คำโปรย
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากแรงบันดาลใจจากชีวิตครอบครัวของแฟนคลับนิยายคนหนึ่งของพรมัน
เธออยากให้ชีวิตของคนคนหนึ่งในครอบครัวกลายมาเป็นเป็นนิยายให้ทุกคนได้อ่าน
“ก็แกมันเป็นผู้ชายน่าเบื่อ เอาไม่มันเหมือนผู้หญิงอย่างฉันนี่ แล้วก็อีกอย่างอะนะ คือกูเป็นผู้หญิง ผู้หญิงโดนเอาบ่อยๆ ก็ท้องได้ แต่สำหรับมึงถูกพี่บอนซ์เอามาตั้งหลายปี ไม่เห็นท้องสักที พี่บอนซ์เขาอยากมีลูกยะ เขาเลยมาเอากับกูไงละ”
ระรินตะโกนใส่หน้าลีก่อนจะเดินบิดไปกอดแขนบอนซ์แล้วจีบปากจีบปากฟ้อง
“พี่บอนซ์ ระรินเจ็บ มันตบริน รินเจ็บมากเลยค่ะ”
“เดี๋ยวฉันจัดการให้”
“โดนตบแค่นี้ร้องสำออยว่าเจ็บ แล้วทีแกเอากับผัวของกูทำไมไม่ร้องว่าเจ็บบ้างหะ อีน้องร่านหน้าด้าน”
“ไอ้ลี”
“ทีแกโดนมันยังน้อยไปด้วยซ้ำอีหน้าด้าน หาผัวด้วยตัวเองไม่ได้รึไง ถึงได้มาแย่งผัวกูอีระริน”
“เอาสิครับจะจัดการอะไรผม ก็จัดการมาเลย ในเมื่อพี่บอนซ์ชั่วช้าไปมีอะไรกับนังน้องสาวร่านของผมแล้ว ผมก็ไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไรแล้วนี่”
“...”
“จะกล่าวหาว่าผมผิดมันก็ไม่ถูก ถ้าพี่บอนซ์เห็นว่าผมไม่ดีแล้ว ทำไมไม่บอกเลิกกับผมให้มันจบๆ ไป หลังจากนั้นพี่จะไประเริงกามที่ไหนก็เชิญ แต่นี่มันไม่ใช่”
“...”
“ส่วนเธอ อีริน ถ้าเธอร่านอยากได้คนรักของฉันจนตัวสั่น ทำไมไม่มาขอฉันดีๆ ละ ยังไงฉันก็ยกให้อยู่แล้ว ถ้าเธออยากได้ไม่ใช่ทำตัวไร้ค่าไม่มีราคาทำตัวเป็นกะหรี่แหกขาให้พี่บอนซ์เอาลับหลังฉันแบบนี้”
“...”
“หน้าไม่มียางจริงๆ”
“กรี๊ด พี่บอนซ์จัดการมัน จัดการมัน”
“พี่อยากทำอะไรให้ถูกต้อง ฉันขอเลือกระริน ขอเลิกกับเธอลี”
คนฟังเหมือนใจจะขาดแต่ก็ไม่ยอมแสดงความอ่อนแอออกมา พยายามกลั้นน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลออกมา
“งั้นเหรอครับ ทำแบบนี้มันก็ดี ที่ผ่านมาพี่บอนซ์เคยรักผมบ้างมั้ย”
“ฉัน...”
“พี่บอนซ์ไม่เคยรักแกหรอก ไอ้โง่ เขารักฉันคนเดียว เพราะฉันเป็นเมียเขาไงละ”
ระรินเชิดหน้าเยาะหยัน
“คนอย่างเธอที่แย่งสามีชาวบ้านอย่างหน้าไม่อาย มีสิทธิ์ใช้คำว่าเมียได้ด้วยเหรอ”
“กรี๊ดดดดด”
“พอสักทีเราจบกันแล้ว ต่างคนต่างอยู่เถอะ”
...........................................................................
