วันตัดสิน
-
ถึงเวลาตัดสินกันแล้ว รินตามมาถึงคฤหาสน์หรู เป็นบ้านไม้ขนาดใหญ่สูงตระหง่าน รั้วทำจากก้อนหินก่อเป็นกำแพงสูง สนามหญ้ากว้าง มีคนถือปืน เดินริมระเบียง และตามประตู พวกมันระวังตัวมากๆ
-
รินดับเครื่องรถริมรั้วระยะห่างพอสมควร มองเข้าไปในบ้าน ไม่เห็นเคนจิโร่ แสดงว่ามันต้องแอบในห้องชั้นสอง
-
เคนอีจิ
นายไปด้านหลังดีกว่า เดียวดึงความสนใจให้ เรื่องเปิดตัวดังนี่งานถนัด
-
เคนอีจิ
เดียวมันต้องหนีแน่ ๆ นิสัยแบบมัน ขึ้นไปเล่นมันเลย
-
รินณภัทร
ระวังตัวด้วยเพื่อน เดียวเก็บมันเอง
-
ห้องประชุมขนาดใหญ่ ทุกคนเอาแต่จ้องหน้ากัน ด้วยความสงสัย
-
ในห้องมีคนเยอะแต่ก็เงียบไปหมด เพราะทุกคนรอฟัง ชื่อของคนนั้น คนที่จะมารับตำแหน่งต่อไป
-
ฮาชิรามะ
ฉันรู้ว่าพวกแก รู้เรื้องที่เกิดขึ้นพอสมควร
-
ฮาชิรามะ
ฉันกำลังจัดการอยู่
-
ฮาชิรามะ
สิ่งที่ฉันจะประกาศวันนี้คือ
-
ฮาชิรามะ
ฉันจะแต่งตั้งผู้ที่จะมาเป็นผู้นำคนใหม่
-
ฮาชิรามะ
คนนั้นคือ
-
ฮาชิรามะ
เคนอิจิ ทากาวาชิ
-
ฮาชิรามะ
ให้ทุกคนจงยอมรับ และปฎิบัติตามตั้งแต่เวลานี้ไป จงเชื่อฟังเคนอิจิ เหมือนเชื่อฟังฉัน
-
ลูกน้อง
ท่านครับ
-
ลูกน้อง
เค้ายังเด็กอยู่
-
ลูกน้อง
เคนอิจิ ไม่มีความสามารถพอนะครับท่าน
-
เด็กวัยรุ่น
ใช่ครับ ได้โปรดตรึกตรองใหม่เถอะครับ
-
ฮาชิรามะ
คำสั่งฉัน พวกแกต้องฟัง
-
ฮาชิรามะ
นับจากนี้ฉันจะเป็นเพียง ผู้ดูแลให้คำปรึกษาเท่านั้น
-
เสียงทกเถียงดังกึกก้อง มีหลายคนไม่เห็นด้วย ความวุ่นวายเกิดขึ้นในห้อง แต่คำสั่งก็ยากที่จะขัดขืน
-
รินเดินมาถึงประตูหลังของบ้านไม้หลังใหญ่
-
เคนอิจิ ก็เปิดฉากยิงใส่ไม่ยั้ง เพื่อดึงความสนใจ ในบ้านมีประมานยี่สิบคน ก็วิ่ง ออกมาพร้อมระดมยิง คราวนี้มันต่างออกไป
-
เคนอิจิ มีทั้งปืนกล ทั้งระเบิดควัน ลูกน้องของ เคนจิโร่ หายไปกว่าครึ่ง
-
ลูกน้องตัวโกง
แกนี่มันหนังเหนียวจริงๆ
-
ลูกน้องตัวโกง
คราวที่แล้วฉันโยนแกลงหน้าผา
-
ลูกน้องตัวโกง
คราวนี้ฉันฉีกแกออกเป็นชิ้น ๆ
-
เคนอีจิ
น่ากลัวจังเลย
-
เคนอีจิ
ออกมาสิว๊ะ
-
ลูกน้องตัวโกง
แกมันรนหาที่
-
ลูกน้องตัวโกง
พวกเอ็งล้อมมันไว้
-
รินค่อยๆย่องขึ้นไปหา เคนจิโร่แบบเงียบ ๆ ด้านบนมีเพียงมิยาบิ กับเคนจิโร่สองคนเท่านั้น
-
รินเปิดประตูเอาปืนจ่อท้ายทอยเคนจิโร่
-
รินณภัทร
วันนี้มันเป็นวันตายของแกแล้ว นึกไม่ถึงว่ามันจะไวขนาดนี้
-
เคนจิโร่
ใจเย็น มีอะไรค่อย ๆ พูดกัน
-
เคนจิโร่
ฉันให้แกได้ทั้งหมด
-
เคนจิโร่
ฉันจะยกนาโกย่าให้แก สนใจไหม
-
รินณภัทร
คำพูดคนอย่างแก มันเชื่อไม่ได้หรอก
-
รินณภัทร
แล้วน่าโกย่า ไม่ใช่ของแกด้วย
-
รินณภัทร
มันของทุกคนต่าง
-
ทันใดนั้ย มิยาบิ ก็เดินออกมา พร้อมกับปืน เล็งมาทีริน
-
มิยาบิ เลขา
แกตายสะเถอะ
-
ปั้ง. ปั้ง...
