"อะ..อืม ผมอยู่ที่ไหน'' หัวของผมมันปวดมากๆ มากจนจะกรีดร้องออกมา ดวงตาที่อ่อนเพลียของผมค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ ภาพที่ยากจะมอง กลับชัดเจนอย่างรวดเร็ว
'' เห้ เห้ ได้ยินกันรึปล่าว" มือสีขาวซีดจับที่ไหล่ของผมแน่น ใบหน้าที่เห็น คือชายคนหนึ่ง ดวงตาสีฟ้างดงาม หน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวน เท่..เท่สุดๆ!!
'' ผมมาอยู่นี่ได้ยังไงเนี้ยยยย'' ทันทีที่ผมแหกปากพูดไป คนตรงหน้าก็มองผมนิ่ง ก่อนจะยิ้มอย่างขบขัน
'' ผมก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ มันคือ ห้องเรียน'' เรื่องนั้นหนะมันรู้อยู่แล้วโว้ยยยย ฮืออ ผมได้แต่บ่นในใจ ก่อนจะลุกขึ้นด้วยขาที่อ่อนแรง
'' เรา..ต้องทำยังไงต่อดีครับ" คนตัวสูงกว่า ทำท่าทางครุ่นคิดซักพัก ก่อนจะถอนหายใจ เขายิ้มอ่อนออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า
" แนะนำตัว ผม ชื่อ คินาซิกาวา คาอิจิ '' ทันทีที่เขาบอกชื่อ ตาของผมก็ลุกวาว คาอิจิ นั่นมันนักสร้างเกมชื่อดังเลยนี่หว่า ได้ชื่อว่านักเขียนอายุ19ปี ที่โด่งดัง ผมยังไม่ทันจะเอ่ยปาก อยู่ๆ โทรทัศน์ก็เปิดขึ้น และสิ่งที่น่ากลัวก็ปรากฎ..
" เห้ย!!!!!!! " ดวงตาของผมเบิกกว้าง ปากของผมอ้าออก เหงื่อเริ่มออก นั่นมัน อะไร
" ศพ.. นั่นมัน แม่ของผม" อีกคนกรี๊ดร้องด้วยน้ำเสียงสั่นทอน น้ำตาอาบไปทั่วแก้ม ตัวสั่นจนแทบจะยืนไม่ไหว
" คิๆๆๆๆๆๆ หวัดดีจ้าาาา อุ๊ สีหน้าแห่งความสิ้นหวังนั่นมันอะไรกันน้าาาา " ผมและคนข้างๆ ขมวดคิ้ว เมื่อเจอเด็กสาวตัวเล็กร่างคล้ายตุ๊กตาปรากฎขึ้น เทอยิ้มร่า ก่อนจะเริ่มพูดอะไรบางอย่าง
" แกดป็นใครกันแน่วะ!!!!" ผมถาม
" ฟังให้ดีพวกเด็กน้อยจ๊ะ มารวมตัวกันที่ห้องประชุม มีเรื่องที่หน้าตื่นเต้นรอพวกแกอยู่ บายยยย" อะไรกัน ห้องประชุม ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำว่า ทำไม ทำไม ทำไมล่ะ!!! ผมรับรู้ได้ว่า มีสิ่งที่เลวร้าย รอผมอยู่
Guest
