ศึกเเค้น ลิขิตรัก

ศึกเเค้น ลิขิตรัก  

สำหรับมารนอกรีตอย่างพวกเรา แม้เลือกชาติกำเนิดมิได้ แต่เลือกที่จะกระทำการไปในทางที่ถูกที่ควรได้ น่าเสียดาย พวกที่เรียกขานตัวเองว่าเป็นปัญญาชนกลับดูแคลนรูปแบบในการดำเนินชีวิตที่แตกต่างจากพวกมัน ใส่ความผู้อื่น เพื่ออำนาจผลประโยชน์ส่วนตนให้ลักธิตนเองเป็นผู้ยิ่งใหญ่แล้วเหยียบย่ำรูปแบบการดำรงชีวิตของผู้คนให้จมดิน 

นางหาใช่แค้นเรื่องราวทางโลกหรือกล่าวโทษความคราเคราะห์ที่ไม่สามารถเลือกชาติกำเนิดด้วยตัวเองได้ แต่การถูกตัดสินจากภายนอกใช่เป็นเรื่องรู้สึกน่าหัวร่อหรือไม่ เป็นเรื่องอัปยศหรือไม่ นางไม่แน่ใจ 

แต่หลังจากนี้นางขอตัดสินชะตาชีวิตด้วยตนเองขอนำพาสำนักมารที่เหล่าบรรพชนสร้างขึ้นมาอย่างยากลำบากด้วยตัวเอง จะไม่มีเรื่องราวใดหรือผู้ใดมาโยกโคลนความคิดเหล่านี้ออกไปจากจิตวิญญาณของนาง 

เสียงใบไม้จากต้นหลิวและใบไผ่เรียวยาว ริมสะพานจูเชี่ย ค่อยๆ ถูกสายลมพัดพลิ้วผ่านข้างกายคนทั้งสองอย่างช้าๆ ดั่งห้วงของกาลเวลาได้หยุดเดินไปแล้ว หรือหัวใจข้างในของเขาหยุดเต้น ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดใส ผิวแก้มที่ขาวเนียนราวหิมะ แม้ปราศจากสีชาดที่สตรีทั่วไปใช้แต่งแต้ม แต่ทว่ากลับให้ความรู้สึกเหมือนว่า สตรีนางนั้นกลับไปสู่ความงดงามอันลึกล้ำของธรรมชาติที่ถูกซ่อนไว้ห่างไกลจากผู้คน ปลายจมูกที่เชิดรั้นเปรียบเสมือนเป็นสตรีที่เย่อหยิ่งไม่ยอมสยบต่อบุรุษตลอดกาล ทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาของเขา  

น่าเสียดายนักที่ไม่อาจเห็นดวงตาอันสุกใสนั้นได้ กว่าจะรู้ตัวอีกที สตรีนางนั้นก็เดินลงสะพานไปเสียแล้ว ปล่อยให้ตัวเองหยุดยืนอยู่กลางสะพาน ด้วยจิตใจที่เหมือนถูกกระชากวิญญาณออกไป เขาไม่หันหลัง ไม่มีความจำเป็นต้องกระทำเช่นนั้น เพราะเขาจดจำภาพเบื้องหน้าได้ดีราวกับมันถูกฉายซ้ำอยู่ในโสตประสาทของเขา