รักนะเจ้าโง่

บทที่1 

ตอนที่ 1/5 จุดเปลี่ยนของชีวิต ม.ปลาย 

/ในห้องเรียน/ 

อาจารย์โทมากิ : นี่ก็เปิดเรียนมาได้2เดือนแล้วนะ นายยังไม่เลือกชมรมที่จะเข้าอีกเหรอ? 

มาดะ : คนแบบผมเนี่ยนะจะให้ทำงานกับคนอื่นได้ แล้วก็มันจะมีสักชมรมที่ต้องการคนตรงๆแบบผม ต่อให้ไปชมรมศิลปะ ผมก็ไม่มีความสามารถด้านนี้ ถ้าเป็นชมรมกีฬาผมก็ไม่ได้เก่งอะไร 

และ ผมก็ไม่ชอมทำงานหลายคน ผมจะไม่สละเวลาอันมีค่าของผมให้กับสิ่งที่ผมไม่ได้ทำเพื่อตัวเองเด็ดขาด 

/ชื่อ: ลินคิ มาดะ อยู่ม.5ห้องD/ 

อาจารย์โทมากิ : งั้นเหรอ? มาดะ ตามฉันมาหน่อยสิ~ 

มาดะ : เอ๊ะ? 

/ทั้งสองได้เดินไปถึงหน้าชมรมแห่งหนื่ง/ 

อาจารย์โทมากิ : /เปิดประตูเข้าห้องนั้นไปและในห้องมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่/ 

อาจารย์โทมากิ : โย่ว! ว่าไง ชินะ~ 

ชินะ : มารยาทอาจารย์ ก่อนจะเข้าห้องใคร ก็เคาะประตูก่อนสิ~ 

/ชื่อ: ชินะ อยู่ม5 ห้องA/ 

อาจารย์โทมากิ : งั้นก็ขอโทษด้วยนะ~ 

ชินะ : อาจารย์มาที่นี่วันนี้มีอะไรเหรอ? 

อาจารย์โทมากิ : อ้า...ฉันมาวันนี้ก็เพื่อจะมาแนะนำสมาชิกใหม่นะ 

ชินะ : เอ๊ะ? ปกติผมไม่ได้เปิดรับใครคนอื่นเข้าชมรมหรอกนะ แต่นี่ถือว่าเป็นคำไหว้วานของอาจารย์แล้วกัน ผมรับก็ได้ 

อาจารย์โทมากิ : มาดะ แนะนำตัวสิ~ 

มาดะ : อ้า~ ฉันชื่อว่า ลินคิ มาดะ เรียกแค่ มาดะ เฉยๆก็ได้ 

ชินะ : ฉันชื่อ ชินะ ส่วนนามสกุลน่ะ นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก 

มาดะ : (หมอนี่ คงเป็นพวกหยิ่งสินะ) 

อ.โทมากิ: งั้นก็โชคดีแล้วกันนะพวกเธอ อาจารย์ขอตัวก่อนละ 

มาดะ: เดียวก่อนสิครับอาจารย์! ผมไม่ได้บอกว่าจะเข้าชมรมเลยนะ 

อ.โทมากิ: ม.ปลายนี่คะแนนกิจกรรมชมรมมีผลต่อคะแนนต่อการเรียนจบนะบาย~ 

/แล้วอาจารย์ก็เดินออกจากห้องไป/ 

มาดะ: (อะไรของอาจารย์เนี่ย!?) เอ่อ... แล้วคนในชมรมคนอื่นละ? 

ชินะ: ชมรมนี้ไม่มีคนอื่นหรอกมีแค่ฉันคนเดียวเพราะฉันอยากจะทำด้วยตัวคนเดียวมากกว่าส่วนนายนะเพราะอาจารย์ขอร้องเฉยๆฉันถึงยอมให้นายเข้า 

มาดะ: (คงเป็นพวกชอบทำอะไรคนเดียวแบบเราสินะคนแบบนี้ไม่ไปรบกวนเวลาทำงานน่าจะดีที่สุด) งั้นหรอ? แล้วชมรมนี้เกี่ยวกับอะไรละ? 

