2อาทิตย์ต่อมา

ห้องพยาบาล

ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ก็ราวๆ2อาทิตย์แล้วที่ชีวิตฉันวุ่นวายมากเพราะพี่เบน เขาพยายามจะเข้าหาฉันตลอดจนฉันอึดอัดเหลือเกิน

แต่ก็ยังโชคดีที่หมวดเจ หมวดโอม หมวดคิว ตามมาเป็นไม้กันท่าให้ตลอด

ตอนนี้พี่เบนไม่ต้องอะไรกับตอนที่ฉันถูกโดนเมินเมื่อก่อนเลยแม้แต่น้อย คงจะรู้แล้วสินะว่าฉันรู้สึกอย่างไร

จู่ๆพี่เบนก็ขึ้นเสียงแล้วเดินมาจับข้อมือฉันโดนที่ฉันไม่ทันตั้งตัว ทุกคนในที่นั้นต่างตกใจ แต่พี่เยนต้องถอยออกไปเพราะผู้หมวดทั้งสามคน ทำหน้าตาโมโหใส่ที่ทำกับฉันแบบนั้น

พราวเดินมาจับข้อมือฉัน ก่อนที่ฉันและพราวจะเห็นว่ามีรอยแดงจากการถูกกระชากไม่ทันตั้งตัว

หลังจากที่พี่เบนพูดผิดก็เดินออกไปจากห้องด้วยสีหน้าท่าทางที่ไม่พอใจกับคำตอบที่ได้รับ ฉันรู้ดีว่าพี่เบนเป็นคนอย่างไง เขาไม่ยอมง่ายๆแน่

ป่าตะเข็บชายแดน

เป็นเวลาสองอาทิตย์เต็มๆที่พวกเราเฝ้าจับตามองกองกำลังค้นยาและแรงงานข้ามชาติอย่างใกล้ขึ้นเรื่อยๆและรู้การเคลื่อนไหวของมันทั้งหมด

ผมสั่งให้ทหารที่มาร่วมภารกิจครั้งนี้ค่อยๆถอนกำลังออกไปหาที่กำบังเพื่อโจมตีอย่างช้าๆ แบบไม่ให้พวกมันรู้ว่าเราเข้าใกล้มันเต็มทีแล้ว

ที่ผมตั้งใจจะมาทำภารกิจครั้งนี้ก็เพื่อจะฆ่าคนที่ฆ่าพ่อและแม่ของผม มันคือคนที่ทำให้ผมมายืนอยู่จุดๆนี้

20ปีที่รอคอยของผมมาถึงแล้ว.. ไอ้หวังลี่มันอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ผมจะจับมันด้วยมือของผมเอง

ปังๆๆๆๆๆๆๆ

ปังๆๆๆๆๆ

เสียงปืนที่กระหนั่มยิงปะทะระหว่างทหารกับคนร้ายดังสนั่นไปทั่วพื้นป่าเป็นเวลาไม่ต่ำกว่า1ชั่วโมง นกและสัตว์ต่างๆก็ร้องก้องดังทั่ว ฝ่ายโจรตายไม่ใช่น้อย แต่ทหารเราๆ ก็บาดเจ็บกันเยอะเช่นกัน

หลังจากตรงนี้สงบ ของกลางที่มันทิ้งเราก็หยึดไว้ได้ ยกเว้น มันและลูกน้องอีกไม่กี่คนที่หลบนี้หายไปในป่าลึก

ผมพูดท้วงติงทันทีที่เห็นไอ้ธันวิ่งตามมา เพราะด้วยอะไรต่างๆไอ้ธันควรอยู่และกลับไปค่ายอย่างปลอดภัยมากกว่าใคร

พอพูดเสร็จผม ไอ้คิว ไอ้นุ ก็วิ่งเข้าไปในป่าตามทางที่พวกมันเดินเข้าไป ห่อนที่จะเห็นหลังมันลำไลๆไม่ใกล้จากเรามาก

ปัง !

ไอ้หวังลี่ยิงปืนใส่พวกเราทันทีที่มันรู้ว่าพวกเราตามมา โชคดีที่เราหลบกันทัน ดูจากท่าทางแล้วมันถูกยิงเข้าที่ขาตั้งแต่เราปะทะกันที่กองค่ายของมัน

ปังๆๆๆๆ !

ลูกน้องของมันเข้ามาบังกระสุนได้ทันในจังหวะที่ผมสาดกระสุนใส่ไอ้หวังลี่แต่ก็เป็นโชคดีที่มันทิ้งตัวไปหาไอ้คนชั่วจนล้มลง

ในที่สุดผมก็ทำได้

. .

