ต่อจากตอนที่แล้ว

เช้าวันต่อมาลิซ่างัวเงียตื่นขึ้นมาช้าๆพร้อมกับอาการปวดหัว ตุ๊บๆเหมือนคราวที่เธอไปกินเหล้าเมามายไม่มีผิด แต่เมื่อคืนเธอจิบไวน์ไปแก้วเดียวเอง คิดได้ดังนั้นก็พึมพำออกมาเบาๆ

ลิซ่าทะลึ่งพรวดลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็วเมื่อนึกขึ้นได้ ผ้าห่มที่คลุมอกอิ่มเอาไว้ร่วงลงมากองอยู่ที่เอว แต่พอตะครุบผ้านวมเอา​มาคลุมร่างตัวเองผ้าผืนเดียวกันที่คลุมร่างหนาเอาไว้หมิ่นเหม่ก็หลุดออกเพราะแรงรั้งเช่นกัน ลิซ่าถึงกับตาเบิกกว้างพร้อมหน้าแดงเถือกขึ้นมาทันตา เมื่อได้เห็นร่างเปลือยเปล่าเต็มไปด้วย

มัดกล้ามแจ่มแจ้งเต็มสองตา ก่อนจะเอามือตะปบปิดหน้าปิดตาพร้อมกรีดร้องออกมาลั่นห้อง

จองกุกหลับตานิ่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพึมพำตาม ออกมา

ลิซ่าคิดเองเออเองพลางโวยวายออกมาเสียงดัง พร้อมรีบกระถดตัวลงจากเตียงให้ได้ ขณะที่มืออีกข้างก็รั้งผ้าห่มคลุมร่่างเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

จองกุกรีบกระโดดมาตะครุบร่่างบอบบางกดลงกับที่นอนนุ่มอีกครั้ง

คนถูกข่มขู่ถึงกับชะงัก ไม่กล้าโวยวายต่อ

ลิซ่ายังคาใจว่าเมื่อคืนเขาทำอะไรเธอไปบ้างหรือเปล่า

ความเข้าใจผิดทำให้ลิซ่าแผดเสียงใส่พร้อมตาขุ่นคลั่ก ส่วนคนถูกปรัก​ปรำด้วยถ้อยคำที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆชักเริ่มมีอารมณ์บ้างเหมือนกัน ยิ่งได้ยินคนรักเอาไปเปรียบกับไอ้สารเลวเมื่อคืน อารมณ์โมโหก็ลุกฮือขึ้นมาทันที จึงเอ่ยลอดไรฟันออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

จบประโยคตัดพ้อรุนแรงดังลั่นห้อง จองกุกก็ก้าวตึงๆเข้าห้องน้ำไปทันทีพร้อมกระแทกประตูปิดเสียงดังลั้น จนลิซ่าสะดุ้งขึ้นมาทั้งตัว ลิซ่านั่งนิ่งขึงอยู่บนเตียงอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูกแล้วความโกรธ ความน้อยใจมันกำลังประเดประดังเข้ามาในสมอง จากประโยคเมื่อกี้เขาก็บอกอยู่กลายๆว่ายังไม่ได้ทำอะไรเธออย่างที่คิด

แต่ตอนนี้ลิซ่าโมโหเกินกว่าจะกล่าว จึงรีบคว้าชุดที่กองอยู่ข้างเตียงเอามาสวมลวกแล้วก้าวหนีออกจากห้องไปพร้อมน้ำตานองหน้า เมื่อจองกุกออกจากห้องน้ำจึงได้พบว่าทั้งห้องไร้เงาของคนรัก จองกุกรีบก้าวไปกระชากเสื้อผ้าออกจากตู้เพื่อแต่งตัว พลางคิดว่ายัยตัวแสบคงยังหนีไปได้ไม่ไกล

แต่หวนนึกถึงสารพัดคำต่อว่าที่ลิซ่าขุดเอามาต่อว่าตัวเอง นี่น่ะหรือผลตอบแทนที่เขาช่วยเธอเมื่อคืน ผู้ชายมันก็น้อยใจและเสียใจเป็นเหมือนกันนะ คิดได้ดังนั้นจองกุกก็ปาเสื้อในมือทิ้ง จากนั้นก็ไปทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วหลับตานิ่ง

