หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตใหม่นี้ช่างน่าตื่นตายิ่ง ข้ารู้สึกเหมือนตนเองเป็นคนหลังเขาที่เพิ่งเดินทางเข้าเมืองใหญ่เป็นครั้งแรก เสื้อผ้า อาหาร เครื่องแต่งกาย แทบไม่มีสิ่งใดที่คล้ายคลึงกับภพภูมิที่จากมา

          ครั้งหนึ่งข้านำซ้อมมาสางผมเนื่องจากเข้าใจว่าเป็นหวี มารดาที่เปิดประตูมาเห็นหัวเราะดังลั่นบ้าน จนถึงวันนี้นางยังนำเรื่องน่าอายนี้ไปเล่าให้แขกเหลือฟังไปทั่ว และทุกครั้งใบหน้าข้าจะร้อนฉ่าจนอยากมุดธรณีหนีอายไป หลังจากนั้นข้าเร่งเรียนรู้ธรรมเนียมปฏิบัติ การวางตัวอย่างเหมาะสม สังเกตุการกระทำของคนรอบข้าง

          ...แต่นั่นทำให้ข้าต้องเป็นไก่ตาแตกอีกครั้ง

          วันหนึ่งข้าผ่านไปเห็นหญิงทำความสะอาดใช้พลังบางอย่างสั่งการให้ไม้กวาดสิบด้ามทำความสะอาดพื้น โดยที่ตนนั่งกระดิกเท้าอ่านหนังสือบนเก้าอี้ 

          ในยุทธภพ บุคคลที่สามารถสั่งการกระบี่คู่ได้โดยมิต้องจับต้องจะถูกยกย่องเป็นปรมจารย์ผู้ที่จักรพรรดิยังต้องค้อมเศียรให้ แต่เมื่อเทียบกับสาวใช้ในคฤหาสถ์บิดาแล้ว...ปรมจารย์ท่านนั้นคงเป็นได้แค่ยาจกข้างถนน