___

‘ นายรอ.. ฉันหน่อยได้ไหม.. ‘

‘ อย่าพึ่ง.. รักใครได้ไหม.. ’

เป็นเวลาสามทุ่มนิดๆ ชายร่างสูงที่นั่งเปิดปิดหน้าจออยู่ถี่ๆ สายตามองออกไปทางประตูเพื่อหวังว่ามันจะถูกเปิดออกโดยหญิงสาวที่เขากำลังนึกถึง แต่ก็ไม่ มันไม่มีวี่แววในตอนนี้

เจ๋อหมิงหันไปมองตามต้นเสียง

เจ๋อหมิงชำเลืองหางตามองอี้เทียนที่กำลังเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างเขา

คำพูดเมื่อครู่ หารู้ไม่ว่าเยี่ยนฝางที่กำลังจะผลักประตูเข้าบ้านมา กลับต้องชะงัก

Yutong’s part

แค่อยากให้เธอสบายใจเวลาอยู่กับผม

แต่ผมเคยทำเธอทุกข์ แค่เพราะอยากให้เธอกลับมา

แต่ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว ผมก็หวังแค่.. ความสบายใจข้างในใจของเธอ

แค่นั้น..จริงๆ นะ

ขอแค่ได้ใช้เวลาร่วมกับเขา ผมก็ไม่ขออะไรมากเลย นอกจากมีเขาอยู่ข้างๆ

|

Liúfāng’s part

ผมไม่อยากลืมตาขึ้นเลย ตอนนี้ผมรู้สึกสบายใจไม่น้อยที่ได้อยู่ในสถานการณ์นี้

ก่อนหน้า เราสองคนนั่งคุยกันอยู่ในสวน ใช่ครับ ชีวิตเราสองคนมันเป็นแบบนี้มาตลอดทุกเย็น กินข้าวเสร็จ เดินเล่น นั่งคุยกัน และแยกย้าย

ตอนนี้เวลานั้นมันกำลังจะมาถึงแล้ว หาก.. เขาเดินไปถึงที่พักของผม ที่อยู่ไม่ไกลจากสวนตรงนี้

ช่วย.. หยุดเดินได้ไหม

เสียงแผ่วดังขึ้นเบาๆ

เขาตั้งใจจะพูดในตอนที่ผมหลับเหรอ

เขาเงียบไป และดูเหมือนว่าการเคลื่อนไหวก่อนหน้าตอนนี้จะหยุดนิ่งไป

ถึง… ที่พักแล้วเหรอ

ร่างสูงหันข้างมองใบหน้าสวยที่นอนซบไหล่เขาอยู่

ไม่เลย.. ไม่อยากลืมตา

เพราะตอนนี้เหมือนของเหลวมันจะมารวมกันที่ตาของผมอีกแล้ว

ผมกลายเป็นคนร้องไห้เก่ง ตั้งแต่เจอเขาเลยนะ.. ทั้งที่ปกติแล้วต่อให้หกล้ม โดนด่า โดนดุ ผมก็แทบไม่คิดจะให้น้ำตามันไหลออกมา

|

Yutong’s part

สายตาที่เลื่อนไปมองทางข้างหน้า กลับสะดุดกับหญิงสาวที่กำลังยืนมองมาทางพวกเขาสองคนอยู่

ดวงตาสวยของเธอกำลังมีน้ำสีใสไหลออกมา

‘ พวกเราอย่าเลิกกันได้ไหม ’

‘ อย่าเลิกกับฉันได้ไหม ได้หรือเปล่า ’

‘ ฉันทำใจจากนายไปไม่ได้ ’

‘ ทำไมเราต้องปล่อยมือกันด้วย ’

หญิงสาวเผยรอยยิ้มบางๆ ออกมา ก่อนจะวิ่งข้ามไปอีกฝั่งของถนน สายตาของร่างสูงยังคงนิ่งอยู่บริเวณล่าสุดที่เธอยืน ก่อนจะเลื่อนไปมองตามร่างนั้น แต่ก็ไม่พบเสียแล้ว

อวี่ถงหันกลับมามองคนตัวเล็กที่หลับอยู่ หยดน้ำตาเล็กๆ กำลังปริ่มออกมาจากหางตาของร่างบาง

หากในตอนนี้.. คนที่ผมควรซับน้ำตาให้มากที่สุด คงเป็น.. เขาคนนี้ เขาที่.. ผมทำผิดพลาดไปตั้งแต่ต้นในหลายๆ อย่าง

เขาที่ผม… ไม่อาจลังเลใจได้อีกว่าควรรู้สึกอะไร เพราะในหัวใจมันเต็มเปี่ยมไปด้วยเขา ‘ หลิว ฟาง ’

|

ณ ห้องหลิวฟาง

ร่างสูงโน้มตัวลงจุมพิตบริเวณหางตาสวยที่เคยมีหยดน้ำสีใสเกาะอยู่ แต่ตอนนี้ดันเหือดแห้งไป

สิ้นสุดประโยคนั้น เตียงนอนที่เคยหนักเป็นสองเท่า ตอนนี้กลับเบาลงเมื่อร่างหนาลุกออกไป

แกร๊ก.. ปึ้ง..

