เศษรักเมียจำนน

เพราะเพื่อนตัวดีอยากสลัดเขาทิ้ง จึงหลอกล่อให้ค้างคืนบ้านแฟนของตน แล้วกุเรื่องว่าเราสองคนมีอะไรกันแล้วทำให้เราต้องแต่งงานกัน

เจ็บเรื่องเพื่อนหลอกก็หนักหนา แต่เจ็บกว่าคือครอบครัวไม่เชื่อว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น สุดท้ายผู้ใหญ่ก็ลงความเห็นว่าเราควรแต่งงานกัน แม้ว่าเขาจะไม่ยินยอม แต่เธอยังเด็กเพิ่งจะเรียนจบม.ปลาย จำต้องทำตามคำสั่งผู้ใหญ่

การแต่งงานโดยไม่ได้ตั้งใจของพิมพ์พลอยผ่านมาสามปี เป็นสามปีแห่งความชอกช้ำกินน้ำตาต่างข้าว เขาตกลงไม่นอนร่วมเตียงหรือเกี่ยวข้อง แต่หลังแต่งงานคืนเดียวเขาก็เมาและปลุกปล้ำ พร้อมกับคำพูดตอกย้ำซ้ำ ๆ ราวกับเอามีดมาทิ่มแทงกลางใจสาวน้อยอย่างเธอ

“อย่าคิดว่าฉันพิศวาส แค่หากินข้างนอกไม่อิ่มเท่านั้น ฉันไม่เคยรักเธออย่าคิดว่าใช้เล่ห์ได้แต่งแล้วจะมีวันได้ใจฉันไปครอง ไม่มีวัน”

เธอแค่ผู้หญิงที่เขากินแล้วก็ทิ้งขว้างสินะ! 

ทำไมไม่มีใครเชื่อว่าเธอไม่ได้คิดจะจับเขา เธอไม่ได้รักเขาด้วยซ้ำ แค่เธอไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมเพื่อนชั่วอย่างเนตรนภา เมื่อเกิดเรื่องก็ทำตัวเหนือดรามาให้คนสงสาร

สุดท้ายคนที่เป็นจำเลยคือเธอสินะ!__!

สิ่งเดียวที่หยึดเหนี่ยวเขาและเธอไว้คือลูกสาว พิพิณต้องการพ่อ แม้ว่าพ่อจะไม่ต้องการแม่อย่างเธอก็ตาม

         สปอยเนื้อหา 

หญิงสาวรู้สึกไม่สบายครั้นเนื้อครั้นตัว เธอจึงอาบน้ำ แต่เมื่ออาบน้ำเสร็จกลับรู้สึกว่าเหมือนเป็นไข้ จึงนอนซมอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกเพื่อรอรับลูกสาว แต่เมื่อเขากลับจากทำงาน ก็โวยวายว่าเธอขี้เกียจสันหลังยาว 

“นอนอะไรนักหนา ผัวกลับมาไม่รู้จักดูแล” 

ร่างเล็กกะพริบตาตื่นขึ้น แต่ความหนักอึ้งบนศีรษะทำให้เธอล้มตัวลงอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งมึนทั้งปวดหนึบรวมทั้งราวไปทั้งตัว

“พลอยไม่สบายค่ะพี่ภัทร” เสียงแหบโหยในลำคอเปล่งออกมาแทบไม่เป็นเสียง แต่ไม่อาจเรียกความสงสารจากคนเป็นสามีที่อยู่กินกันมาสามปีได้เลย 

“หึ...นอนขนาดนี้ตัวเป็นขนแล้วมั้ง แล้วแสร้งทำงานหนักต่อหน้าคนอื่นให้ฉันเป็นคนเลว

“เธอมันผู้หญิงร้ายกาจ!”

         เธอหลับตารับคำด่าทอจากสามี ทั้งที่ไม่เป็นความจริงเลยก็ตาม เธอแทบไม่ได้หยุดทำงานบ้านตั้งแต่ตื่นนอนจนหลับ ทั้งยังเลี้ยงลูกด้วยซ้ำ เธอไม่มีรถเพราะเขาไม่ให้ใช้ เงินทองก็แค่ซื้อของใช้เท่านั้น เขาไม่เคยให้เธอได้ใช้อะไรอื่นเลย เรียกได้ว่าหากอยากซื้ออะไรเองต้องหาเงินเอง แต่ทำอย่างไรได้ วุฒิม.ปลายอย่างเธอหางานอะไรทำได้นอกจากไปใช้แรงงาน

 “แล้วนี่ลูกไปไหน” เขากวาดสายตาหาลูกสาวตัวน้อย สิ่งเดียวที่ทำให้เขาดีใจที่กลับบ้านมา มีเพียงพิพิณ สาวน้อยวัยสามขวบเท่านั้น 

“คุณตามารับไปเล่นที่บ้านค่ะ คงใกล้จะกลับแล้ว”

“หึ...แค่อยู่บ้านเลี้ยงลูกยังทำไม่ได้ เธอควรทบทวนว่าควรเป็นแม่ที่ดีของพิพิณได้หรือเปล่า ถ้ามีครั้งต่อไปอีกฉันจะเอาลูกไปอยู่กับคุณแม่และเธอก็ไม่ต้องเจอหน้าลูกอีก” เสียงคำรามลั่นด้วยความโกรธที่เธอปล่อยให้ลูกไปกับผู้ชายไม่มีเหตุผลที่บังคับเขาให้รับผิดชอบเธอ ทั้งที่ไม่มีอะไรเกินเลย

“ไม่นะคะ...อย่าเอาลูกไปจากพลอย...” เธอลุกขึ้นแล้วก็ล้มลงกับพื้น คลานไปกอดขาเขาไว้ แต่ผู้ชายใจร้ายคนนั้นเพียงแค่เหลือบมองอย่างสมเพช และสะบัดขาให้หลุดจากการเกาะกุมจากมืออุ่นร้อนของเธอ

“น่ารำคาญ!”

เขาออกจากบ้านไป โดยไม่สนใจร่างของภรรยาที่นอนล้มลุกขลุกคลานอยู่บนพื้น หญิงสาวนอนมองร่างสามีที่เดินจากไปด้วยความรวดร้าว พร้อมกับสติที่พร่าเลือนเต็มที