-
เสียงปืนดังสนั่น
-
รินกลิ้งล้มลงพร้อมกับยิงไปที่มิยาบิ แอบหลังประตูอยู่ข้างนอก
-
มิยาบิ ลิมลงหลังโต๊ะ เคนจิโร่ วิ่งมาแอบข้างร่างของ มิยาบิที่กายใจโรยริน
-
เคนจิโร่
คุณต้องไม่เป็นอะไร
-
เคนจิโร่
ผมจะฆ่ามันเอง เราต้องได้ครองนาโกย่า
-
มิยาบิ เลขา
ฉันอยากอยู่กับคุณนะ
-
มิยาบิ เลขา
ฉันขอโทษ
-
เคนจิโร่
ไม่นะ
-
เคนจิโร่
อย่าพูดแบบนั้น
-
มิยาบิ ก็สิ้นลมหายใจแล้วจากไป เคนจิโร่โมโห วิงไปที่หน้าต่าง เพื่อจะกระโดดลงมาจากชั้นสองของบ้าน
-
เคนจิโร่ตกลงมาด้านล่างขาเจ็บนิดหน่อย แต่ตอนนี้ปืนเขาไม่มีกระสุนแล้ว
-
เคนจิโร่ เดินเข้าป่ามุงหน้าไปยังทะเลสาป
-
ลูกน้องเคนจิโร่ที่ล้อมรถของเคนอิจิไว้ ก็เดินมาดูที่มอเตอร์ไซ แต่ไม่พบใคร ได้ยินแต่เสียงนาฬิกา ใช่แล้ว มันคือระเบิด
-
เคนอีจิ
พวกแกมันโง่ยังไงก็ ยังงั้น ไม่เปลี่ยนจริงๆ
-
ลูกน้องตัวโกง
แกอย่าพึ่งดีใจไป
-
ฟูมิกะมาถึง ก็เห็น ลูกน้องเคนจิโร่นอนเกลื่อน สภาพไม่น่าดู ตอนนี่เธอไม่สนใจใครทั้งนั้นเธอสนแต่ริน
-
ฟูมิกะ
รินละ
-
ฟูมิกะ
รินเป็นไงบ้าง
-
เคนอีจิ
แหมมาถึงก็ถามถึงแฟนเลย
-
เคนอีจิ
มันอยู่ข้างใน กำลังตามไอ้ลูกหมา เคนจิโร่
-
ฟูมิกะ
เค้าเป็นยังไงบ้าง
-
เคนอีจิ
ผมไม่รู้ แต่ผมเชื่อใจมัน
-
เคนอีจิ
มันต้องทำได้
-
ฟูมิกะ
ฉันจะเข้าไปหาริน
-
มายูมิ
ใจเย็น ฟูมิกะ
-
มายูมิ
ลูกน้องมันยิงออกมาใส่เราอยู่เลย
-
มายูมิ
อันตราบนะ
-
มายูมิ
เคนอิจิ เป็นไงบ้าง
-
เคนอีจิ
เป็นห่วงผมสิ
-
มายูมิ
ก็เป็นห่วงสิ
-
มายูมิ
เล่นหายไปเป็นเดือน
-
ฟูมิกะ
ฉันอยากเข้าไปช่วยริน
-
เคนอีจิ
รอเดียว ผมมีแผน นี่ระเบิดควัน
-
เคนอีจิ
คุณเอา ไปแล้วโยนตรงข้างบ้าน
-
เคนอีจิ
ผมจะเก็บมันเอง มันเหลือแค่คนเดียว ตรงกระถางต้นไม้ประตูหน้าบ้าน
-
ฟูมิกะ
ได้คะ เคนอิจิ
-
มายูมิ
ฉันทำเองดีกว่า มันอันตราย
-
เคนอีจิ
มายูมิ ฝากด้วยนะ
-
เคนอิจิ ไปแอบตรงประตูรั้วทางเข้า รอสัญญาณ
-
มายูมิเดินมาถึงก็ปาระเบิดใส่ตามแผน มันยิงไปใส่ควันทันที เธอก้มหลบ
-
เคนอิจิ เดินออกมายิงใส่ ไม่ยั้ง เขาถือปืนทั้งสองมือ สลับข้างยิงใส่
-
ลูกน้องตัวโกง
เข้ามาเลย
-
ลูกน้องตัวโกง
แกเข้ามาเลย
-
เคนอีจิ
นี่ไงเข้ามาแล้ว ไอ้โง่
-
เคนอีจิ
บอกแล้วว่าแกโง่ยังไงก็โง่อย่างนั้น
-
