เช้าวันต่อมา

ที่โต๊ะอาหาร

ลีแจวอนและคังมีรากำลังนั่งกินอาหารเช้าด้วยกัน

กรี๊งงงงงงงงง

คังมีราถามขึ้นในขณะที่ลีแจวอนวางโทรศัพท์ลง

.....😯เค้าน่าจะถูกจับและถูกดำเนินคดีตามกฏหมายแล้วนี่ หรือว่า...เนื้อเรื่องนิยายของฉันถูกเปลี่ยนอีกแล้ว😯....

~~~~~~~~~~

ในขณะที่ทั้งสองกำลังขับรถกลับโซล ลีแจวอนสังเกตเห็นผิดปกติของรถคันหลัง.....

เมื่อชายหนุ่มเห็นคังมีราปรับเบาะลงแล้ว เขาก็รีบเร่งความเร็วทันที....เป็นไปอย่างที่เค้าคิด รถคันนั้นเร่งความเร็วตามเขามาจริงๆ

รถคันที่ตามมาด้านหลังขับแซงเขาไปแล้วจอดขวางทางรถของลีแจวอน...ชายหนุ่มเหยียบเบรคทันที ก่อนจะปรากฏร่างหนึ่งที่เขาคุ้นเคยเดินออกมาจากรถ

คังมีรามองสบตาชายหนุ่มก่อนที่จะเห็นว่าเปิดประตูลงจากรถ โดยไม่ลืมหยิบปืนที่อยู่ในรถไปด้วย

ลีแจวอนมองคนด้านหน้าพลางจับปืนที่แนบบริเวณเอวไว้แน่น

ชายหนุ่มหัวเราะอย่างเป็นต่อในเกมนี้

ลีแจวอนจำต้องทำตามที่เขาพูด

เขาพูดกับลูกน้องอีกคนนึงของเขาก่อนจะยืนมองดูลูกน้องสร้างสรรค์ผลงานตามตัวของชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นหลานชาย

ในขณะที่คังมีราวางสายจากพัคจองยูแล้ว...เธอก็เหลือบมองเหตุการณ์ที่อยู่เบื้องหน้าด้วยความห่วงใยชายหนุ่มที่บัดนี้ถูกชายคนหนึ่งซ้อมอย่างหนัก

ท่ามกลางเสียงหัวเราะของรองประธานปาร์ค...ทำให้คังมีราตัดสินใจเปิดประตูรถออกอย่างช้าๆ

คังมีรามองปืนที่อยู่บนพื้น....

ใช่แล้ว ในตอนที่รองประธานปาร์คบอกให้ลีแจวอนโยนปืนทิ้งไป เขาโยนไปทางประตูรถของเธอ

ปัง......

เสียงปืนดังขึ้น ก่อนที่ปืนในมือของรองประธานปาร์คที่หล่นลงพื้นพร้อมกับหยดเลือดสีแดง

คังมีราพูดกับชายชุดดำที่ซ้อมลีแจวอนอยู่

ชายชุดดำได้ยินดังนั้นก็ผละจากลีแจวอนทันที

สิ้นเสียงของชายหนุ่ม....ก็มีรถกะบะ2คันแล่นมาจอดข้างๆรถของรองประธานปาร์ค

ลีแจวอนพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะรับปืนจากหญิงแล้วยิงเพื่อเปิดทางหลบหนีเข้าป่าข้างทาง

~~~~~~~~~~

ภายในป่าใหญ่...คังมีราพาลีแจวอนเข้ามาหลบการโจมตีของอีกฝ่าย.....ตอนนี้กระสุนปืนของเขาเหลือเพียงแค่2นัดเท่านั้น ดังนั้นการหนีคือทางที่ดีที่สุด

คังมีราพาชายหนุ่มมาหลบหลังพุ่มไม้ใหญ่ที่เพียงพอต่อการหลบซ่อนตัวของทั้งคู่

คังมีราถามขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มสำลักออกมาเป็นเลือด

หญิงพูดทั้งน้ำตาพลางซบที่หน้าอกของชายหนุ่มเป็นการยืนยันว่า..ไม่ว่ายังไง..เธอจะไม่ไปไหนเด็ดขาด