2:แล้วเรื่องเป็นยังไงต่อรึท่าน

1:เหล่านักเวทย์ก็ได้พยายามกำจัดพวกปีศาจตลอดจนถึงตอนนี้อย่างไรเล่า

3:แต่ข้าเคยได้ยินว่าร้อยปีจะมีสักครั้งนึงที่นักเวทย์ทั้ง4ลงมาเกิดหนิเจ้าคะ

1:มิผิดๆ

1:ร้อยปีจะมีสักครั้งที่ท่านนักเวทย์ทั้ง4จะกลับมาเกิดที่โลกนี้

2:แล้วเค้ากลับลงมาเกิดแล้วมิช่วยจำกัดปีศาจเลยงั้นรึ

1:ช่วยสิท่านเพราะหลายๆครั้งที่ท่านนักเวทย์ทั้ง4ลงมาจะช่วยกำจัดปีศาจนั้นเป็นจำนวนมากเลย

1:แต่ก็ทำได้เพียงแต่ยับยั้งมิให้ปีศาจพวกนั้นมาทำลายผนึกของราชาปีศาจ

1:คงต้องลุ้นกันต่อไปว่าจะเกิดอันใดขึ้นบ้าง

3:ทะทำไมอากาศถึงเปลี่ยนไปเร็วชะเช่นนี้ล่ะเจ้าคะ

2:ระระรึว่า!

{เจ้าน่ะอย่าพูดมาก}

{ทีหลังก็หัดตามข้าให้ไวๆหน่อย}

2:โธ่!เจ้าอีกแล้วรึเทียนซิง!

2:เหตุใดมิเข้ามาปกติเสียบ้าง!

2:เหตุใดต้องเปิดประตูดังเช่นนี้!

1:แต่เจ้าก็มีเวทย์เหตุใดเจ้าจึงมิใช้เวทย์เจ้า

{เจ้ามันมิได้เรื่อง}

.เดินหนี

3:ท่านเทียนซิงคุยกับผู้ใดงั้นรึ

3:ท่านคุยรู้เรื่องด้วยรึเจ้าคะ

{สัตว์เวทย์มิใช่สัตว์เลี้ยง!}

1:เจ้าอย่าไปสนใจเจ้าเทียนซิงเลยเป็นเช่นนี้อยู่บ่อยๆ

3:เจ้าค่ะ

{เมื่อไหร่เจ้าจะไปจากเมืองเสียที}

{ข้าเบื่อแล้ว}

{เจ้าพูดเหมือนเจ้าเดินอย่างนั้นแหละ}

{ก็ข้าเหงานิ}

{ข้ารู้ล่ะน่า}

.นอนข้างๆเจียวจ้าน

{อันใดกันเหนื่อยแล้วงั้นรึ}

{ใช้ได้หนิแผนเจ้าน่ะ}

{แต่ถ้าจะจับข้ามันยังเร็วไปหน่อยนะ}

{เจ้านี่มันเด็กน้อยเสียจริง}

{แค่จับข้าแค่นี้ก็ทำมิได้}

{เจ้าก็เช่นกันถ้ามิพูดเจ้าจะดูดีขึ้นมาเลยล่ะ}

{เพราะเช่นนี้ไงเจ้าถึงหาคู่ครองมิได้}

{ข้าคือจิ้งจอก!}

{เหอะ!จับข้าให้ได้เสียที}

{จะได้ไปกินข้าวกันเสียที}

{เจ้าก็เช่นกัน}

{ถ้ามิบ่นก็ชอบพูดไปเรื่อย}

1:ถ้าไม่ซื้อก็ออกไป

1:เกะกะร้านข้าเสียจริง!!

1:ข้าจะทำอันใดมันก็เรื่องของข้า

1:เจ้าหมายความเช่นใด

จะเข้าเป็นนักเวทย์รึยัง

ยะอย่างทำร้ายข้าเลย

1:ขะขะขอรับ!

1:อย่าเลยขอรับท่านนักเวทย์!

