# เรื่องนี้เป็นเพียงความจิ้นส่วนตัว ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักแต่อย่างใด
_______________________________________________________________________________________________
บนต้นไม้
ผมมานั่งตากลมบนนี้ได้ประมาณครึ่งวันได้ แล้วทอดมองไปยังหมู่บ้านตรงหน้าเพลินๆ ทันทำให้หัวใจของผมอิ่มเอ่มอย่างบอกไม่ถูก พระอาทิตย์สีส้มแสดไล่ลับขอบฟ้าพร้อมกับดวงจันทร์เสี้ยวเล็กๆที่ขึ้นลางๆ เป้นการฆ่าเวลาที่ดีทีเดียวสำหรับการรอ'ใคร'บางคนที่ผมอยากคุยกับเขามากๆ แต่เขาเองก็งานล้นมือจนแทบหาเวลาว่างไม่ได้ แต่ผมรู้ว่าอีกเหตุหนึ่งก็มีคนที่ไม่อยากให้เขามาเจอกับผม
"โย่ว! มาดาระ" ตอนนั้นเองที่ความเหงาถูกทลายหายไปด้วยเสียงเรียกที่ผมคุ้นเคยจนต้องก้มลงไปมอง ร้อยยิ้มถูกระบายบนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว
"ช้ามาก" ผมบ่นไปอย่างนั้นแต่ก็ไม่คิดจะถือโทษโกรธเขา
"โทษทีๆ โทบิรามะสั่งว่าถ้าไม่ทำให้เสร็จก็ไม่ต้องลุกจากเก้าอี้น่ะสิ ฮะๆๆ!!"
ร่างสูงหัวเราะอย่างร่าเริง แต่ตรงกันข้ามถ้าถูกต่อว่าเรื่องปมด้อยก็จะหงอยเป็นลูกแมวทีเดียว จุดอ่อนนี้มีเพียงผมและน้องชายของเขาที่รู้ 'เซ็นจู ฮาชิรามะ' เพื่อนเพียงคนเดียวของผม ถึงแม้ว่าสถานะทางสังคมจะมองว่าสองตระกูลเราเป็นศัตรูกันมาช้านาน แต่ผมกับฮาชิรามะไม่เห็นแบบนั้นเลยสักนิด พวกเราเข้ากันได้ดีอย่างน่าประหลาด ตอนเด็กๆก็มักจะแข่งกันฝึกวิชา จนบ่อยครั้งที่พวกผู้ใหญ่เกือบจะยกพวกมาฆ่ากัน
"แต่ก็..ขอบใจนะที่ยังรอฉัน" ร่างสูงยิ้มอ่อนจนผมที่กระโดดลงมาเห็นก็แทบเข่าอ่อนระทวย ใจดวงเท่ากำปั้นก็พองโตขึ้นเรื่อยๆ
"อะ! เป็นอะไรมั้ย?" ฮาชิรามะรีบเข้ามาช่วยพยุงผมทันควัน ด้วยการโอบมือหนาไว้ที่ไหล่บวกกับมืออีกข้างที่ดึงแขนผมไว้ให้กลับมายืนทรงตัว ลมหายใจอุ่นของเขรดลงหน้าผากผมจนหน้าชาแดง
"ส..สบายมาก!" ผมตอบลนๆขณะที่รีบผละออกจากร่างสูง
"ฉันมองนายตลอด จากทางนั้น.."