ชินะ: นั่งลงก่อนสิ ฉันจะอธิบายให้นายฟัง 

มาดะ: อ่ะ! จริงสิ 

/มาดะเดินไปแล้วนั่งลงที่เก้าอี้/ 

ชินะ: ชมรมนี้คือชมรมการจัดการ 

มาดะ: ชมรมการจัดการ? 

ชินะ: ใช่ ชมรมนี้มีหน้าที่ช่วยเหลือคน,ชมรม และ ทุกกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับโรงเรียนนี้น่ะ 

มาดะ: (มันก็คือการสร้างปัญหาให้ตัวเองชัดๆ! มันมีคนที่อยากเพิ่มภาระให้ตัวเองในโลกนี้ด้วยหรอเนี่ย!?) แล้วมันเป็นการช่วยเหลือแบบไหนละ? 

ชินะ: ทุกปัญหานั้นละ... แค่บอกรายละเอียดให้ถี่ถ้วนแล้วจะช่วยเท่าที่พวกเราทำได้อะนะ 

มาดะ: งั้น... 

ชินะ: ขอโทษด้วยนะที่พูดไปเมื่อกี้ 

มาดะ: เอ็ะ? 

ชินะ: เมื่อกี้ฉันพูดว่า " เรา " ฉันหมายถึงแค่ชั้นคนเดียว 

มาดะ: หะ??? 

ชินะ: เรื่องที่อาจารย์ขอให้นายเข้าชมรม ฉันไม่มีปัญหาหรอกแต่ก็ต้องถามเจ้าตัวก่อน ฉันไม่บังคับคนอื่นหรอกนะ 

มาดะ: (หมอนี่เหมือนกำลังดูถูกเราอยู่เลยแหะ คงไม่อยากให้เข้าชมรมสินะงั้นนี่ก็เป็นโอกาสดีที่เราจะชิ่ง) 

มาดะ: งั้นถ้าฉันเข้าชมรมคงไม่มีปัญหาอะไรสินะ 

มาดะ: (เอ็ะ? เมื่อกี้เราคิดจะชิ่งออกไปแต่ทำไมเราถึงพูดออกไปแบบนั้นล่ะ ไอ้ปากเฮงชวยเอ้ย!! หรึอว่าความรู้สึกนี้คือสิ่งที่เรียกว่า การโดนดูถูกงั้นหรอ? เลยทำให้ตัวเรายอมรับมันไม่ได้) 

ชินะ: งั้นก็ตกลงตามนั้น ยินดีด้วยนะตอนนี้นายเป็นสมาชิกของชมรมอย่างเป็นทางการแล้ว ขอฝากตัวด้วยนะ 

มาดะ: เอ่อ... ทางนี้ก็ขอฝากตัวด้วย เอ่อคือว่า.... ปกติคนที่มาขอความช่วยเหลือนี่เยอะมั้ย? 

ชินะ: ปกติก็จะมีทางสภานักเรียนเป็นบางครั้ง ชมรมอื่นๆค่อนข้างเยอะ และ ปัญหายิบย่อยอีกนิดหน่อย 

มาดะ: แล้ววันนี้ละ? 

ชินะ: วันนี้ไม่มีนัดแฮะ 

มาดะ: งั้นหรอ ถ้างั้นฉันขอตัวไปก่อนละ /ลุกจากที่นั่ง/ 

ชินะ: เข้าชมรมวันแรกก็คิดจะอู้งานเลยหรอ? 

มาดะ: ก็นายบอกว่าวันนี้ไม่มีนัดไง 

ชินะ: แต่ฉันก็ไม่ได้หมายความว่า จะไม่มีใครมานี่ 

/เสียงเคาะประตู/ 

ชินะ: เข้ามาเลยครับ 

/คนที่ยืนอยู่หน้าห้องชื่อว่า " โอมะสึ "ม.5ห้องA เป็นประธานนักเรียน/ 

โอมะสึ: ขอรบกวนด้วยนะครับ /เดินไปนั่งที่เก้าอี้/ 

ชินะ: มีเรื่องอะไรหรอโอมะสึ? คงเป็นเรื่องของสภานักเรียนอีกใช่มั้ย? 

