เช้าวันจันทร์ ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่บวมเป่งจากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อคืน

ฉันแอบเปิดผ้าม่านดูห้องนาครอสจากฝั่งตรงข้ามผ่านกระจกห้องแล้วก็พบว่าเจ้าของห้องได้ไปโรงเรียนก่อนแล้ว

ดวงตาของฉันเริ่มรื้นไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง ก่อนที่ฉันจะสูดหายใจแรงๆให้มันหายไป

ฉันตบหน้าตัวเองเรียกสติให้กลับมาอีกครั้งก่อนจะต้องรีบวิ่งลงบันไดออกจากบ้านไปในทันที

เพราะนี่มันจะเข้าแถวแล้ว!!!!

7 : 20 น.

ฉันหยุดหอบเล็กน้อยก่อนจะหันมองไปรอบๆเพื่อหาไอ้ไวโอเพื่อนเลิฟหรือเตียวเสี้ยนคริกซี่ที่น่าจะเดินตะแล๊ดแต๋ดแต๋ส่องผู้ชายในโรงเรียนยามเช้าอยู่

ควับ!

ฉันหันไปตามเสียงใสที่สูงทะลุปรอทของรุ่นน้องคนหนึ่ง แล้วก็เห็นกลุ่มผู้หญิงผมหลากสียืนเกาะกลุ่มกันเดินรุมล้อมผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งฉันใช้เวลาไม่กี่วิก็รู้ได้เลยว่านั่นคือ...

ฉันแอบเดินตามมาจนห็นยัยหัวทองดึงชายเสื้อนาครอสให้เอนหัวลงมาก่อนจะกระซิบข้างหูนาครอสแล้วหัวเราะคิกคัก

ฉันไม่รู้ตัวว่าเผลอเดินเข้ามาประชิดพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่เมื่อได้ยินเสียงจากคนในกลุ่มคนทั้งกลุ่มก็หันมามองฉันอย่างพร้อมใจ

รวมถึงนาครอสที่รีบหันมาแล้วทำหน้าตกใจว่าทำไมถึงเห็นฉันอยู่ตรงนี้...

ฉันรีบตอบกลับไปเหมือนเด็กกลัวความผิดก่อนจะหันหลังวิ่งหนีไปด้วยความเร็วสูง

.

.

.

.

8 : 00 น.

ครืด!

ฉันเผลอผุดลุกขึ้นและหันไปทางที่นั่งของนาครอสแต่ก็เห็นนาครอสนอนฟุบหลับริมหน้าต่างอยู่ที่เดิม ตามมาด้วยเสียงหัวเราะคิกคักของยัยไวโอเล็ตและคริกซี่

สายตาของคนในห้องหันไปมองเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักที่โผล่หน้ามาจากขอบประตู แล้วส่งเสียงหวานถามถึงคนที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะ

.

.

.

.

ฉันเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทันทีที่ครูเดินเข้ามาภายในห้อง พลางคิดถึงเรื่องที่คุยเมื่อครู่ ก่อนจะเผลอหันไปมองที่ว่างของร่างสูงที่ยังไม่กลับมา

บ่นในใจได้เล็กน้อยร่างสูงก็เดินเข้าห้องมาพร้อมกับยกมือไหว้ครูก่อนจะเดินกลับมานั่งที่

ฉันก้มหน้าลงเหมือนไม่อยากมองหน้าร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วหยุดที่ฉันสักพักหนึ่งก่อนจะเดินผ่านฉันไปนั่งที่

.

.

.

.

-กริ๊งงงงงงงงง-

ไวโอเล็ตจับหัวคริกซี่แล้วหันไปทางหน้าต่างที่เห็นร่างสูงของนาครอสที่เดินคู่กับคนตัวเล็กเดินผ่านประตูโรงเรียนไป

.

.

.

.

.

แต่ขาดันถ่อมาถึงนี่เลยน่ะสิ...

ดันเดินมาตามที่น้องเขาเช็คอินไว้นี่สิ...เจ้าขาบ้า!

.

.

ฉันแอบเหลือบมองด้านข้างของรุ่นพี่นาครอส ร่างสูงโปร่งที่สูงกว่าฉันเกินคืบกำลังมองดอกไม้ตามชั้นวางด้วยใบหน้านิ่งแบบที่เขาเป็น

อยู่ๆเขาก็หันมามองฉันด้วยดวงตาสีแดงทับทิมนั่น ฉันหยุดหายใจชั่วขณะด้วยความประหม่าก่อนจะหันหลังไปดูดอกไม้ช่อเล็กกลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง

ชวนคุยสักเรื่องสิลิเลีย! คิดสิคิดดดดดด

.