ฮาชิรามะกระซิบบอกจนทำให้ผมชะงัก ค่อยๆเงยขึ้นไปสบตาสีเปลือกไม้ ราวกับต้องมนต์สะกดกับเส้นผมสีดำยาวนั้นค่อยๆปลิวไสว พร้อมกับใบไม้แห้งที่ร่วงหล่น สีหน้าของฮาชิรามะแสดงถึงความจริงใจอย่างไม่เสแสร้งผมไม่แน่ใจว่าตรงนี้หรือเปล่าที่ทำให้ผมหวั่นไหวไปตามความรู้สึก มากกว่าเมื่อก่อนและทวีมากขึ้นเรื่อยๆ คนปกติคงจะคิดว่ามันผิดศีลธรรมกับความรู้สึกที่มีให้กับผู้ชายด้วยกันเยี่ยงชายหญิง และมันจะรับไม่ได้แน่เมื่อเป็นคนสองคนจากตระกูลที่เกลียดชังกันมาแสนนาน
"มาช่วยกันคิดเรื่องหมู่บ้านเถอะ"
ฮาชิรามะช่วงพยุงให้ผมยืนเหมือนเดิมและเป็นฝ่ายเดินนำลงไปทางหมู่บ้าน แต่นั่นก็ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ความคิดตัวเอง จำสัญญาที่เคยให้กับเขาไว้ตั้งแต่ยังเด็ก ว่าจะรวมตระกูลเป็นหนึ่งเดียว ให้ใหญ่เป็นหมู่บ้าน และนำพาไปในทางที่ถูกต้อง ไม่มีความขัดแย้งและสงครามที่ต้องสูญเสีย
"นายนี่น้า.."
"อย่างแรกเลย..ฉันจะเป็นพันธมิตรกับอุจิวะ เราจะจับมือกันต่อหน้าคนในหมู่บ้านที่มาเป็นพยาน เป็นไง?" ผมเดินตามหลังฮาชิรามะไปพลางๆฟังเรื่องสาธยายของเขาอย่างลื่นไหล เสียงเจี้ยวจ้าวกับรอยยิ้มที่แจ่มใสนั้นผมไม่เคยเบื่อเลย
"ฉันจะให้โทบิรามะจับมือนายด้วย เขาจะได้เลิกอคติสักที ว่ามั้ย?" ไม่ล่ะ..แค่จับมือนายคนเดียวก็พอแล้ว
"เหอะ! ฉันไม่คิดจะบังคับนายแล้วก็ไม่อยากให้นายบังคับหมอนั่นด้วย" เอาความจริงผมเป็นคนพูดตรงไปตรงมาและเวลาด่าที่ขอบอกว่าอิซึนะหูชาเลยทีเดียว ร่างสูงหยุดเดินและหันมายิ้มกว้างให้ผม พอเห็นสีหน้ามุ่งมั่นทีไรผมก็จำต้องหลบตลอด
"ดูนายพูดสิ เท่ดีนะ..แต่น้อยกว่าฉัน ฮุๆๆ" ฮาชิรามะทำหน้ากวนตีนพยายามกลั้นขำ ซึ่งผมเห็นแล้วมันก็เคืองขึ้นมานิดๆหน่อย
"ไม่สนหรอกเฟ้ย แต่ช่วยเลิกทำหน้ากวนตีนสักทีเหอะ!"
แล้วก็เผลอตวาดด้วยความขลาดอาย ตอนนั้นเองที่มือหนารวบกรามผมให้หันไปมองเขาตรงๆ จมูกเป็นสันนั้นอยู่ไกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจอีกครั้ง ผมถูกตรึงไว้ด้วยสายตาคมคู่นั้นที่ไม่อาจหนีได้ แขนแกร่งใต้เสื้อแขนยาวชั้นดีคว้าเอวผมดึงเข้าไปชิดกัน ใบหน้าเรียวโน้มลงมากระทั่งสิ่งที่อยู่ใต้จมูกของพวกเราแนบติดกัน
"เพราะแบบนี้ฉันถึง.."
เขากระซิบแผ่วเบาจนเหมือนกับว่าสติผมจะลอยไปแล้ว สองมือของผมถูกวางบนหน้าแขนเขาอย่างอัตโนมัติ ฮาชิรามะกลับมาคลอเคลียอยู่บนปากของผมทั้งช้าและเนิบนาบ เขาพยายามจะบอกกับผมว่าไม่ต้องกลัวอะไรหรือสนใจอย่างอื่นนอกจากเขาเพราะเขาจะอยู่ข้างผมเสมอผ่านการกระทำนี้ ผมอุ่นใจเหลือเกิน..
