09:00

วันเดินทาง

ปี๊ดดดด 📣📣

เสียงจ่าเข้มที่ส่งสัญญาณเตือนว่าใกล้เวลาเดินทางไปทำภารกิจที่ป่าตะเข็บชายแดงดังขึ้นพร้อมกับเสียงทหารที่ตอบรับว่าได้ยินที่จ่าเข้มบอกแล้วอย่างพร้อมเพรียง วันนี้เป็นวันเดินทางของเหล่าผู้กองและทหารที่ต้องร่วมภารกิจจับพวกหวังลี่

ฉันตะโกนออกไปนอกห้องพยาบาลเพื่อตอบรับเสียงจ่าเข้มที่เดินมาอยู่ตรงบันไดหน้าห้องพยาบาลในขณะที่ฉันจัดเตรียมของใช้จำเป็นบนเตียงว่างเตียงหนึ่งอยู่

เสียงพูดของเหล่าผู้กองและจ่าได้ยินชัดมากซึ่งทำให้ฉันทั้งยิ้มและรู้สึกใจหายวาบไปพร้อมๆกัน

เมย์และพราวเดินออกมาจากห้องพักฝื้นและตรงมาหาว่าทีสามีและเกือบจะเป็นว่าที่สามีด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่ก็แฝงไปด้วยความกังวล

พี่แทนเดินมาหาฉันก่อนที่ ผู้กองคิวจะเดินไปหายัยเพลงที่นั่งไม่สนใจผู้กองคิวอยู่

ฉันพูดขึ้นก่อนที่จะหันไปจัดกระเป๋ายาและเครื่องมือปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับทหารที่จะไปออกปฏิบัติภารกิจครั้งนี้ แต่ก็ไม่วายที่พี่แทนจะล้มตัวลงนอนที่ตักของฉัน

ฉันปล่อยให้เขานอนอย่างไม่ได้ขัดข้องอะไรและรีบจัดกระเป๋าให้เสร็จทันตามเวลา และตรวจนัดสิ่งของต่างๆว่าครบถ้วนดีแล้วหรือไม่ก่อนที่รูดซิปปิดกระเป๋าและก้มลงไปมองชายผู้เป็นที่รักที่นอนหลับตาอยู่ที่ตัก

พี่แทนลืมตาขึ้นและจับมือฉันไปจุมพิตด้วยความอ่อนโยน พร้อมกับรูบไปที่นิ้วนางข้างซ้ายที่สวมแหวนญาติของเขาอยู่

พอพูดจบพี่แทนก็ลุกขึ้นมานั่งตรงข้ามกับฉันและจับมือทั้งสองข้างมากุมไว้ที่อกข้างซ้ายของเขา

เมื่อบทสนทนาของฉันและเขาสิ้นสุดลง พี่แทนก็ค่อยๆยื่นหน้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆก่อนที่จะจูบเพื่อปลอบขวัญและเพิ่มขวัญให้กับตัวเอง

ดวงตาที่เปรี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นในการไปทำภารกิจครั้งนี้มองหน้าฉันอีกครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและหยิบกระเป๋ายาที่ฉันเตรียมไว้หิ้วไว้ที่บ่า

ฉันถอดสร้อยที่ขอก่อนที่จะยื่นให้พี่แทนที่ยืนยิ้มเป็นนัยๆอยู่ตรงหน้าราวกับว่าเอ็นดูในสิ่งที่ฉันทำ

พี่แทนโค้งตัวต่ำลงเพื่อให้ฉันคล้องสร้อยพระได้ถึงและไม่วายที่จะแอบขโมยหอมแก้มฉันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

ปี๊ดดดดด 📣📣

เสียงจ่าเข้มดังอีกครั้งเพื่อเป็นสัญญาณเตือนว่าถึงเวลาที่ต้องเดินทางแล้วจริงๆ ทำให้ใจฉันกระตุกวาบขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าชายที่ฉันรักต้องออกไปรบ

17:00

ป่าตะเข็บชายแดน

วันนี้เราเดินทางมาโดยตลอดวัน มีพักบ้างเพื่อให้เหล่าทหารที่ตามมาได้คลายความเครียดและได้พักผ่อน

20:00

🌌🌌🌙🌌🌌

ผมยืนมองท้องฟ้าอยู่ในเต็นท์สนามที่ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อใช้ในการประชุมแผนและจับสัญญาณเรด้าต่างๆจากที่ค่ายและระแวงใกล้เคียง บรรยากาศรอบข้างเงียบสงบเพราะทหารต่างก็หลับกันหมดเหลือเพียงแต่ทหารเวรที่คอยเฝ้ารอบๆฐาน

ผมหันไปยิ้มให้ไอ้นุก่อนที่จะกำสร้อยพระไว้ในมืออย่างนึกถึงดวงใจดวงน้อยๆของผมที่รอผมอยู่ที่กองร้อย