12:00

กองร้อยรักษาดินแดน

เสียงของจ่าเข้มทำให้ฉันตกใจไม่ใช่น้อย ก่อนที่ฉันจะหันไปเห็นว่าจ่าเข้มกำลังวิ่งมาทางห้องพยาบาล

ข่าวดีงั้นหรอ

พอได้ยินที่จ่าเข้มบอกน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดีใจว่าทุกคนปลอดภัยกลับมา โดยเฉพาะพี่แทน เขากำลังกลับมาหาฉัน

พวกเราพลางหัวเราะทั้งน้ำตาที่เห็นยัยเมย์พูดแบบนั้นออกมา จากที่ก่อนหน้านี้พวกเรากังวลกับภารกิจครั้งนี้เอามากๆต่างก็ก็คลายกังวลลง เหลือแค่รอเวลาที่พวกเขาจะกลับมาที่กองร้อยเท่านั้น

17:00

โรงอาหาร

ฉันเดินหลีกมาจากพี่เบนและเดินไปตักข้าวและกับข้าวเองที่แม่ครัวก่อนที่จะมานั่งรอยัยเพลงยังเมย์และยัยพราวที่ขอกลับไปเอาของที่บ้านพักก่อน

พี่เบนคว้ามือฉันไปจับอีกครั้ง แต่รอบนี้ไม่ได้กระชากหรือทำให้เจ็แต่อย่างใด แต่เป็นการดึงมือไปจับแบบเศร้าๆเพราะสีหน้าแววตาตอนนี้ พี่เบนดูรู้สึกผิดจริงๆ

ตัวฉันรู้สึกชาทันทีที่เธอพูดแบบนั้นออกมา ต่อให้ฉันรู้ว่าพี่แทนคิดกับรสาแค่น้องสาวก็เถอะ แต่การกระทำที่เธอบอกนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกเศร้าไม่ใช่น้อย

ฉันสะบัดมือออกจากพี่เบนก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะอีกครั้งพร้อมกับเมย์เพลงพราวและผู้หมวดอีกสามคนที่มาคอยดูแลพวกเรา

บ้านพัก

"โอ้ดาวเอ๋ย ช่วยมาเป็นพยานให้ ว่าทั้งตัวและหัวใจ จะอยู่จะตายไปพร้อมกัน หากว่าดวงจันทรา ยังคงงดงามรออยู่ตรงนั้น สาดแสงสะท้อนของดวงตะวัน จะไม่มีวันเปลี่ยนไป"

ตั้งแต่ผู้กองไปทำภารกิจ ทุกคืนฉันจะมองพระจันทร์และนึกถึงเขาอยู่เสมอ ฉันได้แต่ฝากกำลังใจและความคิดถึงไปกับสายลมไปตลอดว่าฉันเป็นห่วงเขามากแค่ไหน

พราวเข้ามานั้งข้างก่อนจะโอบไหล่ฉันด้วยความดีใจที่ฉันลืมพี่เบนได้

เพลงๆนี้ช่างเข้ากับบรรยากาศและความรู้สึกของฉันเหลือเกิน ฉันได้แต่นับวันรอในวันที่เข้าจะกลับมาอย่างมีความหวังทุกๆครั้ง พ่อทูลหัวของฉัน..กำลังจะกลับมาแล้ว

เช้าวันถัดมา

หน้าหออำนวยการ

นายพลเฉลิมยิ้มแย้มแล้วกล่าวทักทายเราอย่างเป็นมิตรผิดจากรสาผู้เป็นที่มีสีหน้าไม่พอใจนักที่เห็นพวกเรามาที่นี่

พี่แทนดูสูบผอมลงไปมากผิดจากวันไปพอสมควร พี่แทนที่ร่างกายมอมแมมค่อยๆเดินเข้ามาหาพวกเราที่ยืนรออยู่หน้าหออำนวยการ

ในกลุ่มที่เดินมากลับผมว่ามีคนร้ายกลับมาด้วย แต่มีแค่คนเดียวที่ดูเหมือนจะบาดเจ็บค่อยๆเดินมากลับทหาร และในจังหวะนั้น คนร้ายก็ได้ใช้ตัวชนเข้ากับทหารก่อนที่จะคว้าปืนมาถือไว้ได้ จนพวกเราตกใจเป็นอย่างมาก

ปัง !

ปัง !!

วินาทีนั้นน้ำตาฉันไหลออกมาเป็นสายนัยต์ตาเบิกกว้างอย่างไม่รู้ตัว ทุกอย่างดูสโลว์และเชื่องช้าไปหมด แทบจะเห็นเป็นฉากๆ ร่างพี่แทนที่ถูกยิงที่หน้าท้องค่อยๆล้มลง ก่อนที่คนร้ายคนนั้นก็ถูกวิสามัญโดยผู้กองคิวนุทันที ทุกคนในที่นี้ต่างก็ตกตะลึงในสิ่งที่เห็นกันมากๆ

ฉันประคองพี่แทนขึ้นมาทันทีที่ฉันวิ่งไปถึง น้ำตาของฉันก็ยิ่งไหลไม่หยุดเข้าไปอีก เลือดของพี่แทนเปื้อรเสื้อกราวน์สีขาวของฉันเต็มไปหมด แต่ก็ไม่วายที่เขาจะส่งยิ้มมาให้ฉันด้วยน้ำตา

. . .

จยตอน