โอมะสึ: ใช่แล้วละ คืองี้นะอีก 2 อาทิตย์ข้างหน้าก็จะถึงวันครูแล้ว 

ชินะ: เรื่องนี้เองสินะ แล้วปัญหามันอยู่ตรงไหนละ? 

โอมะสึ: ปัญหามันอยู่ที่การจัดงานของทางเราที่มันล่าช้า และ งานเมื่อปีที่แล้วก็ค่อนข้างหน้าผิดหวัง ก็เลยหาคนเก่งๆแบบนายมาช่วยงานหน่อย 

ชินะ: สรุปก็คือพวกนายอยากให้งานมันออกมาอลังการกว่าปีที่แล้วสินะ 

โอมะสึ: โย่วว่าไงมาดะ! นายมาที่นี่มีเรื่องไหว้วานอะไรหรอ? ฉันนึกว่านายชอบทำอะไรคนเดียวชะอีก 

มาดะ: ก็ใช่ แต่ฉันสมาชิกชมรมนี้น่ะ 

โอมะสึ: เอ็ะ!? คนอย่างนายนี่เข้าชมรมด้วยงั้นหรอ ขอโทษทีนะพอดีว่ามันรู้สึกแปลกๆนะ ช่วงม.ต้นเค้าไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรมโรงเรียนเลย ม.ปลายคงทำให้นายเปลี่ยนไปนิดๆสินะ 

มาดะ: ปล่าวหรอกที่เข้าชมรมนี่เพราะถูกบังคับ แล้วก็ไม่มีชมรมไหนที่เข้ากับฉันหรอก และ ที่ฉันทำนี่ก็เพราะคะแนนสอบเท่านั้น 

ชินะ: ถ้างั้นก็เดียวค่อยคุยรายละเอียดกันทีหลังละกัน 

โอมะสึ: งั้นก็เจอกันพรุ่งนี้ที่ห้องสภานักเรียนนะ ขอบคุณพวกนายที่ยอมช่วยนะ 

มาดะ: ขอบคุณอะไรของนายกัน? 

ชินะ: คนที่นายควรขอบคุณต้องแค่ฉันคนเดียวนะโอมะสึ 

โอมาสึ: ครับ... 

/ตัดมาตอนพักเที่ยง มาดะกำลังนั่งกินข้าวเที่ยงคนเดียวในห้องอยู่/ 

/ประธานโอมะสึเปิดประตูเข้าไปในห้อง แล้วเดินไปตบไหล่มาดะ/ 

โอมะสึ: มาดะ!!! ถ้านายไม่ชอบชมรมนั้น นายมาอยู่สภานักเรียนกับฉันก็ได้นะ 

มาดะ: ถ้าแค่จะมาทักทายกันก็ทักแบบปกติก็ได้นะ!!! แล้วอีกอย่างงานที่สภานักเรียนก็มีแต่เรื่องวุ่นวายตลอด ชมรมที่ฉันอยู่ตอนนี้มันดีแล้วไม่ค่อยเสียพลังงาน และ เวลามากเท่าไหร่ 

โอมะสึ: /ถอนหายใจ/ ตั้งแต่ม.ต้น นายนี่ไม่เปลี่ยนไปจริงๆเลยนะ 

อ.โทมะกิ: /เดินเข้ามาในห้อง/ 

อ.โทมะกิ: เข้าเรียนแล้ว! ทุกคนกลับไปนั่งที่ของตัวเองได้แล้ว 

โอมะสึ: งั้นค่อยเอาไว้คุยกันทีหลังนะ 

/โอมะสึเดินออกจากห้องไป/ 

/ตัดไปช่วงหลังเลิกเรียน/ 

มาดะ: /เดินมาถึงหน้าห้องชมรมแล้วเคาะประตรู/ 

ชินะ: เชิญเข้ามาได้เลยครับ 

มาดะ: /เดินเข้าไปข้างในห้อง แล้วนั่งลงที่เก้าอี่/ 

ชินะ: /จ้องมาดะ/ 

มาดะ: นี่นายจ้องอะไรของนายนะ? 