"..ดีใจที่ได้พบนาย"
ครืด..!
"กลับมาแล้วโทบิรามะ!"
ผมกลับมาถึงบ้านก็ปาไปทุ่มกว่า หลังจากที่ก่อนหน้านี้ผมไปเดินเล่นกับมาดาระแล้วเลยไปส่งเขาที่บ้าน ก่อนจะกลับมาเพราะด้วยความเหนื่อยอ่อน แล้วผมก็คิดว่าน้องชายตัวดีน่าจะไม่ต่างกันเท่าไหร่จากที่ต้องมีพี่ชายขี้เกียจอย่างผม ทำหน้าที่เหมือนแม่คนที่สอง คอยบ่นด่าให้ฟังเป็นบทสวดเมื่อผมทำตัวเหลวแหลก
ไม่มีเสียงตอบรับ ภายในนี้มืดมากผมชักสงสัยแล้วว่าโทบิรามะอาจจะไม่อยู่หรือลืมจุดตะเกียงไว้ก็ได้ แต่คาดว่าข้อสองน่าจะไม่มีทางเป็นไปได้ ผมไล่จุดไฟจากตะเกียงในบ้านขณะที่เดินไปทางห้องครัว บ้านหลังนี้เป็นมรดกตกทอดจากบรรพบุรุษจากรุ่นสู่รุ่นจนไม่แปลกใจเลยถ้ามันจะมีเสียงเอี๊ยดอ้าดจากพื้นไม้ ทันใดนั้นผมก็เจอกับคำภีร์ม้วนน้ำเงินตกอยู่ ต่อจากนั้นก็เป็นเศษกระดาษที่เกลื่อนกลาด ผมเริ่มกังวลและย่ำต่อไปในทางมืดๆโดยมีเพียงตะเกียงหนึ่งอันในมือ
"โทบิรามะ!!"
ขาทั้งสองกรูเข้าไปหาร่างของน้องชายที่นอนล้มคว่ำอยู่ ผมช่วยพยุงเขาขึ้นมาก็พบว่ามือที่สัมผัสกับร่างกายของโทบิรามะมันร้อนมาก ถ้าปล่อยไว้นานอาการอาจจะแย่ลงดังนั้นก็จึงรีบพาเขาไปที่ห้องนอน จัดแจงเสื้อผ้าให้พอระบายความร้อนออก ก่อนจะรีบหาผ้าหากะละมังใส่น้ำมาเช็ดตัว ปาไปสี่ทุ่มที่ผมจัดการตัวเองแล้วย้ายฟูกมานอนใกล้ๆกับโทบิรามะ ซึ่งหลับสนิทเพราะไข้พิษไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าพี่ชายคนนี้เหนื่อยขนาดไหน
"แม่เบอร์สอง"
ผมพูดเปรยๆก่อนจะขำกับตัวเองที่เอาไปเปรียบเทียบก่อนจะล้มตัวนอนตะแคงมองเขา พิจารณาใบหน้าดูแล้วโทบิรามะคงจะหักโหมใช่เล่น ก่อนหน้านี้ผมก็เคยได้ยินจากเจ้าหนูฮิรุเซ็นว่ากำลังอยู่ในช่วงสร้างคาถาอะไรสักอย่าง ช่วงนี้เขาก็เลยไม่ค่อยกลับบ้านมานอนเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ขัดขวางเขาหรอกเพราะถ้าเขาทำเพื่อหมู่บ้าน
ด้วยความเอ็นดูผมเลยเอื้อมมือไปลูบเส้นผมสีขาวสะอาดนั่น พวกเราไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลยนอกจากสายเลือด ตอนนั้นเองที่น้องชายคนเดียวครางงึมงำพลางพลิกตัวหนี ขนาดละเมอยังกีดกันผม..นั่นแหละ 'เซ็นจู โทบิรามะ' น้อยชายของผม
จิ๊บๆ..จิ๊บๆ!
"หือ..หืม?"