*****************************************************

2วันผ่านไป

หลังจากผ่านเรื่องราวเลวร้ายจนแทบเอาชีวิตไม่รอด ลิซ่าก็เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในบ้าน เธออยากไปเยี่ยมโรเซ่ที่พักรักษาตัวที่โรงพยาบาลใจแทบขาด แต่กลัวไปเจอใครบางคนที่เธอคอยหลบหน้าตลอดสองวันที่ผ่านมาแล้วเขาก็เงียบหายไปจากชีวิตเธอเช่นกัน จองกุกคงโกรธเรื่องที่เธอต่อว่าเขาเช้าวันนั้น ตอนนี้ไลน์เธอก็ดังไม่หยุด

LINE

***สวยและรวยมาก***

****************************************************

ลิซ่าพาหน้าตาหงอยๆมาเฝ้าเพื่อนรักที่โรงพยาบาลที่ตอนนี้มีทั้งเจนนี่, จีซูและจองอาอยู่กันครบ และท่าทางผิดปรกติของ ลิซ่าที่ส่งออกมาจนเพื่อนๆจับสังเกตได้ทำให้ลิซ่าถูกเจนนี่และจีซูเค้นถามอย่างหนักทำให้ลิซ่าเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟัง ทั้งหมดถึงกับส่ายศรีษะเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด

ลิซ่ากัดปากถลึงตาใส่เพื่อนรักแก้เขิน แต่ด้วยนิสัยปากไม่ตรงกับใจทำให้โพล่งออกไปแทบไม่ได้คิด

ลิซ่าตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินประโยคหยันๆดังลอยมาจากข้างหลัง ก่อนจะเห็นว่าจองกุกเดินอ้อมไปยืนอีกฟากของเตียงแล้วตามด้วยจีมิน จองกุกส่งสายตาหมางเมินจ้องมายังเธอนิ่ง ด้านสาวๆคนอื่นได้แต่คลี่ยิ้มแหยๆ "อะไรมันช่างประจวบเหมาะอย่างนี้ ดันมาได้ยินประโยคเด็ดอีกต่างหาก คราวนี้จะลงเอยแบบไหนล่ะทีนี้"

จองกุกละสายตาจากลิซ่า ก่อนจะรั่งร่างน้องสาวมากอดแนบอกพลางกดจมูกลงกับศีรษะเล็กแล้วเอ่ยเบาๆ

จองกุกพูดกับน้องสาวแต่กลับจ้องคนนั่งอยู่อีกฟากของเตียงไม่วางตาตั้งใจให้รู้ว่าเขาพูดถึงใคร ก่อนจะก้มลงจูบขมับน้องสาวแล้วก้าวออกจากห้องไปทันทีื ทุกคนหันไปมองลิซ่าก็ได้เห็นลิซ่านกมือป้ายน้ำตาป้อยๆ

*****************************************************

ลิซ่ากับถึงบ้านของจองกุก จองอาก็ย้ำว่าให้ลิซ่ารีบโทรง้อพี่ชายของเธอ ลิซ่าตัดสินใจลองโทรไปง้อคนขี้งอนอยู่หลายหนแต่เขาไม่ยอมรับโทรศัพท์สักที ลิซ่าเดินขึ้นมายังห้องนอนของจองกุกเธอเดินลงมานั่งที่ปลายเตียงแล้วมองรูปถ่ายของเขากับเธอที่ถ่ายด้วยกันวางอยู่ที่หัวเตียงก็พาลทำให้น้ำตาจะไหล เธอหยิบกรอบรูปมาถือ

ลิซ่าพูดกับกรอบรูปพลางกดมือถือโทรออก แต่จนแล้วจนรอดจองกุกก็ไม่รับสาย จนสายตัดทิ้งมือที่ถือโทรศัพท์ทิ้งลงข้างตัวอย่างแรง พร้อมกับล้มตัวลงนอนคว่ำกลางเตียงคิดถึงคนที่คอยหยอกล้อบนเตียงแห่งนี้ น้ำอุ่นๆก็ไหลลงมาอาบแก้มเสียเฉยๆ

