เมียเก็บคนทราม

"ตื่นได้แล้ว" เขาเขย่าหัวไหล่เนียนคนข้างๆ ให้ตื่น 

อือ! 

ด้วยความอ่อนเพลียและเป็นครั้งแรกด้วยจึงทำให้เธอเพลียหลับทันทีหลังจากเสร็จบทเพลงสวาท 

"เธอควรตื่นแต่งตัวออกไปจากห้องฉันได้แล้ว เดี๋ยวไม่นานไอ้แสงจะกลับมา" อาชาเขย่าหัวไหล่เล็กแรงขึ้นพร้อมกับบอก 

พลอยปภัสลืมตาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น หล่อนตื่นเต็มตาแล้วรีบลุกลงจากเตียงหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เรียบร้อย 

"ห้าโมงเย็นแล้วเหรอคะ น้าชื่นคงตามหาพลอยแล้ว" เธอเอ่ยร้อนรน 

"เรื่องวันนี้" 

"พลอยจะไม่บอกใครค่ะ" 

"อือ...ถ้าใครรู้เรื่องนี้ เธอเจอดีแน่" เขาไม่ได้ขู่ แต่เขาจะจัดการจริงๆ แต่จัดการในแบบของเขา 

+++++++ 

"คนข้างนอกมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ แล้วเธอยังจะมองฉันด้วยสายตาสมเพชอีกเหรอ" คำพูดของเขาทำให้เธอก้มมองเท้าตัวเองทันที 

"ฉันเกลียดทุกคนที่มองฉันด้วยความสมเพช ทำไมเธอต้องมองฉันแบบคนพวกนั้นด้วยพลอย" อาชาถามเสียงเข้มห้วนพร้อมมือกดบังคับรถเข็นที่ตนนั่งเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้ามองเท้าตนอยู่ 

"พะพลอยขอโทษค่ะคุณอาชา" 

"อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้อีก บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ชอบ เข้าใจไหม ไม่ต้องมาสงสารฉัน ฉันพิการแต่ใช่ว่าจะตลอดไป ไม่ได้ยินที่หมอบอกรึไงว่าฉันจะหาย" ใช่ แต่หมอบอกแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้นที่การผ่าตัดรอบนี้จะสำเร็จ