.

.

.

.

กริ๊ง~

เสียงกระดิ่งที่ติดกับบานประตูของร้านดังขึ้นพร้อมกับคนสองคนที่เดินออกมา

ลิเลียน่ายิ้มอย่างสดใสออกมาในมือถือช่อดอกไม้เล็กๆก่อนจะแยกย้ายกับร่างสูงที่เดินตามหลังมา

ฉันหลบอยู่หลังกำแพงอิฐของร้านใกล้ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นแผ่นหลังของนาครอสเดินไปแล้ว

ฉันสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจเมื่อหันไปเจอใบหน้าพร้อมรอยยิ้มหวานของเด็กสาวที่ถือช่อดอกไม้มาด้วย

ลิเลียพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนจะชูช่อดอกไม้ออกมาตรงหน้า

ลิเลียยังคงพูดด้วยรอยยิ้มหวานก่อนจะหันหลังเดินออกไป

แดกแล้วไม่หารให้ออกจากแก๊งเราไป!(4)

.

.

.

ตุบ!

ชั้นโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้ข้างหมอนก่อนจะพลิกตัวขึ้นอย่างหมดแรง

ฉันคิดเรื่อยเปื่อยเอาหน้าฟุบลงกับหมอนก่อนจะปล่อยให้ความคิดตัวเองจมดิ่งกับความคิดมาก

เพียะ!

บัตเตอร์ฟลายผุดลุกขึ้นตบหน้าตัวเองเรียกสติกลับมาอีกครั้ง

'แค่เคยคิดว่าถ้านายมีแฟนแล้วจะ...'

'เธอนั่นแหละ...ถ้ามีแฟนก็อย่าทิ้งฉันล่ะ'

'เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วนี่นะ...'

'แหงสิ 17ปีเลยนะ...เพื่อน'

.

.

.

ก๊อกๆๆๆ

ฉันตกใจจนผุดลุกขึ้นด้วยความรวดเร็วหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูกระจกจากระเบียงห้อง

ก๊อกๆๆๆๆๆๆ!

ฉันค่อยๆเดินไปยังประตูระเบียงด้วยความกล้าๆกลัว ม่านที่ปิดบังกระจกใสนั้นทำให้ฉันหวั่นใจว่าเสียงนั้นจะมาจาก"พลังงานบางอย่าง"ที่นักวิทยาศาสตร์ไม่สามารถอธิบายได้

ฉันแง้มผ้าม่านออก...ก็พบแต่ความว่างเปล่าและความมืด

อยู่ๆดอกทานตะวันดอกใหญ่ก็โผล่มาที่หน้าฉันอย่างไม่ทันตั้งตัวพร้อมกับร่างสูงที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนยืนอยู่ข้างหน้าด้วยระยะห่างไม่ถึง1ฟุต

ฉันยังตกใจกับดอกทานตะวันข้างหน้าจนลนลานทำอะไรไม่ถูกและคำพูดขอโทษมากมายจากเขาก็พลั่งพลูเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว

เสียงทุ้มแฝงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่

ทั้งๆที่ฉันเป็นคนผิดแท้ๆ...

ฉันส่ายหน้ารัวๆก่อนจะก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด

โถ่! ทำขนาดนี้ฉันรู้สึกผิดกว่าเดิมนะตาบ้า

นาครอสจับมือฉันแล้วยื่นดอกทานตะวันใส่มือก่อนจะกุมมือฉันไว้แล้วก้มลงพูดให้ฉันที่กำลังก้มหน้าอยู่ได้ยินเบาๆ

เดี๋ยวนะ...ดอกทานตะวัน? ดอกไม้?

แหนะ...คืนดีแล้วก็มาปากเสียใส่เลยนะ

นาครอสตอบด้วยใบหน้าแดงระเรื่อแล้วยังเกาหัวตัวเองเบาๆแก้เขิน

โห...ดูท่าจะอายเรื่องเข้าร้านดอกไม้น่าดู

ให้ตายเถอะ ไปด้วยกันแต่จำชื่อไม่ได้เนี่ยนะ

จะบ้าตาย....เสียใจด้วยนะคะหนูๆ หมอนี่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย

ฉันหัวเราะออกมาดังลั่นก่อนจะต้องรีบหุบเสียงหัวเราะเมื่อสัมผัสได้ถึงแววตาคมเฉียบที่มีใบหน้าระเรื่อแดงของร่างสูง

นาครอสหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆเหมือนฉันที่ยังขำไม่หยุด

.

.

.

ทำไมต้องเป็นดอกทานตะวันกันน้า~~~;)

🌻