****************************************************

เที่ยงตรงของวันรุ่งขึ้น

ลิซ่าที่พูดว่าจะไม่ง้อก็มายืนแหงนคอตั้งบ่าอยู่หน้าโรงแรมใหญ่โตที่เป็นที่ทำงานของจองกุกตอนเที่ยงตรงซึ่งคนขี้งอนอย่างเขาหน้าจะพักกลางวันอยู่ ลิซ่าเดินตรงไปยังลิฟท์ผู้บริหารพร้อมอาหารในมือแล้วกดตรงขึ้นชั้นบนสุดของโรงแรมแห่งนี้ ตลอดทางพนักงานต่างทักทายเธอ เพราะรู้ดีว่าเธอคือคนรักของเจ้าของโรงแรมแห่งนี้

เธอเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะของเลขาที่ตอนนี้มี กาย, เจบี อยู่ตรงโซนนี้กันครบแต่พี่ณีเลขาจองกุกหน้าจะไปพักกลางวันอยู่ กายกับเจบีกำลังนั่งกินข้าวกันที่โซฟาหลังโต๊ะทำงานของเลขา หนุ่มๆรู้สึกว่ามีคนยืนมองอยู่จึงหันกลับไปมองแล้วพบว่าเป็นลิซ่าก็พากันตกใจทำหน้าตาตื่น

เจบีกับกายรีบเดินมายังโซนคอฟฟี่ของแผนก ทั้งสองหนุ่มต่างมองหน้ากันกับความเดือดร้อนที่กำลังจะเกิดขึ้นถ้าลิซ่าเข้าไปในห้องทำงานของจองกุกตอนนี้ มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยถ้าภายในห้องไม่มีคุณไอรีนอยู่ จะโทรเตือนเจ้านายก็ไม่ได้เพราะโดนสั่งไว้ว่าห้ามใครรบกวน

กายรีบเดินถือแก้วน้ำเย็นไปให้ลิซ่า แต่เขาไม่เห็นลิซ่าแล้ว หรือว่า😫😫

ลิซ่าที่สงสัยท่าทีแปลกๆของกายและเจบี จึงทำให้เธอตัดสินใจเข้าไปในห้องด้วยคีย์การ์ดที่จองกุกให้ไว้เวลาที่เธอจะมาหาเขาที่ทำงาน ลิซ่าเข้ามาในห้องมองไปที่โต๊ะทำงานก็ไม่พบจองกุก แต่กายกับเจบีบอกจองกุกอยู่ในห้องนี่นา หรือว่าจะนอนพักอยู่ในห้องนอนนะ ลิซ่าจะเดินเข้าไปแต่ยังไม่ทันได้เข้าไป ก็มีคนออกมาเสียก่อน

ลิซ่าตกใจกับภาพตรงหน้าที่จองกุกกับไอรีนเดินออกมาจากห้องนอน จองกุกก็ตกใจไม่แพ้กันที่เห็นลิซ่ายืนอยู่ในห้องทำงาน มีแต่ไอรีนที่มีท่าทีสะใจที่เห็นลิซ่าทำท่าจะร้องไห้ที่เห็นเธอเดินออกมาจากห้องนอนกับจองกุก ขอแกล้งซะหน่อยแล้วกันไหนๆเธอกับจองกุกก็ต้องจบความสัมพันธ์กันลงอยู่แล้วตามข้อเสนอที่จองกุกยื่นให้

ไอรีนหอมแก้มจองกุกแล้วเอ่ยลาลิซ่าพร้อมทำหน้าเยาะเย้ย ลิซ่าได้แต่ยืนตะลึงกับเหตุการณ์​ตรงหน้า จองกุกก็ไม่คิดว่าไอรีนจะทำแบบนี้ จองกุกมองหน้าลิซ่าที่ยืนตัวแข็งอยู่ตรงกลางห้องทำงานเขาและเธอต่างไม่พูดอะไร ลิซ่ามองจองกุกด้วยสายตาตัดพ้อรุนแรง​ เสียงประตูเปิดออกอีกครั้งหลังจาก ไอรีนออกไป

ลิซ่ามองหน้าจองกุกที่จ้องตอบเธอ แต่เขาไม่พูดไม่อธิบายอะไรขนาดเธอว่ากระทบกระเทือน​เขาขนาดนี้แล้วยังเฉย ได้พี่กุกจะเล่นกับหนูลิซแบบนี้ใช่ไหมแล้วมาดูกันว่าใครจะต้องง้อใครก่อน ลิซ่าคิดในใจ ในเมื่อเธอยืนอยู่ตรงนี้แล้วเขายังทำเฉย ลิซ่าจึงตัดสินใจหมุนตัวออกจากห้อง แต่เธอนึกขึ้นได้ก็หยุดชะงักเท้า

