รักเธอหมดใจ
-
รินโดนยิงที่ขาหนึ่งนัด เค้ายังพอเดินไหว ขากระเพกนิดหน่อย เขาเอามือกดกันเลือดออก นัดแรกแค่ถากๆที่หัวไหล่เขา อีกนัดกระสุนฝังในต้นขาแต่ไม่โดนเส้นเลือดใหญ่ รินพอทนไหว
-
รินเค้าไม่มีทางยอมให้เคนอิจิรอดไปได้หรอก เขารู้แก่ใจดี ถ้ามันรอดไปมันจะกลับมาทำร้ายฟูมิกะอีกแน่นอน
-
ไอ้ปีศาจเคนจิโร่พยายามเอาตัวรอด วิ่งหนีไปทางทะเลสาบ ที่มีเรือจอดอยู่ที่ท่าน้ำ คอยพาหนี
-
เคนจิโร่
นี่แกจะตามฉันไปถึงไหน
-
เคนจิโร่
ถ้าแกปล่อยฉันไป อยากได้อะไรฉันจะใก้แก
-
เคนจิโร่ ทั้งวิ้งทั้งคลาน ล้มลุกตลอด
-
รินณภัทร
แกไม่รอดหรอก ไม่ต้องมาหลอก
-
รินณภัทร
แกหนีไปไหนฉันจะตามไป จนกว่าจะได้พาแกลงนรก จำใส่สมองไว้
-
รินวิ่งตามมาใกล้ถึงตีว ทันใดนั้น เคนจิโร่ ที่รู้ดีว่าเค้าหนีไม่รอด ก็ดักรอที่มืดข้างต้นไม้ใหญ่ เอาไม้ยาวหวดลงที่ปืน ตีที่ปืนรินจนปืนตก กระเด็นดระดอนหายไปในพงหญ้ามืดทึบ
-
เคนจิโร่ เล็งไม้ฟาดหน้าริน รินก้มหลบถีบที่ลิ้นปี่เต็มๆ มันจุกแต่ก็ฝืนลุกขึ้น
-
เคนจิโร่
ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าตามมา เตือนแล้วไม่ฟังเองนี่หว่า
-
เคนจิโร่
แกตามมาหาที่ตายชัดๆ
-
ใบหน้าที่พร้อมเอาชีวิตริน ดูไม่มีความเป็นไปแล้ว
-
รินณภัทร
ขอบคุณที่รอนะ ถ้าแกวิ่งหนีฉันต้องวิ่งตามอีกนานเลย
-
รินณภัทร
มือเปล่าแกสู้ฉันไม่ได้หรอก
-
เคนจิโร่
แต่ฉันมีมีดไง
-
เคนจิโร่ดึงมีดพับออกมาขนาดไม่ใหญ่มาก แต่น่าจะมีความคม แถมปลายมีดก็แหลม
-
เคนจิโร่ ถือมีดพยายามแทงเข้าใส่ริน แต่รินเอียงตัวเล็กน้อย พร้อมกับตีศอกเข้าที่หน้าเต็มๆ
-
จนเลือดกำเดาไหลออกมา เคนจิโร่เอามืออุดไว้
-
เคนจิโร่
เลือดฉัน
-
รินณภัทร
นี่มันแค่เริ่มต้น
-
รินณภัทร
แกมันผิดเอง
-
รินณภัทร
ที่บังอาจ ทำร้ายฟูมิกะวันนั้น
-
เคนจิโร่
ก็ครอบครัวมันสมควรตาย
-
เคนจิโร่
พ่อมัน แม่มัน
-
เคนจิโร่
หรือนางลูกสาว ก็สมควรตายทั้งนั้น
-
รินณภัทร
แกมันเป็นหมาบ้า กัดไม่เลือก
-
เคนจิโร่
ก็มันเป็นมารขัดขวางความเจริญฉันเอง
-
เคนจิโร่
ถ้าไม่มีพวกมัน ป่านนี้ฉันได้ครองนาโกย่าไปนานแล้ว
-
รินณภัทร
แกพูดมากไปแล้ว
-
รินเดินเข้าหา พร้อมกำหมัด เคนจิโร่ กวัดแกว่งมีดไปมา แต่รินก็หลบได้ไม่ยากนัก
-
ทันใดนั้น ขนะที่เคนจิโร่ ทำท่าจะฟัน แต่ก็กลับเอาหมัดต่อยเข้าที่หน้าริน เล่นเอารินเสียจังหวะ
-
