กระต่ายน้อยตาโตบนธารน้ำแข็งฉีเหลียง
" My dear Glacier"
ณ.สตูดิโอถ่ายแบบชื่อดัง
เซียวจ้านวิ่งเข้าสตูดิโอก่อนที่จะยืนหายใจอยู่ที่หน้าประตูห้องแต่งตัวของดาราดังอย่าง หวังอี้ป๋อ ผู้ชายที่ได้ฉายามาเจ้าธารน้ำแข็งฉีเหลียงซาน ผู้ที่เอาแต่ใจไม่มีใครสามารถรับมือได้นอกจาก หนุ่มหน้าใส นามว่า เซียวจ้าน
เฮือก~~~
"โอเคเซียวจ้าน นายทำได้"
จากนั้นเซียวจ้านเปิดประตูห้องแต่งตัวนั้นทันที ทุกคนภายในห้องต่างมองมาที่เซียวจ้าน ร่วมถึงหวังอี้ป๋อที่กำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ ก็ที่เขาจะเงยหน้ามองเซียวจ้านผ่านทางกระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าของเขา อี้ป๋อค่อยๆ หมุนเก้าอี้ที่เขากำลังนั่งอยู่ หันมาทางเซียวจ้าน แล้วพูดว่า
"มาแล้วหรอ"
เซียวจ้านมองหน้าอี้ป๋อที่กำลังทำหน้านิ่ง ดวงตาคมเรียวที่แสนจะดูเย็นชาดังธารน้ำแข็งอย่างที่ทุกกล่าวขาน
"เซียวจ้าน พวกพี่ออกไปก่อนแล้วกันนะ"
"ครับ เดี๋ยวผมจัดการเองครับ"
"นั้นกูออกไปรอข้างนอกก่อนนะมึง"
"อืม"
เมื่อทุกคนออกจากห้องแต่งตัวไปแล้ว ทุกคนก็ไปยืนแอบฟังอยู่ที่หน้าประตูห้องแต่งตัวแทน โดยคนที่อยู่ข้างในไม่ทันรู้ตัว
"นี่ครับ รองเท้าที่คุณต้องการ"
เซียวจ้านเปิดกล้องรองเท้าที่เพิ่งไปซื้อมาเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วก่อนมาถึงที่นี่ จากนั้นเขาก็ก้มลงไปเปลี่ยนรองเท้าให้กับอี้ป๋อที่กำลังนั่งมองหน้าเซียวจ้าน เมื่อเซียวจ้านสวมรองเท้าคู่ใหม่ให้กับอี้ป๋อเสร็จ เซียวจ้านก็เงยหน้ามองอี้ป๋อที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ จากนั้นอี้ป๋อที่ได้ก็เอ่ยคำพูดกับเซียวจ้านว่า
"ไม่ได้เรื่อง"
จบคำพูดนั้นอี้ป๋อก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปที่ประตู ช่างแต่งหน้าและช่างทำผมที่ยังคงยืนแอบฟังอยู่ ก็ต้องรีบหลบทันทีเมื่ออี้ป๋อเปิดประตูห้องแต่งตัวออก เขาเดินผ่านทุกคนไปด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูเย็นชาตามที่ทุกคนกล่าวขานว่าเป็นเจ้าชายธารน้ำแข็ง แห่งวงการ
"หล่อเนาะแก"
"อืม...หล่อมากแม่"
"พอเลย"
"ทำไม หรือว่านายอิจฉาฮะ อู๋เซียง"
"ไม่เลยสักนิด หล่อแต่นิสัยแบบนี้ ไม่เอาด้วยหรอก เออ!....แล้วเซียวจ้านละ"
เซียวจ้านที่กำลังยืนถอดหายใจอยู่ภายในห้องแต่งตัว และกำลังคิดว่าทำไมเขาจะต้องมาทนทำงานกับหวังอี้ป๋อด้วย ทั้งๆ ที่เขาสามารถไปดูแลดาราชายคนอื่นในบริษัทได้ แต่เป็นเพราะไม่มีใครทนความเอาแต่ใจของหวังอี้ป๋อได้เหมือนเขานะสิ เฮ้อ~~~~