1:ข้าเข้าใจแล้ว

1:ข้าจะมิทำเช่นนี้อีก

{ขอรับ}

.บินไปเกาะไหล่จื่อลู่

{นี่เจ้าเป็นบ้าไปแล้วงั้นรึ}

{ล่าสัตว์}

{ข้าเป็นหมาป่าล่าสัตว์ก็ถูกแล้วมิใช่รึ}

{ถ้ามิติดว่าเจ้าเป็นเจ้านายข้าข้าจะกินเนื้อเจ้าเสีย}

{😒}

{แล้วเจ้าจะออกจากเมืองเมื่อใด}

{งั้นออกเลย}

{ข้าแค่มีลางสังหรณ์ใจแปลกๆ}

{ไอปีศาจ}

{นี่มิใช่เรื่องเล่นๆ}

{เจ้านี่มันดื้อเสียจริง}

{เอาเถอะยังไงก็สมเป็นเจ้าดี}

{แต่ข้าก็ยังมิอยากมีเจ้านายเป็นศพหรอกนะ}

{ถ้าไปคืนนี้ได้ก็ดี}

{เจ้ากวนเจ้าอยู่รึ}

(ให้ตายเถอะข้ามีเจ้านายอย่างนี้ได้อย่างไรกัน)

{เจ้าจะไปนอกเมืองจริงๆงั้นรึ}

{แล้วเจ้าจะไปที่ใดดี}

{อยากอยากไปทางทิศใด}

{เหนือ,ใต้รึฝั่งทิศตะวันตก}

{เมืองซือมิใกล้มิไกลมาก}

{ขอรับ}

{เจ้าแน่ใจงั้นรึว่าจะมิขึ้นหลังข้า}

{ก็ได้ข้ายอมแล้ว}

{มีอันใดก็เรียกข้าได้เสมอ}

{จิ้งจอก!}

{เหอะ!}

{มีอันใด!}

{ถ้ามิสำคัญข้าจะได้มิฟัง}

{มีอันใด}

{เรื่องเเค่นี้งั้นรึ!}

{นี่เจ้าเห็นข้าเป็นข้ารับใช้งั้นรึ!}

{เจ้านี่มันเจ้าเล่ห์เสียจริง}

{เหอะ!แต่ก็เป็นข้อเสนอที่ดี:) }

{ตื่นเร็ว!}

{เทียนซิง!}

{เกิดเรื่องแล้ว!}

{เจ้าลองหันไปทางเมืองสิ!}

{รีบหนีเร็ว!}

{เจ้าไปก็ช่วยอันใดมิได้!}

{มันสายเกินไปแล้ว}

{แต่ตอนนี้เจ้าต้องเอาตัวเองให้รอด!}

{เจ้าบ้า!กลับมานะ}

.วิ่งตามเทียนซิง

1:ฆ่าให้หมด!

1:อย่าให้รอดแม้แต่คนเดียว!

4:[นิ่งๆไว้นะลูก]

5:[ท่านแม่ข้ากลัว😢]

4:[เราตะต้องรอดจะต้องปลอดภัย]

เจอแล้ว🙂

4:หลบอยู่ข้าหลังแม่ไว้-

5:ทะท่านแม่😭

4:นะหนี...หนีไป

ท่านแม่!😭

2:อย่าเสียงดังไปเจ้าหนู

2:เดี๋ยวเจ้าก็จะได้ตามแม่ไปแล้ว

5:ยะอย่าอย่าฆ่าข้านะ😭

2:อ๊าก!!!

กรร!!!

5:ทะท่านพี่ซิง😭

5:ท่านแม่ท่านแม่ข้า

5:😭

{แล้วเจ้าเล่า!}

{เจ้ามันบ้า}

{บ้าที่สุด}

อ๊ากกก

1:ทะท่านเทียนซิง

2:ช่วยพวกข้าช่วยพวกข้าด้วย

1:พะพวกข้ามิรู้

2:ข้าเห็นอยู่ตรงห้องโถงท่านมิได้ผ่านห้องโถงรึ

1:ระวังตัวด้วย

เทียนซิง...เจ้าเองงั้นรึ

ตอนนี้ข้าขยับกายมิไหวแล้ว

หากข้าไปกับเจ้าคงเป็นภาระเจ้าเสียป่าว

เจ้าไปเถอะ

เอาชีวิตรอดออกไปให้ได้

เทียนซิง

ข้ามิไหวแล้ว

.เช็ดน้ำตาให้เทียนซิง

ข้าคง..มีชีวิตได้อยู่เพียงแค่นี้

เจ้าเป็นเด็กดีเด็กเก่ง

หนทางด้านหน้าหากมิมีข้า

เจ้าก็เอาตัวรอดได้แล้ว

ขอโทษที่ผิดคำสัญญาที่ให้เจ้าไว้นะ

เทียนซิง

เจ้าเป็นเด็กคนเดียวและคนสุดท้ายที่ข้าเลี้ยงมา

ข้าหวังว่าเจ้าจะรอดและมีชีวิตต่อไป

อย่าสู้นะ!

