ซอลีชินวางร่างของคังมีราลงบนที่นอนอย่างเบามือ พลางห่มผ้าให้เธอ

ซอลีชินยิ้มหวานพลางก้มมองหญิงสาวตรงหน้า คังมีรามองแววตาของชายหนุ่มก็รู้สึกแปลกๆ ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่าเขามองเธอด้วยแววตาเชื่อมหวานจัง หรือว่าเขาจะเมาไวน์หรอ

สิ้นเสียงของเขา คังมีราหันตัวไปอีกทางพลางข่มตาตนเองให้หลับลงทันที

~~~~~~~~~~

หมายเลขที่คุณเรียก....ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

ลีแจวอนพยายามนึกทบทวนถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงกลางวันที่ผ่านมา

~~~~~~~~~~

วันต่อมา

ซอลีชินและคังมีราเดินทางกลับโซลด้วยกัน กว่าจะมาถึงก็พลบค่ำแล้ว เพราะเขาและเธอมักจะแวะเที่ยวตามทางด้วย

ซอลีชินจอดรถที่หน้าบ้านของตนก่อนจะมองเห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้ารั้วบ้าน

ซอลีชินเอ่ยถามเมื่อเดินไปหาชายหนุ่มที่ยืนพิงรถของตนเองอยู่หน้ารั้วบ้านของเขา ลีแจวอนหันมามองด้วยสายตาขุ่นเคือง

ลีแจวอนตอบเสียงเข้มพลางมองไปที่หญิงสาว

ซอลีชินได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้ารับนิดหนึ่งก่อนจะพูดทิ้งท้ายกับเธอแล้วเดินถือของเข้าไปในบ้านของตน ซึ่งคำพูดนั้น เป็นเหมือนระเบิดชั้นดีกับลีแจวอนที่ได้ยิน

คังมีราเดินมาถามชายหนุ่มที่ยืนพิงประตูรถของตนเองอยู่ ลีแจวอนหรี่ตามองเธอตรงหน้าพลางกัดกรามแน่น

ลีแจวอนพูดพลางจับไหล่หญิงสาวตรงหน้าแล้วเริ่มออกแรงบีบเพราะความลืมตัว ก่อนจะดันตัวเธอไปชิดที่กระจกรถของเขา

เพล้ง.....

เสียงกระจกรถที่แตกออกอยู่ข้างๆตัวของมีราเพราะถูกแรงจากมือของเขาต่อยเข้าอย่างจัง

คังมีราค่อยๆมองไปที่กระจกพลันก็เห็นน้ำสีแดงไหลออกจากมือของเขา พร้อมกับรอยกระจกที่ร้าวอยู่ข้างๆตัวเธอ

คังมีราเริ่มน้ำตาไหลเมื่อเห็นมือของเขามีเลือดออกมามากกว่าเดิม

เขาพูดพลางสะบัดมือออกอย่างแรง

คังมีราระเบิดอารมณ์ออกมาบ้าง ทีเขาล่ะ ยังจูบกับจองจียอนโดยไม่แคร์ความรู้สึกของเธอสักนิด

ความจริงเธอไม่อยากจะเป็นแบบนี้ เธออยากรักเขาได้ เธออยากอยู่กับเขา แต่เขาก็ดันมีจองจียอนอยู่แล้ว แล้วจะให้เธอยืนตรงไหน ไม่มีที่ให้เธอยืนข้างเขาเลยสักนิด

ลีแจวอนพูดจบก็เดินไปนั่งด้านคนขับ แล้วจึงขับรถออกไปอย่างฉุนเฉียว ทิ้งให้คังมีราทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง

คังมีรารู้สึกถึงลางสังหรที่ไม่ดีถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต เรื่องราวต่อจากนี้จะเปลี่ยนแปลงไป แล้วเธอจะทำอย่างไรดี