อืม...ข้าจะนอน💤

ข้าก็เช่นกัน💤

💤

ข้าจะนอน!

เจ้าฟังมิรู้ความงั้นรึ!

เจ้าก็ไปสิ!

เกี่ยวอันใดกับพวกข้าด้วยเล่า!

ต้องให้ข้าบอกอีกกี่รอบว่าพวกข้ามิได้มาทำมิดีมิร้าย!

เลิกกวนพวกข้าเสียที!

พวกข้าจะนอน!

{เจ้าก็ให้พวกนั้นพักเถอะ}

{พึ่งเกิดเรื่องมิดีมา}

{ควรจะให้พวกนั้นพักบ้าง}

{ใช่ถึงแม้นายข้ามิได้ช่วยอันใดมากแต่ก็ช่วย!}

{ควรจะให้พวกนายข้าพักเสียหน่อยเถอะ}

{ข้าล่ะเหนื่อยใจจริงๆ}

{อยากจะคุยอันใดก็ยากเย็นเสียจริง}

.เดินไปนอนที่เดิม

{เห้อเหนื่อยใจ}

.บินไปขอบหน้าต่าง

อืมมม...แต่พวกข้าพึ่งผ่านศึกมานะ....💤

เจ้าปีศาจพวกนั้น...💤

ทำให้ท่านเจ้าของต้องตาย ฮึก.....💤

เป็นอันใดไป

หิวข้าวรึอย่างไร

เจ้ากินอันใดผิดสำแดงใช่รึไม่

ปกติเจ้ามิพูดดีเช่นนี้

โอ้วมาแล้วๆร่างเจ้าคนขี้โวยวาย

มีเรื่องอันใดจะถามงั้นรึ

.พยักหน้า

จริง

คนที่เหลือรอดมีแค่เทียนซิงและชาวบ้านอีก2-3คน

แต่ตอนนี้ข้าพาไปที่เมืองอี้แล้ว

.มอง

ท่าน...เจ้าของ💤

อย่าพึ่งทิ้งข้าไป..💤

1:[ชู่วว์..อย่าร้องนะลู่คง]

1:[แม่สัญญาว่าเจ้าจะต้องรอด]

2:[หาที่หลบเร็ว]

1:[มิว่าจะเกิดอันใดขึ้นแม่ก็รักเจ้าเสมอลู่คง]

1:[จงโตและแข็งแกร่งขึ้นดูแลตนเองด้วย]

1:[เจ้าห้ามไปไหนอยู่ตรงนี้จนกว่าจะมีคนมาช่วย]

1: .ยิ้มและเดินออกไป

1:มีเด็กอยู่ตรงนี้!

2:เวทย์แพทย์มารักษาที!

1:เจ้าอย่าโวยวายไป

1:เดี๋ยวพวกมันก็มีอีกหรอก

2:พวกข้าจะไปเห็นได้อย่างไรกันเล่า

3:นี่พวกเจ้ามาช่วยกันขนศพหน่อยสิ!

1:พวกข้าพึ่งพักเองนะ!

2:ใช่!

เรื่องอันใดงั้นรึ

...

นี่อุตส่าห์ถามดีๆ

เจ้านี่เป็นคนยังไงชอบให้คนเกลียดงั้นรึ

นี่เจ้า!

พอเถอะ

เลิกทะเลาะกันได้แล้ว

หึ!

.กอดอก

{ข้าปวดหัวเหลือเกิน}

{ข้าเช่นกัน}

เห้อ

ลู่คงข้ามิรู้หรอกว่าเจ้าเจออันใดมาบ้าง

แต่เจ้ามิต้องฝืนรึทนเก็บความรู้สึกไว้ผู้เดียวหรอก

ก็จริงอยู่ที่เราเกิดและตายคนเดียว

แต่การที่มีสหายร่วมทุกข์ร่วมสุขข้าว่ายังไงก็ดีกว่า

หากเจ้ามิมีใคร

มาเป็นสหายกับข้าดีรึไม่😊

เทียนซิง!!

เจ้าพูดอันใดออกมาน่ะ

ทำไมงั้นรึ😅

เจ้าคนแบบนั้นอยากเป็นสหายกับเจ้าที่ไหนเล่า

แค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นคนที่มิห่วงคนอื่นคำพูดจี้ใจทำให้คนอื่นรู้สึกเจ็บ

ข้ามิได้เพี้ยน!