เสียงนกตัวน้อยๆเจี้ยวแจ้วทำผมต้องลุกขึ้นมานั่ง ทันใดนั้นเองก็มีผ้าขนหนูชื้นๆตกใส่หน้าขาบวกกับอาการมึนหัวน้อยๆจนปวดแปล๊บๆที่ท้ายทอย ผมจำได้ว่าตอนกลับจากห้องหนังสือก็หอบหนังสือหบอคำภีร์มาเต็มมือกลับมาที่บ้าน มือที่ไม่ว่างจุดตะเกียงก็เลยต้องเดินฝ่าจะเอามาเก็บไว้ในห้อง แต่ในวินาทีนั้นที่สติผมจู่ๆก็หล่นวูบกระทันหันแล้วตัดมาอยู่ในห้องตัวเองอย่าง ณ ตอนนี้
แสดงว่าคนที่ช่วยไว้ก็ไม่มีใครนอกจากพี่..
"ม..มาดาระ!!" ผมตกใจสุดขีดเมื่อมองไปทางหน้าต่างห้องที่มีคนที่เกลียดขี้หน้าที่สุดยืนกอดอกมองผมต่ำๆ
"..ทำไมแกมาอยู่นี่ได้" หลังจากผมถามออกไปอย่างระแวดระวังตัว มันน่าจะเป็นเรื่องผิดปกติสำหรับคนตระกูลเซ็นจูที่ตื่นเช้ามาก็เห็นศัตรูคู่แค้นมายืนอยู่ตรงหน้า มาดาระก็กรอกตาไปรอบหนึ่งได้แล้วตอบคำถามผม
"ฉันก็ไม่ชอบเข้ามาในถิ่นคนอื่นหรอก แต่ฮาชิรามะให้มาเฝ้าแก"
"ชิ ออกไปได้แล้วฉันเกลียดขี้หน้าแก" ผมก่นด่าให้มันได้ยินแต่ดูเหมือนผมจะลืมอะไรไป
"ฉันก็เกลียดแกเหมือนกันล่ะวะ ตอนแกหลับฉันก็ฆ่าแกแบบเงียบๆเลยก็ได้ แต่ก็ไม่ทำเพราะอะไรรู้มั้ย?" นั่นแหละ..ที่ผมกล้าไปต่อปากกับมันแล้วลืมดูสารรูปตัวเอง แต่ก็อยากจะรู้ว่าทำไมมันไม่ฆ่าผมตอนที่มีโอกาส
"เพราะแกคือน้องชายของฮาชิรามะ" ผมนี่ถึงกับเหวอ เหตุผลของมันแค่นี้เองน่ะเหรอ?
"ฉันรู้หรอกว่าถ้าแกฆ่าฉัน พี่ก็จะฆ่าแกด้วย" แต่นี่คือเหตุผลที่แท้จริง..
"รู้แล้วก็รีบๆหาย ฉันจะได้ออกไปสักที" มาดาระว่าจบก็เดินออกไปจากห้องของผม อยู่ดีๆก็ว่าง่ายเสียงั้น ผลรู้จักกับมันผ่านทางพี่ ตอนเด็กๆพี่ก็มักจะแอบไปหามาดาระที่ลำธารแข่งขว้างหินกันจนโดนท่านพ่อจับได้ รวมถึงฝ่ายอุจิวะที่แอบมาซุ่มดู ตอนนั้นผมก็รู้สึกได้ว่ามันน่าจะมีทางเป็นไปได้ที่จะหยุดสงครามถ้าพี่กับมันร่วมมือกัน แต่ใครจะค้านได้ถ้าผู้ใหญ่เห็นต่าง
"อ..อึก! ไข้พิษ..แค่นี้" กลับมาที่ผมพยายามจะยันตัวเองจากฟูกไปใส่เสื้อผ้า ร่างกายมันช่างตื้อตึงหนักหน่วงที่หัว เห้นทีผมคงจะต้องหายามากินเสียหน่อยแล้ว
ตุบ!
