ตอนที่4

“ผมท้อง!” ผมพูดเสียงเบา เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน คนฟังถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้คำแค่สองพยางค์นั้น

“ไปเอามันออกซะ”

“ไม่! ผมไม่ทำ ผมไม่เอาเค้าออก”

“แต่กูสั่งให้เอาออก กูเกลียดมึง เกลียดลูกของมึง” ร่างสูงตะคอกใส่เสียงดังจนผมสะดุ้ง มือแกร่งบีบต้นแขนสองข้างของผมแน่น

“แต่เค้าก็เป็นลูกคุณนะ”

“กูไม่ต้องการ ไปเอาไอ้เด็กเหี้ยนี่ออกซะ หรือจะให้กูเอาออกให้” เขาพูดขึ้นก่อนจะผลักร่างผมไปชนกับโต๊ะอย่างแรง เขาตั้งใจทำมัน เขาอยากให้ลูกผมตาย เขาไม่ต้องการเราสองคน!!

“อย่านะ!!!” ผมตะโกนดังลั่น ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ เสียงหายใจถี่ๆดังขึ้นเป็นระยะ มือน้อยๆของผมกุมท้องเอาไว้ราวกับหวงแหนสิ่งที่อยู่ข้างใน ทั้งๆที่มันไม่มี ผมแค่ฝัน!!!

“ฝันเหรอเนี่ย!” ผมคิดแล้วมองไปรอบๆห้องที่ว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่นอกจากผม ใช่สิ! ผมมันไม่สำคัญอะไรกับเขาแล้วนี่ สำเหนียกตัวเองได้แล้วลูกพีช! เขาเกลียดแก

“ตื่นแล้วเหรอ!” น้ำเสียงห้วนๆพูดขึ้นหลังจากเปิดประตูเข้ามา ผมไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ก้มหน้างุดเอาไว้ เสียงฝีเท้าก้าวมาหาผมเรื่อยๆ

“ทำไมไม่พูด เป็นใบ้เหรอไง” เขาถามแล้วเอามือเชยคางผมขึ้น ดวงตาดุจ้องผมเขม็ง

“ปะ...เปล่าครับ ผมแค่รู้สึกปวดหัว” ผมตอบอึกอัก ร่างสูงไล้มือลงมาที่ลำคอผมเบาๆ ก่อนจะล้วงมือเข้ามาในเสื้อ ผมได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าขัดขืนอะไร มือนั้นบีบเค้นหน้าอกผมเบาสลับแรง

“อื้อ” ผมครางเบาๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าร่างสูงคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำแบบนี้

“ขออนุญาตค่ะ ขอเช็ดตัวคนไข้นะคะ” เสียงพยาบาลเปิดประตูเข้ามาพอดี เป็นโชคดีของผมที่เขารีบดึงมือกลับไป พยาบาลเข้ามาพร้อมอุปกรณ์เช็ดตัวแล้วเดินตรงมาที่ผม

“ไม่เป็นไรครับคุณพยาบาล เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้เอง” คุณกรณ์พูดขึ้น ผมตาโตขึ้นทันทีที่พยาบาลส่งอุปกรณ์ทั้งหมดให้เขาแล้วเดินออกไปจากห้อง เท่านั้นไม่พอ! เขายังจะเดินไปล๊อคประตูห้อง ปิดม่านตรงช่องหน้าประตูเสร็จสรรพ

“ถอดเสื้อผ้าสิ”

“อะ...เอ่อ คือว่า ผมเช็ดเองก็ได้ครับ” ผมบอก แต่อีกคนกลับไม่ยอม เดินเข้ามาหาผมแล้วถอดเสื้อผ้าผมออกจนเปลือยทั้งตัว ผมเอามือปิดตามร่างกายเอาไว้

“จะอายทำไม กูเห็นของมึงหมดแล้ว เอามือออก” เขาสั่ง ผมค่อยๆเอามือออก ผ้าขนหนูสีขาวที่ชุบน้ำพอหมาดๆลากไล้ไปตามใบหน้าผม ในห้องเงียบกริบ ผมไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเลยด้วยซ้ำ ใจมันสั่นจริงๆ ทำไมเขาต้องมาทำดีกับผมด้วยล่ะ เกลียดผมไม่ใช่เหรอ!

