บทที่ 2

 

ปุณร้องไห้โฮโผเข้ากอดวรรณาด้วยความอุ่นใจ เธอนึกว่าคืนนี้ต้องนอนหลับคนเดียวอย่างเหน็บหนาวและหวาดหวั่นเสียแล้ว

 

"ไปกับย่า"วรรณาจูงมือ ปุณนุช ให้เดินตามเธอไปอย่างว่าง่าย เมื่อเดินมาถึงไร่ทักษ์ดิยากร นางวรรณาก็จัดแจงให้ปุณพักที่เรือนไม้ใกล้ๆกับเรือนใหญ่โดยมีปั่นสาวรุ่นเดียวกันอยู่เป็นเพื่อน เพราะถ้าให้นอนชายคาเดียวกับวีรภพมีหวังบ้านแตกเป็นแน่แท้

 

ปุณเดินวนดูบ้านพักด้วยความใจหาย เธอต้องย้ายที่อยู่แถมยังต้องมาอาศัยชายคาชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้น ซึ่งเขานั้นทั้งเกลียดชังและเหม็นขี้หน้าเธอยิ่งกว่าอะไรดี และก็เป็นไปตามคาด เมื่อวีทราบว่าปุณยนุชย้ายเข้ามาอยู่ในไร่ เขาก็รีบดิ่งไปหาปุณยนุชในทันที

 

"ยัยขี้เหร่ เธอมาเสนอหน้าที่ไร่ฉันทำไม"

 

"คือ....ปุณ"

 

"จะอะไรก็ช่าง ไสหัวเธอออกไปซะ ก่อนที่ฉันจะขยะแขยงไปมากกว่านี้" วีพูดไปตามที่คิดโดยไม่สนใจว่าผู้ฟังจะรู้สึกยังไง 

 

"ปุณ...."เธอพูดไม่ออก คงได้แต่เดินกลับบ้านไปอยู่คนเดียว อย่างที่ควรจะเป็น เท้าน้อยๆก้าวออกจากบ้านด้วยใจที่ว่างเปล่า เธอคิดไม่ออกเลยว่า...ชายที่ยายอยากให้หมั้นหมายจะลงเอยกับเธอได้อย่างไร ในเมื่อเขาเกลียดชังเธอยังกับอะไรดี ยังไม่ทันพ้นเรือน เสียงดุของประมุขในบ้านก็ดังขึ้น

 

"หนูปุณไม่ต้องไปไหน ให้คนที่พูดไปแทน"วรรณากล่าวเสียงดังให้หลานได้ยินชัดๆ

 

"คุณย่าจะเอาแบบนี้ใช่ไหม...ได้จบ ม.ปลาย ผมจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพ แล้วอย่ามาขอร้องอ้อนวอนให้ผมกลับนะ" พูดจบเขาก็หันหลังเข้าห้องไปด้วยใจไม่เป็นสุข หลังจากวันนั้นวีไม่เข้าใกล้ปุณยนุชอีกเลย

 

1 ปีที่อยู่ในไร่ ปุณยนุชช่วยงานในไร่ดังเช่นคนงานทั่วไป เธอไม่อยากให้วีรภพรังเกรียจเธอไปมากกว่านี้ ตรงกันข้ามเธอกลับแอบรักชายหนุ่มอย่างจริงจังเพราะเวลาที่เธอแอบมองเขาโดยไม่รู้ตัว วีรภพกลับอ่อนโยนต่อสัตว์เลี้ยงคู่ใจ เขารักบ้าบิ่นม้าตัวโปรดเอามากๆเขาจะชอบไปเล่นและพูดคุยกับมันเสมอ

 

หลังเรียนจบ ม.ปลายวีรภพก็ไปเรียนต่อที่ กทม.จริงๆ ย่าบอกให้เรียนเกษตรเขากลับเรียนบริหาร แม้นางวรรณาจะเหนื่อยใจแต่อย่างน้อยเขาก็เรียนจนจบ และเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง เป็นธุรกิจรับติดตั้งเฟอร์นิเจอร์ครบวงจร แม้จะไม่มีกำไรมากมาย แต่วีกลับมีความสุขกับอิสระภาพที่เขาไม่อยากเสียไป เขาสนุกไปวันๆกับสาวสวยที่เขาอยากได้มานอนกอด เพียงซื้อกระเป๋ารองเท้าล่อหลอก ไม่นานร่างสวยก็ตกเป็นของเขาแทบทุกราย เขาทำแบบนี้จนชินชา...จะมีก็เพียงอินตราแฟนสาวที่คบกันมา3ปี ที่เขาไม่เคยล่วงเกินเพราะความหวงแหนไม่อยากทำร้ายเธอให้เจ็บช้ำ ซึ่งเขาเองยังจัดการตัวต้นเหตุไม่ได้...คนๆนั้นคือปุณยนุชคู่หมั้นตัวปัญหาพอๆกับโซ่ที่ปิดกุญแจรัดขาเขาเอาไว้

 

เมื่อปุณยนุชเรียนจบ นางวรรณาก็โทรสั่งให้หลานชายกลับมาแต่งงาน แต่สิ่งที่เธอได้รับจากปลายสายมีเพียงการผลัดผ่อนไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีกำหนด

 

"ว่าไงครับคุณนาย?"