"เห้ย! แกลงไปทำอะไรบนพื้นฟะ!" ผมได้ยินเสียงมาดาระที่เข้ามาและช่วยพยุงผมกลับไปบนฟูกนอน
"อย่ามายุ่ง! ฉันจะไปแต่งตัว" ทำไมพี่ต้องเอามันมาเฝ้าด้วยล่ะเนี่ย แล้วดูมันโยนผมแทนด้วยนะจะบอกให้ แต่ลึกๆก็น่าขายหน้าที่ต้องมาแสดงความอ่อนแอให้ศัตรูเห็นแบบนี้
"มาดาระ! โทบิรามะ! กลับมาแล้ว" ทันใดนั้นเสียงสวรรค์ของพี่ชายก็เปิดประตูเข้ามา
"อิซึนะ มาได้ยังไง?" แถมมีน้องชายของมาดาระตามติดมาด้วย ผมนี่ถูกโยนเมื่อกี้ก็ค่อยๆลุกนั่งเหมือนเดิม พี่กับอิซึนะเดินเข้ามาแบบถือวิสาสะกับถ้วยที่มีควันกรุ่นหอมโชยเตะจมูกผม
"เห้ยๆ ทำไมถึงต้องเข้ามาอัดในห้องฉันด้วย!?"
"อย่าบ่นสิ! ฉันเจออิซึนะ เขาเลยช่วยไปหาสมุนไพรมาให้ ต้องขอบคุณน้องมาดาระเลยนะ" ฮาชิระมาตอบแล้ววางชามเข้าต้มกับถ้วยยาไว้ข้างๆก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้อิซึนะ
"งั้นฉันขอกลับเลยก็แล้วกัน ฮาชิรามะ" มาดาระถอนหายใจเหนื่อยๆ แล้วเดินออกไปจากห้องผมพร้อมกับน้องชายของมัน
"อ้าว เดี๋ยวก่อนมาดาระ!" พี่พยายามเรียกและทำท่าเหมือนจะตามไป แต่ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
หมับ!
ผมเอื้อมมือไปคว้าแขนฮาชิรามะออกแรงฉุดนิดๆ จนเขาหันกลับมามอง ผมเข้าใจ เข้าใจจริงๆว่าพี่กับมาดาระคิดกันยังไง มันนับจะแปลกขึ้นไปทุกๆวันที่นอกจากสองตระกูลนี้จะยุติความบาดหมาง และชายผู้นำตระกูลสองคนที่มีใจให้กันราวกันคู่รักหญิงชาย ส่วนตัวของผมแล้วก็ไม่เข้าใจพวกอุจิวะ เหมือนกันมีพลังบางอย่างที่เซ็นจูอย่างผมหรือพี่หรือใครๆก็ไม่เทียบ ตระกูลต้องสาปที่มีความรักเป็นทุกอย่าง แต่เมื่อความรู้สึกนั้นแตกสลาย มันจะไม่อาจนำกลับคือได้อีกเป็นหนที่สอง
"พี่น่ะ..เห็นผมหรือหมอนั่นสำคัญกว่า" แม้จะเป็นคำถามที่เอาแต่ใจของผม แต่จะไม่มีวันยอมให้พี่ปนเปื้อนคำสาปจากพวกนั้นแน่
"โทบิรามะ นายยังไม่เข้าใจ" พี่กล่าวกับผมด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้า นั่นคือความจริงคำตอบมันเด่นชัดอยู่แล้ว มือผมค่อยๆคลายจากพี่อย่างช้าๆ มันคงจะเป็นความรู้สึกน้อยใจที่เจ็บแปล๊บกลางอก พี่เขารีบรุดออกไปทันที..และความเงียบก็เข้าปกคลุมผม
ความรักคือสิ่งสวยงาม
หมู่บ้านนามว่า..โคโนฮะ
"ม..ไม่" ในวันที่น้องชายคนที่สามถูกสังหาร ผมไม่รู้เลยว่านั่นเป็นฝีมือของใคร ดวงตาทั้งสองข้างของเขาถูกควักออกกับอาวุธคมหลายสิบปักอยู่บนร่างอิทามะ
"เพราะฉันเตือนพี่แล้ว.."
โทบิรามะยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆผม สองมือนั้นกำแน่นจนสั่นเทาอย่างเคียดแค้น คำว่าความรักจะนำสันติสุขมาอย่างแท้จริง มันไม่อาจจะใช้ได้ในตอนนี้ เป็นเพราะก่อนหน้านี้เกิดสงครามขึ้นกลางเมือง มาดาระสะกดเก้าหางไว้ในตัวเองเพื่อที่จะปกป้องหมู่บ้าน ทว่าชาวบ้านกลับหวาดกลัวและไม่ไว้เนื้อเชื่อใจในตัวเขารวมถึงตระกูลอุจิวะ
ผมยังจำสัมผัสกอดของมาดาระได้ทั้งเสียงหัวใจที่เต้นช้าความอบอุ่นของร่างกายเราทั้งสองที่ราวกับได้รวมเป็นหนึ่งเดียว สองมือที่ผสานกันแนบแน่น ตอนนั้นมันอาจจะเป็นครั้งแรกที่ผมทำมาดาระต้องเจ็บ เขาบ่นแต่นั่นก็คือความยินยอมที่เรามีให้กัน แม้ว่ามาดาระจะร้องไห้ผมก็ยังอยากจะกอด ปกป้องเขาจนถึงวาระสุดท้าย
"โทบิรามะ..แกฆ่าอิซึนะ"
คนร้องไห้กอดน้องชายในอ้อมแขน มือชี้คมดาบมาทางคนที่ยืนอยู่ข้างผม มันคือเรื่องที่เราควบคุมไม่ได้เมื่อเก้าหางอาละวาดและอุจิวะถูกสงสัยจนเป็นเหตุให้เกิดสงคราม อย่างที่บอกไป เหล่าอุจิวะสู้จนสุดชีวิตเพื่อฉีกข้อกล่าวหานั้น โดยโทบิรามะก็เชื่ออย่างหมดใจ..จนผมต้องมาสู้กับมาดาระอีกครั้ง
"เพราะถ้าแกไม่อัญเชิญเก้าหาง..น้องของแกก็ไม่ต้องถูกฉันฆ่า" โทบิรามะพูดอย่างไม่ใยดีพร้อมกับชักเอาคาตานะออกมา มาดาระกัดฟันอย่างเหลืออด ผมคิดว่ามาดาระไม่มีแรงจูงใจขนาดจะปล่อยให้เก้าหางออกมา มันต้องมีอะไรสักอย่างที่เข้าใจผิดแน่ๆ
"เพราะเซ็นจูคิดตลบหลังพวกเราต่างหาก!" เขาแผดเสียงลั่นอย่างโกรธแค้น ผมกับโทบิรามะถึงกับสะดุ้ง ผมกับน้องชายสาบานได้ว่าหลังจากที่เราตั้งหมู่บ้านโคโนฮะขึ้นมาก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องอุจิวะอีกเลย
"หมายความว่ายังไงมาดาระ?" คราวนี้ผมเป็นฝ่ายถามกลับ น้ำตาหยดสุดท้ายที่เขาเช็ดมันก่อนจะวางร่างไร้วิญญาณของอิซึนะลง เนตรวงแหวนสีแดงฉานถูกเบิกกลายเป็นกระจกเงาหมื่นบุปผา
"ไอ้พวกสารเลว!!" ทันใดนั้นซุซาโนะโอสีครามก็ปรากฏขึ้นจากตัวของมาดาระเอง บังเกิดลมพัดแรงกระทั่งให้คนลอยได้ ผมเข้าใจว่าเวลาคนที่โกรธมากๆเวลาเสียงสิ่งสำคัญไปนั้นน่ากลัวแค่ไหน มาดาระคนนี้ไม่เหมือนกันคนๆเดิมที่ผมรัก
"โทบิรามะถอยออกไปก่อน" สิ่งที่ผมทำได้ก็มีเพียงแบกรับความรู้สึกเคียดแค้นของมาดาระเท่านั้น..
