3อาทิตย์ต่อมา

กองร้อยรักษาดินแดนเชียงราย

ห้องพยาบาล

หลังจากวันเกิดนั้นฉันกับพี่แทนก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย พี่แทนเองกำลังยุ่งอยู่กับการปิดคดีและต้องรีบขึ้นไปรายงานผมที่จังหวักประจวบฯ

ฉันเลี่ยงที่จะตอบคำถามแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องพยาบาลและเดินตรงกลับไปที่บ้านพักทันที ใจฉันเหมือนแหลกสลายเลยก็ว่าได้เพราะคำสัญญาที่เขาบอกว่าเขาจะไม่ทำให้ฉันเสียใจกลับก้องขึ้นในหัวอยู่ตลอดเวลา

พ่อค่อยๆเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะสวมกอดและลูบหัวฉันอย่างห่วงใย

ฉันรู้สึกแปลกใจพอสมควรที่เห็นรสามากับพี่เบนและคุณพ่อ ดูจากสีหน้ารสาแล้วเธอดูเหมือนคนร้องไห้หนักเป็นอย่างมาก หน้าตาเธอดูเศร้าหมองต่างจากเมื่อก่อนมาก

ทันทีที่พ่อและพี่หมอเบนเดินออกไปรสาก็รีบสวมกอดฉันทันที ฉันก็ได้แต่ลูบหัวปลอดใจเพราะรู้ว่าเธอกำลังเสียใจเรื่องนายพลเฉลิม

พอฉันคิดๆดูเรื่องที่ฉันเผชิญอยู่ดูเล็กน้อยไปมากที่ต่างจากรสาที่กำลังทุกข์ทรมารอย่างแสนสาหัสเพราะขาดที่พึ่งทางกายและใจไปหมดแล้ว

พอรสาเห็นว่าเป็นพี่แทนเธอก็วิ่งเข้าไปกอดทันที จนฉันเองทำอะไรไม่ถูกกับสิ่งที่เห็น

รสาปล่อยโฮหนักกว่าเดิมเมื่อได้อยู่กับคนที่เธอรู้สึกสนิทใจ พี่แทนก็ได้แต่ปลอบรสา แต่กลับมองมาที่ฉันด้วยแววตาที่เศร้าหมอง จนฉันรู้สึกอึดอัดก่อนที่จะเดินหนีออกกลับมาที่บ้านพัก

บ้านพัก

ฉันรู้สึกแย่มากกว่าเดิมด้วยซ้ำที่เห็นเขากลับมา ถึงแม้ว่าฉันจะพอเข้าใจได้ว่ารสากำลังเสียใจแต่เมื่อเห็นเขากอดกันฉันกลับรู้สึกเจ็บ แปลบๆที่ใจอย่างบอกไม่ถูก

ก้อกๆ 🚪

เอาไงดีนะ

เสียงจากด้านนอกทำให้ฉันต้องชะงัก เมื่อได้ยินว่าพี่แทนถูกเรียกตัวให้ไปพบด่วน

คำขอโทษของเขาทำฉันน้ำตาล่วงทันที น้ำเสียงที่ดูเหนื่อยล้าสั่นเครือนั้นทำฉันไม่อาจจะปฏิเสธคำขอโทษนั้นได้เลย ฉันได้แต่เอามือปิดไว้ที่ปากเพื่อไม่ให้เขาได้ยินว่าฉันกำลังร้องไห้อยู่

Tanthai

ลินไม่แม้แต่จะตอบรับคำขอโทษของผม ตลอดระยะเวลาสามอาทิตย์ผมรู้สึกว่าชีวิตผมขาดหายไปมากได้แต่รีบสะสางงานเพื่อรีบกลับมาที่ค่ายและกลับมาหาเธอ

เสียงสะอื้นเบาๆดังผ่านมาจากด้านในบ้าน เธอคงร้องไห้อยู่สินะ ผมทำตามที่สัญญาไว้กับเธอไม่ได้สินะ..

