บทที่23 :หาย
-
ความเดิม --- แต่เรื่องอยู่คนเดียวไม่เหงาน่ะ...เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้มันมีแค่คำว่าคิดถึงอยู่ในหัวเต็มไปหมด ---
-
รัม
มันจะทำอะไรอยู่นะ? .. . อา..นี่เขาวาดภาพตัวมันในโลกนี้อีกแล้วสินะ
-
รัม
ไหนใครมันบอกว่าจะไม่คิดเรื่องพวกนี้ เพราะถ้าต้องมารับรู้สุดท้ายทุกอย่างมันแค่ภาพลวง ๆ ที่เขาคิดขึ้นมาเองมันคงจะเล่นเอาทำอะไรไม่ถูกเลย เขาพยายามไม่ทำเพียงเพราะกลัวกับความเป็นจริง แต่เขาก็อด..คิดถึงมันไม่ได้เลยจริง ๆ
-
รัม
ทั้งที่เพิ่งจะห่างกันได้ไม่นาน แค่กลับอยากเจอ อยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อ..หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แค่อยากให้มันมีตัวตนจริง ๆ เหมือนกันกับเขา
-
รัม
อา..นอนเถอะ คว้าหมอนมาก่ายเอาไว้แล้วพยายามหลับตาลงหลังจากตั้งนาฬิกาปลุกเพื่อตื่นเข้าไปในเกมช่วงเวลาที่ตัวละครของเขาตื่นพอดี
-
รัม
หวังว่าเข้าไปจะเจอมัน.. เขาคิดแบบนี้ทุกครั้งที่ต้องออฟไลน์จากเกมออกมา เป็นเอามากจริง ๆ
-
ติม
พอพ่อกลับมานั่งและทานอาหารว่างที่ทีมงานเตรียมไว้ เพื่อกันไม่ให้แม่ซักไซ้ไล่เรียงเขาก็หันไปตั้งใจดูงานที่ฉายด้วยภาพสามมิติขึ้นมาบนพื้นที่เวที ไม่ค่อยได้สนใจธุรกิจของที่บ้านตัวเองเท่าไหร่ ...แต่พอคนสำคัญของเขาอยู่ในโลกนั้น อะไรๆที่เกี่ยวกับเกมมันก็ดูน่าสนใจไปหมด
-
ติม
วิดิโอแนะนำบริษัทที่เกริ่นถึงเรื่องnpc ว่าตอนนี้มีnpcที่บังคับด้วยคนถึง70% ซึ่งเป็นปริมานที่มากพอสมควรเลยเมื่อเทียบกับแรกๆที่มีแค่ai แต่npcที่ไม่ค่อยมีหน้าที่สำคัญก็จะได้รับค่าจ่างลดลั่นกันมาก็เท่านั้น นอกเวลาปฏิบัติภารกิจจะทำกิจวัตรได้ตามสบาย ขอเพียงแค่ไม่หลุดคำต้องห้ามหรือแสดงตัวว่าตนเองเป็นคนจริงๆขึ้นมาก็เพียงพอ
-
ติม
ฟังถึงตรงนี้เขาก็อดคิดไม่ได้จริงๆ...อดหวังไม่ได้เลย...ว่าอีกคนน่ะ จะมีตัวตนอยู่ในโลกนี้..และเป็นคนที่ทำงานกับบริษัทของครอบครัวเขาด้วย ใจเย็นนะไอ้ติม...