ผมหันไปมองไอ้นุที่กำลังจะนั่งลงข้างๆ ก่อนที่ผมจะเห็นผ้าอะไรสักอย่างที่ถูกมัดไว้ที่ข้อมือของไอ้นุ ซึ่งถ้าเดาๆดูแล้วคงไม่อยากว่าเป็นของใคร

ผมไม่เคยนึกเลยด้วยซ้ำว่าคนที่ไม่เคยมองใครตั้งแต่เรียนนายร้อยจะกลายเป็นคนที่บูชาความรักได้มากขนาดนี้ รวมถึงตัวผมเองด้วย

ไอ้คิวที่ยืนพิงต้นไม้ใกล้ๆ พูดขึ้นพรางจะส่งสัญญาณให้หันหน้าไปหาไอ้ธันที่นั่งอยู่หน้ากองไฟที่ถูกจุดขึ้นมาป้องกันสัตว์ป่าและให้ความอบอุ่น ธันนั่งมองรูปคู่ที่ถ่ายพรีเว็ดดิ้งกับคุณเมย์แถมยังกอดผ้าคลุมไหลพื้นน้อยๆสีเนื้อไว้ไม่ห่างตัว

คงจะจริงอย่างที่ลินว่า คู่นี้น่าเป็นห่วงจริงๆ 5555

ไอ้คิวพูดขึ้นพร้อมกับเอามือจับไปที่กระเป๋าตรงหน้าอกเสื้อตัวเองและยิ้มออกมา คิวเองก็เป็นอีกคนที่ไม่คิดว่าวันนึงมันจะเลิกรักรสาได้แล้วจริงๆ

ทุกคนพูดเสร็จต่างก็แยกย้ายกันไปนอนก็ยีงหรือแต่ผมที่นั่งมองพระจันทร์และจับสร้อยนะไว้อย่างเดิม 🙂

กองร้อย

บ้านพัก

ฉันที่นั้งมองดูพระฉันอยู่กลับสะดุ้งขึ้นแล้วหันไปมองต้นเสียงที่ยืนอยู่ที่ประตูด้วยรอยยิ้มเพราะรู้ว่าเป็นเสียงเมย์ ก่อนที่เมย์จะมานั่งข้างๆและแหงนขึ้นไปมองพระจันทร์กับฉัน

ความเป็นผู้หญิงของเราๆต่างก็ชอบกังวลใจกันทั้งนั้นและไม่มีใครอยากเห็นคนที่เรารักต้องเป็นอะไรกันแน่นอน

ฉันกระชับผ้าคลุมไหล่มากขึ้นเมื่อมีลมพัดมา

เมย์หันมามองหน้าฉันก่อนที่จะจับมือด้วยความกังวลใจว่ากลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับว่าที่สามีและผู้ร่วมเดินทางในครั้งนี้ด้วยสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด

เสียงของพราวที่เดินเข้ามาหยุดทางเข้ากับยัยเพลงด้วยความงงงวยว่าทำไมถึงยังนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งๆที่มันก็เริ่มดึกแล้ว

30นาทีต่อมา

ห้องรับแขก โซฟา

ฉันที่เดินออกมาจากห้องเพื่อจะไปหยิบน้ำที่ตู้เย็นก็เห็นพราวกับเพลงและเมย์นั่งอยู่ที่โซฟากันพร้อมกับมีที่มาร์คหน้าต่างๆนาๆเต็มไปหมด

เมย์ที่กำลังพอกหน้าหันมาถามฉันก่อนที่จะยิ้มหวานให้ฉันซึ่งผิดกับคนเมื่อหัวค่ำเอามากๆ

เช้าวันต่อมา

ห้องพยาบาล

มีเรื่องอะไรกันแน่นะทำตามกันไปหมดอย่างนี้

หออำนวยการ

ฉันหันไปมองรสาที่ยืนอยู่ข้างๆกับผู้ชายคนนึงซึ่งฉันเองรู้จักดีเลยแหละ ว่าเขาเป็นใคร

นี่สินะที่เขาบอกว่า หนียังไงก็หนีไม่พ้น..

ห้องพยาบาล

เขาไม่ควรจะมาให้ฉันเจอเลยจริงๆ..

ฉันตั้งสติและเดินไปหาเพลงที่เดินเข้ามาในห้องพยาบาลพร้อมกับพราวและเมย์

สิ่งที่ฉันพูดออกไป มันทำให้ฉันรู้สึกดีมากๆที่ก้าวผ่านวังวลที่ถูกสร้างจากเขา วังวลที่ทำให้ฉันไม่กล้าจะรักใคร จนมาเจแพี่แทน

จู่ๆพี่เบนก็คว้ามือฉันเพื่อจะรั้งไม่ให้ฉันไปจากตรงนั้นแต่ก็ต้องตะลึงขึ้นมาเพราะแขนข้างที่เขาจับเป็นข้างซ้ายและฉันก็สวมแหวนของพี่แทนไว้ตลอดเวลาก่อนที่เขาต้องค่อยๆปล่อยมือฉันด้วยสีหน้าตกใจ

. . .

จบตอน