"เป็นอะไรของมึงจ้าน"
"เปล่า....ไปเถอะ"
"เออ"
เซียวจ้านกับอู๋เซียงเดินไปที่หน้าฉากถ่ายแบบของอี้ป๋อ ที่ตอนนี้ทุกคนกำลังจัดเสื้อผ้าและท่าทางของนายแบบสุดหล่ออย่างแข็งขัน
"ไอ้จ้าน ถามจริงๆ เถอะ มึงทนมันได้ไงว่ะ"
"เฮ้อ~~ กูก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"คนอะไรเอาแต่ใจชะมัด พูดจาเนียนะ หมายังไม่รับประทานเลย"
"อืม จริง"
และในระหว่างที่อี้ป๋อกำลังเดินมาดูที่จอมอนิเตอร์ ก็มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เมื่อป้ายประกอบฉากที่วางอยู่ใกล้ๆ กับเซียวจ้านเกิดล้มลงมาทับเซียวจ้าน แต่ทันใดนั้นเอง อี้ป๋อที่อยู่ไม่ไกลมากนักก็รีบเข้าไปช่วยเซียวจ้านได้ทันเวลา จนทั้งคู่ล้มลงกับพื้นและกลิ้งไปบนพื้น
"โอ๊ย! "
เซียวจ้านที่นอนอยู่บนตัวของอี้ป๋อและแถมยังอยู่ในอ้อมกอดของอี้ป๋อก็ค่อยๆ เงยมองหน้าอี้ป๋อ ส่วนอี้ป๋อก็มองหน้าเซียวจ้าน ดวงตากลมของเซียวจ้านสบตากับดวงตาเรียวยาวที่แสนจะดูเย็นชาของอี้ป๋อ จากนั้นเซียวจ้านก็หันไปมองเห็นเลือดที่แขนข้างขวาของอี้ป๋อที่กำลังไหลออกมาเปื้อนชายเสื้อที่อี้ป๋อสวมใส่อยู่
"นายเลือดออกนี่!"
"จะลุกได้ยัง"
"ออ....อ๋อ ขอโทษ ไหนดูแผลสิ"
"......"
"เป็นไงบ้างอี้ป๋อ ไปโรงพยาบาลไหม"
"ไม่เป็นไรครับพี่ แผลแค่นิดหน่อยเองครับ"
"ไป...เดี๋ยวผมพาคุณไปทำแผลเอง"
เซียวจ้านเข้าไปประคองอี้ป๋อเดินไปที่ห้องแต่งตัว เซียวจ้านพาอี้ป๋อไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมของเขา ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้อี้ป๋อ
"โอ๊ย! เบาๆ หน่อยสิ นี่นายเคยทำแผลไหมเนีย"
"ขอโทษครับ"
"ซี๊ด...โอ๊ย! "
"ผมเบาแล้วนะ"
อี้ป๋อที่กำลังแอบมองหน้าของเซียวจ้านที่กำลังทำหน้าเป็นกังวลกับการทำแผลให้เขาอยู่นั้น อี้ป๋อค่อยๆ เอาหน้าหล่อๆ ของเขาเข้าไปใกล้ๆ หน้าหวานๆ ของเซียวจ้าน โดยที่เซียวจ้านไม่รู้ตัว จากนั้นอี้ป๋อก็พูดว่า
"หอบจัง"
เมื่อเซียวจ้านได้ยินคำพูดของอี้ป๋อก็ต้องรีบหันหน้ากลับมามองอี้ป๋อทันที ทำให้ปลายจมูกโด่งของทั้งคู่ชนกันอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมโตของเซียวจ้านสบตาเข้ากับดวงตาเรียวยาวที่แสนจะเย็นชาของอี้ป๋อ ทุกอย่างรอบตัวของทั้งคู่เหมือนหยุดนิ่ง ได้ยินเพียงเสียงหัวใจของทั้งคู่ที่เต้นแรงดัง ตึกตัก!....ตึกตัก!.....
#TeyHom
#ป๋อจ้าน
Guest