ชินะ: ปล่าวหรอกแค่คิดไม่ถึงเลยว่านายจะ 

มานะ ฉันคิดว่านายจะชิ่งชะอีก 

มาดะ: (จริงๆแล้วก็อยากชิ่งนั้นแหละ แต่ความรู้สึกตอนนี้เหมือนโดนดูถูกยังไงไม่รู้สิ คงเป็นสิ่งที่เรียกว่าพิสูจน์ตัวเองสินะ) 

ชินะ: ฉันคงมองนายผิดไปจริงๆ นึกว่าจะเป็นคนขี้เกียจ,ไม่ใส่ใจในสิ่งที่ทำ,ไม่สนคนอื่น และ เห็นแก่ตัวชะอีก 

มาดะ: ก็ปล่าวนะ แต่นายก็พูดถูกบางเรื่องนะ (ทำไมต้องแคร์คนอื่นด้วยไม่ใช่คนไม่ใช่คนในครอบครัวชะหน่อย,ไม่ใช่คนรู้จัก และ ไม่อยากรู้จักด้วยยิ่งมีเพื่อนเยอะก็ยิ่งวุ่ยวายเปล่าๆ) แต่นายจะตัดสินคนที่ไม่สนิทไม่ได้นะ 

ชินะ: ไม่สนิทอะไรบ้าปล่าว ฉันไม่รู้ด้วยช้ำว่ามีนายในชั้นม.5ห้อง A,B,C,D ด้วยช้ำ 

มาดะ: หะ ..... 

/มีคนเคาะประตรู/ 

ชินะ: เข้ามาได้เลยครับ 

/ตัวละครใหม่ชื่อ " นิกิ " นักเรียนม.5ห้องB/ 

นิกิ: ขอรบกวนด้วยนะคะ /เดินเข้าไปในห้อง/ 

ชินะ: อ้าวว่าไงนิกิ! วันนี้มีเรื่องอะไรหรอ? 

นิกิ: อ่ะ! คือว่าฉันอยากให้ชินะช่วยติวหนังสือให้หน่อยนะ คือฉันอยากเรียนให้สอบผ่านเพื่อจะได้อยู่ห้องA เลยอยากให้คุณชินะที่อยู่ห้องA ช่วยติวให้หน่อยจะได้มั้ยค่ะ? 

ชินะ: เรียกแค่ชินะเฉยๆก็ได้ส่วนเรื่องติวหนังสือ งั้นมาติวกับฉันตอนพักเที่ยง และ หลังเลิกเรียนนะ 

นิกิ: ขอบคุณมากนะชินะคุง 

ชินะ: ที่จริงตอนนี้ก็ยังมีเวลาก่อนจะเลิกชมรมนะ งั้นเธอหยิบปากกาขึ้นมาเลยวันนี้จะติวให้นิดหน่อยนะ ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามมาได้เลยนะ ฉันจะเธอตอบคำถามมา10ข้อ แล้วให้มาดะเป็นคนตรวจนะ 

นิกิ: อื้ม! จะพยายามนะ 

มาดะ: เดียวสิ! ทำไมฉันต้องเป็นคนตรวจด้วยละ? 

ชินะ: นี่เป็นงานของชมรมนะ ทุกคนต้องมีส่วนร่วมด้วยสิถึงจะเรียกว่าชมรม 

มาดะ: แต่ฉันมองว่านี่ไม่เกี่ยวกับชมรมเลยนะ ฉันว่ามันเป็นงานของนายมากกว่า และ ฉันไม่ได้สักคำว่าจะช่วยติวหนิ 

ชินะ: นายขี้เกียจ หรือ ว่าตอบไม่ได้ก็พูดมาตรงๆเถอะนะไม่ต้องหาข้ออ้างให้เหนื่อยเลย 

มาดะ: เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ 

ชินะ: ไม่ต้องทำเป็นว่าไม่ได้ยินเลย ฉันไม่อยากจะพูดช้ำสองนะ 

มาดะ: นี่จะยั่วโมโหกันใช่มั้ย 

ชินะ: เปล่าหนิ ฉันแค่พูดให้คนแบบนายเข้าใจไง~~ 

มาดะ: ได้ฉันจะตรวจให้ก็ได้ 

นิกิ: ชมรมนี้คงมีเรื่องสนุกมากกว่านี้อีกแน่เลย 

/ผ่านไปเกือบชั่วโมง/ 

ชินะ: โห้~ 

มาดะ: มีอะไรละ? 