“ฉันถามว่าใครส่งมึงมา”
นอร์ท ผู้เป็นมาเฟียถามด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความโกรธ
“ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณถาม”
“ฉันถามว่าใครส่งมึงมาหากู”
“ใครส่งผมมาหาคุณ อ๋อ ไม่มี ไม่มี คุณต่างหากที่จับผมมาที่นี่ จับผมมาทำไม”
“นี่เธออยากตายนักหรือไง”
ตายเหรอ ตายไปง่ายๆ ก็ดี จะได้ไม่ต้องทุกข์ใจอย่างเช่นที่เขากำลังเผชิญอยู่
“ตายงั้นเหรอ ก็ดี ผมอยากตาย”
นอร์ทคิดว่าลีกำลังท้าทายตนเองจึงดึงปืนออกจากเอวแล้วเอามาจ่อหัวของลี เขาจ้องมองอาการของลีปรากฏว่าลีนั่งสงบนิ่งมาก ไม่แสดงอาการกลัวให้เห็นแม้แต่น้อย
“ทำไมไม่ยิงละครับ ยิงเลย ผมอยากตายจริงๆ นะ อยากตาย”
มาเฟียหนุ่มโมโหจึงฟาดปืนไปที่ใบหน้าของลีอย่างแรงจนเสียงดังลั่นห้อง ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบของด้ามปืน
แหมะ ๆ
เลือดสดๆ หยดลงที่พื้นหลังจากถูกตบด้วยปืน ลียกมือไปแตะที่หน้าก็เห็นเลือดจึงยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ
“แค่เลือดออกเอง ทำไมไม่ลั่นไกยิงผมเลยละ ให้ผมตายด้วยน้ำมือคุณก็ดีเหมือนกัน โลกใบนี้ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง”
“นี่นายเป็นบ้าอะไร ทำไมถึงอยากตายนักฮะ คิดว่าตายไปแล้วทุกอย่างมันจะดีรึไง”
“ก็ดีกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่เหรอ”
“นี่เธอ เธอไปเจออะไรมากันแน่”
...................................................................
“ผมว่าคุณนอร์ทไปแต่งตัวให้ดีก่อนดีกว่าครับ”
นอร์ทกลอกตาไปมา
“ฉันแต่งตัวแบบนี้คุยกับเธอมันไม่ดีตรงไหน”
นอร์ทเลิกคิ้วถาม ลีมีสีหน้าหงุดหงิด เมื่อเห็นสายตากวนประสาทมองมาที่เขา
“มันทุเรศครับ”
“ก็ฉันพึ่งเสร็จกิจกับคู่นอนแล้วลูกน้องก็มารายงานว่าเธอต้องการพบฉัน ฉันก็เลยต้องอยู่ในสภาพนี้เพื่อคุยกับเธอ”
“คุณนี่มันน่าขยะแขยงจริงๆ”
นอร์ทระเบิดหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อเขาก่อกวนใจลีได้สำเร็จ
“ฉันชอบเธอจริงๆ นะ”
“ผมเกลียดคุณครับ เกลียดผู้ชายมักมากอย่างคุณที่สุด”
“ระวังละเกลียดอย่างไหนจะได้อย่างนั้น”
“ถ้าผมจะต้องได้ขึ้นเตียงกับคุณ ผมเลือกตายไปซะดีกว่า”
“อะไรกัน ใครๆ ก็อยากขึ้นเตียงกับฉันทั้งนั้น เธอไม่สนใจบ้างเหรอ ฉันลีลาดีนะลี”
“ไม่ครับ”
“เธอคงเคยรักใครมากสินะ ถึงได้ฝังใจเกลียดผู้ชายแบบนี้ รวมถึงฉันด้วย เขาคงทรยศเธอสินะ”
“มันไม่ใช่เรื่องของคุณ”
Guest
