หนาวใจในไฟรัก

วีรภพ ชายโสดรักอิสระในวัย 31 ปี คงเป็นคราวเคราะห์ที่เขาไม่อาจหลบเลี่ยงได้ เขาต้องแต่งงานกับคู่หมั้นที่คุณย่าหมั้นหมายไว้ให้เมื่อ 15ปีก่อน เขาไม่เคยรักเธอเลยและพยายามบ่ายเบี่ยงมาตลอดแต่ดูเหมือนจะตรงกันข้ามกับว่าที่คู่หมั้น เธอพยายามเข้าหาวีรภพตลอด แม้ผู้เป็นย่าจะพรรณนาความดีของเธอสักเท่าไหร่ เขาก็นึกภาพตามไม่ออกจริงๆ

ปุณยนุช สาวสวยในวัย 25 ในที่สุดวันที่เธอฟันถึงก็เป็นจริง ชายที่ยายหมั้นหมายให้ตั้งแต่ยังเยาว์ยอมแต่งงานกับเธอจริงๆ แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาไม่เคยเสน่ห์หาเธอเลย แต่เธอก็ยังดีใจที่จะได้ครอบครองชายที่รักแต่เพียงผู้เดียว ไม่รู้เธอฝันไปไกลถึงไหน...สิ่งที่เธอคิดฝันจะเป็นเช่นไรเธอเองก็ไม่อาจรู้ได้เช่นกัน ...................................

"เธอเป็นอะไร คุณย่าให้ฉันขึ้นมาดู"วีพูดพลางมองรอบเตียงสีขาวราว6ฟุต และหยุดสายตาที่คนตรงหน้า แม้เธอจะสวยเพียงใด แต่เขาก็ไม่ได้มีใจไว้รักเธอ

"ปุณแค่อยากให้พี่วีสนใจปุณบ้าง...เราแต่งงานกันแล้วนะคะ...พี่จะ"ปุณอ้ำอึ่งเพราะพูดไปก็รู้สึกละอายแก่ใจ

"จะอะไร? "

"พี่จะไม่สนใจปุณหน่อยเหรอคะ..ปุณรักพี่จริงๆ นะ"ปุณยนุช เอ่ยเสียงเศร้าด้วยรักคนตรงหน้าหมดหัวใจ

"ฉันบอกกี่ครั้งแล้ว เธอไม่ใช่และมันก็ไม่มีวันใช่ ฉันมีความสุขกับอิสรภาพมากกว่าติดคุกเพราะถูกขังอยู่กับเธอ พูดกี่ครั้งเธอถึงจะเข้าใจฮะ"วีใช้สองมือเขย่าปุณเต็มแรงด้วยอยากย้ำชัดๆ ให้เธอได้ฟัง เขาทำหน้าเหนื่อยหน่ายกับหญิงตรงหน้า ไม่รู้ว่ารักอะไรกันนักหนา ถึงคอยติดตามเขาไม่ยอมห่าง ถ้าไม่ใช่หลานสาวเพื่อนย่า เขาคงไม่ยอมแต่งงานและคงไล่ตะเพิดไปให้ไกลลับตา เขาส่ายหน้าก่อนจะหันหลังกลับไปทางประตู ก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องนอนของปุณยนุช

"พรึบ! "

วีรภพค่อยๆ หันหน้าไปตามเสียงที่เขาได้ยินเมื่อครู่ ก่อนจะต้องตกใจกับภาพที่อยู่เบื้องหน้า เธอกล้าถึงขนาดนี้เลยหรือ วีไม่อาจละสายตาจากภาพตรงหน้าได้เลย แม้จะปฏิเสธเสียงแข็งแต่เวลาแบบนี้และบรรยากาศแบบนี้ มันคงยากที่จะเดินออกไปเฉยๆ

มาร่วมลุ่นไปด้วยกัน.... หนาวใจในไฟรัก...

เรื่องนี้ลงจบนะคะ ลงให้อ่านฟรีแก้เบื่อ อาจจะเคลียดแรกๆแต่ก็มีมุมน่ารักอยู่น้า ใครติดตามจริงๆคงได้อ่านจนจบ เพราะจะลงให้อ่านฟรีแค่ช่วงระยะเวลาหนึ่ง แล้วอาจจะลบเนื้อหาหรือติดเหรียญ ฝากติดตามผลงานของฝันลึกๆด้วยนะจ๊ะ