ซ่า....

เสียงฝนตกอย่างหนักขึ้นทุกที ซอลีชินและคังมีราวิ่งเข้ามายังล็อบบี้ของโรงแรม

คำตอบของพนักงานโรงแรมทำให้ซอลีชินต้องหันไปหาคังมีรา และดูเหมือนเธอจะเข้าใจง่ายๆด้วยสิ

พนักงานโรงแรมทำแบบบันทึกการเช่าห้องพัก พร้อมกับให้แผนกบริการลูกค้าพาทั้งสองไปยังรีสอร์ทใกล้ๆกับโรงแรม โดยที่ซอลีชินคอยพยุงคังมีราเดินตลอด

ที่หน้าห้องรีสอร์ท

คังมีราตอบรับพลางส่งยิ้มให้เขา...ซอลีชินรู้ว่าเธอกำลังฝืนยิ้มมากแค่ไหน แต่เขาก็ได้แค่เพียงเงียบไว้ เพราะไม่อยากตอกย้ำให้เธอต้องเสียใจอีก

ซอลีชินยื่นเสื้อเชิ๊ตสีขาวให้เธอ คังมีรารับไว้ก่อนส่งยิ้มให้เขา

คังมีรายิ้มให้เขาก่อนเดินไปยังห้องน้ำ โดยที่เธอไม่มีโอกาสได้ยินสิ่งที่เขาเอ่ยออกมาเลย

~~~~~~~~~~

หมายเลขที่คุณเรียก...ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

หมายเลขที่คุณเรียก...ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

หมายเลขที่คุณเรียก...ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

ลีแจวอนเงยหน้ามองไปยังต้นเสียง จองจียอนเดินเข้ามาหาเขา ชายหนุ่มไม่ตอบแต่ลุกขึ้นก่อนจะเดินหนี หากแต่จองจียอนรีบดึงแขนของเขาไว้

จองจียอนยิ้มให้ชายตรงหน้าด้วยความจริงใจ เธอไม่อาจจะยื้อหรือแย่งชายหนุ่มตรงหน้าได้ เหตุเพราะคังมีราที่เปรียบเสมือนพี่สาวของเธอและดีกับเธอมาตลอด

ใช่แล้ว...แค่นี้ก็ดีมากพอแล้วสำหรับเธอ....

ลีแจวอนพยักหน้าให้หญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะพากันเดินไปยังโต๊ะอาหารทันที

~~~~~~~~~~

หลังจากที่คังมีราอาบน้ำเสร็จ เธอก็พบว่าซอลีชินจัดอาหารไว้เต็มโต๊ะแล้ว

ซอลีชินส่งยิ้มให้คังมีราก่อนจะเดินไปช่วยพยุงเธอมานั่งยังโต๊ะอาหาร

เขาพูดพลางเทไวน์ลงแก้วของหญิงสาว ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเธอ

ซอลีชินพูดพลางตักอาหารให้เธอ คังมีรามองอาหารที่เขาตักให้ในจาน ก่อนจะเริ่มลงมือกิน

คำพูดของเธอทำเอาคนฟังยิ้มกว้างอย่างดีใจ

เขาอยากทำแบบนี้กับใครสักคนมานานแล้ว และยิ่งเขาได้ทำกับผู้หญิงที่เขารักด้วยแล้ว เขายิ่งมีความสุขมากจนกลัวว่าจะเสียความสุขนี้ไป

คังมีราตักอาหารให้เขาบ้าง ซอลีชินมองการกระทำของเธอก็เผยยิ้มกว้างออกมาทันที

เธอคนนี้มักจะทำให้เขามีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ได้ง่ายๆจริงๆ เขาอยากจะเก็บเธอไว้ข้างกายเหลือเกิน