ข้ามิได้เพี้ยน!

เจ้าต่างหากที่เพี้ยน!

ยอมรับความจริงมิได้รึอย่างไรเล่า!

😒

(เห้อ🤦)

2:มาแล้วอย่างงั้นรึ

2:....

[เจ้าจะอยากเป็นสหายกับคนเช่นนี้จริงๆงั้นรึ]

.มอง

1:แล้วคนพวกนี้เป็นใครมาจากที่ใด

1:ทำไมลู่คงถึงพามาด้วย

1:นี่มันจะมากไปแล้วนะ!

2:ใจเย็นไว้เราไปกันเถอะ

1:ฝากไว้ก่อนเถอะ!

ข้าว่าเจ้าพูดแรงไปนะ

ทำไมพวกข้าต้องทำตามคำสั่งเจ้าด้วย!

เหอะ!

พอเถอะ

พวกเราไปนั่งรอตรงนู้นกันดีกว่า

เสียดายนักที่เฟิ่งมิอยู่!

เห้อ

เค้าก็ต้องระวังเมืองและบ้านเกิดเค้า

ข้าเข้าใจ

เราต่างถิ่นฐานเค้าก็ต้องระวังพิเศษ

1:นี่พวกเจ้าน่ะ

มีอันใดงั้นรึ?

1:พวกเจ้าก็โดนเจ้าลู่คงพูดจาเช่นเดียวกับข้าใช่รึไม่

....

1:ข้าน่ะนะทนมิไหวกับนิสัยของลู่คงมานานแล้ว

1:คนเช่นนั้นเป็นนักเวทย์ได้อย่างไรก็มิรู้

1:พวกเจ้าก็คิดเหมือนข้าใช่รึไม่

คือว่า-

1:เจ้านั่นคิดว่าตัวเองเก่งรึอย่างไรก็มิรู้

1:หยิ่งทะนงดั่งหินผา

1:คิดว่าตัวเองอยู่สูงนักรึไงก็มิรู้

1:คนเช่นนั้นมิมีสหายเช่นนี้ก็สมควรแล้วใช่รึไม่

1:คนแบบนั้นตายไปได้ก็ดี-

.มอง

1:จะเจ้าจะทำอันใดน่ะ!

1:ก็มันเรื่องจริง!

1:เจ้า!!!

ข้าว่าเจ้าไปเถอะ

อย่ามายุ่งกับพวกข้าเลย

มิเช่นนั้นพวกข้ามิรับประกันว่าจะทำอันใดกับเจ้าบ้าง

1:พวกเจ้าเข้าคนประเภทนั้นระวังตัวพวกเจ้าให้ดีเถอะ!

1: .วิ่งออกไป

.พยักหน้า

แต่ข้ามิคิดเลยนะว่าเข้าจะเป็นเช่นนี้

ไหนเจ้าว่ามิอยากยุ่งมิอยากเป็นสหายกับลู่คงอย่างไรเล่า

.ยิ้ม

นี่พวกเจ้าไปมีเรื่องอันใดมา

ทำไมนักเวทย์พวกนั้นถึงได้บอกว่าเจ้าคือภัย

.พยักหน้า

พวกข้ามิได้ทำอันใดเลย

....

เห้อ🤦

ข้าล่ะปวดหัวกับพวกเจ้าจริงๆ

แล้วเหตุใดเจ้าถึงเหงื่อออกเช่นนี้

เจ้าวิ่งมาอย่างงั้นรึ

ปะป่าว!!

ข้ามิได้เป็นห่วงพวกเจ้าเสียหน่อย!

ข้าแค่คิดว่าพวกเจ้าอาจจะก่อเรื่อง

ใช่!

พวกเจ้าอาจจะก่อเรื่องข้าถึงได้เดินมา!

ขะข้าจะห่วงพวกเจ้าทำไมเล่า!

เจ้าเพี้ยน!

.ยิ้มและส่ายหน้าเบาๆ

แล้วเจ้าทำเรื่องของเจ้าเสร็จแล้วงั้นรึ

ยัง

😒

ไหนๆพวกเจ้าก็มาแล้ว

ช่วยงานข้าหน่อยแล้วกัน

?

ประตูด้านหลังเมืองเฉิน

ป่าที่นี่ดูรกและอันตราย

ถ้าเจ้ากลัวจะหันหลังกลับก็ได้

หึ!

ข้ามิได้กลัวเสียหน่อย!

