3วันต่อมา

โรงพยาบาล

สายตาของฉันค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆหลังจากได้ลืมตาตื่นขึ้นมา

เมย์ทำท่าทางอ้ำอึ้งไม่ตอบฉัน ทำให้ฉันเริ่มสงสัยเป็นอย่างมากว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น

ประตูเปิดห้องเปิดออกพร้อมกับผู้กองธันที่ถือถุงข้าวของเต็มสองมือเดินเข้ามาในห้อง โดยมีเมย์เดินไปช่วยถือของเอามาว่าง

เป็นครั้งที่สองที่ฉันถามหาพี่แทนแล้วไม่ได้คำตอบ แนเริ่มรู้สึกกลัวที่จะได้รับคำตอบแล้วสิ

. .

ปัตตานี

ตอนนี้ผมกับผบ.สุรชัยกำลังรอออกเรือไปทำภารกิจด่วนที่ฐานทัพที่ปัตตานี ซึ่งผมถูกผบ.สุรชัยเรียกตัวมาให้ช่วยทำภารกิจนี้

ผบ.สุรชัยตบบ่าผมเบาๆหลังผมทำความเคารพเสร็จ ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในห้องประชุม ผมเองได้แต่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อมองพระจันทร์ พระจันทร์ดวงเดียวกับที่ลินชอบมอง..

ผมหันไปที่ต้นเสียงก็พบเป็นชาติชาย เพื่อนสมัยฝึกซีลเดินมาทักทาย

ชาติทำหน้าตาเหมือนถึงบางอ้อ แล้วพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ผมบอกทันที

ชาติทำท่าเกาหัวแล้วหัวเราะออกมาอย่างเก้อเขิน อาจจะเป็นความเคยชินของมันก็ว่าได้ เพราะชาติอยู่แต่บนเรือและออกทะเลบ่อยๆ จนติดเป็นนิสัยที่ไม่ค่อยได้ติดต่อกับใคร

ผมยิ้มส่งไอ้ชาติก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาเธอ ได้แต่ภาวนาว่าเธอจะฟื้นและหายดีแล้วอยู่ตลอดเวลา

เมื่อได้ยินเสียปลายสายทำเอาผมรู้สึกโล่งใจและดีใจไม่ใช่น้อย

เสียงเธอค่อยๆสั่นเครือเรื่อยๆจนทำให้รู้ได้เลยว่าเธอกำลังเข้มแข็งมากแค่ไหน

เสียงสะอื้นของเธอดังออกมาจากโทรศัพท์ทำให้ผมรู้สึกชาที่หัวใจและโกรธตัวเองเป็นอย่างมากที่ไม่สามารถดึงเธอมาอยู่ดูแลเธอได้เลย

สิ้นเสียงที่ลินตอบ ลินก็ตัดสายทิ้งไปทันที ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วค่อยๆเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะแหงนขึ้นไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง

🌌🌙🌌

. . .

1อาทิตย์ต่อมา

กองร้อยรักษาดินแดน

ห้องพยาบาล

คำพูดของเพลงทำให้ฉันฉุดคิดได้ทันที ทั้งๆที่เมื่อก่อนฉันออกลาดตะเวนบ่อยมากๆ แทบไม่เคยติดต่อกลับไปหาที่บ้านเลยด้วยซ้ำ ครั้งนี้พี่แทนก็คงจะเหมือนฉันสินะ

ฉันค่อยๆตักข้าวกินพร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเรื่อยๆ ฉันเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกเลยด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าจะยังเป็นห่วงพี่แทนมากๆ แต่ก็ไม่ทำร้ายตัวเองด้วยการทรมานร่างกายและจิดใจตัวเองแล้ว

ฉันรับจดหมายมาด้วยความดีใจที่รู้ว่าเขาส่งจดหมายมาหาฉัน ก่อนที่จะค่อยๆแกะแล้วเปิดอ่านจดหมายฉบับนั้น

" ถึงลิน.. ตอนนี้พี่กลับเข้าฝั่งได้สองวันแล้ว แต่โทรศัพท์พี่ล่วงน้ำไปตอนทำภารกิจ อีกไม่เกินหนึ่งอาทิตย์พี่จะกลับไปหาลินที่ค่ายแล้ว อดทนรอพี่อีกหน่อยนะครับ รัก.. แทนไท "

. .

2วันต่อมา

บ้านแทนไท

เสียงยายนวลตอบรับมาจากในบ้าน ก่อนที่ยายจะรีบเดินมาเปิดประตูผมกับผบ.ที่ขอมาคุยธุระที่บ้าน

ยายยิ้มต้อนรับท่านผบ.ก่อนที่จะเดินนำเราเข้ามาในบ้านแล้วไปหยิบน้ำดื่มมาให้ท่านผบ.

ผม ยาย และท่านผบ.คุยรายละเอียดต่างๆรวมถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของผมกับลินให้ผบ.และยายฟังอย่างละเอียดก่อนเราจะได้ขอสรุปเรื่องงานแต่งงานที่จะถูกจัดขึ้นไวๆนี้

1 วันถัดมา

สวนหลังบ้าน

ผมล้มตัวลงนอนที่ตักยายก่อนที่จะถามคำถามที่สงสัยมาตลอดชีวิตที่ผมไม่เคยถามมาก่อนเรื่องของพ่อกับแม่

ยายลูบหัวผมเรื่อยๆ ก่อนที่จะหยุดแล้วยิ้มตอบผม มันคงเป็นความโชคดีของผมจริงๆ ที่ได้มาเจอกับลิน ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมแทบจะไม่เคยจริงจังกับความรักเลยสักครั้ง

. .

2วันต่อมา

ห้องพยาบาล

ตอนนี้เรากำลังวุ่นอีกครั้งหลังจากไม่ค่อยมีเคสทหารลาดตะเวนแล้วถูกยิงมานาน ทำเอาเราวิ่งวุ่นเตรียมอุปกรณ์กันเลยทีเดียว

เพลงรีบวิ่งไปอ้วกที่หน้าระเบียงทันทีเมื่อได้กลิ่นเลือดของทหารที่ถูกห่ามไปในห้องปฐมพยาบาลเมื่อครู่

2ชั่วโมงผ่านไป

เพลงทำหน้ามุ้ยทันทีที่ได้ยินเมย์และพราวเรียกว่าคุณแม่

ฉัน เพลง พราว หันหน้าไปมองว่าที่คุณแม่อีกคนที่นั่งกินน้ำอย่างตกใจ

นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีเป็นอย่างมากที่รู้ว่าเพื่อนๆเองมีความสุข ฉันเองก็พลอยยิ้มและมีความสุขไปด้วย แม้ว่าจะมีเหงาบ้างแต่ก็ดีกว่าเก่าเยอะ

คำพูดราวกับการประสานเสียงของผู้กองนุ ผู้กองคิวและผู้กองธันที่ดันขึ้นจากหน้าประตูทำเอาเราที่ยืนกอดกันอยู่ต้องหันหลังไปมองเลยทีเดียว ก่อนที่ทุกคนยืนแยกกันและเดินไปหาคนรักของตัวเอง

ฉันยิ้มและโบกมือให้ทุกๆคนก่อนที่จะนั่งบงที่โต๊ะแล้วจดบันทึกรายงานการใช้ห้องพยาบาลทันที เพื่อจะได้รีบตามไปกินข้าวกับเพื่อนๆ

. . .

จบตอน