กระสุนที่ออกจากปากกระบอกปืน ของเคนอิจิ เข้าตัวของลูกน้องของเคนจิโร่ ทุกนัด จนร่างของมันพรุน
-
ปั้ง ๆ ปั้ง เสียงปืนดังก็เงียบลง
-
ด้านในริน ทำแผลแบบง่ายๆ ก็วิ่งตามไป รอยลากเท้า เคนจิโร่ที่เดินกระเพกหนี เค้าหนีไม่ทันแน่ รินคิดในใจ
-
รินณภัทร
แกยอมเหอะ แกหนีไม่รอดแล้ว
-
เคนจิโร่
ตามมาสิว๊ะ
-
เคนจิโร่
ไอ้ผีจากนรก แกตามมาเลย
-
รินณภัทร
ฉันฟื้นจากความตายเพื่อเอาชีวิตแก
-
รินเดินตามไปในป่า วันนี้ไม่มีดวงจันทร์ ในป่ามืดจนมองไม่เห็น
-
ฟูมิกะ รีบเดินเข้าไปในบ้าน อย่างไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น ใจเธอต้องการพบรินเท่านั้น
-
เคนอีจิ
อย่าพึ่งรีบครับ อย่าประมาท
-
เคนอีจิ
มายูมิ นี่ปืนเอาติดตัวไว้ ระวังอย่ารีบพวกมันอาจซ่อนอยู่
-
มายูมิ
ฟูมิกะอย่าไปคนเดียว
-
ทั้งสามเดินเข้าบ้านสภาพบ้านเละไม่เหลือชิ้นดี กระถางต้นไม้รอบบ้านแตกเกือบหมด กระจกตามประตูหน้าต่าง ก็แตกจากแรงระเบิด
-
แต่เสียงตอนนี้ไม่น่าจะมีใครรอด มีแต่ความเงียบ
-
ฟูมิกะ
รินหายไปไหน
-
ฟูมิกะ
ไม่มีใครเลย
-
เคนอีจิ
มายูมิ ไปข้างบนกับฟูมิกะ
-
เคนอีจิ
ผมจะดูรอบบ้านก่อน
-
มายูมิ
ปะเราไปดูข้างบน
-
เคนอีจิ
ระวังตัวด้วยที่รัก
-
มายูมิ
ใครที่รักนาย
-
เคนอีจิ
ผมเป็นห่วง ระวังตัวด้วย
-
ขึ้นมาด้านบน ถึงจะมีรอยกระสุนจะไม่มาก แต่กระจกตามตู้ก็แตกหลายบาน โต๊ะมีรอยกระสุนอยู่บ้าง นั่น ศพมิยาบิ นี่
-
ฟูมิกะ
นางงูพิษ เธอนี่เอง ที่เป็นตัวการ สมควรแล้ว
-
มายูมิ
ฉันไม่อยากเชื่อเลย
-
มายูมิ
เธอหลอกพวกเรามานานแค่ไหนนะ
-
ฟูมิกะ
ที่ไม่มีใคร รินไม่อยู่ที่นี่ แล้วก็ไม่มีเคนจิโร่ด้วย
-
มายูมิ
แสดงว่า รินต้องตามเคนจิโร่ไปแน่นอน
-
เคนอีจิ
เจอใครบ้างไหม
-
มายูมิ
ไม่มีค่ะ มีแต่ยัยมิยาบิ นอนตรงนี่คนเดียว
-
มายูมิ
รินต้องตามเคนจิโร่ไปแน่นอนเลย
-
ฟูมิกะ
แต่เค้าไปไหนละ
-
เคนอีจิ
เคนจิโร่ มันมีเรือเล็กในทะเลสาป
-
เคนอีจิ
มันต้องหนีทางนั้นเรารีบตามไป
-
มายูมิ
นายรู้ได้ยังไง
-
เคนอีจิ
ผมสืบมาเป็นเดือน ต้องรู้สิ
-
ฟูมิกะ
พวกเราตามไปช่วยเถอะ
-
ทั้งสามเดินลงจากบ้านด้วยใจร้อนรน ออกจากบ้านทางประตูหลัง วิ่งมุ่งหน้าตามทางป่าที่ลึกมืดทึบ
-
แต่รอยเท้าของเคนจิโร่ก็ชัดเจนมากพอให้ ตามได้ไม่ยากนัก
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น