"คาถาไม้ มังกรพฤษา!!" ผมผสานอินเร็วเท่าที่จะทำได้จนพื้นข้างใต้ผมมีรากไม้ในคราบมังกรผุดขึ้นมา ให้พุ่งไปรัดตัวซุซาโนะโอของมาดาระ แต่ก็รู้ว่าแค่นี้มันไม่สามารถหยุดเขาไว้ได้แน่ ก่อนหน้านั้นเองที่โทบิรามะพาศพของอิทามะออกไปจากสนามรบนี้จนเหลือแค่ผมกับมาดาระ
แกร็ก!--โครมม!!!
"นายเองก็โกหกฉัน!" ร่างบางตะโกนในขณะที่ซุซาโนะโอฉีกมังกรไม้จนขาดสะบั้น มาดาระกัดที่นิ้วตัวเองก่อนผสานอินทาบฝ่ามือกับพื้นจนเกิดลายอักขระเป็นวงขนาดใหญ่
"คาถาอัญเชิญ!!"
ควันสีหมอกระเบิดขึ้นบดบังการมองเห็นของผม เสียงคำรามของสัตว์ประหลาดก้องไปทั่วอาณาบริเวณ ร่างจิ้งจอกขนาดมหึมากวัดแกว่งหางทั้งเก้าของมัน แม้ว่าไม่ใช่เวลามาชื่นชมแต่มาดาระสามารถควบคุมเก้าหางได้อย่างชำนาญ ที่สำคัญคงจะดีกว่านี้ถ้าเขาเป็นกำลังให้หมู่บ้าน รู้สึกตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว..ว่าผมไม่อยากจะทำร้ายเขา
"นายได้ทั้งตัวฉัน! ทั้งหัวใจฉัน! ฮาชิรามะนายมันเห็นแก่ตัวที่สุด!!" ผมวิ่งไต่ร่างของเก้าหางเพื่อนที่จะเข้าไปหาเขา แต่ว่าทุกคำที่เขาพูดทำให้ขาสองข้างของผมมันอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ผมรู้สึกผิดจริงๆที่ไม่ใส่ใจกับมาดาระให้มากกว่านี้ แต่ตอนนี้ต้องหยุดเก้าหางไม่ให้เคลื่อนไหวได้เสียก่อน
"คาถาอัญเชิญ!" ผมใช้คาถาไม้เช่นเดิม แต่เป็นยักษ์โบราณขนาดตัวพอๆกับเก้าหางเข้าไปรัดมันไว้จนอยู่หมัด ครางนี้ก็สามารถพุ่งเป้าไปหามาดาระได้แล้ว
"มาดาระ!!"
"ฮาชิรามะ!!"
เคร้ง! ฟิ้วว!..
จำไม่ได้ว่าผ่านไปกี่วันแล้วตั้งแต่ที่ผมต่อสู้กับฮาชิรามะ ต่างคนต่างรู้ว่าจักระที่มีก็เหือดหายไปหมดแล้ว อาวุธที่มีก็หักครึ่งจนใช้งานไม่ได้ เหนื่อยล้าและไร้กำลัง ได้ยินเพียงเสียงของน้ำตกที่คั่นกลางเท่านั้น ผมกับฮาชิรามะจ้องตากันไม่กระพริบ แม้ว่าไม่อากจะสู้กับเขา ผมรู้ดีว่าการพลั้งมือฆ่าอิทามะน้องคนที่สามของเขาไปเป็นเรื่องที่ฮาชิรามะก็อยู่เฉยไม่ได้เหมือนกัน แต่นี่เป็นสถานการณ์ที่เซ็นจูสร้างขึ้นเพื่อตลบหลังผม..
"พี่!" ทันใดนั้นเจ้าโทบิรามะก็กระโดดลงมาช่วยพยุงฮาชิรามะพี่ชายมันด้วยความเห็นห่วง คนที่ผมอยากฆ่าไม่ใช่ฮาชิรามะแต่เป็นน้องชายของเขาต่างหาก!
