ช่วยผม(ฉัน)ที!! อยู่ดีๆก๊หลุดมาต่างโลก

เดือนมีนาคม ปี 3XXX 

22.50 น.

"หาวว....ง่วงจังเลย ในที่สุดก็ทำโปรเจคใหม่เสร็จสักทีนึง"ชายหนุ่มหน้าตาดีใส่แว่นเล็กๆกำลังเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ลอยพื้นสีขาว เบื้องหน้าเขาปรากฎเป็นก้อนสีเหลี่ยมลูกบาศก์ขนาดฝ่ามือ

ชายหนุ่มคนนี้ขื่อ โคโรดะ ริว เขาเป็นนักประดิษฐิ์และออกแบบเทคโนโลยีระดับกลางคนหนึ่งของบริษัทโยโยม่าที่ผลิตอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ขั้นสูงรายใหญ่ของโลก ทันใดนั้นประตูอัตโนมัติพลันเปิดออกพร้อมมีคนเดินเข้ามา

"กาแฟหรอ เอาวานไว้ตรงหน้าคอมพิวเตอร์นั่นแหละ....โอ๊ยย"ริวยกมือขึ้นกุมหัวของเขาที่โดยสันแฟ้มฟาดใส่

"กาแฟหรอ.. เอาแฟ้มไปกินก่อนไป๊...."หญิงสาวรูปร่างอ้อนแอ้นสวมชุดบุคลากรระดับสูงเท้าเอวโดยมืออีกข้างพึ่งยกแฟ้มออกมาจากการฟาด

"โถ่ หัวหน้าซิสุมิเองหรอ ไอ้ผมก็นึกว่ามีกาแฟมาส่งซะอีก"ซิสุมิเธอเป็นหัวหน้าของริวและเป็นนักประดิษฐิ์และออกแบบเทคโนโลยีระดับแอดวานซ์เพียงคนเดียวของบริษัทแห่งนี้ และยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาอีกด้วย

"ฉันนี่แหละจะเป็นใครไปได้ และสิ่งประดิษฐิ์ของนายเสร็จแล้วหรอ? มันคืออะไร"ซิสุมิถาม

"มันคือสิ่งประดิษฐิ์ที่ผมทุ่มเทแรงกายแรงใจค้นคว้าและประดิษฐิ์ขึ้นมา มันคือ....มันคือ..."

"มันคืออะไรกันเล่ารีบๆบอกมา"ซิสุมิพูดพลางยกแฟ้มขึ้นมาอีกที

"มันคือ....เครื่องมองทะลุใยผ้าครับ..."

เปรี้ยง!!  โครมมม!!

ปรากฎร่างของริวบินไปด้วยแรงตบอย่างรุนแรงด้วยพลังของแฟ้มซิสุมิ

"ไอ้บ้านี่ นึกว่าไอ้เครื่องที่นายใช้เวลาสร้างมามันจะดีกว่านี่เสียอีก.."ซิสุมิกำลังโกรธ

"โอ๊ยย!!  หัวหน้า ผมแค่ล้อเล่นแค่นั้นเอง อูยย...มันคือหุ่นยนต์ทำลายล้างขนาดจิ๋วครับ"ริวว่าแล้วก็กดปุ่มตรงด้านข้างของลูกบาศ์ก ฉับพลันลูกบาศ์กขนาดฝ่ามือพลันแยกออกเป็นส่วนๆในทันที และดูเหมือนว่าจะมีพลังแม่เหล็กดูดชิ้นส่วนต่างๆมาประกอบกันไม่นานจึงปรากฎหุ่นยนต์ตัวเล็กขนาด2ฝ่ามือขึ้นมา

"โห!! นี่มันเจ๋งมากเลยนะเนี่ย ไม่น่าเชื่อว่านายจะผลิตมันออกมาได้"ซิสุุมิพูดออกมา

"ใช่ไหมล่ะครับ ระดับผมแล้ว.....อะ จ๊ากกก"ริวกุมหัวของตนเองทันที ดูเหมือนซิสุมิจะฟาดออกมาแรงเกิน

"ไอ้บ้า!! เดี๋ยวนี่ไม่มีสงครามแบบฆ่าทำลายล้างกันแล้ว ในปัจจุบันประเทศต่างๆทำสงครามเศรษฐกิจเพียงเท่านั้น อีกอย่างหุ่นยนต์จิ๋วนี่น่ะ มีคนออกแบบไปเมื่อนาน100มาแล้วแต่ก็ไม่มีคนยอมรับ หัดหาข้อมูลมาใส่กระโหลกของนายซะบ้าง"ริวคุกเข่าทั้งสองข้างและก้มหน้าลงอยู่เบื้องหน้าซิสุมิที่กำลังเทศนาอยู่เป็นคุณป้าแถวบ้าน