แก๊ก..🚪

เธอเอามือมาปิดปากผมเอาไว้เพื่อไม่ให้ผมพูดคำนั้นออกมา คำที่ผมจะบอกว่า ผมดีไม่พอที่จะดูแลเธอ

ผมคว้าเธอมากอดเอาไว้อย่างแน่นน้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลกลับไหลออกมาไม่หยุด กอดจากเธอเป็นสิ่งที่ผมโหยหามากที่สุดตั้งแต่วันที่ผมไม่ได้อยู่ใกล้เธอ

เธอได้แต่พูดคำนั้นซ้ำๆแล้วซุกหน้าเข้ามาที่อก น้ำตาเธอเปียกป้อนไปทั่วอกข้างซ้ายของผม ผมได้แต่คิดว่านี่จะเป็นสิ่งเตือนใจว่าจะไม่ทำให้เธอร้องไห้แบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง

หออำนวยการ

หลังจากปรับความเข้าใจกับลินแล้วผมก็รีบตรงมาที่หออำนวยการทันทีเพื่อคุยเรื่องภารกิจค้ามนุษย์

ถ้าให้เดาไวๆนี้โอม แมนและเจน่าจะได้เลื่อนขั้นไวๆนี้แน่ๆ

เราทุกคนยืนขึ้นและทำความเคารพผบ.สุรชัยทันทีก่อนที่ท่านจะเดินออกไปจากห้งอประชุม

โอมและเจเดินไปยืนข้างกันก่อนจะมองหน้ากันแล้วยืนอึ้งอยู่แบบนั้น

โอมกับเจเดินกอดคอกันออกจากห้องเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ตนคิดเป็นเรื่องเข้าใจผิด

แมนที่รู้ตัวว่าตนจะได้เลื่อนขึ้นก็ชงตัวเองซะใหญ่โตทันที

ผมเดินออกมาจากห้องประชุมแล้วรีบเดินตรงไปที่บ้านพักลินทันทีแต่ต้องหยุดเดินเพราะมีคนมาดักรอที่หน้าประตูทางออก

เมื่อได้ยินแบบนั้นผมก็หยุดนิ่งไปพักนึงที่ได้ยินว่าหมอเบนจะขอคุยเรื่องของรสา แต่ก็เป็นการดีที่จะคุยเพราะผมเองก็ไม่รู้จะคุยเรื่องนี้กับใครอยู่พอดี

หมอเบนหยุดเดินที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างลานกว้างก่อนจะหันมองไปทางรสาที่นั่งอยู่ที่ศาลาใกล้ๆ

รสาตอนนี้น่าสงสารไม่ใช่น้อย เธอคงไม่มีที่พึ่งแล้วจริงๆ

ผมตอบพลางมองไปทางเธอที่นั่งเหม่อลอยอยู่ศาลาก่อนจะหันกลับมามองหมอเบนที่มองไปหาเธออยู่ แววตาของเขาดูห่วงใยเธอไม่ใช่น้อย และไม่ได้ดูเหมือนคนทั่วไปที่จะห่วงใยใครสักคน

ทันทีได้ยินหมอเบนพูดแบบนั้น ความอคติที่เคยมีในใจต่อเขาก็เบาบางลงเมือนเห็นถึงสายตาที่จริงจัง

19:00

บ้านพัก

ตั้งแต่วันที่เธอรู้ว่าคุณอาถูกจับเธอก็ได้แต่เก็บตัวเงียบและร้องไห้เป็นประจำ

เธอตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยไร้ชีวิตชีวา

ทันทีที่ผมเดินตรงเข้าไปหาเธอก็พบกับกองเลือดขนาดกลางที่กำลังไหลออกมาจากข้อมือของเธอ ก่อนที่เธอจะล้มลงต่อหน้าต่อตาผม

ผมเข้าไปเขย่าตัวตัว แล้วเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วยิ้มทั้งน้ำตา รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสอ้นหวังในการมีชีวิตอยู่

ผมรีบอุ้มรสาลงออกมาจากบ้านพักแล้วรีบตรงไปที่ห้องพยาบาลอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

2ชั่วโมงผ่านไป

ผู้กองแทนวิ่งหน้าตาตื่นมาที่ห้องพยาบาบทันทีที่รู้ข่าว ลินที่เห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปจับมือผู้กองเอาไว้

โชคดีมากจริงๆที่เธอไม่กรีดลึกจนถึงเส้นเลือดใหญ่ไม่อย่างนั้นเธอคงต้องตายแน่ๆ

ลินหันมายิ้มให้ผม ผมเองก็ยิ้มตอบกลับไปแล้วรีบเข้ามาดูรสาที่นอนไม่ได้สติในห้องพักฝื้น

ผมจับมือเธอมากุมเอาไว้ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผมไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าทำไมถึงชอบตามใจเธอทุกเรื่อง จนได้มารู้ตัวเองอีกทีก็ตอนที่ผมอยากจะดูและเธอและอยากเห็นเธอในทุกๆวันนี่แหละ

คงจะจริงอย่างที่เธอว่า

. . .

จบตอน