…เสี่ยหมีอย่างกู ไม่มีทางยอมกลายเป็นเสี่ยหมา เพียงเพราะเด็กเสี่ยมันยั่วน้ำลายหรอก…
เด็กเสี่ยหมี
เสี่ยหมี ภวิศ (อายุ37 ปี)
...เจ้าของตลาดคนห่าม ที่กล้าไล่ที่ได้แม้กระทั่งเด็กสาวตัวเล็กๆ
เพราะตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น อยากได้จนตัวสั่น แต่คนใจทรามกลับปอดแหกไม่กล้าบอกเขาว่ารักว่าชอบ จึงต้องลงแรงกินไข่หวานนานถึงสองปี
“ไปทำงานกับฉันไหมล่ะ ดีกว่ามาปั่นจักรยานขายบัวลอยอีก”
“งานอะไรเหรอคะ”
“เด็กเสี่ย”
“เด็กเสี่ย! คืออะไรคะ?? เสี่ยอยากมีลูกเหรอ?”
“โง่ชิบหายเลย”
“เสี่ย!! ถ้าเสี่ยอย่างมีลูก เสี่ยไปรับเด็กคนอื่นมาเลี้ยงเถอะค่ะ ที่บ้านเด็กกำพร้ามีน้องๆ ที่ยังเด็กอยู่เยอะ ไข่หวานทำงานได้แล้วไม่รบกวนเสี่ยดีกว่า”
“เฮ้อ!! กูเหนื่อยใจ ไปดีกว่าไอ้เอก กูไปเก็บค่าแผงดีกว่า คุยกับยัยนี่แล้วกูปวดหัวทุกที”
อะไรของเขา แล้วหนูพูดผิดตรงไหนอยากเลี้ยงเด็กหนูก็เสนอให้ สงสัยจะเพี้ยนอากาศร้อนก็งี้แหละ สงสัยคนแก่กำลังจะใกล้วัยทอง
ไข่หวาน ขวัญจิรา (อายุ20 ปี)
...ความจนมันไม่เข้าใครออกใคร ขยันขายบัวลอยทุกวันยังได้เงินไม่เท่าเป็นเด็กเสี่ยแค่วันเดียว
ไข่หวานจะไม่ทนต่อความจนอีกต่อไป ในเมื่อเสี่ยอยากเลี้ยงเด็ก ไข่หวานก็จะยอมเป็นเด็กให้เสี่ยเลี้ยงเอง เผื่อเสี่ยจะใจดีเห็นเด็กน้อยตาดำๆคนนี้เป็นลูกสาวตัวเล็กๆ
“เสี่ยกินบัวลอยทุกวันไม่เบื่อบ้างเหรอคะ เดี๋ยวก็เป็นเบาหวานหรอก”
“เสือก!”
อะไรของเขาคนอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี ยังมีหน้ามาทำหน้าระรื่นอีก ได้ตายเพราะน้ำตาลในเลือดสูงอย่าหาว่าไข่หวานไม่เตือนนะเสี่ย
“ก็ไข่หวานมันน่ากิน”
________________________________
สามารถติดตาม พูดคุย อัปเดตนิยายกันได้ที่ FB ราตรี สีลูกกวาดจ้า
________________________________
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน บุคคล สถานที่และเรื่องราวที่เกิดขึ้นล้วนเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาทั้งสิ้น ผู้เขียนไม่ได้มีจุดประสงค์จะลบหลู่หรือดูหมิ่นผู้ใด หากผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
ลิขสิทธิ์เป็นของผู้สร้างสรรค์แต่เพียงผู้เดียว การเผยแพร่ ทำซ้ำ ดัดแปลงโดยไม่ได้รับอนุญาต มีความผิดตามกฎหมาย
Guest