ลิซ่ายื่นคีย์การ์ดห้องทำงานของจองกุกให้เจบีที่ยื่นมืิอ ออกมารับแล้วเธอก็เดินออกประตูไปไม่หันกลับมามองจองกุกที่ยืนอึ้งกับคำพูดและการกระทำของลิซ่าเช่นกัน ทำไมเธอไม่ถามสักคำว่าทำไมเขาถึงอยู่ในห้องกับไอรีน ถ้าเธอถามเขาก็จะบอกหรือลิซ่าไม่ได้อยากรักเขาจริงๆตามที่เธอเอ่ยที่โรงพยาบาลเมื่อวาน

เจบีกับกายที่อยู่กับจองกุกมานานพอเข้าใจความรู้สึกของเจ้านายหนุ่ม ปากแข็งทั้งคู่แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกัน อีกคนรอให้ถาม อีกคนรอให้พูด มันคงจะเข้าใจกันยากถ้ายังเป็นอยู่แบบนี้

เจบีเดินเอาเค้กไปวางบนโต๊ะจองกุก แล้วพากันหัวเราะ กับความหน้ามึนทำเป็นนิ่งใส่คุณลิซ่าที่แท้จริงๆก็กลัวเสียฟอร์มเสียมากกว่า

จองกุกหลับตาพิงเก้าอี้ คิดถึงคนตัวเล็กที่เพิ่งเดินโกรธเขาออกไปจากห้องป่านนี้ไม่รู้จะขับรถไปร้องไห้ไปถึงไหนแล้วนะ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกนะ แค่ต้องการให้ลิซ่ารู้สึกบ้างว่าเขารู้สึกยังไงเวลาที่โดนต่อว่าหรือตัดพ้อรุนแรง ด้วยคำว่าไม่อยากรักคนร้ายกาจอย่างเขา พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันนะคนดี จองกุกคิดในใจ

*****************************************************

17.00 น.

LINE

***หล่อเลือกได้***

*****************************************************

ลิซ่าที่ตอนนี้นอนเล่นอยู่ที่คอนโดของตัวเองหลังจากไปส่ง ฮันบินที่สนามบินไปอังกฤษซึ่งแม่ของเธอชวนไปเป็นเพื่อน กำลังนั่งคิดว่าจะหาวิธีไหนไปง้อจองกุกดี แล้วเธอก็ดันไปทำเชิดใส่เขาไปอีก จริงอย่างที่โรสว่าเธอควรจะเอ่ยปากถามเขาก่อน ไม่ควรทำอะไรไปแบบนั้น เพราะเขาโกรธเธออยู่ จะให้เขาพูดอธิบายก่อนก็คงไม่ใช่😭

📲จองอา

ลิซ่าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ออฟฟิศให้จองอาฟัง

****************************************************

หลังจากลิซ่าเดินทางมาถึงบ้านของจองกุกเรียบร้อย จองอาก็จัดการให้ลิซ่ากินข้าวแล้วนั่งฟังลิซ่าปรับความทุกข์​นิดหน่อยจนเวลาล่วงเข้าสามทุ่มกว่า ลิซ่าก็กลับเข้าห้องนอนจองกุกไปเงียบๆ และกลางดึกคืนเดียวกันถ้าเธอไม่ใช่คนหลับง่าย ลิซ่าคงจะได้เห็นว่าคนที่เธอต้องการจะง้อได้เปิดประตูห้องแล้วก้าวมายืนข้างเตียง

ด้วยฝีเท้าเงียบกริบ จองกุกที่กลับมาถึงบ้านในเวลาเที่ยงคืนก็ไม่คิดว่าจะได้เจอรถของลิซ่าจอดอยู่ที่บ้านของเขา จองกุกเลยเดินขึ้นมาบนห้องเพราะว่ามั่นใจว่าลิซ่าต้องนอนอยู่ในห้องนอนเขา จองกุกจ้องร่างคนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงด้วยสายตาลึกซึ้งอ่อนโยน เกือบ4วันที่ไม่ได้พูดคุย ไม่ได้กอด ไม่ได้หอม

