแล้วต้องตกใจไปตามๆกัน

เธอพูดแล้วยิ้มออกมาทั้งๆที่ตอนนี้เลือดไหลออกมาจากแผลไม่หยุด

1ชั่วโมงต่อมา

โรงพยาบาล

ผบ.สุรชัยเดินเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆแล้วนั่งลงข้างๆผม ผมรู้ดีว่าท่านเองก็ห่วงลินไปไม่น้อยกว่าผม แต่ท่านมีสติมากต่างจากผมที่กลัวจะเสียเธอไปอีกครั้ง..

ทันทีที่หมอเพลงเปิดประตูออกผมก็รีบเดินเข้าไปถามเธอทันทีแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมา เธอเอาแต่เงียบและไม่ยอมพูดอะไร

เธอทิ้งตัวลงกับพื้นทันทีแล้วร้องไห้ออกมาเมื่อช่วยเพื่อนรักของเธอได้สำเร็จ ผบ.สุรชัยถึงกับยิ้มออกที่รู้ว่าลูกสาวของเขาปลอดภัย รวมถึงผมเองที่ร้องไห้ออกมาอีกครั้งที่รู้ว่าผมไม่ได้เสียเธอไป

. . .

จบตอน