“มึงนี่ก็ขาวดีเหมือนกันนะ” ร่างสูงพูดขึ้นก่อนจะวางผ้าขนหนูเอาไว้ไม่ไกล มือซ้ายสอดเข้ามารั้งท้ายทอยผมเอาไว้ ส่วนมือขวาลูบอยู่ตามหน้าแล้วบีบเค้นเบาๆ นิ้วชี้สะกิดที่หัวนมผมจนเริ่มจะแข็งชันขึ้น

“อยะ...อย่าครับ”

“ทำไม รังเกียจงั้นเหรอ กูต่างหากที่ต้องรังเกียจคนอย่างมึง” เขาพูดเสียงดังแล้วใช้มือซ้ายที่รั้งอยู่ที่ท้ายทอยขย้ำกลุ่มผมสีดำของผมอย่างแรง

“เปล่าครับ ผม ผมแค่ยังป่วยอยู่”

“แล้วไง!! กูไม่จำเป็นต้องสนใจ อย่าคิดว่ากูจะทำดีกับมึงเพราะสงสารมึงนะ ไม่มีวันหรอก!!” เขาตวาด นั่นสินะ! เขาจะมาสงสารผมทำไม เขาจะทำดีกับผมทำไม? ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการเซ็กส์อีก

คุณกรณ์รูดซิปกางเกงออกก่อนจะงัดท่อนเอ็นออกมา บังคับให้ผมใช้ปากให้ และผมก็ต้องทำตามคำสั่ง ลงไปนั่งคุกเข่าลงบนพื้น มือน้อยๆของผมค่อยๆจับท่อนเอ็นใหญ่ที่แทบจะกำไม่รอบ

“อมเข้าไปสิ กูเงี่ย-จะแย่”

ผมกลั้นใจอมแท่งยาวๆนั่นเข้าไปในปาก มันทั้งใหญ่ ทั้งยาว คับแน่นเวลาอยู่ในปากผม ความรู้สึกอุ่นไปทั่วปาก แล้วยังมีน้ำคาวๆไหลออกมาอีกด้วย ผมหลับตาปี๋ ไม่กล้าคายออกมา ได้แต่ใช้ลิ้นเลียวนๆอยู่ข้างใน

“อ๊า ดีมากลูกพีช! แบบนั้น อื้ม ซี๊ด!” ร่างสูงคราง ก่อนจะกดหัวผมจนท่อนเอ็นมันเข้าไปลึกกว่าเดิม

“อึก! อ่อก อึก...อัก”

“มึงนี่มันร่านดีจริงๆนะลูกพีช อ๊า! อมเข้าไป ดูดแรงๆ โอ๊ว! อ่า” เขาพูดเสียงแหบพร่า ผมใช้มือรูดท่อนเอ็นขึ้นลงแล้วเอาลิ้นเลียไปรอบๆหัว น้ำคาวๆสีขุ่นไหลออกมาจากรูด้านบน

“อ๊า! มึงนี่เลียเก่งจริงๆ ซี๊ด!

“อ่อก อัก อึกๆๆ” เขาจับหัวผมเอาไว้ แล้วกระเด้าท่อนเอ็นเข้ามาในปากผมอย่างแรง มันลงไปลึกมาก น้ำคาวๆที่ไหลลงคอทำให้ผมแทบอ้วกออกมา ผมน้ำตาไหลออกมา ใช้มือจับขาแกร่งเอาไว้ เสียงครางของร่างสูงดังไปทั้งห้อง

“จะแตกแล้ว อ๊ะ! อ๊าาาาาา” ร่างสูงกระตุก ท่อนเอ็นปลดปล่อยน้ำคาวเข้ามาในปาก ผมสำลักลงคอและไหลออกมาจากมุมปาก

“กลืนเข้าไปให้หมด” เขาสั่ง ผมจำใจกลืนมันลงไปจนหมด

เขาหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็กทำความสะอาด ก่อนจะแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วออกจากห้องไป ทิ้งผมในร่างเปลือยมีน้ำคาวขุ่นติดอยู่ที่ปากนั่งอยู่ตรงนั้น ผมรีบทำความสะอาดร่างกายตัวเองแล้วใส่เสื้อผ้า ผมคงสำคัญเท่านี้จริงๆสินะ! มีค่าแค่เป็นของเล่นระบายความใคร่

“ฮึกกกก! ฮือออออ พ่อ แม่ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงเกลียดผม ทำไมเค้าทำกับผมแบบนี้" ผมพูดขึ้นแล้วกอดเข่านั่งร้องไห้ สักพักหมอคนเดิมก็เดินเข้ามาถามไถ่อาการและตรวจอาการเพิ่มเติม

“ทานอะไรหรือนังครับ” หมอถาม

“ยังเลยครับ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลย” ผมบอก ตอนนี้เริ่มจะหิวแล้วล่ะ ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่ตื่นมาเลยนะเนี่ย

“อ้าว! งั้นทานอะไรมั้ยครับ เดี๋ยวหมอไปซื้อมาให้ อ้อ!! ลืมแนะนำไปเลย หมอชื่อธันวา เรียกว่าหมอธัน หรือจะเรียกพี่ธันก็ได้นะครับ ดูท่าทางแล้วน้องคงจะอายุน้อยกว่าพี่หลายปี” หมอธันพูดขึ้นอย่างเป็นมิตร

“ครับ! ผมชื่อลูกพีชนะครับ” ผมบอก หมอธันลงไปซื้ออาหารมาให้ผมทาน อาหารมื้อแรกของวันเลยนะเนี่ย มันอร่อยมากๆ

