Chapter: Milin

ฉันกับไกด์เดินไปห้างตรงข้ามกับซอยบ้านของเขาด้วยความที่มันไม่ได้ห่างไกลจากกรุงเทพมากนักมันเลยครึกครื้นอยู่พอตัว

ไกด์พามาเดินหาซื้อของใช้กับเสื้อผ้านิดหน่อย

เพราะเหตุคือเขาจะค้างที่นี่พรุ่งนี้ค่อยเดินทางกลับ ฉันจึงจำเป็นที่ต้องซื้อของใช้ส่วนตัวใหม่ทั้งหมดก็เจ้าตัวไม่ยอมบอกกันล่วงหน้านี่

@ห้างสรรพสินค้า Q

มาถึงเราก็ซื้อของอะไรกันนิดหน่อยและเป็นฉันที่ต้องแยกตัวไปซื้อชุดชั้นในเพราะไม่อยากให้เขาตามมาด้วย

ไกด์ให้บัตรเครดิตมาใบหนึ่งฉันลองๆเอาไปเช็ดดูปรากฎว่ามีเงินมากพอสมควร

เขาที่ยึดเงินและบัตรฉันไปและให้ฉันใช้ของเขาแทนแสดงว่าเขาก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน

ฉันจัดการซื้อของใช้ส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อยประจวบเหมาะที่เขาโทรตามพอดี

ฉันตอบเขาไปก่อนจะกดวาง ธรรมดารึป่าวนะที่เราคุยกันแบบนี้

ตอนแรกๆก็ไม่ชินหรอกแต่ไปๆมาๆก็ดันชินเฉยเลย

ฉันยังตกใจที่ปรับตัวเข้าหาเขาได้เร็วขนาดนี้

ตุบ!

ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินไปหาไกด์ที่หน้าห้างจู่ๆก็มีคนเดินมาชนจนได้

แต่พอสายตาปะเข้ากับอีกฝ่ายทำไมใจฉันดันเต้นโครมครามไม่อายฟ้าอายดินอะไรแบบนี้

ฉันสังเกตอีกฝ่ายหน้าตาดูดีแถมตัวสูงอีกต่างหาก

รับผิดชอบหัวใจด้วยมั้ยคะ อุ้ย! พอดีลืมไปว่ามีแฟน (ปลอมๆ) อยู่แล้ว

ฉันรับมาก่อนจะยิ้มให้เขาไปทีหนึ่ง เขาเดินออกไปแล้วล่ะแต่ฉันก็ยังยืนอยู่ตรงที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน

ฉันเก็บนามบัตรใส่กระเป๋าสตางค์ก่อนจะหันไปคุยกับไกด์

ฉันพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะรีบเดินตามเขาไปเรียกแท็กซี่หน้าห้าง

เพราะบ้านของเขาก็ไม่ได้อยู่ห่างจากที่นี่มากนักหรอก

-10นาทีผ่านไป-

สถานการณ์ตอนนี้มันเลวร้ายมาก

ไม่สิถึงขั้นวิกฤตเลยแหละในหัวสมองฉันตอนนี้เหมือนมีเสียงไซเรนดังกระหึ่มวนไปวนมา

ฉันก้มมองแต่เท้าของตัวเองที่ยืนชิดกันเป็นระเบียบโดยไม่ได้เงยหน้ามองใครทั้งนั้น

เสียงเคร่งครึมของไกด์ดังขึ้นขัดจังหวะสายตาทุกคนที่จับจ้องมาทางเราสองคน

ใช่แล้วแหละพอกลับมาบ้านปุ๊บสายตาทุกคู่ก็จับจ้องมาที่ฉันจนไกด์ต้องลากไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

ฉันเอ่ยคำทักทายด้วยน้ำเสียงที่ดูสั่นไม่น้อย ขนาดพ่อแม่ของเขายังอึ้งและดูตกใจเลยที่ไกด์กล้าพาฉันมาที่บ้าน

ฉันกลัวความแตกเอามากๆถ้าพวกท่านสองคนรู้ฉันจะเป็นอะไรมั้ย

เป็นน้องกะทิที่เอ่ยขัดขึ้นมาทำให้พ่อแม่ของเขาได้สติ

น้องกะทิพูดจนฉันนิ่งไป...เปิดตัว?

เปล่าเลยฉันแค่โดนเขาลากมาด้วยเฉยๆ

แม่เขาพูดพลางยิ้มให้ ให้ตายเถอะเอาไงดีเนี่ย!!

เราสองคนไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆซะหน่อยและที่ฉันไม่ได้ขัดเขาก็เหมือนกับว่าฉันกำลังรวมหัวโกหกผู้ใหญ่ล่ะสิ

นรกจะกินหัวมั้ยยัยมิลิน!!

ฉันพอจะสังเกตได้นะว่าเขาเองก็ดูจะเป็นคนพูดมากอยู่เหมือนกันเวลาอยู่กับครอบครัว

หรืออาจะเป็นเพราะอยู่กับครอบครัวกันนะ?

เสียงเรียบๆของเขาก็ดังขึ้น

แม่ของเขาก็เดินออกไป

ตอนแรกฉันจะลุกไปช่วยแต่ก็โดนห้ามไว้โดยแม่ของเขานั่นแหละ

ฉันรู้สึกเกรงใจทำตัวไม่ถูกยังไงไม่รู้

พ่อเขาหันมาบอกกับฉันก่อนจะเดินออกไปเหมือนกันที่เหลือก็มีแค่ฉัน ไกด์และน้องกะทิเท่านั้น

ฉันถามประเด็นที่ก่อนหน้านี้ทันทีที่ผู้ใหญ่ทั้งสองไม่อยู่

ฉันรู้สึกไม่พอใจแปลกๆ อาจเป็นเพราะสมัยก่อนฉันเคยอ้วนมากและมักจะโดนเพื่อนๆล้อว่าอ้วนเป็นหมูมั้งแหละถังแก๊สเดินได้มั้งแหละ

ซึ่งฉันก็เข้าใจหัวอกของคนอ้วนดีและฉันไม่ค่อยชอบเวลาที่มีคนมาล้อปมด้อยของคนอื่นแบบนี้

มันไม่ตลกเลยนะเอาจริงๆ

ไกด์มองหน้าฉันนิ่งๆฉันเองก็จ้องเขาอย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน

ถึงน้องจะพูดแบบนั้นแต่ฉันก็ยังรู้สึกอยู่ดี คงจะเป็นปมด้อยของฉันในสมัยเด็กละมั้งที่ทำให้ฉันมีความรู้สึกแบบนี้

แต่ฉันก็ลืมไปว่าไปเขาเป็นพี่ชายของน้องกะทิเลยสามารถพูดหยอกล้อกันได้เป็นเรื่องปกติ

ฉันเอ่ยปากออกมาอย่างจำยอม ความจริงฉันเองก็เกินไปจะไปต่อว่าเขาแบบนั้นมันก็ไม่ถูก

ฉันมองน้องกะทิที่ไม่อยากจะเชื่อคำน้องเลยที่ว่าพี่ชายเขาจะไม่โกรธฉันดูจากสายตาก็รู้เคร่งครึมขนาดนั้น

เหอะฉันก็ขอโทษเขาไปแล้วมั้ยแต่ทำไมเขายังเงียบอยู่อีกล่ะ?

พอดีแม่เขาเรียก ตามจริงน้องกะทิจะออกไปตามแต่ไกด์ดันอาสาออกไปตามพ่อของเขาเอง

คุณพ่อพูดขึ้นทำเอาฉันหันไปส่งยิ้มให้ท่านก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นโหมดปกติ

ปากหนอปากไม่น่าไปพูดแบบนั้นกับเขาตั้งแต่แรกเลย

เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย ให้ตายเถอะไอ้บ้า! จะพูดออกมาทำไม

สรุปเราสองคนทะเลาะกันอยู่ถูกมั้ย?

คุณแม่ท่านพูดด้วยความเป็นห่วง ฉันเองก็อยากจะบอกนะว่าไม่ได้ทะเลาะกันรุนแรงอะไรขนาดนั้น

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเริ่มดีขึ้นหน่อย ฉันทานข้าวและพยายามคุยอย่างเป็นปกติผู้ใหญ่ทั้งสองดูน่ารักเป็นกันเองมากเกินคาดกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ตั้งเยอะ

ไม่นานเราก็ทานข้าวกันเสร็จแต่คุณพ่อของเขาก็ยังคงพูดไม่หยุด คุณพ่อเนี่ยชวนคุยเก่งจริงๆ

ต่างจากลูกชายปากนึกว่าโดนอะไรเย็บติดกันเอาไว้!

