ผมพูดออกไปด้วยความเป็นห่วง พายุเข้าขนาดนี้ถ้าฝืนออกไปอาจจะเกิดอุบัติเหตุได้ง่ายๆ

สุดท้าย...พี่นาครอสก็สำคัญที่สุดสินะ

ผมมองตามร่างของหญิงสาวที่กำลังเก็บของ แล้วลุกออกไปด้วยแววตาละห้อย

หมับ!

ผมลุกขึ้นไปจับมือของหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว จนตัวผมเองก็ตกใจ บัตเตอร์ฟลายหันหน้ามามองอย่างงุนงง

อย่าว่าแต่เธอเลย ผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงคว้าข้อมือของเธอเอาไว้

อยู่ๆหญิงสาวก็นิ่งงั้นไปสักพักก่อนจะเบือนหน้าไปมองพายุฝนที่เทกระหน่ำลงมา มือที่จับไว้ยังคงแน่นิ่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนเหมือนกับจะไม่ยอมปล่อยเธอไปไหน

เด็กหนุ่มสะดุ้งแล้วรีบปล่อยมือหญิงสาวตรงหน้าออก บัตเตอร์ฟลายยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินนำกลับไปที่ห้องรับแขกที่เดิม

ผมแอบยิ้มเล็กน้อยด้วยความดีใจ ก่อนจะเดินตามหลังกลับไปยังห้องรับแขก

หญิงสาวรุ่นพี่ทำท่าวันทยาหัสเหมือนลูกเสือด้วยใบหน้าสดใสไร้เดียงสาอย่างเด็กๆทำเอาผมเผลอหัวเราะเล็กน้อย

ผมพูดกับตัวเองขณะเดินตามหาสายชาตบริเวณชั้นสอง

จะว่าไปวันนี้ยังไม่ได้เปิดโทรศัพท์เลยแฮะ?

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู ก่อนจะพบแจ้งเตือนข้อความมาเป็นร้อยๆข้อความ

.

.

.

จังไรออฟไทยแลนแถวสี่แยกเยาวราช (3)

.

.

ผมเดินลงมาจากชั้นสองพร้อมกับสายชาตในมือก่อนจะมองไปยังร่างของสาวทวินเทล

ร่างเล็กนอนหลับคาโซฟาพร้อมกับกอดหมอนใบเล็กไว้ในมือ ใบหน้าจิ้มลิ้มหลับตาพริ้ม เรือนผมสีบรอนเลื่อนตกลงมาปรกใบหน้าของหญิงสาว

ผมพูดขึ้นกับร่างเล็กที่นอนแน่นิ่งอย่างไม่รับรู้อะไรไปแล้ว ร่างเล็กสั่นเล็กน้อยด้วยความหนาวและกอดหมอนเล็กไว้แน่นเหมือนเด็กน้อยที่ต้องกอดตุ๊กตาตอนนอนไม่มีผิด

ชายหนุ่มพูดขอโทษเจ้าของร่างที่นอนอยู่ก่อนจะอุ้มร่างเล็กขึ้นจากโซฟาและเดินขึ้นไปยังห้องนอนเล็กชั้นบน

ความอุ่นจากตัวเด็กหนุ่มทำให้หญิงสาวในอ้อมแขนหายสั่น เด็กหนุ่มก้มลงลอบมองหญิงสาวในอ้อมแขนขณะขึ้นบันไดชั่วครู่

กลิ่นจางๆเหมือนดอกไม้ของแชมพูลอยขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นฝนจากหน้าต่างที่ลอยตามลม ทำให้เขานึกถึงภาพในอดีตที่เขาเจอหญิงสาวครั้งแรก...

เด็กหนุ่มพูดลอยๆก่อนจะวางร่างเล็กลงกับเตียงนุ่ม หญิงสาวขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่มือเล็กจะเผลอละเมอไปจับมือชายหนุ่ม

ชายหนุ่มดึงผ้าห่มจากปลายเตียงขึ้นห่มให้กับร่างเล็กที่ยังคนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข โดยไม่เห็นแววตาเศร้าสร้อยของเด็กหนุ่มเลยแม้เพียงนิดเดียว

เด็กหนุ่มยังคงกุมมือที่จับไว้ก่อนจะก้มตัวลงกระซิบข้างหูของหญิงสาวด้วยแววตามุ่งมั่น

พูดจบเด็กหนุ่มก็ผละตัวออกก่อนจะก้มลงจูบที่หลังมือของหญิงสาวเหมือนให้คำสัญญากับตนเอง...

.

.

.

23 : 00

ฉันรีบกระโดดออกจากเตียงแล้ววิ่งออกจากห้องเพื่อตามหาเด็กหนุ่มเจ้าของบ้าน เมื่อวิ่งลงจากบันไดก็พบร่างของเด็กหนุ่มนั่งอ่านหนังสือพร้อมกับสุนัขที่นอนเรียงรายรอบตัวเขา

ทูเลนจ้องฉันด้วยสายตาคาดคั้นเหมือนไม่ว่ายังไงก็ต้องไปให้ได้

'ถ้าเถียงต่อไปคงอีกยาว-*-'

.