ชินะ: ปล่าวไม่มีอะไร ฉันแค่ตกใจที่นายตรวจถูกหมดทุกข้อนะ ฉันไม่คิดว่านายจะฉลาดขะหนาดนี้นะ 

มาดะ: /ยิ้มแบบไม่เป็นมิตร/ (แน่นอนก็คนมันเก่งอะนะ) 

นิกิ: มาดะน่ากลัว~ 

ชินะ: นิกิไม่ต้องไปใส่ใจหรอก ยังไงก็เธอตอบผิดตั้ง 7 ข้อเลยนะ 

นิกิ: ขอโทษนะคะ เพราะงี้ฉันเลยอยากเรียนให้เก่ง 

มาดะ: (ไม่ใช่ว่าคำถามที่เธอให้มันยากเกินไปไม่ใช่หรอ และ คำถามแต่ละข้อก็ไม่ใช่หลักสูตของชั้นม.ปลายด้วยช้ำ ถึงจะเรียนเก่งแค่ไหนถ้าไม่ได้เอาไปใช้ในอนาคตเรียนไปก็เท่านั้น เสียเวลาเปล่าๆ)

นิกิ: คือช่วยรับขนมนี่แทนการขอบคุณทีนะชินะคุง 

มาดะ: (การให้ส่วนใหญ่ก็เพื่อรักษาผลประโยชน์เท่านั้นแหละ) 

นิกิ: นี่มาดะคุง เธอก็รับนี่ด้วยสิ 

มาดะ: เอ่อ... ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยฉันแค่ตรวจคำถามให้เองนะ ฉันว่าเธอให้ชินะหมดเลยดีกว่า 

นิกิ: เหตุผลแค่นั้นก็พอแล้วละ ดั่งนั้นรับไปชะนะ /หยิบใส่มือมาดะ/ 

มาดะ: อ่ะ! งั้นขอบคุณมากนะ (นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่มีผู้หญิงให้ของแบบนี้ เฮ้อ~ ไม่ได้รู้สึกแบบนี้นานแล้วนะ) 

ชินะ: /หยิบขนมมากิน/ ขอบคุณมากเลยนะนิกิ มันอร่อยมาก 

นิกิ: ขอบคุณที่ชมนะ ฉันเป็นคนทำเองหมดเลยนะ 

ชินะ: เอาละคงได้เวลากลับบ้านแล้วละ 

/ตัดไปที่หน้าทางเข้าโรงเรียน/ 

ชินะ: นี่นิกิถ้าไม่ว่าอะไร สนใจจะเดินกลับด้วยกันมั้ย? 

นิกิ: เอ็ะ!? ได้หรอ? 

ชินะ: ได้สิ ถ้าจำไม่ผิดทางกลับบ้านเธอไปทางบ้านฉันพอดี เลยถามไปแบบนั้น 

นิกิ: โอ.. โอเค 

มาดะ: (วันนี้มันอะไรกันทำไมเรารู้สึกแปลกๆ ปกติแล้วจะไม่มีใครยุ่งกับเราเกิน5นาทีเลยนะรู้สึกไม่ชินจริงๆ แต่....) 

ชินะ: มาดะพรุ่งนี้ก็อย่าลืมเข้าชมรมละ 

นิกิ: เจอกันพรุ่งนี้นะมาดะคุง เดินกลับบ้านปลอดภัยนะ 

/ชินะ และ นิกิเดินกลับบ้านด้วยกัน, มาดะเดินไปอีกทาง/ 

มาดะ: (แต่... ว่าทำไมวันนี้รู้สึกไม่คุ้นเคยกับมันเลย ทำไมรู้สึกว่าหลังจากนี้คงไม่มีวันแบบนั้นอีก, สัมผัส และ ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน มันเป็นเรื่องจริงหรอที่เค้าว่ากันว่าเมื่อขึ้น ม.ปลายแล้ว คนเรานั้นมักจะพบเจอการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้น) 

/มาดะกำลังกินขนมที่นิกิ มอบให้อยู่/ 

(หวังว่ามันจะไม่ใช่เรื่องจริงนะ) 

(จบตอนที่ 1)