พิศวาสรัก ทาสแค้น
"อยากรู้จักฉันไหม!?"
"ไม่! ทำไมฉันต้องรู้จักคนโรคจิตอย่างคุณ!" ปากปฏิเสธ แต่เพียงดาวกลับแอบชำเลืองตามองลึกเข้าไปในดวงตาคมคู่นั้น เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้าหล่อแบบชัดๆ และใกล้ชิดขนาดนี้ ความรู้สึกคุ้นเคยจึงแวบเข้ามาในเวลาสั้นๆ แต่เธอก็ต้องสลัดความรู้สึกไร้สาระพวกนั้นทิ้งไป
"แต่ฉันอยากให้เธอรู้จัก รู้จักความเจ็บปวดทรมานที่สิ้นหวัง และต้องอยู่เหมือนตายทั้งเป็น!"
ปึก!
"อ๊ะ! คุณจะทำอะไร!?" เพียงดาวเบิกตาโพลงย้อนถามด้วยความตื่นตระหนกเมื่อถูกกดตัวให้นอนลงบนเตียงอย่างแรง จากนั้นเสื้อผ้าเธอก็ฉีกขาดด้วยแรงมหาศาลจากมือหนาที่ดึงทึ้งจนมันเสียดสีกับผิวขาวเป็นรอยแดง
"กรี๊ดดดด!!!! อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!!" น้ำตามากมายพรั่งพรูเต็มดวงตาคู่สวยที่เริ่มอ่อนล้า ก่อนจะไหลอาบหางตาลงไปจนเปียกผ้าปูที่นอน เมื่อรู้ว่าลูเซียโน่กำลังคิดจะทำอะไร
"รอรับอะไรดีๆ กระแทกเข้าไปได้เลย!"
................................................................
"รออยู่นี่นะ ฉันไปจ่ายเงินก่อน"
"โอเค๊" หนุ่มน้อยชูมือทำรูปโอเคให้คนเป็นลุงที่กำชับเสียงห้วน แต่มืออีกข้างกำลังตักไอติมรสวานิลลาก้นแก้วกินอย่างเอร็ดอร่อย
ต้นน้ำเดินออกมาจ่ายเงินโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ใครจะรู้ว่าพอหันหลังให้ไม่ถึงนาทีเด็กน้อยตัวแสบก็วิ่งออกไปนอกร้านซะแล้ว
"แดดดี๊! แดดดี๊ออกมาจากรูปภาพแล้วเหรอค่าบ"
ร่างสูงของชายหนุ่มสวมสูทสีน้ำเงินก้มมองมือตัวเองที่ถูกเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาจับ ใบหน้าหล่อไร้ที่ติไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเขาก็ยังดูดีไม่เคยเปลี่ยน คงจะมีแค่หนวดเคราบางๆ เท่านั้นที่ทำให้เขาดูดุกว่าเดิมเล็กน้อย
"นายครับ"
"ไม่ต้อง" เสียงเข้มเอ่ยห้ามลูกน้องที่ทำท่าจะเข้ามาดึงเด็กชายตัวน้อยออก ก่อนที่ร่างสูงนั้นจะย่อตัวลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับไล่เลี่ยกันกับเด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้ม
"หนุ่มน้อย พ่อกับแม่ไปไหนทำไมถึงวิ่งมาเรียกคนอื่นว่าแดดดี๊แบบนี้ ถ้าเจอคนไม่ดีจะแย่เอานะ"
"มามี๊มีธุระไม่ได้มาด้วยค่าบ แดดดี๊ไปทำงานกลับมาแล้วเหรอค่าบ" ด้วยความที่ถูกลุงต้นน้ำหลอกว่าแดดดี๊ไปทำงานอยู่ในสมุดเล่มนั้นและยังไม่รู้ว่าจะออกมาเมื่อไหร่ จึงเชื่อจริงๆ ว่าคนตรงหน้าพึ่งจะออกมาจากสมุดภาพวาดของแม่
"แม่เราชื่ออะไรเหรอ แล้วรู้จักอาได้ยังไง อยู่ๆ ก็วิ่งมาหากันแบบนี้"
"มามี๊ของต้นกล้าชื่อเพียงดาวค่าบ ก็แดดดี๊เป็นแดดดี๊ของต้นกล้าทำไมต้นกล้าจะไม่รู้จักล่ะครับ"
"ชะ..ชื่ออะไรนะ?"
"ไอ้ตัวแสบ...ไวยิ่งกว่าลิงอีกนะ มานี่เลย!"
"เอ่อ ผมขอโท!...."
"เด็กคนนี้...เป็นลูกมึงเหรอไอ้ต้นน้ำ?"
"เอ่อ...." ต้นน้ำอึกอัก สำหรับตัวเขาเองนั้นอยากจะแหกปากบอกคนตรงหน้าให้ลั่นว่า เออนี่อ่ะลูกมึง...หัดมาดูมาแลซะบ้าง ปล่อยให้แม่เลี้ยงมานานมันเหนื่อยนะโว่ย! แต่ก็จำต้องเก็บคำพวกนี้ไว้เพราะกลัวเพียงดาวจะโกรธแล้วพาหลานรักหนีไป
"มึงกับเพียงดาว...."
"เออ! นี่ลูกกูเอง"
"เป็นผู้ใหญ่ทำไมต้องโกหก...อุงอ้นอ๊ำอื้อๆๆๆ"
"กูต้องไปแล้วว่ะ ไว้เจอกัน" ต้นน้ำรีบแยกตัวออกมาโดยที่เขานั้นพึ่งจะรู้ตัวหลังจากออกมาไม่ไกลว่าเผลอพูดเรื่องบ้าบออะไรออกไป ไว้เจอกันงั้นเหรอ? เขาพูดออกไปแบบนั้นได้ยังไงกันเนี่ย
รูปภาพที่ใช้ประกอบไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเนื้อหาในนิยาย นำมาใช้เพื่อสร้างความจินตนาการให้ผู้อ่านเท่านั้น ขออนุญาตเจ้าของภาพด้วยนะคะ (ภาพปก)
❌ ห้ามคัดลอกหรือนำนิยายไปดัดแปลงเป็นของตัวเองเด็ดขาด❗หากจับได้หรือพบนิยายดังกล่าวทางเราจะเอาเรื่องและดำเนินการตามกฎหมาย
🙋 ฝากกดไลค์นิยายของเอ็นยูวส์ด้วยนะคะ ช่วยเป็นกำลังใจให้เอ็นยูวส์ได้มีพลังเพื่อสร้างนิยายดีๆให้รี๊ดทุกคนได้อ่านต่อไป ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ🙏❤️
Guest
