คำโปรย
“นี่ผมผิดใช่มั้ยที่ไม่ไปกินข้าวที่บ้านคุณ ทำให้คุณอดกินต้มยำฝีมือแม่คุณ”
“ใช่”
“ก็คุณรังเกียจผม”
“ฉันพูดตอนไหนกันว่ารังเกียจคุณ”
“ถ้าคุณไม่ได้รังเกียจผม งั้นคุณก็ชอบผมนะสิ”
คีรีตวัดสายตามองใบหล่อเหลาก็เห็นดวงตาที่เต็มไปความหวังและจริงจัง
“ใครชอบคุณอย่ามามั่วนะ”
“โห่ หมดกัน นี่คุณมองไม่ออกเลยเหรอว่าผมชอบคุณและพยายามจีบคุณอยู่”
เมื่อได้ยินคำพูดของหนุ่มหล่อ ใบหน้าหวานก็แดงก่ำด้วยความเขินอาย
แต่จู่ๆ ภาพในวันที่เขาถูกคนรักเก่าเขี่ยทิ้งเมื่อหมดประโยชน์ก็ลอยขึ้นมา ดวงตาที่หวานฉ่ำเริ่มคลอหน่วยไปด้วยน้ำตา ความเจ็บปวดตีตื้นมาที่อก
“นี่ คุณคีรีคุณเป็นอะไร”
ยิ่งได้ยินเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความห่วงใย น้ำตาก็ร่วงเผาะๆ อย่างกลั้นไม่อยู่ พิภูทนเห็นร่างเล็กร้องไห้ต่อหน้าไม่ได้ก็รีบดึงตัวคีรีมากอดปลอบลูบแผ่นหลังให้อย่างอ่อนโยน
“ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณได้ทั้งนั้น”
.......................................................................
“มีอะไรไม่สบายใจเล่าให้ผมฟังได้นะ”
ดวงตาสวยช้อนตามองก็เห็นแววตาของพิภูปรากฏความจริงใจขึ้นมา
“ผมจำเป็นต้องเล่าด้วยเหรอ”
“...”
“ไม่ใช่ว่าคุณรู้อยู่แล้วเหรอว่าผมเจออะไรมาจากปากแม่ผมแล้ว”
“ผมอยากได้ยินจากปากของคุณมากกว่า”
“ฉันก็แค่คนโง่คนหนึ่งที่รักคนคนหนึ่งมากเกินไป พร้อมมอบทุกอย่างที่มีให้เขาไปจนหมด สุดท้ายพอฉันหมดประโยชน์เขาก็เฉดหัวฉันทิ้ง เพราะเขากำลังจะได้แต่งงานกับผู้หญิงที่สามารถส่งเสริมธุรกิจเขาได้จริงๆ”
“...”
“สุดท้ายแล้วผมก็เป็นคนที่ไร้ค่าคนหนึ่งที่ไม่มีคนต้องการ”
“ถึงเขาไม่ต้องการ แต่ผมต้องการคุณนะ คุณคีรี”
คีรีนิ่งอึ้งก่อนจะเงยหน้าจ้องตากับอีกคนที่บอกว่าต้องการเขา
“ผมรู้ว่าคุณกำลังกลัว กำลังสับสน ผมรอได้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ผมก็รอคุณได้”
“แต่ผมไม่มีอะไรเลยนะ ไม่มีอะไรที่ส่งเสริมคุณได้เลย”
“ไม่มีก็ไม่เห็นเป็นไรเลย สิ่งที่ผมต้องการคือหัวใจและความรักของคุณต่างหากละ สิ่งอื่นไม่เห็นจำเป็นเลย”
“คุณพิภู”
.....................................................................
“คุณพิภู คือผม ผมเออ ได้ยินมาว่าคุณจะย้าย...”
“เป็นความจริงครับ”
คีรีชาวาบไปทั้งตัว
“ส่วนเรื่องของคุณ ผมไม่คิดจะปล่อยไปง่ายเหมือนกัน ผมชอบคุณจริงๆ ไม่เคยคิดจะคบกับคุณเพื่อแก้เหงาหรืออะไรทั้งนั้น ยิ่งผมกับคุณใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ผมก็ยิ่งหลงรักคุณ รักในความเป็นตัวตนของคุณ ผมมีความสุขที่มีคุณอยู่ข้างๆ ผม”
“...”
“ถ้าคุณไม่เชื่อใจผม ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ว่าผมรักคุณจริงรึเปล่า ใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความจริงใจของผมก็ได้”
คีรีได้ยินเช่นนั้น หัวใจของเขากะตูกวูบขึ้นมาเฉยๆ น้ำตารื้นขอบตา เขาจึงเบือนหน้าหนี
ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าพิภูเป็นคนดี เวลาเขาอยู่พิภูเขาก็มีความสุขและสบายใจต่างกับตอนที่เขาคบอยู่กับปารย์อดีตคนรักเสียอีก
แต่เขาก็กลัว กลัวว่ามันจะซ้ำรอยเดิมอีก
คือเมื่อพิภูหมดรักเขาแล้ว พิภูอาจะไล่ส่งเขาอีก
“คีรี”
“ขอเวลาผมอีกหน่อยได้มั้ย ตอนนี้ผมยังไม่มั่นใจในตัวคุณเลย”
“ได้สิ ผมจะรอ แต่ในระหว่างรอคำตอบจากเธอ ขอฉันตอดเล็กตอดน้อยเธอได้มั้ย”
Guest
