ฮัลโหลว่าไงยัยลดา

ร้อยวันพันปีไม่คิดจะโทรกลุ่ม

ฉันนึกว่ากลุ่มนี้ร้างไปเเล้ว

ฉันเองก็ตกใจเหมือนกัน

ฮัลโหลยัยลดา

หรือว่ามันกดผิดเหรอ

ทำไมโทรมาเเล้วไม่พูดอะไร

แกว่ามันนั่งทับโทรศัพท์เหรอ

ก็ไม่แน่อยู่

ตกใจหมดอีบ้า

โทรมาเเล้วเงียบเเล้วอยู่ๆก็พูดขึ้นมา

คุยอะไรเหรอลดา

น้ำเสียงแกไม่ค่อยโอเคเลยนะ

มีอะไรหรือป่าว

กล่องอะไร

เรากำลังโทรแบบโทรเนอะ

ไม่ใช่เปิดกล้อง

ฉันจะมองทะลุไปที่แกได้ยังไงลดา

รูปในกลุ่มค่ะอิแก่

ลดามันส่งรูปไปในกลุ่มเเล้ว

อ้าวเหรอ!

ใช่ค่ะ

อีนี่โชว์โง่แบบไม่มีวันหยุด

ฉันไม่รู้อ่ะลดา

เพราะฉันไม่ได้เป็นคนรับไว้

ว่าเเต่ในกล่องมีอะไรเหรอ

สร้อยข้อมือเนี่ยนะ

อย่าบอกนะว่า...

ฉันนึกออกเเล้ว!

เปรมคือมือกลองในวันนั้นหรือป่าว

ฉันเห็นเปรมกล่องยื่นให้ซอล

เเต่ฉันนึกว่าเป็นของขวัญที่ซอลฝากเปรมให้เอามาให้

เพราะฉันนึกว่าเปรมคือพนักงานที่ร้าน

ฉันเลยไม่ได้สังเกตอะไรขนาดนั้น

ก่อนเปรมขึ้นโชว์อ่ะ

เขายืนคุยอะไรกันไม่รู้สองคน

ถ้าฉันรู้ว่าเปรมคือมือกลองเเละเป็นคนเก่าของแกตั้งเเต่เเรกนะ

ฉันบอกแกเเล้วลดา

เเต่นี่ฉันมารู้ตอนหลังเเล้วไง

ยัยโบว์กว่าจะเล่าให้ฟัง

เล่นตัวเหมือนเป็นเรื่องของตัวเอง

นินทาฉันขนาดนี้

แกบินกลับมาตบกันเถอะนุช

ฮัลโหลลดา

แกไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอ

ทำไมเเกเงียบไปเลยอ่ะ

ลดามันวางไปเเล้วค่ะ

ตาบอดหรือไง

ฉันเอาโทรศัทพ์เเนบหูค่ะ

จะเอาตาที่ไหนไปดู

ตาฉันไม่ได้อยู่ที่หูเหมือนแกนะ

ยัยสัตว์ประหลาด!!

//กดวางสายทันที

อร๊ายย!!

ยัยนุชยัยบ้า

เฮียเปรมจะไปไหน

เเล้วนั่นที่หน้าไปโดนใครต่อยมา

เฮียเปรม!!

เกิดอะไรขึ้นม่อน

ทำไมมึงเสียงดังโวยวาย

//ชี้ไปทางที่ร่างสูงวิ่งออกไป

เฮียเปรม

อยู่ๆก็วิ่งออกไปไหนไม่รู้

เลือดออกเต็มหน้าเลยเฮียมืด

มันวิ่งไปทางนู้นเหรอ

ใช่เฮีย

เราควรจะตามไปไหม

อ้าวไอเหี้ยพรีม!

เเล้วมึงไปต่อยมันทำไม

มึงเป็นเหี้ยไร // ผลักพรีม

เฮียมืดใจเย็น // คว้าเเขนห้ามไว้

จะให้กูใจเย็นได้ไงม่อน

ดูไอเหี้ยพรีมทำดิ

เปรมมันก็เพื่อนเราไม่ใช่เหรอวะ

เเค่นี้มันยังเจ็บปวดไม่พอเหรอ

ยุบวง!!

ยุบวง? // เลิกคิ้วสงสัย

เเต่มึงก็ไม่ควรไปต่อยหน้ามัน

มันไม่เกินไปหน่อยเหรอพรีม

เเล้วเฮียพรีมรู้เหรอว่าเฮียเปรมไปไหน

งั้นพวกเราก็รีบตามไปสิ

เฮียรู้จักบ้านพี่ลดาใช่ไหม

เจ็บปวดเเทนเฮียเปรมเลยอ่ะ

ไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้กับมันเลย

เปรม!

เธอไปโดนอะไรมา

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ

เข้าไปทำแผลในบ้านเราก่อนนะ

//เดินเข้าไปพยุงร่างบางให้เข้าไปในบ้านทันที

//เดินไปหยิบกล่องทำแผลเเละมาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆร่างสูง

เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ

//หยิบสำลีที่เเช่น้ำเกลือเช็ดไปยังที่เเผลอย่างอ่อนโยน

ถ้าเจ็บก็บ่นออกมาบ้างก็ได้

จะนั่งเงียบอยู่ทำไม

บอกว่าเจ็บก็พูดออกมาไง

จะเอียงตัวหนีทำไม

อยู่ให้มันนิ่งๆสิเปรม

//หลุดยิ้มออกมาโดนไม่รู้ตัว

เปล่ายิ้มซะหน่อย

เธอคิดไปเอง

...........

ทำไมครั้งนี้เเววตาของเธอมันดูเจ็บปวดขนาดนี้ล่ะเปรม // คิดในใจ

เธอควรไปหาหมอนะเปรม

เผื่อแผลที่คิ้วของเธอต้องเย็บ

เพราะเลือดเหมือนจะยังไม่หยุด

//เปลี่ยรประเด็นพูดคุยทันที

เเล้วนั่นเธอจะไปไหน!!

เลือดยังไม่หยุดไหลเลยนะ

เดี๋ยวสิ!!

//วิ่งตามไปรั้งเเขนเปรมเอาไว้

ปิดเเผลก่อนนะ

เดี๋ยวมันจะอักเสบ

เเล้วเธอจะมาที่นี่ทำไม!!

มาเพื่อที่จะเรียกร้องอะไร

เธอกำลังเล่นอะไรอยู่เปรม

มันไม่สนุกหรอกนะ

หยุดทำเถอะ

//ดวงตาเบิกค้างเพราะคำพูดของเปรม

พูดอะไรของเธอเปรม

เธอมาที่นี่ตั้งเเต่เมื่อไหร่?

ตั้งเเต่เราเลิกกันไปเมื่อสามปีก่อน

เธอไม่เคยมาที่นี่เลยเปรม

ฉันไม่เคยเห็นเธอมาเหยียบที่นี่เลย

//ยืนนิ่งจมอยู่กับความรู้สึกที่สับสันตีกันยุ่งเหยิงไปหมด

เปรม!!

เดี๋ยวก่อนสิ

อย่าเพิ่งไปสิเปรม!

//รีบวิ่งออกไปเเต่กลับไม่ทันเเล้ว

ฮึก~ นี่มันอะไรกันน

ทำไมที่กำเเพงนี้มีข้อความเต็มไปหมด