“อร่อยมั้ย”

“ครับ ขอบคุณมากนะครับ”

ผมตอบแล้วส่งยิ้มให้คนตรงหน้า หมอธันนั่งลงบนเตียงแล้วจ้องหน้าผมและยิ้มไปด้วย จู่ๆประตูห้องพักก็เปิดเข้ามา คุณกรณ์เดินตรงเข้ามา หน้าตาดุมองผมกับหมอธันด้วยความไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก

“อ้าวพี่กรณ์ มาแล้วเหรอครับ” หมอธันทักทาย

“อืม!” เขาตอบเบาๆ

“งั้นผมขอตัวไปดูคนไข้คนอื่นก่อนนะครับ ตามสบายเลยครับ พี่ไปก่อนนะน้องลูกพีช ไว้เจอกัน” หมอธันพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไป ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ใบหน้าดุๆนั้นจ้องมาที่ผมเหมือนอยากจะฆ่าให้ตาย

“หึ! อยากเป็นเมียหมอเหรอไง ถึงได้อ่อยมันขนาดนั้น” เขาพูดขึ้นเสียงห้วน

“เปล่านะครับ! หมอธันเค้าแค่มาชวนคุยเท่านั้นเอง” ผมบอกอ้อมแอ้ม มือที่ถือชามโจ๊กอยู่สั่นจนแทบจะคุมไม่อยู่ ผมกลัวว่าเขาจะทำร้ายผมอีก

“ร่านจริงๆนะมึงเนี่ย กูไม่อยู่แค่แป๊บเดียวอ่อยผู้ชายซะแล้ว อยากนักเหรอ!!” เขาพูดขึ้นก่อนจะดึงชามโจ๊กผมไปวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ

“ผมเปล่านะครับ หมอแค่ซื้ออาหารมาให้กินแล้วก็ชวนผมคุยก็แค่นั้นเอง” ผมรีบบอก คนตัวสูงบีบข้อมือผมแน่น

“หึ! ชอบยั่วผู้ชายเหรอ ถ้าอยากก็บอกกูสิ กูจะได้ช่วยเอาให้ อ๋อ! หรือว่าอยากขายตัว อยากได้เงินงั้นเหรอ”

“ทำไมต้องว่าผมแบบนั้นด้วย ผมไม่เคยทำแบบที่คุณว่า และไม่คิดจะทำด้วย ผู้ชายอย่างคุณเก่งแต่ทำร้ายคนที่ไม่มีทางจะสู้ ในใจคิดแต่จะแก้แค้น ถือทิฐิทั้งๆที่เรื่องมันผ่านมานานแล้ว” ผมพูดอย่างเหลืออดเหลือทน ผ่ามือใหญ่ฟาดเข้าเต็มใบหน้าด้านซ้ายของผมทันที

เพี๊ยะ!

“โอ๊ย!” ผมหน้าหันไปตามแรงตบจนรับรู้รสเค็มๆคาวๆของเลือดที่ออกตามมุมปาก

“ปากดีนักนะมึง! คิดว่ามึงป่วยแล้วกูไม่กล้าทำอะไรมึงเหรอลูกพีช อย่ามาปากดีกับกูนะ ไม่งั้นมึงโดนมากกว่านี้แน่”

ร่างสูงตะคอกแล้วจับหมับเข้าที่ลำคอผมก่อนจะจีบมันอย่างแรง ผมเอามือจับเอาไว้แล้วขัดขืน แต่ก็สู้แรงคนที่ตัวใหญ่กว่าไม่ได้เลย

“อึก! ปล่อย แค่กๆ ปล่อยนะ หะ...หายใจไม่ออก”

“หึ! คนอย่างมึงมันอ่อนแอจริงๆลูกพีช ไม่ต้องห่วงหรอกก็ยังไม่ทำให้มึงตายตอนนี้แน่ อย่ามาปากดีอีก จำไว้!” คนใจร้ายกัดฟันพูดก่อนจะปล่อยมือออกจากผมอย่างแรง ผมไอแค่กๆออกมา น้ำตาเล็ดอย่างห้ามไม่ได้

คนใจร้าย!! ผมผิดอะไร? ผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ผมไม่รู้จริงๆ เขาโกรธ เขาเกลียดพ่อแม่ผม แต่ทำไมต้องมาลงที่ผมด้วยล่ะ!

“ฮืออออ! ฮึกกกกก คนใจร้าย”

///////////////////////////////

อิป๊ามันใจร้ายจริงๆ สงสารหนูพีชจริงๆ ด่ามัน ด่ามันเลย ด่าอิป๊าเยอะๆ ไรท์ก็เกลียดมัน555+ เม้นกันมาด้วยนะครับ

ฝากอีบุ๊คน่ารักๆ เรื่อง จับหัวใจนายตัวเล็ก ด้วยนะครับ