...............

//นิ่งเงียบพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

ฮึก // น้ำตาไหลอาบเเก้มทั้งสองข้าง

ฮึก ~ // อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด

//ค่อยๆลุกจากอ้อมกอดของร่างสูง

//เหลือบสายตาไปยังข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่ตามห้อง

เฮ้อ // ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่ลุกขึ้นไปหยิบไม้กวาดมาทำความสะอาดห้อง

ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยเนี่ย

เปรมคงรักคุณลีฟเขามากเลยสินะ

//ยกมือปิดปากกลั้นเสียสะอื้นอย่างทรมานใจ

//อึ้งมองดูภาพตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนไหว

ฮึก ~ นี่เปรมยังเก็บมันเอาไว้เหรอ

ทำไมเปรมยังไม่ทิ้งรูปนี้

//สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนจะรีบหันไปมองกำลังโวยวาย

//วิ่งเข้าไปก่อนจะหย่อนตัวเเละเเตะไปที่หน้าผาก

ตัวร้อนจี๋เลยเปรม

ไหวหรือป่าว // น้ำเสียงเป็นห่วง

นอนพักนะเปรมม

เดี๋ยวลดาห่มผ้าให้นะ

//หยิบผ้าห่มมาห่มให้ร่างสูง

//บิดผ้าเเละค่อยๆเช็ดตัวให้อย่างเบามือเเละวางผ้าไว้บนหน้าผาก

//เดินไปหย่อนตัวที่โซฟาข้างๆเอาแก้มเเนบกับฟูกเเละเผลอหลับไป

//เริ่มรู้สึกตัวจากการนอนเพราะโดนเเสงเเดดจากหน้าต่างส่องเข้ามา

อือ // พยักหน้าตอบ

อือ ไม่เป็นไร

เอ่อ..เเล้วเธอกินยาเเล้วยัง

กินตอนไหน

อ่อ // พยักหน้าตอบ

คุณลีฟคงมาทำให้เเล้วสินะ // ก้มหน้าพึมพำเบาๆ

ป่าว

เเล้วไข้ลดเเล้วหรือป่าว

ตัวยังร้อนอยู่ไหม

ตอนนี้ปวดหัวหรือป่าว

ถามก็ตอบมาเถอะหน่า

อ้าว! เธอจะไม่รู้ได้ยังไง

ตอนนี้ปวดหัวไหม

งั้นก็นอนพักสิ

จะนั่งอยู่ทำไม

..........

//อึ้งในคำพูดของเปรมท่าทางตกใจ

เพ้ออะไรของเธอ

เป็นไข้เเล้วสมองกลับเเล้วหรือไง

เปรม!!

เธอเป็นอะไรเหรออ

ปวดหัวมากเลยเหรอ

//รีบวิ่งเข้าไปหย่อนตัวนั่งข้างๆพร้อมใช้หลังมือเเตะไปที่หน้าผาก

เธอตัวร้อนอีกเเล้ว

เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้นะ

เมื่อกี้เธอกินยาไปกี่เม็ด

เธอต้องนอนพัก

เฮ้อ // ถอนหายใจ

เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้นะ

กินยาอีกสองเม็ดเเล้วนอนพัก

จะได้หายป่วยไวๆ

เธอจะทำแบบนี้ทำไม!

ฉันก็ต้องกลับไปทำธุระของฉันบ้าง

อีกอย่างเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน

เธอคงยังจะไม่ลืมใช่ไหม

...........

//นิ่งอึ้งมองคนตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนไหว

เปรม.. // อุทานเบาๆท่าทางตกใจ

//ยังคงนิ่งเเละไม่ตอบอะไรกลับไป

//นั่งมองเเผ่นหลังของเปรมด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

//ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าเเละค่อยๆเดินออกไปจากห้อง

ขอโทษที่ฉันตัดสินใจออกมานะเปรม

ฉันก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเหมือนกัน

//ยังคงนอนนิ่งไม่ตอบกลับอะไร

//ค่อยๆหันหน้ามาหาต้นเสียง

ลีฟมีอะไร

ธุระสำคัญหรือป่าวว

ถ้าไม่ค่อยคุยนะพี่ขอนอนพักก่อน

พี่ยังอิ่มอยู่ // ตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

เรียกลดาให้มันดีหน่อยลีฟ

ยังไงเขาก็เป็นรุ่นพี่ของลีฟนะ

พี่จะนอนพักเเล้ว

ลีฟกลับไปเถอะ

เเล้วลีฟว่าพี่เป็นแบบนี้เพราะใครล่ะ

เเล้วกับนายคนนั้นเป็นไง

สรุปจะเเต่งงานกับมันจริงเหรอ

พี่ก็ขอให้มันเป็นแบบนั้น

กลับไปเถอะ

พี่จะนอนพักผ่อนเเล้ว

เฮ้อ // ถอนหายใจเฮือกใหญ่

พี่จะมีความสุขได้ยังไงลีฟ

ในเมื่อความสุขของพี่มันหลุดมือพี่ไปเมื่อสามปีก่อน

//ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

มีอะไรคะป้าเเต้ว

เเม่!!

เจ๊!!

//วิ่งกระโดดเข้ากอดผู้เป็นแม่

ก็หนูคิดถึงแม่นี่หน่าา

ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยนะ

ก็ได้ๆ

ไปนั่งในห้องหนูก่อนดีกว่า

หนูมีอะไรจะเล่าให้แม่ฟังเยอะเลย

//พูดพลางยิ้มดึงเเขนแม่เข้าในนั่งที่โซฟากลางห้อง

หนูมานอนที่บ้านอาทิตย์ละ 2 วันค่ะ

ใจเย็นก่อนสิคะแม่

ฟังหนูเล่าก่อนไม่ได้เหรอ

ฮือ อย่ามองหนูด้วยสายตาแบบนั้น

แม่จำเรื่องที่หนูเคยบอกได้ไหม

เมื่อสามปีก่อน

ก็ที่หนูเคยบอกว่าเวลาหนูยืนที่ระเบียง

หนูจะรู้สึกว่ามีสายตามองหนูอยู่ตลอดเลยไงคะ

ใช่ค่ะ หนูเลยไม่กล้าที่จะมานอนที่บ้านไงเลยมานอนแค่ไม่กี่วัน

ไม่ค่ะ หนูมั่นใจว่าหนูไม่ได้คิดเอง

คอยดูเถอะ

ถ้ามีใครมาทำอะไรหนูนะ // กำมือแน่น

หนูจะศอกจะต่อยให้ร้องไห้เลย

แม่อ่ะ // ทำหน้างอแง

หนูว่าแม่ไปพักผ่อนเถอะ

เดินทางมาเหนื่อยไม่ใช่หรอ

//หอมแก้มผู้เป็นแม่กลับสองข้าง

หลับไม่ฝันนะคะคุณแม่

ลดารักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ // ยิ้ม