ลมอ่อนๆยามกลางคืนพัดผ่านร่างสองร่างบนรถมอเตอร์ไซต์สีแดงคันเล็ก ทูเลนยังคงเกาะไหล่ฉันอย่างเกร็งๆตลอดเวลาที่ซ้อนท้ายอะพอลโล่48ของฉัน

ช่างเด็กจริงๆ-*- แต่อย่างน้อยก็ยังมาส่งล่ะนะ ฉันนึกขึ้นในใจขณะที่เหลือบมองใบหน้าคนข้างหลัง

- รถจอดนิ่งสนิท -

ฉันลงจากรถมอเตอร์ไซด์คันเล็กพร้อมกับถอดหมวกกันน็อคออกก่อนจะลากรถมอเตอร์ไซต์เดินไปตามทาง

ฉันเดินคุยกับทูเลนตลอดทางที่เดิน แสงไฟสีขาวจากหลอดไปข้างทางเว้นระยะไปเรื่อยๆระหว่างทางเดิน

ฉันเอียงคอมองใบหน้าของคนที่อยู่ใต้ความมืด ทูเลนก้มหน้ามองเท้าตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อพูดอะไรบางอย่างกับฉัน

ร่างของนาครอสที่หอบหนักและเหงื่อออกไปทั้งตัวพร้อมกับผมสีขาวที่เปียกโชกไปด้วยฝน นาครอสมองหน้าฉันสลับกับทูเลนอย่างสับสนแล้วนิ่งงันไป

ทูเลนโบกมือให้ฉันก่อนจะเดินจากไปในความมืด

นาครอสพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาชนิดแช่แข็งคนได้ ฉันจึงรีบกระโดดขึ้นนั่งบนรถมอเตอร์ไซต์คันเล็กอย่างรวดเร็ว

นาครอสเดินจูงมอเตอร์ไซต์โดยมีฉันนั่งนิ่งๆอยู่อย่างสงบเสงี่ยม ระหว่างทางกลับบ้านนั้นพวกเราทั้งคู่ต่างจมอยู่กับความเงียบจนกระทั่งฉันต้องเอ่ยปากขึ้นมา

ไม่...แม้แต่จะหันมามองหน้ากัน ฉันเบือนหน้าหนีอย่างหงุดหงิด ถ้าไม่ติดว่านาครอสน่าจะโกรธอยู่ล่ะก็คงวิ่งกระโดดเตะกบาลไอ้หงอกนี่ไปนานแล้ว💢

นาครอสหันหน้ามามองฉันช้าๆอย่างเยือกเย็นทั้งยังแผ่ออร่าน่ากลัวจนฉันไม่กล้าขยับ

นาครอสดึงมือฉันกลับแล้วจ้องฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

'หมอนั่น....หมายถึงทูเลนหรอ'

คราวนี้เป็นฉันเองที่ทวีคูณความหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ แต่คนตรงหน้าเองก็ไม่ได้ต่างอะไรจากฉันเลย

ฉันสะบัดมือนาครอสออกและลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไปแต่ก็ถูกนาครอสผลักให้นั่งลงที่เดิมแล้วเข็นจักรยานยนต์คันเล็กไปตามถนนเหมือนเดิม

ตอนนี้บรรยากาศมันทั้งเงียบ...เงียบและเงียบ เป็นความเงียบที่ต่างจากตอนขามา มันทั้งอึดอัดและโกรธในเวลาเดียวกัน

.

รถมอเตอร์ไซด์สีแดงจอดลงหน้ากรงเหล็กประตูบ้านที่ก่ออิฐกันเขตบ้านอีกหลัง เสียงประตูที่ปิดลงในความเงียบงันจากชายหนุ่มผมเงินข้างบ้านโดยทิ้งเจ้าของรถที่ยังคงนั่งนิ่งงันอยู่ที่เดิมภายใต้แสงจากไฟข้างถนน

สาวน้อยผมทองก้มหน้าก่อนจะรู้สึกได้ถึงหยดน้ำจากดวงตาที่หลังมือ

แน่นอน เธอเคยทะเลาะกันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน...แต่ถึงจะทะเลาะกันมามากแค่ไหน ใครๆก็ไม่ยากให้เกิดการทะเลาะขึ้นอีกและนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกเช่นนี้

สาวน้อยผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องหยุดชะงักแล้วก้มลงกุมข้อเท้าของตนเองทันที

สาวน้อยทำแก้มป่องก่อนจะเข็นรถมอเตอร์ไซด์เข้าบ้านไปอย่างช้าๆ

.

หลังจากทายาที่ข้อเท้าตัวเองเสร็จแล้ว ร่างบางก็ล้มตัวลงนอนกับเตียงนุ่มทันที วันนี้เหนื่อยมาเยอะแล้วขอนอนพักสักหน่อยก่อนอาบน้ำนอนละกัน~

เห็นไหม เขาไม่ได้เลวร้ายสักหน่อยไอ้ครอสบ้า😤

แล้วจะไปนึกถึงหมอนั่นทำไมเนี่ย...

ฉันเปิดโทรศัพท์เครื่องเล็กขึ้น ปลดล็อกหน้าจอที่ตั้งภาพพื้นหลังเป็นรูปที่ฉันกับนาครอสถ่ายด้วยกัน ก่อนจะพบข้อความแจ้งเตือนเป็นร้อยข้อความ

.

Nakroth

.

ฉันนิ่งค้างไปเล็กน้อยเมื่อเห็นสายโทรเข้าที่ฉันไม่ได้รับเกือบร้อยสายตั้งแต่บ่ายถึงเที่ยงคืน

'อย่าบอกนะ...ว่าหมอนั่นวิ่งตามหาฉันทั้งคืน'

ฉันเริ่มร้องไห้อีกครั้งกับหมอนข้างตัว ทั้งๆที่ฉันรู้ว่าเขาห่วงฉันมากกว่าใคร ทั้งๆที่ฉันควรรู้ว่าเขากังวลเพราะฉันมากแค่ไหน...

ทั้งๆที่ฉันก็รู้...ว่าฉันต่างหากล่ะ

- ที่เป็นคนบ้า -

.

- 14 กุมภา วันวาเลนไทน์แหละ มาอยู่กันอย่างเหงาๆกับไรท์อีกวันนึงนะ QwQ -