-
ติม
วิดิโอนั่นเพิ่งเล่าต่อว่าถึงจะเป็นเอไอ แต่คาร์แรคเตอร์ ต่างๆก็นำมาจากคนจริงๆที่ได้บันทึกค่าต่างๆไว้ผ่านคลื่นสมอง ยังไงก็เถอะ ถึงอีกคนเป็นเอไอ...แต่ถอดแบบมาจากใครสักคน คนๆนั้นและเขาก็ไม่ได้มีความทรงจำหรือความรู้สึกที่มีให้กันเหมือนอย่างที่เขารู้สึก
-
ติม
"เป็นเอามากนะเนี่ย.." บ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่แม่จะแตะแขนเรียกเขาเหมือนเขาไม่รู้ตัว
-
แม่
"เป็นอะไรติม? พ่อเขาถามว่าฝึกงานที่บริษัทปีนี้ตกลงใช่มั้ย"
-
ติม
ไฟแจ้งเตือนจากนาฬิกาโทรศัพท์กระพริบขึ้น เมื่อเวลาผ่านไปกว่าสามชั่วโมงแล้ว "ครับๆ....งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับแม่ พ่อ หวัดดีครับ" พยักหน้าตอบ ยกมือไหว้แล้วลุกขึ้นหนีกลับคอนโดตัวเองด้วยรถคู่ใจ
-
ติม
โทรสั่งสเต็กเนื้อระหว่างที่กลับห้องด้วย สั่งเนื้อในระดับที่ไม่สุกมากนัก ....เขาอยากกินรสชาติแบบที่อีกคนทำให้.. ไม่นานก็ถึงบ้านและจัดการสเต็กที่มีโดรนมาส่งถึงห้อง เตรียมตัวกลับเข้าไปในเกมอีกครั้ง
-
ติม
จัดการกลืนทุกอย่างลงท้องด้วยความรู้สึกที่ไม่เหมือนกับที่เคยกินในเกมหรอก.....เพราะถึงจะอร่อยยังไงคนที่นั่งกินด้วยก็ไม่มีเหมือนในโลกนั้น เอนนั่งลงไปแล้วสวมเฮดเกียร์ล็อกอินเข้าเกม อีกตัวตนของเขาอยู่ที่นี่....หัวใจของเขาก็เหมือนกัน
-
ริชาร์ด
เขาแค่อยากนอนหลับยาว ๆ ให้ตื่นอีกทีเพื่อไปเจอคนในเกม ถึงจะไม่รู้ว่าการเป็นแบบนี้มันมากไปหรือเปล่า.. แต่ใครเป็นครกำหนดละว่าอะไรมากไปหรือน้อยไป ตอนนี้เขาแค่มีความสุขกับโลกในนั้น อยากให้เวลามันผ่านไปช้า ๆ เวลาที่อยู่กับมันได้รึเปล่า
-
ริชาร์ด
เขาหลับลงไปก่อนจะสะดุ้งตื่นเพราะเสียงปลุกของนาฬิกาที่ตั้งเอาไว้ ข้าวปลาไม่กิน..ติดเกมหนักก็คราวนี้ละ ปกติก็ต้องคอยหาอะไรกินเอง พ่อแม่ก็อยู่ต่างจังหวัดไม่ว่างมาดูแลเขาอยู่แล้ว
-
ริชาร์ด
ตอนนี้ก็แทบเป็นเพื่อนกับมาม่าทั้งที่ตัวเองก็ทำอาหารได้อยู่ ..แต่แค่กลัวว่าเวลาที่มีกับมันน้อยหรือหายไป เขานั่งประจำหน้าเก้าอี้ก่อนเพื่อกลับเข้าไปออนไลน์
-
Log in
-
online
-
ซิลวา
ชีวิตหลังจากที่เขาเป็นคู่กันนั้นเหมือนจะราบรื่นทีเดียว เขาช่วยอีกคนย้ายมาอยู่ด้วยกัน เปิดตัวกับคนรู้จักว่าคู่ของผู้วิเศษซิลวาก็คือริชาร์ดคนนี้... ทุกวันที่ได้กินอาหารที่อีกคนทำและหยอกแกล้งอีกคนเล่นนั่นเป็นช่วงเวลาแห่งความสุข ถึงแม้ว่าในระหว่างวันต่างคนก็ต่างปฏิบัติภารกิจของตนเอง แต่ก็เฝ้ารอเวลาที่จะกลับมาพบกันที่บ้านอีกครั้ง
-
ซิลวา
แต่ก็นั่นล่ะ...ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ
-
ริชาร์ด
เขาล็อคอินเข้าเกมและใช้ชีวิตจนแทบจะเทโลกส่วนตัว..เวลาทั้งหมดที่เขามีให้กับเกม ไม่สิ คนในเกมต่างหาก
-
ริชาร์ด
