___

อวี่ถงส่ายหน้า พร้อมกับลุกเดินออกไปจากตัวบ้านไปอย่างเร็วทันที

ณ ร้านอาหาร

คนตัวเล็กที่นั่งอยู่โต๊ะมุมลับของร้าน ตรงหน้าเขายังไร้ร่างของร่างหนาอยู่ แต่ก็ใช่ว่าไม่เข้าใจเพราะก่อนหน้าอีกฝ่ายได้บอกกับเขาแล้วว่าติดซ้อม

หางตาสวยหันไปเห็นลูกสาวเจ้าของร้านที่นั่งร้องห่มร้องไห้ โดยมีผู้หลักผู้ใหญ่ยืนห้อมล้อมเธอ

“ กะอีแค่ผู้ชายคนเดียวทำลื้อเสียน้ำตา ป๊าแท้ๆ ของลื้อ แค่ตียังไม่กล้า! ”

“ ทำไมถึงเอาตัวเองเข้าไปทำให้ตัวเองเสียใจขนาดนั้น! ”

“ อาป๊า! ฮึก อาป๊าจะไปเข้าใจอะไร! ”

“ อาหรู ป๊าอาบน้ำร้อนมาก่อนลืออีก! รัก ไม่ใช่ว่าอยากจะมี ก็จะมีได้ ”

เสียงร้องห่มร้องไห้ยังคงดังขึ้น จนคนทั้งร้านให้ความสนใจ

กับเรื่องความรัก การรักผิดคน มันเจ็บปวดเสมอ นั่นคงเป็นเหตุผลของคำพูดที่ว่า ความรัก มันไม่ใช่ใครก็ได้

“ อาป๊า! อั้วรักเขา! ”

“ ลื้อเพิ่งจะมอปลายอาหรู จะมาบอกว่ารักอะไร ลื้อยังไม่เข้าใจคำนั้นจริงๆ เลย! “

“ ลื้อเอามันเข้าไปหลังร้านสิ ร้องห่มร้องไห้ จนลูกค้าจะไม่เข้าร้านแล้ว ”

การได้เจอคนที่ถูกใจ ในเวลาที่ถูกต้อง

การได้เจอคนที่เข้าใจ ในจังหวะชีวิตที่เข้ากัน มันเป็นเรื่องยากเหลือเกิน

หลิวฟางเลื่อนสายตาขึ้นมองบุคคลที่วิ่งเข้ามาด้วยความหุนหัน

ดังนั้น การได้เริ่มต้นความสัมพันธ์ การพยายามเพื่อที่จะรักกัน จึงเป็นเรื่องที่สำคัญและมีคุณค่าเสมอ

เชื่อเถอะเด็กน้อย วันหนึ่ง เธอจะได้เจอ คนที่ใช่ในเวลาที่เหมาะสม

“ ปลาแช่ซอส ผัดเต้าหู้ทรงเครื่อง ได้แล้วจ้ะ ”

อาหารสองอย่างถูกวางลงบนโต๊ะของพวกเขาพร้อทๆ กับถ้วยข้าวสองถ้วยพอประมาณ อวี่ถงมองไปยังอีกเมนู ที่ถูกสั่งมานอกเหนือจากที่พวกเขาคุยกัน

อวี่ถงดวงตาเริ่มร้อนผ่าว แต่เขาจะทำอาหารเย็นในค่ำคืนนี้ จืดชืดไม่ได้ เขาก้มหน้าต่ำและกะพริบตาถี่อยู่พักหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง

ร่างสูงจัดการตักอาหารทั้งสองอย่างลงบนถ้วยข้าวของหลิวฟาง

วันหน้า หวังว่าจะยังได้กินด้วยกันอยู่

ความเงียบเข้าครอบงำโต๊ะอาหารของพวกเขา ทั้งที่รอบข้างเสียงดังอึกกระทึกครึกโครมไม่น้อย

และสุดท้ายก็เป็นหลิวฟางเปิดสนทนา เมื่อสายตาเห็นมือขวาของอวี่ถงที่มีผ้าพันแผลเอาไว้กำลังใช้งานมันกินข้าว

อวี่ถงชะงักมือค้าง สายตามองมายังหลิวฟางที่กำลังจ้องมาที่มือของเขา

หลิวฟางตอบเป็นปกติ เขาพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม แม้ในใจมันจะรู้สึกแปลกไปหน่อยก็ตาม

เรา.. ไม่ได้เดินเล่นด้วยกันมานานเท่าไหร่แล้ว

ไม่สิ.. เราไม่ค่อยจะได้เดินเล่นด้วยกันต่างหาก เพราะหน้าที่ ที่คอยกักกันเราเอาไว้

ทั้งสองใช้เวลาอยู่ร้านอาหารพักหนึ่ง ก่อนจะเดินออกจากร้านมา กายสูงและกายบางที่เดินเคียงข้างกันบนทางเท้า

คนสองคนที่เดินอยู่ท่ามกลางสายลมอ่อนๆ ที่มาพร้อมกับไอเย็น

ฝ่ามือทั้งสองกุมกันแน่น โดยเฉพาะเขา ‘อวี่ถง’

จับมือกันไม่แน่นพอ หรือเป็นฟางที่จับมือพี่อยู่ฝ่ายเดียว ตอนนั้นเราถึงหลุดจากวงโคจรของกันได้ง่ายขนาดนั้น

ที่ไหนกัน จำได้ทุกวิ ทุกตอนใน 4 ปีนั้นเลย

อวี่ถงหันมองคนตัวเล็กที่หยุดยืนตามเขา และหันมามองเขาเช่นกัน จนทำให้สายตาทั้งสองผสานกันอย่างลงตัว

อวี่ถงเน้นย้ำชื่อของหลิวฟางอีกครั้ง

เถาหยวน, ไต้หวัน

[Messager]

เฉินไห่

|

หลิวจิ้งเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ จนภรรยาที่หลับไปแล้ว ถึงกับเผลอไผลตื่นขึ้นมาด้วยแววตาสะลึมสะลือ

หลิวจิ้งพยักหน้าเบาๆ ให้กับลี่หลิน ก่อนจะโน้มลงไปจุมพิตหน้าผากของคนรักเบาๆ พร้อมเอ่ยฝันดีข้างหูลี่หลินอีกครั้ง

|

[Messager]

เฉินไห่

Read

|

หางโจว, จีน

คนตัวเล็กส่ายหัวไปมา

อวี่ถงพยักหน้าคล้อยตามเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

มือเล็กยื่นออกไปจับกับอีกฝ่ายพร้อมกับดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

เพราะรักนี้ ต้องการรีเซ็ต

เพราะรักนี้ ไม่ใช่ใครก็ได้

เพราะรักนี้ มันเป็นเขา ‘ โจว อวี่ถง’

|

*บทสนทนาต่อหน้า ณ หน้าห้องหลิวฟาง*

คนตัวเล็กมีสีหน้าสงสัยเกิดขึ้น

เพราะการเป็นตัวเลือกของคนอื่น ก็.. แย่ไม่ต่างกันกับการเป็น เงาของคนอื่น เหมือนกัน

เพียะ !

เพียะ !!

ใบหน้าเธอหันด้วยแรงฝ่ามือของผู้เป็นแม่อีกครั้ง

เพียะ !

___