พรหมอลเวง

By... ณิชา

‘จิรกฤต’ ไม่เคยห้ามสายตาของตัวเองไม่ให้มองเธอได้เลยสักครั้ง ยามเมื่อพบกับ ‘พนิดา’ ผู้หญิงที่หัวใจร่ำร้องบอกว่ามันคือ ‘รักแรกพบ’

แต่ความรู้สึกล้นอกนั้นจำเป็นต้องเก็บงำซ่อนเอาไว้เพราะเธอคือ ‘คนรัก’ ของน้องชายตนเอง

ทว่าหากนับวันความตั้งใจจะเป็นพี่ชายแสนดีนั้นกลับลดน้อยลงไปเรื่อยๆ เพราะหญิงสาวมักเข้ามาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ คอยทำลายความอดทนที่อุตส่าห์สร้างขึ้นมาไม่หยุดหย่อน

แบบนี้คงได้ ‘ดีแตก’ เข้าสักวัน!!!

ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียดขบกรามแน่นทันทีเมื่อเห็นน้องชายพลอดรักอย่างไม่สนใจฟ้าดินหรือสายตาแตกตื่นโห่ร้องของบรรดาเพื่อนร่วมก๊วน มือหนากำหมัดเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัวหลังจากได้เห็นภาพบาดใจ ถึงรู้ดีว่าสองคนนี้เป็นคู่รักกันแต่ก็ไม่เคยสักครั้งที่จะมานัวเนียให้ดูแบบคาตาเช่นนี้

บ้าเอ๊ย!!! ทำใจมองไม่ได้จริงๆ

แม้จะคิดแบบนั้นแต่ก็กลับละสายตาออกจากทั้งสองโดยเฉพาะพนิดาไม่ได้ ลมหายใจเริ่มร้อนระอุตามอุณหภูมิของร่างกายมากขึ้นทุกที แน่นอนว่ามันไม่ได้มาจากความขัดเขินหรือมีความสุขที่ได้เห็นน้องชายรักใคร่กอดกันกลมกับว่าที่น้องสะใภ้ 

แต่มันเป็นความอิจฉาจนแทบบ้า... 

ใช่! เขากำลังอิจฉาน้องที่สามารถทำแบบนี้กับหญิงสาวคนนี้ได้อย่างตามใจ ต่างจากตัวเองที่ต้องกักเก็บความปรารถนาไว้เนิ่นนานและคงเป็นอย่างนั้นตลอดไป

คงเลวมากใช่ไหมที่คิดแบบนี้ เพราะถ้าทำได้เขาก็อยากกระชากร่างเล็กให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแทน... อยากเป็นคนที่ได้หอมแก้มนิ่มๆ อย่างนั้นบ้าง...

มันจะมีวันนั้นหรือเปล่า?

จิรกฤต (พี่กราฟ)

ขี้หวง... ขี้หึง... ขี้หื่น

พนิดา (น้องพราว)

ช่างอ้อน... ช่างยั่ว(แบบไม่รู้ตัว)... ช่างอ่อย(แบบไม่รู้ตัวอีกนั่นแหละ)

*** ความรักเป็นเรื่องที่สวยงามเสมอ ***