“หึงก็บอกว่าหึงสิ”
“เอยจะไปหึงคุณได้ยังไง” เธอมีสิทธิ์รู้สึกแบบนั้นที่ไหนในเมื่อความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาก็เป็นเพียงแค่ความสัมพันธ์แบบต่างตอบแทนเท่านั้น!
“ทำไมเอยจะหึงผมไม่ได้? ผมยังหึงเอยได้เลย”
เขาคงไม่เข้าใจคำว่า ‘หึง’ ที่เขามักจะระรานผู้ชายทุกคนที่เข้ามาใกล้ เธอน่ะมันไม่ได้เรียกว่า ‘หึง’ มันคือการ ‘หวง’ หวงสมบัติที่ตนเองยังไม่เบื่อที่จะเชยชมต่างหาก!
“ก็เอยไม่มีสิทธิ์...”
“เอยอยากมีสิทธิ์ไหมล่ะ?”
“ไม่ค่ะ...เอยว่าที่เราเป็นอย่างตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว...”
“อ๋อ...ชอบแบบนอกสถานที่?”
“บ้า! ทำไมคุณวินชอบพูดอะไรให้เอยทำหน้าไม่ถูกอยู่เรื่อยเลย! เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยนะคะ...” เมื่อก่อนเขาออกจะสุภาพ ใจเย็น น่านับถือ แต่ตอนนี้เอะอะก็จับเธอกินจนแทบจะไม่เหลือซาก แถมยังขยันพูดจาห่ามๆ แบบที่ทำให้เธอต้องหน้าแดงอยู่เรื่อยอีกด้วย!
“ก็เมื่อก่อนเป็นเจ้านายนี่ เดี๋ยวนี้เป็นผัว มันก็ต้องไม่เหมือนกันอยู่แล้ว” ใบหน้าที่แดงก่ำนั้นทำให้ภวินท์อดใจไว้ไม่อยู่จึงต้องแอบขโมยจุมพิตอีกครั้งจนได้
“พอแล้วค่ะ...อื้อ...ปากเอยช้ำหมดแล้วนะคะ”
“ตอบตกลงก่อนว่าจะไปฉลองปีใหม่ด้วยกัน ไม่งั้นจะจับกินอีกครั้ง คราวนี้จะเอาให้ร้องดังไปจนถึงหน้าห้างเลยนะ!”
“ไม่เอาค่ะ เอยนัดกับพี่มลแล้วว่าจะไปสวดมนต์ข้ามปีด้วยกัน...”
“จะไปสวดกับคนอื่นทำไม? มีผัวแล้วก็สวดกับผัวสิ”
อยู่กับเขาจะได้สวดตอนไหนล่ะ!
ลำพังเวลานอนยังไม่ค่อยจะมีเลยนะ!
Guest