มันรู้สึกทรมานแทบทนไม่ได้ คิดถึงใจแทบขาด จองกุกบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รักคนนอนอยู่ตรงหน้ามากมายขนาดนี้ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่สามารถผูกใจเขาไว้ได้อย่างมั่นคง จองกุกวางฝ่ามือลงบนหมอนพลางก้มลงจูบหน้าผากเนียนแผ่วเบาก่อนจะจูบกลีบปากอิ่มที่แสนจะคิดถึงความหวานเบาหวิว

****************************************************

เช้าวันต่อมา

แปดโมงครึ่งไม่ขาดไม่เกิน ลิซ่าเดินทางมายังออฟฟิศของจองกุกอีกครั้งเธอเดินเข้าลิฟท์มายังชั้นบนสุดของโรงแรมแล้วก้าวเท้ามาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง ที่วันนี้กายกับเจบีก็ยังอยู่หน้าห้องเช่นเคย

เจบีเปิดประตูให้ลิซ่าก้าวเข้าไปห้องทำงานของจองกุก ลิซ่าจึงรีบหายใจเข้าปอดไปยาวๆหลายทีก่อนก้าวเข้าไปในห้องของจองกุก คนนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ยังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในมือไม่ยอมเงยหน้า ลิซ่าจึงเดินเอาแฟ้มไปวางบนโต๊ะนิ่ง ก่อนจะเลื่อนแฟ้มไปตรงหน้า จองกุกเงยหน้าขึ้นมองคนเอามาให้

ลิซ่าบังคับเสียงให้นิ่งที่สุดแล้วก้าวไปยืนชิดริมกระจกดูวิวภายนอก จองกุกดูไม่แปลกใจสักนิดที่เห็นเธอ แถมยังทำหน้านิ่งสงบเสียจนเธอเดาอารมณ์ไม่ออก ลิซ่าชำเลืองมองคนนั่งอยู่ที่เดิมนิดนึง​ก็เห็นเขามองมาที่เธอนิ่งไม่พูดไม่จา งั้นขอพิสูจน์ดูก่อนแล้วกันว่าอยู่ในอารมณ์ไหน จึงลองชวนคุยเบาๆ

นั่นปะไรล่ะ น้ำเสียงห้วนจัดกับตาขุ่นขวางแบบนี้ อารมณ์คงไม่ได้ราบเรียบอยู่แน่ๆ ลิซ่าตัดสินใจอุบอิบพูดออกมาแผ่วเบา

น้ำเสียงเรียบๆดังสวนขึ้นมาทันควัน ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าประโยคที่เขาอยากได้ยินนั้นคืออะไร

อีตาบ้า! ว่าเราพูดไม่คิดงั้นเหรอ ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ

ลิซ่าหันหลังไปมองวิวอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทั้งแถบ

ประโยคที่เอ่ยชิดริมหูนี่เองทำเอาลิซ่าสะดุ้งน้อยๆเพราะไม่รู้ว่าจองกุกลุกขึ้นมายืนซ้อนหลังเมื่อไหร่ จองกุกใช้ลำแขนรวบเอวเล็กกระชับแน่นแล้วก้มลงคลอเคลียแถวใบหูหอมกรุ่นพลางกระซิบถามย้ำอีกครั้ง

ลิซ่าพูดออกมาเบาๆพร้อมก้มหน้าแดงแทบจะมุดเข้าไปอยู่ในกระจกได้อยู่แล้ว จึงไม่ได้เห็นจองกุกแอบกระตุกยิ้มอยู่ชั่วครู่แล้วทำหน้านิ่งเหมือนเดิม

ลิซ่าหันมาตวาดเสียงใส่พร้อมน้ำตาจะหยอดอยู่รอมร่อ พูดเสร็จจะขยับหนีออกจากห้อง แต่จองกุกกลับก้าวมาขวางพลางกางแขนรวบร่างเล็กเอาไว้แน่น ก่อนจะเอ่ยปากพูดกับคนตรงหน้า