"คราบบ..ผมผิดไปแล้วคราบ  ยกโทษให้ผมด้วยนะคราบ ท่านหัวหน้าซิสุมิ"เซนเอาหัวจรดพื้นขอขมาซิสุมิที่ยังพูดไม่หยุด

"นายนี่มัน....เฮ้อ ฉันจะบ้าตายที่มีลูกพี่ลูกน้องอย่างนายซักวันนึงแหละ"ซิสุมิกุมขมับของเธอและส่ายหน้า"เอาล่ะ ทีหลงก็หัดศึกษาหาความรู้ซะบ้างก็ดี เอาไอ้หุ่นกระป๋องจิ๋วนี่ไปทิ้งได้แล้ว"

"ขอบพระคุณใต้เท้าอย่างสูง"ริวใช้สกิลขั้นเทพของเขา"ประจบสอพลอ"โดนทันที หลังจากนั้นจึงโดนสันแฟ้มไปอีกทีนึงก่อนที่ซิสุมิจะเดินออกไป

หลังจากซิสุมิเดินออกไปริวลูบหัวของเขาและสีหน้าทะเล้น สดใสพลันเปลี่ยนไปเป็นสงบนิ่งและเริ่มเก็บหุ่นยนต์จิ๋วของเขาใส่ถุงถำและเดินไปตรงประตู เซ็นเซอร์แสกนม่านตาและประตูจึงเลื่อนเปิดออก

ผ่านไปซักพักริวจึงลงลิฟต์มาถึงชั้นล่างและเดินไปตรงถังขยะและทิ้งถุงดำลงไปทันที

บึ้มมมมม!!   ตูมมม!!

เกิดระเบิดบนตัวอาคารชัั้นบน ริวมองขึ้นไปและสีหน้าพลันแตกตื่นโดยทันที จะไม่ให้แตกตื่นได้อย่างไรล่ะ ก็ชั้นนั้นมันเป็นชั้นบนสุดและเป็นห้องของซิสุมินั่นเอง

ริวไม่รอช้าวิ่งไปที่ลิฟต์ ระหว่างทางโดนคนที่แตกตื่นกระแทกจนเซไปบ้างแต่ก็รีบเดินไปกดลิฟต์ขึ้นสู่ชั้นรองสุดท้ายและเดินออกมาขึ้นบรรได ริวเดินขึ้นมาเห็นผู้คนที่เป็นผู้ช่วยของซิสุมิหลายคนกำลังช่วยดับไฟอยู่ เขากวาดสายตาไปทั่วแต่ไม่เจอซิสุมิ จึงเดินไปจับคอเสื้อของผู้ช่วยและถามอย่างตื่นตระหนกว่า

"พีสาวผม ซิสุมิอยู่ที่ไหน!!!"

"หัวหน้ายังอยู่ข้างในอยู่เลย.."ริวปล่อยมันลงพื้นทันที และรีบมองหาหนทางช่วย เขาพลันเหลือบไปเห็นผ้าผืนใหญ่ ริวไม่รอช้าคว้าถังน้ำราดใส่ผ้าและตัวเขาจนชุ่มและคลุมผ้าแล้วจึงหยิบหน้ากากออกซิเจน2อันเดินเข้าไปทางด้านขวาของห้องนี้ในทันที

หลังจากเดินเข้ามาแล้วปรากฎซากหักพังมากมาย ไฟที่ลุกลามอย่างวดเร็วจนเครื่องดับไฟติดอยู่ด้านบนพ่นลงมาเท่าไรก็ไม่มีทีท่าจะหยุดลง ฉับพลันริวมองเห็นร่างๆหนึ่ง เขาไม่รอช้าเดินเข้าไปในทันทีและสวมหน้ากากออกซิเจนให้ซิสุมิที่กำลังสำลักควันทันที

"ระ...ริว "ซิสุมิที่ได้รับออกซิเจนพลันถูกอุ้มโดยริวทันที

"ริว พี่ต้องไปกดปุ่มทำลายห้องนี้ก่อนที่ไฟจะลามไปถึงของปฎิกรณ์ไม่งั้นทั้งอาคารได้หายไปแน่นอน"

"มันอยู่ตรงไหนพี่"ริวถามอย่างรีบร้อนขณะที่อุ้มซิสุมิไปตามทางเดิมที่เข้ามา

"มันอยู่ในแล็ปของพื้นจุดที่อยู่ด้านซ้ายสุด เร็วเข้า พี่ว่าเรามีเวลาไม่มาก"

หลังจากซิสุมิพูดจบริวก็อุ้มจนมาถึงหน้าทางออกโดยมีผู้ช่วยยืนอยู่

"ริวหยุดทำไม เราต้องรีบไปทางด้านซ้ายชองชั้นนี้แล้วนะ ไม่มีเวลาแล้ว ริว..ริว"