้เขาจะต่อยอีกหมัดแต่รินก็เอาแขนกันไว้ได้ เคนจิโร่ เอามีดฟันซ้ำโดนที่แขน แผลไม่ลึก แต่เป็นทางยาว
-
เคนจิโร่
แกได้เลือดแล้วสินะ
-
เคนจิโร่
นี่แค่แผลแรก เดี๋ยวแผลต่อไปจะใหญ่กว่านี้
-
ฟูมิกะ มายูมิและเคนอิจิ วิ่งตามมาจากตัวบ้าน ระยะทางห่างพอสมควร
-
มายูมิ
นายแน่ใจนะว่ามันหนีมาทางนี้
-
เคนอีจิ
แน่ใจสิ ทะเลสาปต้องทางนี้แหละ
-
เคนอีจิ
รีบ ๆ ไปกันเถอะ
-
ฟูมิกะ
ใช่คะ ฉันห่วงรินมากๆ
-
มายูมิ
ยังไงต้องทันสิ ฟูมิกะทำใจดี ๆ ไว้
-
ทั้งสามวิ่งตามไปช่วยริน
-
รินยังลุกขึ้นแล้วเดินเข้าใส่เคนจิโร่ เค้าไม่เคยกลัวมัน ตอนนี้เขาระวังมากขึ้น เขาใช้มวยไทย ตั้งกาดรักษาระยะ
-
รินถีบและเตะจนเคนจิโร่ล้มลงไปนอน มีดที่อยู่ในมือหลุดไป เขาเดินไปเหยียบเท้าเคนจิโร่ ที่เดินกระเพก เสียงมันร้องลั่น
-
แล้วนั่งลง มองไปที่ใบหน้าที่เขาเกลียด เขาเหยียบขามันเพื่อสั่งสอน และทรมานให้สาแก่ใจ
-
รินณภัทร
มันจบแล้ว
-
รินณภัทร
ชีวิตคนเลวอย่างแกมาได้แค่นี้
-
เคนจิโร่
ปล่อยฉันไปเถอะฉันขอโทษ
-
เคนจิโร่
ฉันผิดไปแล้วเรื่องทั้งหมด มิยาบิสั่งฉัน เธอเป็นคนบงการ
-
เคนจิโร่
จับฉันส่งตำรวจเลย ยอมแล้ว
-
รินณภัทร
ส่งให้ตำรวจหรอ
-
รินณภัทร
ส่งแกเข้าคุกไปไม่นาน คนเลวอย่างแกก็จะออกมาอีก ทำความชั่วอีก
-
เคนจิโร่
ฉันสัญญา จะไม่ยุงกับพวกแกอีก
-
เคนจิโร่
ฉันจะเลิกเป็นแก๊งยากูซ่า ฉันจะเป็นคนดี รับลอง
-
รินณภัทร
ฉันไม่เชื่อคนอย่างแกหรอก ไปสำนึกในนรกซะ
-
เคนจิโร่แอบเอามือกำดิน แล้วรอริน เผลอจึงปาใส่ตารินเข้าเต็มๆ
-
รินถึงกับผวาถอยหลังออกมา ตอนนี้เขามองไม่เห็นอะไรเลย ้เขาต้องหลับตา เพราะแสบไปหมด
-
แต่เขายังได้ยินเสียงฝีเท้า และเสียงต่างๆ ที่เคนจิโร่ทำ
-
เคนจิโร่
ฮ่าาาาา แกพลาดแล้ว
-
เคนจิโร่คลานไปหยิบมีด
-
พยายามพยุงตัวขึ้น หมายจะเข้าไปแทงใส่ที่ริน
-
รินได้ยินเสียงเลยพยายามถอยออก รักษาระยะห่าง รอเวลาให้สายตา กลับมามองเห็น
-
เขาพยายามหรี่ตาดู แต่ก็มองไม่เห็น เคนจิโร่พยายามฟันไปที่ริน แต่เขาหลบได้เพราะขาแทบจะเดินไม่ได้แล้ว
-
พิชิต
ริน
-
พิชิต
วันใดที่ลูกพบคนที่ลูกรัก
-
พิชิต
ลูกต้องปกป้องเค้าไว้ให้ได้
-
รินณภัทร
ครับพ่อ
-
รินณภัทร
ผมสัญญาจะปกป้องคนที่ผมรัก
-
รินณภัทร
เมื่อก่อนผมคิดว่าจะไม่มีคนที่ผมจะดูแล จะปกป้อง
-
รินณภัทร
วันนี้ผมเจอแล้วครับ เธออยู่กับผมตลอดมา
-
พิชิต