เจ้าต้องไป!

หนีไปซะ!

....

เทียนซิง

ปล่อยข้าไว้เถอะเทียนซิง!

ชีวิตข้ามาได้แค่นี้!

เจ้าอย่าฝืนเช่นนี้เพื่อข้าเลย!

เทียนซิง!

เจ้าไหวรึไม่

ค่อยถามหลังจากรอดไปให้ได้ก่อน

{พวกเจ้าต้องรีบไปได้แล้ว!}

เจ้ายินยินเสียงเฟิงงั้นรึ

จะพาไปที่ใดต่อ

.พยักหน้า

{ข้ามิได้มาเพื่อให้เจ้ามาบ่นข้า}

.มอง

{ส่งท่านเจ้าของมาไว้ที่หลังข้า}

5:ท่านเจ้าของโรงเตี๊ยม!

1:ท่านเจ้าของ!

2:ท่านเจ้าของ!

ข้าเจ็บเหลือเกิน

ข้ามี

.ยื่นถุงสมุนไพรผง

{ตรงนั้นมีถ้ำอยู่}

มิได้

ตอนนี้มีแต่เด็กชาวบ้านและคนเจ็บ

ควรดูให้ดีเสียก่อนว่าปลอดภัยรึไม่

{ฟังข้ารู้เรื่องงั้นรึ}

.พยักหน้า

.วิ่งออกไป

ข้าจื่อลู่แห่งเมืองอี้

เจ้าก็เป็นนักเวทย์มิต้องเรียกข้าว่าท่านหรอก

แล้วเจ้าเล่าชื่ออันใด

เจียงที่หมายถึงแม่น้ำงั้นรึ

สัตว์เวทย์ข้าที่ช่วยเจ้าไว้ชื่อเฟิ่ง

{มีความหมายว่าหงส์}

เป็นอย่างไรบ้าง

{ตอนนี้ปีศาจเต็มไปหมด}

{ข้ามิพบใครแล้ว}

เจ้าช่วยทุกคนมิได้

เจ้าทำได้แค่นี้ก็ถือว่าดีแล้ว

ดีกว่าเจ้าปล่อยให้ผู้คนตาย

{งั้นข้าสำรวจจากด้านบนก่อนว่ามีปีศาจตามมารึไม่}

.บินออกไป

เจ้าเลิกร้องไห้แล้ว

เจ้าดูผู้คนเหล่านี้ที่เจ้าช่วยสิ

เจ้าช่วยพวกเค้าไว้แล้ว

เลิกโทษตัวเองได้แล้ว

{เจ้ามันขี้แยเสียงจริง}

{เช็ดน้ำตาอย่างไรเล่า}

{เดี๋ยวข้าจะได้กัดเจ้าด้วยอีกคน}

ภายในถ้ำเป็นอย่างไรบ้าง

{ข้าจัดการปีศาจแถวนั้นหมดแล้ว}

{ไปกันเถอะ}

{ไงเจ้าหมาบ้า}

{จู่ๆข้าก็รู้สึกอยากกินไก่เสียแล้วสิ}

นั่นสิ

{รู้จักสิ}

{พวกข้ารู้จักกันดีเลย}

{ใครอยากรู้จักเจ้ากันเจ้าไก่ย่าง}

.กั้นขำ

{หน๊อย!เจ้าหมาบ้า!}

{ข้าเหนื่อยคุยกับไก่ย่างเข่นเจ้าแล้ว}

.ฟุบนอนลงข้างๆเทียนซิง

{ข้าจะตอบเจ้าทำไมกัน}

{ถึงข้าปฎิเสธเจ้าก็ขึ้นมานอนตลอด}

รบกวนเจ้าทั่งสองด้วย

{ข้าขอซ่อนหน่อยแล้วกัน}

.มอง

{เจ้าฟังข้าออก..}

เจ้าจิ้งจก!

เจอตัวเสียที!