"พี่ครับผมมีเรื่องอยากจะบอก"ซิสุมิที่ได้ยินดังนั้นพลันใจสั่นสะท้านขึ้นมาทันที

"ริว  นายจะทำอะไรน่ะ รีบไปกันได้แล้ว"เสียงเธอเริ่มสั่นๆ

"ไม่ได้หรอกครับ พวกเราไปไม่ทันแล้วล่ะถ้าผมอุ้มพี่อยู่อย่างนี้"

"ไม่..ไม่นะริว นายไม่ทำสิ่งที่พี่คิดไว้หรอกใช่ไหม"ซิสุมิเริมมีน้ำตาออกมา

"ผมไม่มีทางเลือก...."ฉับพลันเคนผลักส่งซิสุมิออกไปให้ผู้ช่วยของซิสุมิโดยทันที

"ไม่ ไม่นะเคน อย่าไปนะ ขอร้องล่ะ ฮือๆ...อย่า"ซิสุมิร้องไห้พยายามเข้าไปหาเคนแต่ก็ถูกพวกผู้ช่วยห้ามเอาไว้

"พี่ครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ถึงผมจะไม่ดี ทำตัวน่ารำคาญ ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง แต่พี่ครับ...ผมน่ะ...รักพี่ที่สุดนะ"เคนถอดแว่นออกและส่งให้กับผู้ช่วยของซิสุมิและวิ่งไปทางซ้ายในทันที

"ไม่นะ กลับมาริว อย่าไป..ขอ.ร้องล่ะนะ."

ซิสุมิที่ดิ้นหลุดพยายามไล่ตามแต่ก็มีเหล็กที่ถูกไหม้หลอมละลายตกลงมาบังทางเข้าไว้ ซิสุมิจึงถูกลากออกมา

"มันอันตรายนะครับท่านหัวหน้า"ผู้ช่วยคนหนึ่งที่ลากซิสุมิออกมา

.

.

.

ริวในตอนนี้กำลังวิ่งอย่างสุดกำลังและไม่นานจึงมาถึงห้องซ้ามือสุดและเห็นปุ่มสีแดงปุ่มหนึ่ง เขาไม่รอช้ากดไปที่ปุ่มนั้นโดยทันที

เขารู้อยู่แล้วว่าถ้าเขานำซิสุมิมาด้วยเหล็กที่ทลายมาปิดทางทั้งสองคนจะออกไปไม่ได้ วิธีที่ดีที่สุดก็คือการเสียสละ ริวนั่งพิงผนังห้องไว้

"ลาก่อนครับ พี่สาวซิสุมิ"ริวพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลเป็นสาย

ปรากฎเสียงที่ขาดๆหายๆดังออกจากทั้งห้อง

[ร----บบ..กำละ ทำลาย ตัวว..เอง ภายใน10...9..8...7....6....5....4...3...2...1...แซ่ดด---]

ปรากฎมีม่านพลังใสสีเหลืองครอบทั้งห้องไว้อย่างแน่นหนา เคนหลับตาลงอย่างเชื่องช้า ผ่ายซิสุมิที่อยู่ด้านยอกเห็นม่านพลังสีเหลืองใสพลันแตกตื่นสุดขีดเพราะเธอรู้ว่าเคนกดปุ่มทำลายตนเองไปแล้ว

"เคนนนนนน!!!....."

วื้ดดดดดด!!   ฟรึ่บบบบ!!

ม่านพลังหดตัวลงอย่างรวดเร็วในทันที พร้อมห้องท้้งห้องหายไปอย่างไร้ร่องรอยพร้อมทั้งเคนด้วย

ซิสุมิที่เห็นพลันบ่อนน้ำตาแตกและนั่งลงร้องไห้อย่างหนักหน่วง ผ่านไปนานพอสมควรพอเธอเริ่มร้องเบาลง ผู้ช่วยคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้และยื่นแว่นของริวให้ซิสุมิดดยทันที ซิสุมิที่เงยหน้าขึ้นมาดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้เห็นดังนั้น จึงเอื้อมมือสั่นๆไปหยิบแว่นของริวออกมากอดไว้กับตัวเองและสลบไปในที่สุด

.

.

.

.

"อืมมมม  เช้าแล้วหรอเนี่ย"ริวงัวเงียตื่นและลุกนั่งขึ้นมา ฉับพลันสายตาของเขาพลันกวาดมองไปรอบๆกูแล้วแปลกตามาก ดูจากผนังห้องเหมือนเป็นลวดลายที่แปลกตา

เพล้งงงงง!!

เสียงที่ทำให้ริวหันไปมองทันที เขาเห็นหญิงสาวแต่งตัวเหมือนเมดสีดำ มีหูเหมือนแมว หางกลมๆยาว สีผมสีเทาอ่อน ดูเหมือนหญิงสาวคนนั้นจะตกใจเป็นอย่างมาก ไม่นานน้ำตาของเธอจึงเอ่อล้นออกมา

"องค์หญิง!! ท่านทรงฟื้นจากนิทราแล้ว!!"