ประตูห้องได้ถูกปิดลงไปแล้ว ก่อนสักพักที่ร่างบางจะลืมตาขึ้นมองไปทางประตู

‘ พี่อยากทำให้ใครสักคนมีความสุข ‘

ผ้าเช็ดหน้าถูกยื่นไปให้เธอ

เธอสองผ้าเช็ดหน้าในมือหนาที่ยื่นมาให้ ผ้าเช็ดหน้าที่เธอเคยปักมันให้เขาเป็นของขวัญวันครบรอบ 3 ปี ก่อนจะเดินทางกลับหางโจวในครั้งนั้น

เธอรับมันไปไว้ในมือแต่ยังคงไม่ใช้มันซับน้ำตาตนเอง

ร่างสูงเอ่ยพูดพร้อมกับมองไปยังหน้าท้องที่ยังแบนราบอยู่

หญิงสาวมองผ้าเช็ดหน้าในมือของตนเอง ของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เธอเคยให้เขา

หมับ !

มือหนาถูกเธอคว้าจับเอาไว้

กึก..!

ร่างสูงมองเธอนิ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบออกมา

ยิ่งร่างสูงพูด น้ำตาของเธอยิ่งไหล

อืม.. ก่อนหน้า ไม่ได้คิดสนใจเธอเลย

แต่เมื่อได้คุย กลับรู้สึกว่ามันพิเศษกว่าใครๆ จนคบยาวมาถึงปีที่ 3

คิดว่ามันจะเป็นความสัมพันธ์ที่ยาวนาน

แต่ที่ไหนได้ กลับสั้นกว่าที่คิด

จื่อรั่วมองเขาด้วยแววตาสั่นเครือ

ร่างสูงก้มมองหญิงสาวที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้า

*เหตุการณ์เมื่อ 6 ปีก่อน*

ซีเปียนเอื้อมมือไปกุมมืออวี่ถงแน่น

อวี่ถงพูดเพียงเท่านั้น ก่อนเธอจะเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งน้ำตา

มี 4 สิ่งที่อยากบอกเขา

หนึ่ง เราเติบโตไปพร้อมกัน แต่ตอนนี้ เราควรทำแค่มองดูกันและกันเติบโต

สอง ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่ารัก ไม่จำเป็นต้องครอบครองก็ได้

สาม ไม่ว่าเธอจะอยู่ในอ้อมกอดของใคร ขอให้เธอมีความสุข

สี่ ทั้งสามข้อก่อนหน้านั้น.. คือสิ่งที่อยากบอกกับเธอในวันที่เราปล่อยมือกัน ในตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว

ร่างสูงได้เดินหายออกไปแล้ว เหลือเพียงเธอที่ยังคงอยู่ตรงนั้น จนคนที่เดินผ่านไปมาเข้ามาไถ่ถามด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไร้การตอบกลับจากเธอ

เธอมองไปยังแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินห่างเธอออกไป ด้วยดวงตาที่กำลังพร่ามัว

ด้วยรักและหวังว่า เธอจะเติบโตขึ้นอย่างดี แม้จะไม่มีฉันเคียงข้างก็ตาม - เฉิน จื่อรั่ว -

[Messager]

ลู่เสียน

|

อ่า.. เรื่องของผมกับลู่เสียนมัน.. ต่างกัน ก็ไม่แปลกหรอกถ้าเขาจะไม่กลัวความรู้สึกพวกนั้น

หรือผมไม่ควรกลัว

ถ้าผมมัวแต่กังวลกลัวอยู่แบบนี้ เรื่องราวของเราในตอนนี้

อาจจะเป็นผมก็ได้ ที่เป็นคนทำมันพัง

( ขอให้เรื่องของเรา.. ไม่มีจุดสิ้นสุดของการเดินทางครั้งนี้.. ขอให้มันเป็นเรื่องนับอนันต์ระหว่าง เราสองคน )

___