ตอนที่5

“อาการดีขึ้นมากแล้วนะครับ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว” หมอธันบอกก่อนจะจดอะไรก็ไม่รู้ยิกๆอยู่คนเดียว

“ครับ ขอบคุณครับ” ผมบอกแล้วล้มตัวลงนอน สามวันแล้วที่ผมนอนอยู่โรงพยาบาลแห่งนี้ ส่วนเขาตั้งแต่วันนั้นก็หายไปเลย ไม่มาที่นี่อีก แต่จะแปลกอะไรล่ะในเมื่อเขากับผมก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่ เมื่อก่อนผมยังเป็นลูกเลี้ยงเขา แต่มาวันนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว ผมไม่มีสถานะนั้นอีก

“ลูกพีช”

“คะ ครับ! หมอมีอะไรเหรอครับ เรียกผมซะเสียงดังเชียว” ผมถามขึ้นหลังจากสะดุ้งโหยงเพราะเสียงของหมอธัน

“ก็เรียกตั้งนานแล้วแต่ลูกพีชไม่ได้ยินเอง จะบอกว่าฝันดีนะครับ” หมอธันบอกก่อนจะยิ้มให้แล้วเดินออกจากห้องไป ส่วนผมค่อยๆหลับตาลงบนเตียงของโรงพยาบาลที่ไม่ค่อยนุ่มมากเท่าไหร่

“เฮ้อ! อดทนหน่อยลูกพีช แกทนได้น่า แกจะไม่เป็นอะไร” ผมพูดกับตัวเองอย่างกับคนบ้า แล้วปล่อยตัวเองไปกับนิทรา เวลานี้คงเป็นเวลาเดียวที่ผมไม่เจ็บปวด ไม่ร้องไห้ แต่สำหรับวันพรุ่งนี้ ผมอาจจะต้องกลับไปเจออะไรแบบนั้นอีก

[พาร์ทปกรณ์]

01.20 น.

“บ้าเอ้ย! ทำไมนอนไม่หลับสักทีวะ” ผมสบถอย่างหัวเสียก่อนจะผุดลุกขึ้นนั่ง หันไปมองนาฬิกาที่วางอยู่ที่โต๊ะหัวเตียงเห็นว่ามันดึกมากแล้ว

“จะไปสนใจเด็กนั่นทำไมวะ มันไม่ตายสักหน่อย ไม่ได้ๆ! จะไปใจอ่อนให้เด็กนั่นไม่ได้เด็ดขาด” ผมบ่นกับตัวเอง ทำไมต้องไปคิดถึงลูกพีชด้วย ไม่เข้าใจ!!

“บ้าจริง!!!” ผมบ่นๆแล้วลุกจากเตียงไปใส่เสื้อผ้า ก่อนจะคว้ากุญแจรถเพื่อจะขับออกไปที่โรงพยาบาล

ตั้งแต่วันที่ผมตบหน้าลูกพีช ผมก็ไม่ได้ไปที่โรงพยาบาลอีกเลย ไม่ได้เจอหน้าลูกพีชด้วย มันทำให้ผมไม่มีสมาธิเอาซะเลย ทั้งเวลาประชุม เวลาทำงาน รวมถึงเวลากินข้าวด้วย มันเกือบจะทุกๆเวลาที่ผมคิดถึงหน้าลูกพีช

ผมจอดรถหน้าโรงพยาบาลก่อนจะเดินไปที่ห้องพักฟื้นของลูกพีช ค่อยๆหมุนลูกบิดประตูออกเพื่อไม่ให้คนที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมา ในห้องพักฟื้นที่มืดสลัวมีร่างเล็กนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงอย่างสบาย ผมกดเปิดสวิตซ์ไฟให้สว่างขึ้นหน่อย แต่ก็ไม่สว่างจ้ามากเกินไป กลัวว่าคนที่หลับอยู่จะตื่นมาซะก่อน

“หลับสบายเลยล่ะสิตัวเล็ก” ผมพึมพำขึ้นแล้วเอามือปัดผมที่ปรกหน้าคนตัวเล็กอยู่ออกไป ใบหน้าที่ออกจะเรียว ขาวออกไปทางซีดเล็กน้อย ริมฝีปากบางๆสีชมพูอ่อน ผมยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ปล่อยมือจากมันซะ! มันเป็นลูกของคนที่ทำให้เมียกับลูกของแกตายนะ” จู่ๆเสียงผมก็ดังขึ้นเองในหัว ผมรีบดึงมือกลับมาทันที