ตั้งแต่วันที่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังเดียวกันกับมัน อะไรหลายอย่างก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนจนเขาอยากขอให้ชีวิตเขาได้เข้าไปอยู่ในนั้นจริง ๆ แล้ว แค่อยากเจอมันทุกวัน อยากจะมองเห็นมัน อยู่ในที่ ๆ จะรู้ว่ามันอยู่ด้วยกัน แม้จะไม่เคยพูดคำหวานเลี่ยนพวกนี้ แต่เขาก็รู้ดีว่าทั้งเขาและอีกฝ่ายเองก็คิดไม่ต่างกันแน่นอน
-
ซิลวา
บอกได้เลยว่าเขา....หลงรักตัวตนของมันจริงๆ.. แต่ละวันที่ผ่านไปก็แทบจะกินข้าวนอนหลับ และใช้ชีวิตในเกมก็เท่านั้น... ระหว่างเขากับอีกฝ่ายเหมือนเป็นความสัมพันธ์ที่ดูจริงจัง...จริงจังมากไปกว่าคนจริงๆที่เคยคบมาซะอีก
-
ซิลวา
แต่นับวัน...นิสัยใจคอ หรือคำพูดของอีกคนก็ยิ่งเริ่มทำให้เขามีความคาดหวังขึ้นทุกทีว่าอีกคนจะเป็น..เหมือนกับเขา แต่ยังไงในเกมก็มีกฎไม่ให้npcหรือผู้เล่นสอบถามกันทำนองนี้ เพราะมีเซ็นเซอร์กรองคำที่อาจจะส่อถึงการทุจริตภายในเกม นอกเสียจากว่าจะรู้กันโดยไม่พูดออกมา ซึ่งเขาจะไม่ยอมให้ตัวเองถูกแบนและมีคนอื่นมาสวมบทบาทนี้แทนแน่
-
ซิลวา
อีกหนึ่งอาทิตย์ผ่านไป เขาก็ต้องไปฝึกงานที่บรษัท ซึ่งคาดเดาไม่ได้เลยว่าจะได้รับมอบหมายทำอะไรบ้าง "ช่วงนี้ข้าอาจจะต้องไปในที่ห่างไกล อาจจะกลับดึก เจ้าไม่ต้องรอข้า" บอกกับอีกคนไว้ เพราะคิดว่าตัวเองคงไม่ได้กลับมาเจอในเวลาเดียวกัน
-
ริชาร์ด
"งั้นหรอ?" เท่ากับว่าเขาจะไม่ได้เจอมันเลยสินะ นานแค่ไหน.. เขากลัว
-
ริชาร์ด
ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งมั่นใจ ยิ่งแน่ใจ มั่นใจจนเขาอยากจะลืมความเป็นจริงที่น่ากลัวทั้งหมดไป
-
ริชาร์ด
แต่เวลามันก็สั้นเกินกว่าที่เขาต้องการ..
-
ริชาร์ด
ช่วงนึ่งที่เขาสับสนตัวเอง..ตัวเขาจะหลงรักมัน ไม่ว่าจะในรูปแบบไหน อาจจะเป็นคน..หรือเป็นเพียงแค่ไอเอในเกมเท่านั้น เท่ากับว่าเขารักเขาชอบผู้ชายด้วยกันจริง ๆ แบบนั้นสินะ?
-
ริชาร์ด
เขาจะอ้างว่ามันเป็นแค่ความรู้สึกที่เหมือนในโลกนั้นไม่ได้เลย เขาเป็นมนุษย์ปกติ ไม่ใช่โอเมก้าอะไรแบบนั้น แต่สุดท้ายคำตอบที่เขาได้มันก็ชัดเจนจนไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว เขาแค่อยากอยู่แบบนี้ รู้สึกแบบนี้กับมัน ใช่ที่สุดแล้ว..
-
ซิลวา
หางคิ้วลู่ลงนิดๆเมื่อเห็นท่าทีของอีกคนที่อยู่ข้างกายเหมือนจะรู้สึกเป็นกังวล เพราะพวกเขาไม่เคยห่างกันเลย นับตั้งแต่ได้อยู่ด้วยกัน
-
ซิลวา
"อืม ข้าจะปล่อยพวกกระต่ายไว้ให้" กระต่ายซนพวกนั้นคงอยู่เป็นเพื่อนอีกคนได้บ้าง "นอนเถอะ..ราตรีสวัสดิ์" แตะริมฝีปากนิ่มคู่นั้นก่อนจะเลื่อนไปจูบที่หน้าผากเบาๆ
-
ซิลวา
ไม่ได้บอกว่าจะไปไหนเมื่อไหร่..เพราะคิดว่าตัวเองก็กลับมาอยู่แล้ว ไม่คิดว่าอีกคนเกิดความกลัว.... และไม่คิดว่ามันจะเป็นจริง...