"ออกไปห่างๆโทบิรามะ!" ผมใช้จังหวะนี้พุ่งเข้าไปบวกกับคาตานะที่หักครึ่งง้างฟันร่างสูง เจ้าโทบิรามะหลบได้และสวนกลับด้วยคาถาน้ำที่เป็นคลื่นซัดเข้าใส่ผมจนหลังกระแทกกับผาหิน แต่ดาวกระจายที่ขว้างไปก็ปักเข้าขาของมันจนทรุดเช่นกัน
"ฮ..ฮาชิ..รามะนายก็ยัง..เหลือคนสำคัญ..ไว้ปกป้องนี่..นา" แต่ดูฉันสิ..ไม่เหลือใครเลย
แขนทั้งสองยันพื้นให้ตัวเองลุกขึ้นอีกครั้งมาจนถึงตอนนี้ผมก็ถอยกลับไม่ได้อีกแล้ว ไม่มีทางกลับไปเป็นดังเดิมได้ นิ้วทั้งห้ากำด้ามดาบอย่างแน่นเหนียวจนมั่นใจว่ามันจะไม่หลุดมือ สองขาวิ่งเข้าใส่โทบิรามะที่บาดเจ็บ ดาบในมือตั้งเตรียมสังหารมัน..
ฉัวะ!!
"อ..อวก..แค่กๆ .." ดาบของผมมันสั้นเกินไป จนถูกแทงเสียงเอง คาตานะที่ฮาชิรามะถืออยู่เสียบทะลุใต้อกผมพร้อมกับเลือดที่ชุ่มหน้าท้อง มันเจ็บปวดแค่ไม่กี่วินาทีและค่อยๆทุเลาจนชาเสียแล้ว ราวกับถูกกอดเมื่อเขาดึงดาบออกไปและแทนด้วยรอบแขนที่รวบตัวผม ผมเกยคางบนบ่ากว้างที่คุ้นเคยและซบลงที่เส้นผมสีดำกลิ่นธรรมชาติอย่างไม่คิดที่จะเบื่อ
"ฮึก..อัก.." ผมได้ยินเสียงสะอื้นกับร่างสูงที่กำลังสั่นเทา มือชุ่มเลือดของผมค่อยๆเอื่อมแตะใบหน้าเรียวก่อนถูกกุมด้วยมือหนาที่ใหญ่กว่า ขอบตาที่ร้อนระอุปล่อยสายน้ำให้หลั่งออกมาอย่างเต็มที่ และเปล่งคำพูดออกมาทั้งๆที่เสียงนั้นแหบพร่าเหลือเกิน
"เพราะ..ฉันยังสำคัญ..ไม่พอใช่..มั้ย?"
"นายสำคัญที่สุดสำหรับฉัน..มาดาระ แต่ฉันไม่มีทางเลือก.." ฮาชิรามะบอกและฟุบลงไหล่ผมพร้อมกับกอดรัดผมมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าหากผมกับฮาชิรามะเกิดเป็นนินจาธรรมดาๆไม่ฝักใฝ่ฝ่ายไหน จุดจบของเราก็จะดีกว่าที่เป็นอยู่นี้แน่นอน
"อา..ถ้าเป็น..ฉันก็คง ท..ทำแบบเดียว กับ..นาย ..ฮะๆร..รักนายเป็น..บ้าเลยว่ะ"
"มาดาระ..กึด..ฉันรักนาย..รักมากๆ ฮึก!"
"นายฆ่าฉันไปแล้วครั้งหนึ่งฮาชิรามะ แต่คราวนี้นายฆ่าฉันไม่ได้อีกแล้ว" ผมชี้คทาวงแหวนสีดำไปยังฮาชิรามะในสภาพที่แขนขาดรอการฟื้นฟูจากร่างสัมพเวสี รอเวลาที่จะล้างแค้นหมู่บ้านที่ชื่อว่าโคโนฮะมาหลายทศวรรษแล้ว และตอนนี้ผมจะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งบนโลก อย่างที่เคยสัญญาไว้กับชายตรงหน้า
"มาดาระ.."
จบ.
Guest