ลิซ่าถึงกับอ้าปากค้างด้วยกว้างตกใจ พลางดันแผงอกกว้างออกห่างตัวทันควัน

ใครจะไปยอมกันล่ะนั่นมันบทพิสูจน์ครั้งแรกและครั้งเดียวของลูกผู้หญิงเลยนะ มือเล็กจะผลักแผลงอกแข็งๆไปเต็มแรง แล้วผลุนผลันจะวิ่งหนีออกจากห้อง ทว่าเสียงห้าวก็ตวาดออกมาเสียก่อน

เท้าเล็กชะงักอยู่แค่หน้าประตู แอบดีใจอยู่ลึกๆว่าเขาจะเปลี่ยนใจ แต่แล้วประโยคแสนเย็นชาที่ดังลอยมาให้ได้ยินก็ทำเอาน้ำตาร่วงเผาะเลยทีเดียว

จองกุกพูดเสร็จก็เดินไปนั่งโต๊ะทำงานทั้งที่ใจสั่นๆว่าตัวเองเล่นแรงไปหรือเปล่า ลิซ่ายืนร้องไห้ชั่งใจอยู่ที่ประตู ว่าเธอจะเลือกสิ่งไหนถ้าเธอเลือกที่จะเดินออกไปก็เท่ากับต้องเลิกกับเขา แต่ถ้าเธอเลือกที่จะอยู่ก็เท่ากับเธอยอมที่จะต้องเป็นของเขา ลิซ่าคิดในใจว่าเธอรักเขามากพอมั้ยที่จะมอบตัวและใจให้เขาดูแล

เชื่อใจมากมากพอไหมที่จะเดินจับมือไปกับเขาตลอดชีวิต ตลอดสามสี่วันที่ทะเลาะกันมา เธอรู้สึกคิดถึงเขามากจนร้องไห้ได้แทบทุกคืน มันก็พิสูจน์แล้วว่าเธอรักผู้ชายคนนี้มากและขาดเขาไม่ได้ถ้าตัวกับหัวใจมันเป็นวิธีพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเธอรักเขา เธอก็ยินดีจะพิสูจน์ เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นลิซ่าจึงเดินไปนั่งที่โซฟา

จองกุกนั่งเคลียต่อโดยไม่พูดอะไร จนเวลาเกือบเที่ยงงานทุกอย่างก็เสร็จ จองกุกจึงจูงมือพาร่่างบางออกไปทานข้าวแล้วก็พาเดินซื้อของช็อปปิ้ง​ อย่างกับคนไม่ได้โกรธกันอยู่ เดินห้างซื้อของเสร็จก็พากันไปดูหนังรอบค่ำกว่าหนังจะจบก็เกือบสามทุ่ม จองกุกพาลิซ่ากลับบ้านของเขา ลิซ่าเข้าไปอาบน้ำแล้วกลับออกมานอนหลับ

จองกุกเปิดประตูห้องนอนหลังจากไปคุยงานที่ห้องทำงานในบ้านเสร็จจึงได้เห็นร่างบอบางนอนขดตัวอยู่บนเตียงหลังใหญ่ถนัดตา ลิซ่ายอมค้างที่นี่เพื่อพิสูจน์สิ่งที่เขาแกล้งพูดไปเมื่อกลางวันงั้นเหรอ ความจริงแค่เธอพูดเขาก็เชื่อทั้งหัวใจอยู่แล้ว คิดได้ดังนั้นก็รู้สึกหัวใจพองโตคับอกก่อนจะห้ามใจไม่แตะต้อง

จองกุกก้าวเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำไม่ถึงสิบนาทีร่างสูงใหญ่พันท่อนล่างด้วยผ้าขนหนูสีเข้มก็เดินออกมา ก้าวไปนอนบนเตียงเคียงข้างคนกำลังหลับไหลแผ่วเบา จองกุกก้มลงไปจูบหน้าผากเนียนเกลี้ยงเกลาเป็นแห่งแรกแล้วไต่ลงมาตามแก้มนุ่มบางเบา จนมาถึงปากอิ่มสีสดก็จูบลงไปหนักหน่วงเพื่อปลุกคนในห้วงนิทราให้ตื่นขึ้น