-
ริชาร์ด
"อืม" ฮัมรับริมฝีปากที่ประทับจูบลงมาราวกับให้คำสัญญากับเขา ยอมรับเลยว่ากลัว นอกจากมันไม่เคยห่างเขาแบบนี้ นี่ยังให้คำตอบไม่ได้ด้วยว่าวันนี้ พรุ่งนี้ หรือมะรืน
-
ติม
เช้าวันนั้นเป็นวันเริ่มงานและเป็นวันที่ยุ่งที่สุดของบริษัท เพราะเป็นวันที่อัพเดทแพทใหม่ครั้งใหญ่ สตอรี่ที่เพิ่มขึ้น พื้นที่ เควส ผู้คนที่มากขึ้นกว่าเท่าตัว ทุกแผนกทำงานกันตัวเป็นเกลียว โดยเฉพาะฝ่ายของเขาที่เขายื่นมาฝึกเฉพาะเจาะจงเกี่ยวกับระบบเอไอและพ่วงnpc เข้ามาด้วย ไม่ทันได้ไปดูดาต้าnpcก็มัวแต่มาง่วนกับแพทพวกนี้ที่ระบบแปลภาษาของเอไอรวนไปหมด
-
รัม
เขาก็คิดเอาเองว่าไม่วันนี้ก็คงพรุ่งนี้คงได้เจอ..เพราะไม่เคยห่างเป็นวันหลายวัน แต่เหมือนความกลัวที่มีมาตลอดจะเริ่มเป็นจริงขึ้นทุกที.... มันหายไปเลย
-
รัม
ทุกครั้งที่เขาสวมอุปกรณ์และเข้าออนไลน์ก็หวังว่าจะได้เจอมัน..เข้าไปทุกวันมาตลอดสามวัน และหลายครั้งด้วยจนเริ่มท้อ คิดไปต่าง ๆ นานา ว่ามันเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า มันมีเรื่องอะไร มีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้น หรือที่ร้ายแรงกว่านั้น..
-
รัม
หรือมันเป็นแค่เอไอที่หมดช่วงเวลาแล้ว งั้นหรอ?
-
รัม
แค่คิดหัวใจเขาก็เจ็บไปหมดแล้ว เขาบอกตัวเองว่าจะรออยู่ที่นี่ ที่บ้านหลังนี้แค่วันนี้เท่านั้น เพราะรับไม่ได้กับการที่ต้องรอต่อไปโดยไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน มันทรมาน โหวงเหวงไปหมด
-
ติม
ปัญหาแพทที่อัพเดทใหม่มีมากกว่าที่คิด โดยเฉพาะในส่วนnpc ตัวละครnpcบางตัวที่ไม่มีคนจริงบังคับได้ถูกรีเซ็ตใหม่ บางตัวก็ถูกถอนออกไป ....มันจะเป็นยังไงบ้าง
-
ติม
ถึงเขาไม่ได้กลับไปดู แต่ตอนนี้ขอให้เขาได้กู้ระบบพร้อมกับทีมงานให้ได้มากที่สุดก่อน อะไรอะไรที่เคยกังวลมันก็สุมเข้ามาในหัวจนแทบระเบิด มันจะต้องไม่เป็นอะไร...เขายังเชื่อว่ามันอาจจะไม่ใช่เอไอ กระวนกระวายใจจนไม่เป็นอันกินอันนอนด้วยซ้ำ
-
ติม
ทุกคนในแผนกของเขาทำงานกันหามรุ่งหามค่ำ ไม่ยอมกลับบ้านของตัวเองและพักในที่พักของบริษัทแล้วตื่นขึ้นมาทำงานต่อ ถึงเขาจะเป็นลูกชายเจ้าของบริษัท...แต่ก็ไม่มีหน้าจะลางานออกไปโดยทิ้งให้คนอื่นๆทำงานกันแบบนี้หรอก..
-
ติม
และแล้วทุกอย่างก็จบลง...สามารถกู้คืนมาได้กว่า90% เขาตรงดิ่งกลับบ้านด้วยความรีบอย่างที่ไม่เคยรีบอย่างนี้มาก่อน ไม่สนแล้วว่าจะต้องไปดูข้อมูลดาต้าว่าอีกคนจะเป็นคนจริงหรือแค่เอไอ แต่ขอให้ปลอดภัยดีก็พอ..
-
ริชาร์ด
ครบสามวันแล้ว... คงต้องทำตามที่สัญญากับตัวเองไว้ อย่างน้อยก็เพื่อรักษาตัวคนของตัวเองเอาไว้
-
ริชาร์ด
แค่นี้ก็ถูกเกมมันกลืนกินเพียงเพราะคน ๆ เดียวในนั้น..เพียงเพราะ npc ตัวเดียวในเกม ที่ทำให้เขาพร้อมจะทิ้งทุกอย่างที่อยู่ในโลกความจริง เขาพยายามเผื่อใจมาตลอดตอนที่เวลามันเริ่มเดินไปและไม่มีวี่แววว่าอีกคนจะกลับมา
-
รัม
..สุดท้าย...เขาก็ถอดอุปกรณ์ออกแล้วออฟไลน์ออกมาจากโลกนั้นด้วยหัวใจที่หน่วงแน่นคับอก
-
รัม
อา...จบแล้วสินะ ทั้งที่คิดว่าจะง่ายกว่านี้
-
รัม
อืม..
-
รัม
..แต่แม่งเหมือนโลกจะพังลงเลย
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น