อันใดงั้นรึ

มีจริงๆด้วย

หมายความว่าอย่างไร

ชาวบ้านบอกว่ามีปีศาจคอยไล่ฆ่าชาวบ้านเมื่อผ่านแถวนี้

มีนักเวทย์มาหลายครั้งแต่ก็มิกลับมานานแล้ว

.พยักหน้า

งานอันตรายเช่นนี้เหตุใดเจ้าถึงทำคนเดียว

แล้วทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วย

นี่!

ข้าเห็นด้วย

ตามใจพวกเจ้าแล้วกัน

เป็นอย่างไรบ้าง

{ซ้าย5 กลาง7 ขวา8}

ว่าอย่างไรบ้าง

ซ้าย5 กลาง7 ขวา8

งั้นข้าจะไปทางขวา

.พยักหน้า

รับจัดการให้มันจบๆ

ไปคนเดียวมิกลัวตายรึอย่างไร

ข้าจะกลัวตายทำไมกัน

ในเมื่อที่อยู่ทุกวันนี้ก็เหมือนตายทั้งเป็น

.เดินออกไป

.มอง

(คงเจออะไรมามากจริงๆ...)

ข้าจัดกลางทางกลางเอง

ไว้เจอกันที่เดิม

{เจ้าดูเป็นห่วงเจ้านักเวทย์ปากร้ายนั่นนะ}

{แล้วเจ้าคิดอันใดอยู่}

{ก็คือเป็นห่วงนั่นแหละ}

{เจ้านี่ปากแข็งเสียจริง}

1:ฆ่ามัน!

1:อย่าให้มันรอดไปได้!

{ข้าว่าเจ้ารีบจัดการกันดีกว่า}

{เจ้าจะลอบฆ่าทีละตัวรึ}

{ถือว่าข้าช่วย}

{เจ้ายังมิถึงคราที่ต้องรู้}

{รีบไปได้แล้ว}

3:จะเจ้ารอดงั้นรึ!

3:เป็นไปได้อย่างไรกัน!

ทำไมข้าจะรอดกลับมามิได้

[ดูก็รู้ว่าจงใจให้ไปตายชัดๆ]

3:ก็ดีแล้ว!

3:ข้าจะได้มิต้องทำเรื่องนักเวทย์สูญหาย

3: .เดินออกไป

เมืองเฉินนี้ปากเช่นเจ้าทุกคนเลยรึไม่

มิว่าเจอใครข้าก็เจอแต่คนปากเหมือนเจ้า

น่าเอาไฟหรอกปากเสียจริง

😒

😑

ขอบคุณเจ้ามากที่พาข้าชมเมือง

{ข้าเบื่อเจ้า!}

{หึ!😒}

งั้นข้าขอตัว

.ยิ้มและเดินออกไป

{ไปไหนกันต่อดี}

{ไม่เอาข้าวยังมิอยากกลับ}

.วิ่งหนี

นี่!

กลับมานะ!

ให้ตายเถอะ!

{ถ้าเหนื่อยแล้วก็อย่าจับข้าสิ}

{ก็ข้ายังมิอยากกลับ}

{อย่าพึ่งกลับสิ}

{นานๆทีจะได้เดินรอบเมือง}

{ยัง}

(ไอของสหายตัวโตหนิ!)