ลิซ่าปรือตาขึ้นมาสบนัยน์ตา​สีดำที่อยู่ห่างแค่คืบช้าๆเธอไม่ได้รู้สึกตกใจที่เห็นเขาในเมื่อเธอตัดสินใจเลือกแล้วแต่พอริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มอบอุ่นมาให้พร้อมขยับหน้่าลงมาหาช้าๆลิซ่าก็หันหน้าหนี ความหวั่นใจที่มีอยู่ลึกๆทำให้ต้องพึมพำถามออกมาด้วยเสียงสั่นพร่า

จองกุกยิ้ม ก่อนจะดันแก้มนุ่มให้หันกลับมาจ้องหน้าอีกครั้งแล้วใช้นิ้วโป้งไล้กลีบปากอิ่มที่กำลังสั่นน้อยๆ พลางกระซิบบอกเสียงนุ่ม

จองกุกจบประโยคด้วยการจูบกลีบปากนุ่มหวานที่แสนคิดถึง ก่อนจะกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ลิซ่าพูดเสียงเบาๆออกมา ทำให้จองกุกต้องคว้ามือเล็กขึ้นมาแนบแก้มสากเบาๆพลางกดจูบลงใจกลางฝ่ามืิอนิ่มหนักๆก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงน่าฟัง

ประโยคนุ่มนวลชวนฟังเหมือนมีมนต์สะกด เมื่อริมฝีปากได้รูปก้มลงมาหาช้าๆดวงตากลมคู่สวยก็ค่อยๆหลับลง พร้อมๆกับเรียวปากอุ่นจัดครอบครองปากอิ่มสีสวยพลางบดเคล้าเบาๆ ก่อนจะค่อยๆแทรกปลายลิ้นอุ่นเข้าไปดูดซับความหวานในโพลงปากเล็กอย่างใจเย็น ลิซ่าตัวอ่อนระทวยสั่นสะท้านไปตลอดทั้งร่างในหัวสมองก็ขาวโพลน

จนนึกอะไรไม่ออก เมื่ออารมณ์สาวอันล้ำลึกถูกกระตุ้นอย่างชำนาญ ทำให้อารมณ์เขินอายถูกดูดกลืนด้วยอารมณ์ปรา ถนาร้อนแรง ปลายลิ้นเล็กจึงค่อยๆตอบโต้ปลายลิ้นอุ่นร้อน อย่างกล้าๆกลัวๆพร้อมกับมือเล็กที่เริ่มไต่สะเปะสะปะ​ไปตามลำรอแกร่งเรื่อยไปทั่วแผ่นหลังกว้างด้วยอารมณ์ซาบซ่านในกายที่ถูกปลุกออกมาแทบไม่รู้ตัว

จองกุกครางในลำคอต่ำพร่าเมืือรับรู้ถึงการตอบสนองไม่เป็นประสาจากคนใต้ร่าง พลางลูบมือหนาไปตามเรียวขาเนียนแล้วร่นชายเสื้อนอนขึ้นมาช้าๆพร้อมกับริมฝีปากร้อนจัดลากไล้ลงมากับคอขาวเนียนก่อนจะได้ยินเสียงหวานครวญคราง​ออกมาแผ่วเบามันยิ่งกระตุ้นเลือดในกายให้ร้อนระอุขึ้นมาอีกเท่าตัว แต่จิตใต้สำนึกยังคอยรั้งอารมณ์

เอาไว้ได้เมื่อรับรู้ว่าคนใต้ร่างคือผู้หญิงที่รักและเธอไม่คุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้มาก่อน บทเรียนครั้งแรกที่จะมอบให้ต้องนุ่มนวลอ่อนโยนเท่านั้น ไม่นานเสื้อยืดเนื้อบางก็ถูกจอกุกดึงหลุดออกไปจากศีรษะ จากนั้นมือใหญ่ก็ดึงผ้าขนหนูที่พันร่างของตัวเองทิ้งลงไปข้างเตียงอย่างไม่สนใจ พร้อมเรียวปากร้อนผ่าวบดจูบ

ลงบนปากอิ่มหนักหน่วง ตักตวงเอาความหวานฉ่ำอย่างกระหายหิวร้อนแรงพร้อมกับเบียดกายแกร่งเข้ากับร่างนุ่มนวลขาวผ่องเหมือนจะหลอมละลายให้เป็นเนื้อเดียวกัน ก่อนจะงึมงำออกมาน้ำเสียงสั้นพร่า