“แต่ลูกพีชไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยนะ จะทำร้ายลูกพีชไม่ได้” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“ทำไมจะทำไม่ได้ ลืมแล้วเหรอว่าพ่อแม่ของมันทำอะไรเอาไว้บ้าง”

“ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย ลูกพีชท่าสงสารมากเลยนะ”

“หยุด!! หยุดสักที” ผมตะโกนขึ้นก่อนจะเอามือปิดหูตัวเองไว้ เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!! ผมกำลังจะเป็นบ้างั้นเหรอถึงได้ยินเสียงของตัวเองเถียงกันแบบนี้

“คะ...คุณเข้ามาได้ยังไงครับ” ลูกพีชตื่นขึ้นมา คงเพราะเสียงของผม คนตัวเล็กงัวเงียดวงตาพยายามปรับโฟกัสมาทางผม

“ไม่ต้องสนใจหรอก นอนไปซะ” ผมบอกก่อนจะทำท่าเดินออกไป

“พรุ่งนี้หมอบอกให้ผมออกจากโรงพยาบาลแล้วนะครับ” ลูกพีชบอก ผมหยุดฟังสักพักแล้วออกจากห้องไปอย่างหัวเสีย

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องคิดถึงลูกพีชด้วย แล้วเสียงพวกนั้นล่ะ ผมกำลังจะเป็นบ้า หรือเป็นบ้าไปแล้วใช่มั้ย ไม่ได้สิ! จะใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด เด็กนั่นเป็นลูกของฆาตรกร พ่อแม่ของลูกพีชฆ่าคนที่ผมรักไป

เกลียด! ผมจะต้องเกลียดมัน ไม่ใช่สงสารมัน ลูกพีชจะต้องชดใช้กับเรื่องนี้! ผมจะทำให้มันเจ็บปวดแบบที่ผมเป็น ลูกพีชต้องรับผิดชอบแทนพ่อแม่เลวๆของมัน

[จบพาร์ทปกรณ์]

-ตอนเช้า-

“แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอลูกพีช เป็นไงบ้าง!ใส่ได้พอดีมั้ย” หมอธันถามขึ้นหลังจากที่ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ เสื้อยืดไซต์เอสสีฟ้ากับกางเกงยีนส์ไซต์เล็กที่สุดที่หมอธันซื้อมาให้มันใส่ได้พอดีเลยล่ะ

“ใส่ได้พอดีเลยล่ะครับ ขอบคุณมากนะครับหมอธัน” ผมบอกแล้วยิ้มให้คนตรงหน้า

“คราวหลังถ้าเจอกันเรียกว่าพี่ธันดีมั้ยครับ”

“เอ่อ! ได้ ได้ครับพี่ธัน” ผมพูดขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง ในสมองยังคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่ มาทำไม

“แล้วนี่กลับยังไงเหรอ บ้านอยู่ที่ไหนล่ะ” หมอธันถาม คงไม่รู้ว่าผมอยู่ที่บ้านหลังนั้นกับเขาสินะ

“ผมกลับแท็กซี่ได้ครับ” ผมบอกแล้วเดินออกไปหน้าโรงพยาบาล เพื่อจะมองหาแท็กซี่สักคันแต่ติดตรงที่ผมลืมไปว่าไม่มีเงินเลยสักบาทเดียว เฮ้อ! แย่ชะมัด นี่ผมต้องเดินกลับบ้านเองงั้นเหรอ

บ้าจัง!

ผมยืนหันซ้ายหันขวาอยู่นาน ตัดสินใจจะเดินกลับบ้าน จู่ๆมีรถหรูคันหนึ่งเข้ามาจอดเทียบใกล้ๆ ผมจำรถคันนั้นได้ดี มันคือรถเขา กระจกที่ติดฟิล์มดำมืดค่อยๆลดลง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ การเผชิญหน้ากับเขามันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผมเลย

“จะเดินกลับบ้านเองเหรอไง ขึ้นรถมาสิ” เสียงทุ้มปนห้วนดังขึ้น ผมลังเลไปนิดนึงก่อนจะเปิดประตูรถและเดินขึ้นไปบนรถ

บรรยากาศบนรถน่าอึดอัดจัง ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาสักคำ ผมได้แต่ก้มหน้าเงียบไม่พูดไม่จาเหมือนคนเป็นใบ้ ความจริงแล้วผมมีคำถามหลายอย่างจะถามเขาแต่ก็ไม่กล้า ไม่มีความกล้ามากพอที่จะรับมือกับความกับความใจจ้ายของเขา