ข้าต้องขออภัยแทนสัตว์เวทย์ของข้าด้วย

มันซนไปหน่อย

ข้าเข้าใจแล้ว

ขออภัยที่มารบกวน

{ปล่อยข้านะ!}

หากข้าปล่อยเจ้าก็หนีอีกน่ะสิ!

{นี่เจ้าฟังข้าออกมิใช่รึ}

{เจ้าช่วยพาข้าออกจากเจ้านี่ที}

ทำเหมือนข้าขโมยเจ้ามาอย่างนั้นล่ะ!

ว่าแต่เจ้าชื่ออันใด

เหตุใดถึงฟังภาษาเจ้าจิ้งจกนี่ได้

{จิ้งจอกเก้าหาง!}

เงียบได้แล้วเจ้าน่ะ

มิเห็นรึว่าพวกข้าคุยกันอยู่

(คุยแล้วจับข้าไว้ทำไมเล่า!)

ข้าลี่อินแห่งเมืองเจ๋อ

เมืองเยว่งั้นรึ

เจ้านี่มาไกลเสียจริง

งั้นถือเป็นการที่เจ้าจิ้งจกข้ารบกวน

พรุ่งนี้ข้าจะพาท่านชมเมืองแล้วกัน

มิรบกวนข้าเลย

ปกติข้ามิได้ทำอันใดอยู่แล้ว

ด้วยความยินดี

ข้าขอตัว

.เดินออกไป

อย่างงั้นรึ

ข้าคิดว่าข้ามาช้าเสียอีก

{ไงเจ้าคนเมืองเยว่}

เจ้านี่มิมีมารยาทเสียจริง

{เหอะ!}

{ข้าหลินสัตว์เวทย์ของเจ้าขี้บ่น}

เจ้าจิ้งจกให้มันน้อยๆหน่อย

{แบร่!!}

😒

{ใช่มั้ยข้าน่ารักใช่มั้ย}

{เห็นมั้ยข้าบอกแล้วว่าข้าน่ารัก!}

😒

ไปกับเถอะข้าจะพาชมเมือง

ตอนนี้เมืองพวกเจ้าเต็มไปด้วยปีศาจ

พวกเจ้าจะไปที่ใดกันต่อ

{ถ้าเช่นนั้นมิไปเมืองอี้เล่า}

{ไปพักอยู่ที่เมืองอี้ก่อนแล้วพอเคลียร์กำจัดปีศาจที่นี่ได้แล้วก็ค่อยกลับมา}

ก็คงจะไปเมืองอี้ต้องนั่งเรือไปถึงจะเร็วกว่า

.พยักหน้า

1:เข้าใจแล้ว

5:ขอรับ!

ปีศาจตรงนี้มีเยอะกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก

{เดี๋ยวข้าจัดการเอง}

{แล้วจะทำเช่นใด}

(มิเลวนี่)

{เวทย์อันใดน่ะ}

{เทียนซิงเป็นนักเวทย์ธาตุน้ำ}

{แต่แค่เปลี่ยนแปลงจากน้ำปกติเป็นน้ำกระสุนที่สร้างจากน้ำกรดอยู่ด้วย}

น้ำกรดงั้นรึ

{ใช่}

5:ท่านพี่ซิงท่านเก่งจังเลย

(ยิ้มก็ดูน่ารักดีนี่น่า)

ผู้คนเยอะจัง

แปลว่าเป็นคนไม่ดีงั้นรึ

1:ขอบคุณท่านนักเวทย์

2:ขอบคุณที่ช่วยพวกข้า

ท่านเจ้าของพักเสียหน่อยเถอะ

เทียนซิง..

ข้าทนมิไหวแล้ว

ท่านเจ้าของท่านอย่าพึ่งหลับตาสิ

...

ท่านเจ้าของตื่นสิ

ตื่นมาก่อน

อย่าพึ่งทิ้งข้าไว้เช่นนี้

ท่านเจ้าของ

😭

ท่านเจ้าของ😭

1:ฮึก😢

2:ท่านเจ้าของ😢

5:😢

ฮึก😭

{เจ้ามิปลอบเจ้านายเจ้าหน่อยรึ}

{เจ้านั่นน่ะเก่งอยู่แล้วแค่ต้องใช้เวลาทำใจ}

ขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยข้าฝังท่านเจ้าของ