แม่ทัพหยางเหวินเย่ทิ้งภรรยาหลังแรกวิวาห์ 

ปล่อยให้นางรอนานกว่าห้าปีจึงยอมพบหน้า 

ทว่าเถียนเถียนน้อยกลับมิได้อัปลักษณ์ดั่งที่จำได้ 

ดวงตาสีน้ำผึ้งนั่นก็อันตราย 

ล่อลวงหัวใจไร้รักให้กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง... 

‘นางสูญเสียบิดา ยังโวยวายน้อยกว่าเจ้าเสียอีก!’ 

ประโยคของท่านพ่อ ช่วยให้หยางเหวินเย่ได้สติขึ้นมาบ้าง เขายอมเข้าพิธีโดยไม่ปริปากบ่น ในเมื่อสาวน้อยหน้าตาอัปลักษณ์ยังอดทนต่อความสูญเสียได้ แม่ทัพมากฝีมืออย่างเขาก็ควรจะอดทนได้มิต่างกัน หยางเหวินเย่อดทนจนกระทั่งนาทีที่ถูกบิดาบังคับให้ร่วมหอกับนาง 

“นอนมิหลับหรือ”  

หยางเหวินเย่เอ่ยถามเจ้าสาวที่นอนขยับตัวไปมาอยู่บนพื้น 

“ท่านพี่เจ้าคะ เถียนเถียนมีเรื่องอยากจะถาม” นางลุกขึ้นนั่งและมองตรงไปยังเจ้าบ่าวจำเป็น 

“สงสัยอะไรก็ถามมา” 

“ทราบดีว่าท่านพี่จะไม่มีวันรักข้า แต่เถียนเถียนอยากจะขออนุญาตรักท่านพี่ได้หรือไม่” 

นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำขอเช่นนี้จากภรรยาอัปลักษณ์ แต่จะให้ใจร้ายตัดรอนสาวน้อยที่ไม่เหลือใครก็คงจะอำมหิตมากไปสักหน่อย หากยอมอ่อนข้อลงสักเล็กน้อยเพื่อให้นางได้มีอะไรยึดเหนี่ยวในภายภาคหน้า ก็มิใช่เรื่องผิดอันใดมิใช่หรือ 

“เจ้ารักข้าได้ แต่ย่อมจะเป็นแค่รักข้างเดียว” 

“รักข้างเดียวก็ดีมากพอแล้ว”