“ลงไปสิ แล้วอย่าลืมทำงานบ้านด้วย” เขาพูดขึ้น

ผมรับคำแล้วรีบลงจากรถไป มันเป็นปกติแล้วสำหรับเรื่องที่ผมต้องทำงานบ้าน ตั้งแต่วันที่เขาเริ่มเปลี่ยนไปทุกอย่างก็เปลี่ยนไปด้วย เขาไล่แม่บ้านทุกคนออกโดยให้เงินไปเยอะพอสมควร และให้ผมทำงานแทนทุกอย่าง

“คิดถึงมหาลัยจังแฮะ” ผมบ่นพลางทำงานบ้านไปพลาง ผมคงไม่ได้กลับไปเรียนแล้วล่ะ เขาคงจะกักตัวผมไว้ที่นี่!

หลังจากที่ทำความสะอาดเสร็จ ผมรีบขึ้นไปบนห้องนอนของร่างสูงเพื่อหาอะไรบางอย่าง สิ่งที่ทำให้เขาเกลียดผม เกลียดครอบครัวผม ผมอยากรู้จริงๆว่าเขาเกลียดครอบครัวผมเรื่องอะไรกันแน่ ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง โชคดีที่เขาไม่ได้ล๊อคห้องนอนเอาไว้ในวันนี้ ปกติแล้วเขาจะล๊อคมันแทบทุกวัน ตลอดเวลาที่ผมมาอยู่ที่นี่เลยล่ะ

ผมเดินหาไปทั่วห้อง และไปสะดุดตาเข้ากับกรอบรูปที่วางเอาไว้ตรงหัวเตียง เป็นรูปในชุดแต่งงานของเขากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก ท่าทางเขาดูรักกันมากเลยนะ แต่!ตอนนี้เธอคนนี้ไปไหนซะล่ะ

ผมค้นไปทั่วห้องแต่ไม่เจออะไรนอกจากรูปของผู้หญิงคนนี้เลย มันอาจจะเกี่ยว หรือไม่เกี่ยวกันก็ได้ มันมีความเป็นไปได้เท่าๆกันเลยล่ะ แล้วถ้าเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ล่ะก็มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ พ่อแม่ผมไปทำอะไรให้งั้นเหรอ

“ซวยละ”

ผมสบถออกมาอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงรถจอดลงที่หน้าบ้าน ผมรีบวางรูปลงแล้ววิ่งออกจากห้อง และไม่ได้ล๊อคประตูเอาไว้เหมือนตอนที่เข้ามาเพราะกลัวจะถูกสงสัยเอาได้ และคราวนี้ผมจะซวยเข้าจริงๆ

“ทำอะไรอยู่ ทำงานเสร็จแล้วเหรอ” ร่างสูงถามเสียงเข้มก่อนจะเดินเข้ามาหาผม

“อะ...เอ่อ เสร็จแล้วครับ” ผมบอก

จู่ๆเขาก็เดินเข้ามาใกล้ มือซ้ายรั้งท้ายทอยของผมไว้แล้งก้มหน้าลงมาบดขยี้ริมฝีปากบางของผมอย่างแรง มือขวาเลื่อนลงมาบีบขยำก้นผม ลิ้นร้อนๆสอดเข้ามาในช่องปาก ควานไปทั่วปากผมอย่างใจเย็น ดวงตาทั้งสองข้างของผมค่อยๆหลับพริ้มเบาๆ รับรู้สึกอะไรบางอย่างที่ขมๆอยู่ในปาก มันลงไปในลำคอ

“ถอดเสื้อผ้าสิ!”

“ไม่! ผมไม่อยากจะทำมันอีก ได้โปรด! ผมไม่อยากมีเซ็กส์...กับคุณ” ผมบอกเสียงสั่น ร่างสูงกระชากหัวผมอย่างแรง

“เดี๋ยวมึงก็อยาก หึหึ!” ร่างสูงพูดขึ้น ผมรับรู้ถึงความร้อนที่กำลังก่อตัวขึ้นอยู่ในร่างกายของผม มันเกิดอะไรขึ้น! ทำไมมันร้อน! ร้อนมากๆ

//////////////////////////////////

น่าสงสารลูกพีชจัง รอวันที่ลูกพีชหนีไป เม้นให้ด้วยนะครับ ตอนนี้ดูอิป๊าไม่ค่อยใจร้ายเท่าไหร่เลย//ประชดและโดดถีบหน้าอิป๊า

ประกาศ! คนที่เล่นกิจกรรมเอาไว้อินบ๊อคไปทางข้อความในเพจเพื่อรับนิยายด้วยนะครับ ขอบคุณครับ