หากตอนนี้ลิซ่าไม่รับรู้​อะไร​ทั้งสิ้น​ ได้แต่นอนสั่นสะท้านครวญครางออกมาเบาๆเท่านั้น​มือหนาร้อนซ่านลูบคลึงไปทั่วร่างบอบบาง ก่อนปากร้อนๆจะไต่ลงไปครอบครองเนินอกสวยแล้วดูดดื่มอย่างหิวกระหาย ลิซ่าถึงกับสะท้าน​ขึ้น​มาทั้งตัว​พลางครางกระส่ำแทบไม่เป็นเสียงพร้อมแอ่นกายรับสัมผัสอย่างไม่รู้ตัว

กระทั้งร่างขาวผ่องสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทั้งตัวด้วยความตกใจและดิ้นรนต่อต้านขึ้นมาทันควัน พร้อมกับมืิอเล็กดันบ่ากว้างเอาไว้แน่น จนจองกุกต้องขยับตัวขึ้นไปโอบกอดพลางกระซิบปลอบโยน​เบาๆ

จองกุกมอบจูบหวานนุ่มนวลให้อีกครั้ง เพื่อดึงสติให้คนใต้ร่างให้ลืมเลือนทุกสิ่งชั่วขณะ ส่วนกายหนาก็ตรึงร่างที่ดิ้นพราดเอาไว้ทั้งตัวไม่ให้ขยับในขณะที่ปลายนิ้วกำลังทำให้ร่างบางเตรียมความพร้อม ปลายลิ้นร้อนยังทำหน้าที่ตวัดดูดซับความหวานในโพรงปากนุ่มอย่างตั้งใจ มือเล็กจิกบ่าหนาเอาไว้สุดแรง

จนกระทั่งกระตุก​เฮือก​พร้อมขนลุกเกรียวชูชันขึ้นมาทั้งตัวแล้วหมดแรงออกระทวยลงกับเตียง​ฉับพลัน​นั่นแหละเรียวปากร้อนถึงค่อยๆปล่อยปากที่เฝ้าบดจูบอยู่นานแสนนาน

จองกุกรู้ดีว่าขณะนี้คนใต้ร่างกำลังพร้อมสำหรับทุกสิ่งที่เขากำลังจะมอบให้ จองกุกก้มจูบปากอิ่มอย่างร้อนแรงอีกครั้ง สติอันรางเลือนของลิซ่าปลุกอารมณ์สาวให้กระเจิดกระเจิง​อีกหน พลันลิซ่าก็กระตุกพรวดขึ้นมาทั้งตัวเมื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดสุดหัวใจที่ไม่เคยเจอะเจอมาก่อนในชีวิตจึงเบี่ยงหน้าหนีจูบแสนหวานทันที

ทั้งผลักทั้งดันร่างหนาที่หนักอึ้ง​ออกจากตัวเป็นพัลวัน ปากอิ่มละล่ำละลักพร่ำบอกพร้อมน้ำตาไหลริน

น้ำเสียวแหบพร่าปลอบโยนคนใต้ร่างให้ซาจากอาการ​ตื่นกลัว​ ตอนนี้จองกุกต้องกัดฟัน​ทนเพื่อสู้กับความอ่อนละมุนคับแน่นที่กำลังสัมผัสอยู่อย่างเต็มกำลังแล้วบดเบียดจูบเร่าร้อนลงกับปากนุ่มแสนหวานอย่างหนักหน่วงตั้งใจให้ลิซ่าหลงลืมความเจ็บปวดที่ไม่คุ้นเคยให้รับรู้แค่ความสุขที่กำลังปรนเปรอให้เท่านั้น

พอผ่านพ้นความเจ็บปวด​บาดหัวใจมาได้ ลิซ่าต้องหวีดร้องปนครวญครางระงม เมื่อถูกความปราถนาอันร้อนแรง​รุมเร้าอย่างหนักจนสะท้านไปทั้งตัว กระทั่งร่างน้อยๆสะท้านเยือกขึ้นมาทั้งตัวและเรือนกายแกร่งหนักอึ้งก็ซุกซบลงกับคอขาวเนียน แตะสวรรค์ชั้นไหนทั้งสองคนก็ไม่อาจรู้ได้ รู้แค่ว่ามีความสุขล้นที่ไม่เคยเจอะเจอมาก่อน