ดีแล้วลูกจงดูแลเธอให้ดี พ่อเชื่อมั่นว่าลูกทำได้
-
นี่มันเป็นความฝันหรอ หรือวิญญาณของพ่อ
-
หรือพ่อมาหาผมจริง ๆ ช่างเถอะผมจะทำตามสัญญา สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ใจผมแกร่งขึ้น
-
เคนจิโร่
แกตาย
-
เคนจิโร่
แกต้องตาย
-
เคนจิโร่พูดไป พลางก็เอามีดไล่ฟัน แต่รินได้ยินเสียง ลากขาตลอด ขาที่แทบจะเดินไม่ไหว แทบจะเดินเข้าใกล้รินไม่ได้ จึงไม่มีทางแทงโดนได้เลย
-
ทันใดนั้น รินก็หยุดที่จะหนี เขาคิดอะไรกัน ทันทีที่หยุดเขากลับเอาท้องรับมีดเอาไว้
-
เคนจิโร่
ฮ่าๆๆๆๆฟ
-
เคนจิโร่
แกตายฉันบอกแล้ว
-
รินณภัทร
ทีแรกไม่รู้ว่าจะแย่งมีดแกยังไง
-
รินณภัทร
ฉันว่าตอนนี้มีดแกอยู่ที่ฉัน
-
เคนจิโร่
แกว่าอะไรนะ
-
เคนจิโร่
แกมันไม่ใช่คน
-
เคนจิโร่
แกบ้าไปแล้ว
-
รินดึงมีดจากท้องตัวเองแล้วแทงกลับไปที่อกของเคนจิโร่ เคนจิโร่ล้มลงด้วยมีดที่ปักกลางหัวใจ
-
เคนจิโร่
แกมันบ้า
-
เคนจิโร่
อ้า...
-
รินณภัทร
ถูกของแกนะเคนจิโร่
-
รินณภัทร
ฉันมันบ้าจริงๆ
-
ทั้งสามคนเดินมาถึง ก็ช้าไปแล้ว การต่อสู้จบลงไปแล้ว
-
รินทรุดตัวลงกับกองเลือดหมดแรง เขาไม่สามารถขยับตัวได้
-
ฟูมิกะ
รินทำใจดีๆ ไว้
-
ฟูมิกะ
รินนายอย่าเป็นอะไรนะ
-
ฟูมิกะ
ฉันไม่ยอมจริงๆ ด้วย
-
รินณภัทร
ฟูมิกะหรอคุณปลอดภัยแล้วนะ
-
รินณภัทร
ไม่มีใครมาทำร้ายคุณแล้ว
-
รินณภัทร
ผมจัดการมันหมดแล้ว
-
ฟูมิกะ
คุณเป็นยังไงบ้าง
-
ฟูมิกะ
บอกฉันสิ
-
เคนอีจิ
เป็นยังไงบ้าง
-
เคนอีจิ
ขอผมดูหน่อย
-
เคนอีจิ
แผลลึกเลย
-
เคนอีจิ
มายูมิ เอาผ้ามาห้ามเลือด
-
รินณภัทร
ขอบใจนะเคนอิจิ
-
ทั้งสามช่วยกันพา รินออกมาด้านนอกป่า
-
เจอรถที่ฮาชิรามะ ส่งคนมาช่วยพอดี ตอนนี้รินหายใจโรยรินแล้ว เค้าเหมือนจะหมดสติ
-
เคนอีจิ
รีบมาเร็ว เอารินไปโรงพยาบาล
-
เคนอีจิ
เร็วสิ บอกว่าเร็วๆ
-
ทุกคนต่างรีบกันเต็มที่แล้วพารินขึ้นรถออกไป
-
มายูมิ
รินต้องปลอดภัยนะฟูมิกะ แต่ตอนนี้เรากลับกันก่อนเถอะ
-
มายูมิ
ยังไงรินต้องปลอดภัย
-
ฟูมิกะ
เค้าจะปลอดภัยจริง ๆ ใช่ไหม
-
มายูมิ
เหมือนที่เคนอิจิบอกไว้ไง
-
มายูมิ
ว่าเราต้องเชื่อใจริน
-
ฟูมิกะ
คะฉันเชื่อใจเค้า เชื่อใจเสมอมา
-
มายูมิเดินมาที่รถแล้วขับรถพาฟูมิกะกลับบ้าน
-
แต่มีหลายอย่างที่ฟูมิกะยังไม่ได้พูดกับริน ความเป็นห่วงมากมาย คำพูดมากมายที่ยังค้างคา
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น