 

"เมื่อไหร่หลานจะกลับมาแต่งงาน"

 

"ผมยังสนุกกับงานอยู่เลย อย่าเอาเรื่องครอบครัวมาป่วนผมเลยครับ"

 

"งานแกจะได้กี่บาทกันเชียว กลับมาที่ไร่มาสานต่อฟาร์มของตะกลู แต่งงานแล้วมีเหลนให้ย่าซักคนดีกว่า"วรรณารีบพูดเพราะกลัวโดนตัดสายทิ้งอีกรอบ

 

"ตืดๆๆๆ"แค่พูดจบก็เป็นไปตามคาด เธอได้แต่ถอนหายใจเพราะสร้างความหวังมากมายให้ปุณยนุช ซึ่งปุณเองก็เป็นเด็กดี เชื่อฟังคำสอนและทำตามที่นางวรรณาบอกทุกอย่าง รวมถึงใจรักมั่นที่มีให้วีรภพ ปุณเชื่อเสมอว่าวีคือเจ้าของหัวใจ เธอไม่อาจเปิดใจรักใครได้เลย แม้จะต้องรออย่างไม่มีกำหนดเธอก็ยังคงเฝ้ารอคู่หมั้นเพียงคนเดียวของเธอ 

 

หลังเรียนจบปุณก็มุ่งมั่นนำความรู้ที่ได้เรียน...เข้ามาพัฒนาไร่ชาและเปลี่ยนชื่อเป็นฟาร์มสุขภิรมย์ เธอใช้พื้นที่ว่างให้เป็นประโยชน์ โดยปลูกองุ่นร้อยไร่ กาแฟร้อยไร่ ปลูกหญ้าสดให้วัวนมเพิ่มเป็นร้อยไร่ ชาที่มีอยู่แล้วก็ปรับปรุงให้ดีขึ้น มีม้าเพิ่มเข้ามาราว 20ตัว ปลูกดอกไม้นานาพรรณเกือบสองร้อยไร่ รวมถึงเพิ่มฟาร์มแพะและแกะอีกด้วย หลังปรับปรุงไม่นานเธอก็เปิดให้บุคคลทั่วไปเข้ามาศึกษาและเที่ยวชมโดยเก็บค่าเข้าชมเล็กๆน้อยๆพร้อมเปิดร้านกาแฟ ขายนมสด น้ำองุ่น เมล็ดกาแฟและใบชา ซึ่งเป็นผลพลอยได้จากการเชิญชวนผู้คนให้เข้ามาเที่ยว ซึ่งผลตอบรับก็ดีเกินคาด จากไร่ที่เงียบเหงาขาดทุนมาหลานเดือนตอนนี้กลับมีกำไรนับร้อยล้าน ปุณผูกพันธ์และอยากสานฝันของคุณย่าให้เป็นจริง วรรณากล่าวกับเธอเสมอว่าอยากเห็นไร่พัฒนาตามยุคสมัยมีคนสนใจ..ดูแล...และสานต่อ พร้อมทั้งเป็นห่วงปากท้องคนงานนับร้อย หากไม่มีใครสานต่อทุกคนคงลำบากหนักกว่านี้ หลานชายคนเดียวที่เธอฝากความหวังก็ไม่เคยกลับมาใยดี หากมีเหลนน้อยๆที่เป็นสายเลือดของเธอกับปุณยนุชซักคนคงจะดีไม่น้อยเลย

 

ปุณยนุชในวัย 25 เธอเป็นสาวเต็มตัว ฉลาดคล่องแคร่ว ผิวพรรณขาวเนียนผุดผ่อง หุ่นทรงสูงเรียวสมส่วน เธอสูงราว160ซม. แต่ด้วยความเป็นสาวเอเชีย จึงดูตัวเล็กน่ารัก ใบหน้ากลมมนผมตรงสลวย ตาวาวใสเป็นประกาย แก้มและปากบางชมพูระเรื่อ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มขณะพูดคุยกับม้าตัวโปรดของคู่หมั้น

 

"ไง!!เจ้าบ้าบิ่น...วันนี้รู้สึกดีขึ้นยัง"ปุณลูบหัวม้าตัวโปรดของคู่หมั้น เพราะมันป่วยมาหลายวัน คงด้วยอายุราว 19ปี ทำให้มันเริ่มอ่อนกำลังลง เธอมองไปก็พลันอดคิดถึงเจ้าของมันไม่ได้

 

"ยัยปุณ อยู่นี่เอง ฉันตามหาให้ควัก!"

 

"มีอะไรเหรอปั่น วิ่งหน้าตื่นมาเชียว"ปุณทำหน้าสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะหันไปลูบหัวลูกวัวอีกครั้ง

 

"คุณวี...คุณวี..."

 

"พี่วีทำไม?..."ปุณหันมาทำหน้าตื่นตกใจ และตั้งใจฟังปั่นพูดอีกครั้ง

 

"คุณวีกลับมาแล้ว"ปั่นพูด พลางหอบแฮกเพราะวิ่งตามหาปุณยนุชอยู่นาน ซึ่งไร่ที่กว้างขวางทำให้การตามหาเป็นไปได้ยาก