เหมือนว่าจะได้ยินเสียงคุณแม่พูดขึ้นแต่ก็จับใจความอะไรไม่ได้เยอะเพราะตอนนี้ตาฉันแทบจะปิดแล้ว

END Chapter: Milin

Chapter: Guide

ผมปรายตามองร่างเล็กที่ฟุบหลับอยู่บนโซฟา

คุณแม่ของผมพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงตามจริงผมกับลินเราไม่ได้คบกันจริงๆหรอก

ผมเองก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันต้องไม่เหมาะสมแน่ถ้าเราอยู่กันสองต่อสอง เธอเองก็เป็นผู้หญิงด้วย

ผมถอนหายใจออกมากับความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้น ผมหันหลังไปอุ้มร่างเล็กขึ้นมาก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปบนห้องที่อยู่ชั้นสองของบ้าน

ผมค่อยๆวางร่างเล็กลงบนเตียงนุ่มอย่างทะถุทะนอมเพราะกลัวเธอจะตื่นมาโวยวายเอา

ผมจัดการถอดรองเท้าของเธอออกก่อนจะโยนมันทิ้งลงไปด้านล่างของเตียง

ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆเธอด้วยความเหนื่อย

ผมไม่รู้หรอกว่าผมกำลังจะทำอะไรแต่ผมอยากอยู่กับเธอแบบนี้นานๆ

ถึงเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกของผมแต่พอได้รู้จักเธอมากขึ้นชีวิตของผมก็กลับมามีสีสันอีกครั้ง

คงเป็นเพราะที่มีเธอมาเติมเต็มแหละมั้งผมถึงมีความรู้สึกแปลกๆแบบนี้อยู่ตลอดเวลา

หรือผมจะเริ่มชอบเธอเข้าแล้วจริงๆ?

END Chapter: Guide

.

.

.

Chapter: Milin

06:55 น.

ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะแสงแดดส่องกระทบหน้าฉัน

ทำเอาแสบตาจนแทบจะนอนต่อไม่ได้ฉันจึงตัดสินใจลุกขึ้นนั่งก่อนจะปรายตามองไปรอบๆห้อง

เมื่อคืนฉันค้างที่บ้านไกด์และนี่ก็คงเป็นห้องของน้องกะทิล่ะสิ

ทำไมน้องกะทิตกแต่งห้องด้วยโทนสีเหมือนผู้ชายจังนะ ไม่เหมาะกับน่าตาที่แสนจะน่ารักของน้องเลย

ฉันมองไปข้างๆก็ไม่เห็นใครนอนด้วยเลย น้องกะทิหายไปไหนแล้วทำไมตื่นเช้าจัง

เสียงเรียบๆดังขึ้นทำเอาฉันต้องหันไปมอง

พอมองไปสติของฉันก็แทบจะแตกเพราะซิกแพ็คนั่น...

ผู้ชายหล่อหน้าตาดีที่มีซิคแพ็คล่ำบึกพันผ้าเช็ดตัวแค่ช่วงล่างเดินออกมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ

แหมะๆๆ ทำเอาฉันแทบจะทนต่อความแบดของเขาไม่ไหว ฉันเบิกตางกว้างเมื่อเขายืนกอดอกมองฉันด้วยใบหน้าที่ทะเล้น

เขาพยักหน้าให้ฉันรัวๆ เดี๋ยวนะ! ฝันต้องฝันแน่ๆ

เขามองฉันด้วยสายตาที่เฉียบคมก่อนจะเดินไปที่ตู้และหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่

ไอ้คำพูดห่ามๆนั่น มิลินคนนี้อยากกระโดดถีบจริงๆ

เขาพูดพร้อมกับโยนเสื้อผ้ามาให้ รวมถึง.....

ชุดชั้นในฉันด้วย โธ่ไอ้บ้า!!

กล้าดียังไงมาจับเสื้อในชั้น ถึงนมจะเล็กแต่ก็เด็ดนะจะบอกให้

ฉันรวบรวมทุกอย่างก่อนจะเดินหน้ามุ่ยเข้าห้องน้ำไป

ปัง!

หงุดหงิดแต่เช้าเลย แม่เจ้าโว๊ย!!!

-20นาทีต่อมา-

ฉันออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่ไม่ต่างอะไรจากลูกหมาตกน้ำ

ฉันเดินเช็ดผมที่เปียกมานั่งที่หน้ากระจกก่อนจะเอ่ยปากถามในสิ่งที่คิดว่าเขาต้องไม่มีแน่ๆ

ตึ่ง....เขาก็มีนี่หว่าตอนแรกนึกว่าจะไม่มีซะอีก

ฉันหยิบไดร์ฟเป่าผมขึ้นมาก่อนจะเสียบปลั๊กและจัดการเป่าผมที่ยาวสละสลวยของตัวเองทันที

ฟุ่ว...ฟู่วววว~~

ไกด์เดินมาแย่งไดร์ฟเป่าผมออกจากมือฉันด้วยความหงุดหงิดก่อนจะจัดการเป่าผมให้ด้วยตัวเอง