{ข้าจะไปหลังเขา!}

{เรื่องของข้าน่า}

{เจ้าจะกลับก็ตามใจเจ้า}

{ข้าไปล่ะ}

.วิ่งออกไป

{ข้าไปพบสหายเก่ามา}

{มีสิ}

{พวกข้าอยู่ด้วยกันมานาน}

{ข้ากลัวว่าข้าพูดไปเจ้าจะตกใจ}

{ข้าเกลียดเจ้าจริงๆ😑}

{สรุปจะฟังข้ารึไม่!}

{เหอะ!}

{ข้าเบื่อเถียงกับเจ้าแล้ว}

{อายุของข้าก็คือ....}

{หัดสนใจข้าบ้างสิ!}

{อายุของข้าอยู่มาพันปีแล้ว}

{ข้าจะไปโกหกเจ้าทำไม}

{ถึงจะบอกว่าพันปีแต่ข้าก็มีช่วงที่หยุดเหมือนกัน}

{ข้าจะโดนผนึกไว้หลังจากที่เจ้านายรึเจ้าของตาย}

{พอเจ้านายกลับมาเกิดพวกข้าสัตว์เวทย์ถึงจะกลับมาอีกครั้ง}

{ใช่}

{นี่!เจ้าควรจะรู้สึกดีใจสิ!}

{เจ้าจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ}

{คนอย่างเจ้ามีคำถามด้วยงั้นรึ}

{😑}

{ถามมาได้แล้ว}

{ข้าก็แค่สัตว์เวทย์}

{แต่อาจจะพิเศษกว่า}

{พวกข้าสัตว์มีสัญญาณเลือดไว้กับเจ้าของ}

{ใช่}

{พูดไปเจ้าก็จำมิได้หรอก}

{สัญญานี้จะอยู่ตลอดไป}

{อย่ามาบีบน้ำตานะ!}

{เจ้ามิถามเรื่องของตนเองในภพภูมิที่แล้วรึ?}

(มิว่ากี่ภพเจ้าก็เป็นเจ้าเช่นเดิมมิเปลี่ยนเลย...)

{เจ้าก็ตื่นไว้ดีนะ}

{เสียงเช่นนี้เจ้านอนต่อก็ได้นะ}

{ข้างั้นรึ}

{สัตว์เวทย์อย่างพวกข้ามี2เวทย์}

{อย่างข้าเวทย์ดาวตกแต่ข้าก็มีเวทย์ไฟเช่นกัน}

เทียนซิง~

เจ้าพูดอันใดอยู่

เจ้าพูดเบาๆหน่อยข้าจะนอน💤

💤

หนาวยิ่งนัก💤

อืมๆ💤

💤

💤

จะจะเจ้านั่นมาอยู่บนเตียงได้อย่างไร!

ข้าก็มิรู้!

เจ้าจะมิรู้ได้อย่างไร!

ก็ข้าบอกว่ามิรู้อย่างไรเล่า!

1:ขะขอรับ

มะมีอันใดก็เรียกพวกข้าได้

ใช่น่ะสิ!

จู่ๆเจ้านั่นก็มาอยู่ที่เตียง

แล้วกอดข้าอีก!

ข้าก็มิได้อยากกอดเจ้าเสียหน่อย!

แล้วทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่เตียงได้

ห๊ะ!

ห๊ะ!

เจ้าจะห๊ะตามข้าทำไม!

เจ้านั่นแหละ!

เจ้าเพี้ยน!

เจ้าอยากโดนไฟกรอกปากสินะ!

เหอะ!ฟังก็ได้!

เหอะ!

ข้าบอกแล้วว่าเจ้ามิต้องมาจับตาดูพวกข้า!

ต้องให้ข้าบอกอีกกี่รอบว่ามันคือหน้าที่!

เจ้าเถอะ!โดนพยุงเช่นนั้นทำไมมิตื่น!

ก็ข้าง่วงอย่างไรเล่า!

เจ้านี่ถามอันใดแปลกๆ!

{พวกเจ้าเลิกโวยวายได้แล้ว}

{ข้าเวียนหัว}

{ถ้ายังมิจบข้าจะจบชีวิตพวกเจ้าซะ}

กรรรร!!!

.เม้มปาก

.เม้มปาก

(ถึงข้าจะมิรู้ว่าพูดอันใดก็ตาม...)

(แต่ทำไมข้าถึงได้ขนลุกเช่นนี้นะ)

เจอกันอีกแล้วนะ

ข้ามาตามหาเจ้าจิ้งจก

เจ้าเห็นบ้างรึไม่?

แล้วจะไปอยู่ที่ใดได้นะ

ขอบคุณเจ้ามาก

เจ้าจิ้งจกนั่นชอบไปทั่ว...

จะว่ามีก็มีนั่นแหละ...

ข้าก็มิรู้...

(ที่แรกที่ข้าเจอกับเจ้าจิ้งจก)

ข้าได้ยิน....

หลิน!!

{เจียวจ้านงั้นรึ}

{เจ้าเดาถูกด้วยงั้นรึว่าข้ามาที่นี่}

ทีหลังเจ้าก็หัดบอกข้าเสียหน่อยสิ!

รู้รึไม่ว่าพวกข้าตามหาเจ้าเสียรอบเมืองเลย!

ทีหลังอย่าทำเช่นนี้อีก!

{บ่นข้าอีกแล้ว}

{แต่เมื่อครู่เจ้าเรียกชื่อข้างั้นรึ}

....

อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเลยเจ้าจิ้งจก!!