เขาเป่าผมให้ฉันด้วยความนุ่มนวลฉันแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากำลังมีผู้ชายเป่าผมให้

ฉ่า...หน้าแดงอีกแล้วแม่

เขาพูดจบก่อนจะวางไดร์ฟเป่าผมลง

เขาเป่าผมดีจริงๆ ส่วนน้อยที่จะมีผู้ชายที่คอยเอาใจใส่น้องสาวแบบนี้

ฉันหันไปยิ้มให้ ภูมิใจจังมีผู้ชายไดร์ฟผมให้เนี่ย=_=

ฉันยื่นหวีกับหนังยางให้เขา ก่อนที่เขาจะเริ่มทำผมให้ฉัน

ไกด์ค่อยๆหวีผมก่อนจะแบ่งผมออกเป็นสามส่วน

ถ้าให้เดาเขากำลังจะถักเปียให้แน่ๆ

ผ่านไป2นาทีไกด์ก็ทำผมให้ฉันเสร็จ

เขาถักเปียที่โคตรจะเบสิคให้ ฉันก็สำรวจดูเปียที่เขาถักให้ก็สวยเหมือนกันนะฉันเองยังทำได้ไม่สวยเท่าเขาเลย

ไอ้ประโยคนี้ทำให้ใจของฉันเต้นผิดปกติยังไงไม่รู้

อ่อยเก่งจริงพ่อคุณ อย่าเชียวนะฉันจะไม่หลงกลเขาเด็ดขาด

ฉันย่อตัวลงให้ขนาดเท่ากับน้องกะทิก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวด้วยความเอ็นดู

ไกด์ยกมือขึ้นไหว้พ่อกับแม่ที่เดินมาส่งเราสองคนที่หน้ารั้วบ้านรวมถึงน้องกะทิด้วย

ฉันยกมือไหว้ท่านทั้งสองก่อนจะได้รับรอยยิ้มจากท่าน

ฉันโผล่เข้ากอดคุณแม่ของเขาก่อนจะรีบเดินไปขึ้นรถทันที

ขับรถออกมาได้สักพักฉันก็สัมผัสถึงเส้นทางที่ดูแปลกตาไป

ฉันยอมนั่งเงียบๆนิ่งๆปล่อยเขาพาไปในที่ที่เขาอยากไป

สักพักไม่นานไกด์ก็ขับพาฉันมาจอดรถที่สวนสาธารณะที่รายล้อมไปด้วยผู้คนมากมายที่ต่างมาปั่นจักยานและพักผ่อนกันในวันหยุด

ช่วงนี้เป็นช่วงหน้าหนาว อากาศในที่นี้ก็จะดีมากเลยแหละแดดก็ไม่ค่อยร้อนแถมอากาศยังดูเย็นๆอีกด้วย

ฉันเปิดประตูลงมาจากรถก่อนจะเดินไปยืนรับลมเย็นๆด้วยความสดชื่นสุดๆ

ฉันรีบเดินตามไกด์ไปทันที ขอยืนสูดบรรยากาศหน่อยก็ไม่ได้

ขัดจังหวะสุดๆ

ไกด์พาฉันมาเดินเลาะแถวสะพานที่มีสวนดอกไม้เต็มไปหมด

บรรยากาศช่วงเช้าคือดีมาก ดอกไม้ช่วงหน้าหนาวก็สวยมากเช่นกัน

ฉันพยักหน้าให้รัวๆก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บบรรยากาศ

กริ่งๆๆๆ~~

เสียงกระดิ่งจักยานดังขึ้นอยู่ใกล้ๆทำให้ต้องหันไปดู

เห็นไกด์กำลังนั่งคร่อมจักยานอยู่

ฉันเดินไปซ้อนจักยานทันที

คนตัวสูงดึงมือฉันให้กอดเอวเขาไว้ซึ่งฉันก็กอดไปไม่ได้ขัด

เขาตีคิ้วกวนก่อนจะรีบถีบจักยานไปเรื่อยๆ

บรรยากาศดีจริงๆ ฉันชักจะเริ่มชอบที่นี่แล้วสิ

สักพักเราสองคนก็ปั่นมาหยุดอยู่ที่อีกด้านของสวนสาธารณะ

ฉันยื่นมือถือให้เขาถ่ายรูปให้เขาก็รับไปก่อนจะถ่ายให้

แชะ📸

พูดเบาขนาดนี้ใครจะไปได้ยินล่ะย๊ะ

ฉันรีบดึงมือถือคืนมาก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่ได้สนใจเขาแม้แต่น้อย

END Chapter: Milin

.

.

.